เมื่อร่างนั้นเดินเข้ามาใกล้ ซูหย่าก็มองเห็นได้ชัดเจน
เขาเป็นชายชราหลังค่อมคนหนึ่งเดินไปที่รถของเกาไห่และเคาะหน้าต่างด้านข้างของเขา
หน้าต่างม้วนลง
“พวกคุณมาทำอะไรที่นี่ นี่มันก็ดึกมากแล้ว”
เกาไห่เปิดที่เก็บของข้างๆ เขาหยิบบุหรี่สองสามซองออกจากรถฉีกซองออก ส่งให้ชายชราคนนั้น แล้วจุดไฟด้วยไฟแช็ค
ชายชราดูดอย่างแรง ดวงตาที่เปื้อนโคลนของเขาดูเหมือนจะสว่างขึ้นเล็กน้อยภายใต้ไฟรถ
เขาถอนหายใจอีกเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “หนุ่มน้อย พวกคุณมาหาคนอยู่หรือเปล่า”
สำเนียงบ้านเกิดของเขาค่อนข้างแรง ซูหย่าฟังดูลำบากมาก แต่เกาไห่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา เขายัดบุหรี่สามซองลงในกระเป๋าของชายชรา
ชายชราผลักกลับ เขายกมือขึ้น “คุณปู่ ปกติผมไม่สูบบุหรี่ บุหรี่มันอยู่กับผมก็เหมือนไร่ค่า คุณชอบสูบ คุณเอามันไปเถอะ”
ความเป็นกันเองและความสุภาพของเขาทำให้ชายชรายิ้มได้อย่างชัดเจน
เมื่อเห็นสีหน้าของเขาเริ่มผ่อนคลาย เกาไห่ก็พูดขึ้นทันที: “คุณปู่ ฉันมาที่นี่เพื่อตามหาภรรยาของผม เธอมีเรื่องกับผมนิดหน่อย ดังนั้นเธอจึงกลับมาบ้านพ่อแม่ของเธอ ผมก็เลยตามเธอมา แต่ มันก็มืดเกินไป ผมเคยมาที่นี่แล้วครั้งหนึ่งลืมไปว่าต้องไปยังไง”
ชายชรามองดูเขาขึ้นๆ ลงๆ และเห็นว่าเขามีนิสัยดี หน้าเขาจริงใจ และเขาก็พยักหน้าอย่างชื่นชม “ภรรยาของคุณมาจากหมู่บ้านของเราหรือ แซ่อะไรและชื่ออะไร ?”
เกาไห่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “นามสกุลของเธอคือเล่อ และชื่อของเธอคือเล่อจยา”
ชายชราตะลึงก่อนแล้วจึงยิ้มและพูดว่า “โอ้ สาวน้อยที่รู้วิชากังฟูต่อสู้นั้นใช่ไหม”
เกาไห่พยักหน้าซ้ำๆ
“ได้ ไปกับฉัน ฉันจะพาเธอไปเอง สาวน้อยคนนี้ตั้งแต่เธอยังเด็กเธอเป็นคนอารมณ์แข็ง แต่งงานไปแล้วยังทำตัวเป็นเด็กไปได้”
ชายชรากล่าวขณะนำทางเกาไห่และคนอื่น ๆ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าข้างหลัง ชายชราก็หันศีรษะและเห็นซูหย่า
“แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?”
“โอ้ เธอเป็นเพื่อนสนิทของเล่อจยา และเธอต้องการมาช่วยอีกแรง”
“ดีดี เดินต่อ”
เมื่อมองดูด้านหลังทั้งสองคน ซูหย่าก็ค่อนข้างมีความสุขกับเล่อจยา อย่างน้อย เกาไห่เขาก็เป็นคนสุภาพ มีมารยาทดี และมีกลยุทธ์
หลังจากเดินไปได้ประมาณ 5 นาที ทั้งสามคนก็มาถึงข้างในหมู่บ้าน
“ถ้าอย่างนั้น นี่บ้านคุณปู่ของเธอ เธออาจจะอยู่ที่นี่เมื่อเธอกลับมา ฉันจะขึ้นไปเคาะประตูให้คุณ”
ขณะที่เขาพูด เขาก้าวไปข้างหน้าบ้านแล้วเคาะประตู
ประมาณสี่หรือห้าก๊อก ก็มีเสียงมาจากข้างใน “นั่นใคร?”
“พี่ใหญ่ นี่ฉันเอง” ชายชราตอบข้างนอก
ผ่านไปครู่หนึ่ง ประตูก็เปิดออก ปู่เล่อ มองไปที่ชายชรา “เหล่าซูจีนั้นเอง นี่มันดึกมากแล้ว มีเรื่องอะไรหรือ…” คำพูดหยุดกะทันหันเมื่อพวกเขาเห็นเกาไห่และซูหยา
“พวกคุณคือ?”
ชายชรามองไปที่เกาไห่ ในขณะนี้ เขาตระหนักว่าเขาอาจถูกหลอกโดยชายหนุ่มคนนี้ หากเป็นภรรยาของเขาที่เคยมาที่บ้านตระกูลเล่อ จริง ๆ แล้ว ปู่เล่อทำไมจะไม่รู้จักเขา
“นี่คือปู่ของจยาจยา” ซูหย่าก้าวไปข้างหน้าและเตือนเขาต่อหน้าเกาไห่
เกาไห่ตอบโต้และพูดว่า “คุณปู่ ผมเป็นสามีของจยาจยา ผมมาที่นี่เพื่อรับเล่อจยากลับ”
ไฟฉายในมือของปู่เล่อตกลงไปที่พื้นหลังจากได้ยินเสียงแนะนำของเกาไห่
เกาไห่เห็นการเปลี่ยนแปลงสีหน้าของ ปู่เล่อผ่านแสงสลัวและรู้สึกงงงวยอยู่ครู่หนึ่ง
“คุณปู่ จยาจยาบอกว่าจะมาหาคุณย่าและปู่วันนี้ ตอนแรกก็อยากมาด้วยกันแต่ผมติดงาน เมื่อกี้โทรไปมือถือเธอ
แล้วติดต่อไม่ได้ ผมกลัวว่าเธอจะเกิดเรื่องอะไรกับเธอก็เลยรีบมารับเธอ”
หลังจากพูดจบ เกาไห่ก็หันศีรษะและมองไปที่ชายชรา “คุณปู่ ที่ผมโกหก หวังว่าจะยกโทษให้ผม”
ชายชราเหลือบมองเขา ไม่มีอะไรจะพูด หันหลังเดินจากไป
ปู่เล่อมองไปที่เกาไห่ และ ซูหย่า และถอยหลังสองก้าว “เข้ามา”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็เข้าไปในห้องและเปิดไฟ
จากนั้นไม่นาน หลายคนก็ออกมาจากห้องต่างๆ ทั้งชายและหญิง
ในเวลานี้คนหนุ่มสาวเหล่านี้ยังไม่นอน
เล่อเหวินก็ลุกขึ้นมาเช่นกันเมื่อได้ยินเสียงข้างนอกเขาก้มหน้าเล่นเกมมือถืออยู่ตลอดเวลา เมื่อเห็นพวกเขาสองคนจากสายตา เขาก็ตกใจอย่างเห็นได้ชัดและค่อยๆวางโทรศัพท์แล้วออกไป.
.
ตอนเดินเข้ามา “พวกคุณเป็นใคร” ทันใดนั้น ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่าง “ดูเหมือนเราจะเคยเจอกันแล้ว”
เกาไห่เหลือบมองเล่อเหวิน แปลกใจเล็กน้อยว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่ด้วย พยักหน้าและถามว่า “พี่สาวของคุณอยู่ที่ไหน”
เล่อเหวินขมวดคิ้ว “มีเรื่องอะไรที่ต้องการหาเธอ”
“ผมจะพาเธอกลับบ้าน”
“กลับบ้าน คุณเป็นอะไรกับเธอ” เล่อเหวินจำได้ว่าในขณะนั้นเล่อจยาเรียกคนนี้ว่าประธานเกา
“เธอเป็นภรรยาผม เธอว่าไงละ”
เกาไห่ไม่ชอบเล่อเหวินถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่เล่อจยาเขาจะไม่คุยกับคนแบบนี้คนที่สามารถหลอกค่ายาของพ่อได้ไม่มีจิตสำนึกและไม่คู่ควรที่จะเป็นคน.
เล่อหวินอ้าปากออกและมองไปมาหลายครั้ง และมองเกาไห่ด้วยแววตายินดี “คุณ…คุณเป็นคนช่วยพ่อฉันจัดงานศพ ซื้อสุสานให้เขา และจ่ายค่าดูแลแม่ ใช่หรือไม่”
น้ำเสียงของเขาดูกระตือรือร้นเล็กน้อย เกาไห่มองมาที่เขาอย่างไม่ชัดและพยักหน้า “พี่สาวของคุณอยู่ที่ไหน”
ด้วยรอยยิ้มที่ไม่สามารถปกปิดบนใบหน้าของเล่อเหวินเขาพยักหน้าให้เกาไห่และโค้งเอวของเขา: “พี่เขย
ฉัน…ฉันจะไปรับพี่สาวของฉันเดี๋ยวนี้”
หลังจากพูดจบ เขาหันกลับมามองปู่เล่อว่า “คุณปู่ นี่คือสามีของพี่สาว ที่มีบริษัทใหญ่อยู่ในเมืองC”
ขณะที่เขาพูดก็ก้าวถอยหลัง “พี่เขย เดี๋ยวก่อน กำลังไปเรียกพี่สาวให้”
เกาไห่ต้องการไปกับเขา แต่ถูกลูกพี่ลูกน้องและพี่เขยบางคนรั้งไว้จนเขาพยายามอย่างสิ้นหวัง
แม้แต่ผู้ปู่เล่อที่ตอนนั้นเย็นชาก็ยังตะโกนเสียงดังว่า “แม่ของลูก ลุกขึ้นเร็วๆ บ้านเรา แขกคนสำคัญมานี่”
เมื่อมองดูฉากนี้ เกาไห่ก็เข้าใจเหตุผลที่เล่อจยาไม่ยอมให้เขาติดตามมา
ครอบครัวใหญ่ขนาดนี้ แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเล่อจยาซึ่งเติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมเช่นนี้แต่กลับแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากพวกเขา
คิดถึงครั้งนั้นเพราะเธอไม่มีเงินจึงนอนในตู้กดเงินสด สักพักเขารู้สึกได้ถึงความรู้สึกมากมายในหัวใจของเธอและชื่นชมเล่อจยามากขึ้น
เมื่อเปื้อนจากตะกอนก็ควรจะเป็นอย่างนี้
เล่อจยา นั่งลงบนพื้นครึ่งหนึ่ง หิวและเหนื่อยมาก และต้องการไปห้องน้ำ จนจะกลายเป็นบ้าแล้ว
“ดงดง…” เสียงเคาะประตู
“ใคร?”
“พี่สาว นี่ฉันเอง เสี่ยวเหวิน”
เล่อจยาถอนหายใจ เสี่ยวเหวิน? เธอเกือบจะอ้วกละ
“ทำไม” น้ำเสียงไม่ค่อยดี
“พี่เขยมารับพี่แล้วนะ”
“พี่เขยคนไหน ก็…” เลอจยาไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น เธอยืนขึ้นพร้อมกับคลำหาและเดินไปที่ประตู “กำลังพูดถึงใคร”
