เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ – บทที่ 419 เรื่องราวพลิกผัน

มู่เฉียวสายตาเฉียบแหลมเห็นคำว่าเหอเจี๋ยสองคำ แววตาเธอหม่นหมองลงเล็กน้อย

ชายคนนั้นกดวางสายโดยไม่ต้องคิด หันไปมองมู่เฉียว “ฉันกับเธอเกี่ยวข้องกันแค่ผลประโยชน์ จดจ่ออยู่กับงาน”

ผู้หญิงคนนั้นยกยิ้มขึ้น “ทำไมก่อนหน้านี้คุณไม่อธิบาย?” มู่เฉียวมองเขาด้วยความเสียใจเล็กน้อย

ชายคนนั้นสูดลมหายใจเข้า ยื่นมือไปดึงเธอมาไว้ในอ้อมกอด “ถ้าไม่กลัวว่าคุณจะแต่งงานไป ฉันก็ยังคงไม่พูดหรอก ฉันเป็นผู้ชาย มู่เฉียวฉันไม่อยากให้คุณแบกรับภาระมากเกินไป อีกทั้งฉันต้องขอโทษด้วย ชีวิตคุณลุงต้องตกอยู่ในอันตรายก็เพราะฉัน”

ในที่สุดมู่เฉียวก็รู้สึกสบายใจขึ้น บรรยากาศก็ดูเหมือนจะสดชื่นขึ้น เห็นได้ชัดว่านี่คือในรถ และเป็นพื้นที่ที่คับแคบเช่นนี้

นิ้วของเธอวาดเป็นวงกลมบนฝ่ามือของชายคนนี้ “ไม่มีทางเลือกอื่นเลยเหรอ?”

“มู่เฉียว ให้เวลาฉันหนึ่งปีนะ ฉันจะทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น จะได้สามารถปกป้องลูกสาวและคุณได้ โอเคไหม?” ชายคนนั้นพูดไม่กี่คำ แต่น้ำเสียงสั่นเทาเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนั้นก็รู้สึกว่าใจอ่อนลงมา

“แต่วันนี้ฉันตอบรับเล่อเชี่ยงหย่วนแล้ว ฉัน……” ไม่สามารถพูดกลับคำเช่นนี้ได้ใช่ไหม?

“เขาคนนั้น ฉันจะไปบอกว่า ตลอดหนึ่งปีนี้ฉันไม่สามารถดูแลคุณได้ อาจจะดูเลวไปหน่อย คุณจะเชื่อฉันไหม?”

การวาดวงกลมในมือช้าลงไป “ไม่เป็นไร หลังจากหนึ่งปี คุณไม่แต่งงานกับฉัน ฉันก็จะแต่งแล้ว ก็ไม่ได้เสียหายอะไร”

“มู่เฉียว” น้ำเสียงชายคนนั้นเต็มไปด้วยการกล่าวเตือน “คุณก็รู้ว่าฉันมีวิธีแย่งคุณกลับมา”

ผู้หญิงคนนั้นเม้มปาก เงยหน้าขึ้นแล้วจูบลงบนหน้าชายคนนั้น “คนเลว”

ริมฝีปากบางๆตกลงมา จูบนี้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น จนกระทั่งคนทั้งสองหายใจถี่ขึ้น จึงได้หยุดลง

“ในสองวันนี้ จะส่งมอบงานของคุณและกลับไปที่เมือง A แม้ว่าจะไม่สามารถอยู่เคียงข้างคุณได้ แต่ฉันสามารถดูแลบางส่วนที่นั่นได้”

มู่เฉียวพยักหน้า “โม่หาน คุณอย่ากดดันสิ ฉันช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอก แต่มีบางอย่างที่ฉันอยากบอกคุณ ว่าต่อให้คุณไม่มีอะไรเลย ฉันก็จะไม่ทิ้งคุณ ฉันมู่เฉียวมีความสามารถในการเลี้ยงดูตนเองได้”

ชายคนนั้นพูดเสียงทุ้มข้างๆหู “ฉันรู้อยู่แล้ว ทำงานหนักก็ไม่ปล่อย ไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้ว”

“ใครไม่ปล่อย? หน้าไม่อาย”

“มู่เฉียว คุณจะไม่ทิ้งฉันไป ใช่ไหม? ไม่ว่าต่อไปคุณจะได้ยินอะไร เห็นอะไร คุณก็จะไม่ทิ้งไป ใช่ไหม?”

ผู้หญิงคนนั้นเห็นความกลัวในดวงตาของชายคนนั้นผ่านไฟข้างถนน เธอทำสีหน้าอวดดี “คุณขอร้องฉันสิ? ขอร้องฉัน แล้วฉันจะไม่ทิ้งคุณ”

หาได้ยากที่เธอจะทำหน้าซุกซนแบบนี้ ชายคนนั้นมุดหัวเข้าไปที่ซอกคอของเธอ แล้วกัดเบาๆ ทำให้ผู้หญิงคนนั้นตัวสั่นทันที “เชื่อฉันเถอะ ฉันจะไม่ทำผิดต่อคุณ”

“โอเค!”

ในเวลาต่อมาเกี่ยวกับเพื่อนของเธอ ไม่รู้ว่าโม่หานสื่อสารกับเล่อเชี่ยงหย่วนอย่างไร มู่เฉียวรู้แค่ว่า เล่อเชี่ยงหย่วนมีโรงพยาบาลเอกชนของตนเอง ทำให้เขามีทั้งธุรกิจ และเป็นหมอด้วย ไม่ได้ละเลยทั้งสองอย่าง เธอรู้สึกว่านี่เหมือนเรื่องตลก จนกระทั่งเธอคิดเห็นแก่ตัวเล็กน้อย นี่นับว่าเป็นการใช้เงินซื้อความรู้สึกผิดของเธอ เธอเป็นหนี้บุญคุณผู้ชายคนนี้

เธอบอกกับแม่ว่าต้องการจะกลับเมืองA เธอสัญญาว่าหลังจากหนึ่งปีแล้ว จะให้ตนเองแต่งงานออกไปอย่างไรก็ได้

พ่อไม่ทำให้เธอต้องรู้สึกลำบากใจอีก ก่อนหน้าที่จะไปสองสามวัน มู่หลิงบอกว่าเซี่ยหยูท้องแล้ว ทำให้ผู้อาวุโสทั้งสองมีรอยยิ้มบนใบหน้า

เพราะเซี่ยหยูตั้งท้อง เธอและมู่หลิงจึงต้องกลับไปอยู่ตระกูลเซี่ย ผู้อาวุโสทั้งสองกลับเมืองAครั้งนี้ ก็นับว่าเบาใจไปอย่างมาก พ่อแม่ตระกูลเซี่ยดีกับมู่หลิงอย่างมาก ไม่มีการดูถูกเหยียดหยามเหมือนตระกูลร่ำรวยทั่วไป บางทีอาจเป็นเพราะว่า รักลูกก็เลยรักคนที่ลูกรักด้วย

ส่วนหลิวฮั่วและตู้เสี่ยวซินเพราะเธอจะต้องจากไป จึงเศร้าใจอย่างมาก

“ถ้าอยู่เมืองAแล้วไม่ราบรื่น ที่นี่ยินดีต้อนรับคุณกลับมาทุกเมื่อเลยนะ” หลิวฮั่วไม่พูดมาก

ทางด้านตู้เสี่ยวซินก็โอบกอดเธอแล้วร้องไห้ตลอด “คุณไปแล้ว โอกาสที่พวกเราจะได้เจอกันก็มีน้อยแล้ว”

มู่เฉียวกอดเธอ “ยังไม่ตายสักหน่อย ร้องไห้อะไรขนาดนี้ คิดถึงฉัน ก็มาที่เมืองAได้ทุกเวลา จะปรนนิบัติให้กินอยู่อย่างดีเลย” มู่เฉียวไม่ได้บอกตู้เสี่ยวซินเรื่องที่เธอกับโม่หานสัญญากันไว้ แล้วเธอก็ไม่ได้บอกใครทั้งนั้น

เพราะว่า เธอไม่อยากทำให้โม่หานต้องหนักใจ

คนภายนอกมองมา ระหว่างพวกเขา ได้จบสิ้นกันไปแล้ว

ต่างก็คิดว่า เธอกลับเมืองA เพียงเพื่อพ่อแม่

ก่อนที่จะไป เธอได้ขายบ้านที่เมืองBแล้ว ราคาตลาดอยู่ที่5ล้านกว่าหยวน เมื่อตอนที่เธอซื้อมาใช้จ่ายไป1ล้านหยวน นี่จึงทำให้เธอประหลาดใจจริงๆ เวลานั้นเธอกับมู่หลิงออกค่าจดจำนองคนละ2แสนหยวน ดังนั้น เธอจึงนำเงิน5ล้านออกมาโดยตรง แล้วบอกกับมู่หลิงว่า พวกเขาแบ่งกันคนละ2ล้าน ส่วนที่เหลือ1ล้าน ให้พ่อแม่ไว้ใช้ในวัยเกษียน

มู่หลิงไม่รับ เซี่ยหยูบอกว่า บ้านของพวกเขามีไม่น้อยแล้ว ไม่ต้องการเงินนี้แล้ว

เมื่อถึงเมืองA มู่หลิงก็ตัดสินใจแน่วแน่ ซื้อบ้านใจกลางเมืองหลังหนึ่งราคา4ล้าน ลงชื่อเธอและมู่หลิง บ้านมีเนื้อที่ราวๆ170ตารางเมตร ชั้นบนสุด มีระเบียงห้องที่ยื่นออกไป ด้านหลังบ้านมีสวนดอกไม้ขนาด200ตารางเมตร ตอนที่พาพ่อแม่มาดู พวกเขาต่างก็ถูกในสถานที่นี้

พ่อบอกว่า “ที่ตรงนี้ดี สามารถปลูกผักกับแม่ได้ แล้วสามารถพาเสี่ยวโยวมาเล่นตรงนี้ได้ เพียงแต่ เฉียวเอ๋อ มันแพงเกินไป” เพราะเป็นห้องกระจกใส สามารถเห็นดวงอาทิตย์ได้ แต่ก็สามารถกันลมฝนได้

แพงมาก แต่คิดถึงเงินนี้แล้ว ก็นับว่าได้มาอย่างไม่คาดฝัน มู่เฉียวไม่เสียดาย พูดตามตรง แค่พวกคุณชอบก็พอแล้ว

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเปิดเผยเรื่องที่เธอเคยติดตามเป็นล่ามให้กับหานฉุน ชื่อเสียงของเธอในอาชีพนี้ จึงเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว อีกทั้ง มีคนแจ้งข่าวว่าการเปิดเผยข้อมูลทางธุรกิจของโม่หาน ไม่ได้เกิดจากเธอ ก็เพราะทำตามประวัติศาสตร์ด้านมืดมาหลายปี ในที่สุดจึงถูกบิดเบือน

บริษัทที่มีชื่อเสียงไม่น้อยต่างก็ยื่นโอกาสเข้ามาให้เธอ

ในจำนวนนั้นก็รวมถึงบริษัทเดิมด้วย ยิ่งเปิดด้วยค่าตอบแทนที่สูงลิ่ว ก็ยิ่งแสดงให้เห็นว่า ในปีนั้น ตระกูลกดดันทำให้จนปัญญาที่จะหลีกเลี่ยง

แต่สุดท้ายมู่เฉียวก็ไม่ได้กลับไปบริษัทเดิม ด้วยการพัวพันมากเกินไป รู้มากเกินไป เธอจึงไปอีกบริษัทหนึ่งที่ไม่ห่างชั้นจากบริษัทMYนัก

เมื่อเธอมองไปด้านนอกห้องทำงาน ก็จะได้เห็นตึกใหญ่ของบริษัทโม่หานพอดี นี่จึงทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอยู่ไม่น้อย

อีกทั้ง เท่าที่เธอรู้มา บริษัทนี้ ยังรับแปลเอกสารราชการของMYกรุ๊ปด้วย เหตุผลหนึ่งที่เธอมาก็คือ ต่อไปเอกสารราชการทั้งหมดของMYกรุ๊ปจะต้องถูกรับช่วงแปลโดยเธอ

ความสามารถของเธอ บริษัทรับรู้อย่างแจ่มแจ้ง กับความสามารถที่ยอดเยี่ยมนี้ การขอร้องเล็กๆน้อยๆนี้ จึงไม่มีใครคิดปฏิเสธ

ดังนั้น เมื่อมู่เฉียวปรากฏตัวต่อหน้าโม่หานในชุดทำงาน ในสายตาของชายหนุ่มจึงแสดงความประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ระงับให้ผ่านไปได้ด้วยดี และผ่านเธอไปด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงออก

“พี่เสี่ยวเฉียว เห็นไหม ท่านประธานของบริษัทMY”

มู่เฉียวหันตัวกลับ มองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เป็นผู้ช่วยที่เพิ่งจบจากมหาวิทยาลัย ฉีกยิ้มเล็กน้อย เธอควรจะขอบคุณที่ข่าวของตระกูลเหอถูกระงับได้ทันเวลา ต้องขอบคุณสำหรับการแพร่กระจายข่าวในปัจจุบันซึ่งเป็นสัดส่วนความเร็วที่ทำให้คนลืม ดังนั้น กลับมาเมืองAอีกครั้ง ก็แทบจะไม่มีใครเอ่ยถึงเธอกับโม่หานเลย นี่จึงทำให้เธอโล่งอก

“อืม” เธอตอบสนองอย่างเรียบเฉย

“ไม่รู้สึกว่าหล่อเป็นพิเศษเหรอ?”