เศรษฐีผู้ร่ำรวย:เริ่มจากการได้รับซองแดง 7 พันล้านซอง – ตอนที่ 199 : สอบ

วันถัดไป
หลังจากที่หลินฟานรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เขาก็มาที่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ย ซึ่งในวันนี้ถือว่าเขามาไวกว่าปกติถ้าเทียบกับเมื่อก่อน
และปกติแล้วในเวลานี้ นักศึกษาก็มักจะเดินไปตามทางเดินสีเขียว พูดคุยและหัวเราะกันอย่างสบายๆ
แต่วันนี้นั้นไม่ใช่…
นักศึกษาทุกคนรีบเดินอย่างมาก แถมพวกเขายังอ่านหนังสือและถือปากกาไว้ในมือ
นั่นเป็นเพราะว่าวันนี้เป็นวันสอบปลายภาคของพวกเขานั่นเอง
ในห้องสอบ นักศึกษาทุกคนนั่งแยกกันและมองไปข้างหน้าราวกับว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรู
ผิดกับหลินฟานที่รู้สึกผ่อนคลายและหาวออกมาอย่างเบื่อหน่าย
“กริ๊ง!”
ทันใดนั้น เสี่ยงกริ่งได้ดังขึ้นมา
จากนั้น ศาสตราจารย์เฒ่าก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆพร้อมกับข้อสอบที่อยู่ในมือของเขา ซึ่งต่อมาเขาก็แบ่งมันให้แต่ละหัวแถวและให้นักศึกษาส่งต่อกันไป
มันเป็นข้อสอบที่เยอะมาก และหลังจากเห็นชื่อวิชา นักศึกษาหลายคนก็ถึงกับเริ่มเกาหัวและไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มทำยังไงดี
มันคือวิชาศาสตร์แห่งการคำนวน ซึ่งสำหรับพวกเขาแล้ว ตัวเลขเหล่านี้ก็เหมือนกับตัวแทนยมทูตที่กำลังเชื้อเชิญพวกเขาอยู่
แต่ไม่ใช่สำหรับหลินฟาน
ในวิสัยทัศน์ของหลินฟาน ตัวเลขในข้อสอบที่อยู่ตรงหน้าของเขาเหล่านี้นั้นง่ายไม่ต่างอะไรไปจาก “1+1=2” เลย
ซึ่งในตอนแรก หลินฟานก็กะว่าจะทำข้อสอบทั้งหมด
เพราะท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ถือว่าเป็นนักศึกษา เขาก็ควรจะทำในสิ่งที่นักศึกษาควรทำเหมือนกับคนอื่นๆ
แต่อย่างไรก็ตาม เนื่องจากหลินฟานไม่ได้นอนเมื่อคืนนี้ และข้อสอบที่ง่ายเกินไป…
ทำให้เปลือกตาของเขาค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ และในที่สุด เขาก็ผล็อยหลับลงบนโต๊ะ ซึ่งเขาก็กรนออกมาเล็กน้อยด้วย
“ค่อก!”
เมื่อเห็นสิ่งนี้…
ศาสตราจารย์เฒ่าที่ยืนอยู่หน้าห้องก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมในใจ: “เป็นนักศึกษาดีเด่นที่สามารถแก้ไขปริศนาของโจว การคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่ และสรุปทฤษฎีเศรษฐศาสตร์ได้!”
“เมื่อคืนนี้ นายคงจะเจาะลึกเกี่ยวกับคณิตศาสตร์ขั้นสูงอีกแล้วสินะ”
“ฉันจะปล่อยให้คนอย่างหลินฟานนอนหนาวไม่ได้เด็ดขาด”
หลังจากที่ความคิดนี้สิ้นสุดลง ศาสตราจารย์เฒ่าก็ถอดเสื้อคลุมของเขาและสวมมันให้กับหลินฟานอย่างระมัดระวัง
จากนั้นเขาก็เตือนผู้เข้าสอบด้วยเสียงต่ำว่า “อย่าส่งเสียงกันล่ะ”
…………
“กริ๊ง!”
เมื่อเสียงกริ่งสิ้นสุดการสอบดังขึ้น หลินฟานก็ลืมตาขึ้นมาทันที
ซึ่งในเวลานี้ เขาก็พบว่ากระดาษข้อสอบได้ถูกศาสตราจารย์เฒ่าเก็บไปแล้ว
ซงหยี่อุทานว่า “พี่ฟาน พี่แก้ปัญหาข้อสอบยากๆทั้งหมดได้ภายในสี่สิบนาที และก็ฟุบหลับไปอย่างสบายใจ! ฉันเคยเห็นสิ่งนี้แต่ในทีวีและในนิยายมาก่อนเท่านั้น ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าฉันจะได้พบเจอกับตัวในวันนี้!”
“สี่สิบนาทีอะไร? ฉันคิดว่าคนอย่างพี่ฟานคงเสร็จภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ! เพราะเขาคือเทพเจ้าแห่งปัญญา หลินฟาน!” เจิ้งจินเป่าแก้ไข
“พี่ฟาน คำตอบข้อสุดท้ายของพี่คืออะไรหรอ จำคำตอบได้ไหม” หม่าจงถาม
สี่สิบนาทีอะไร?
ครึ่งชั่วโมงอะไร?
คำถามสุดท้ายคืออะไร?
หลินฟานอดไม่ได้ที่จะกระพริบตาและพูดว่า “ฉันง่วงมาก เลยทำข้อสอบได้เพียงแค่สองข้อก่อนจะผล็อยหลับไปเลย”
ซงหยี่:…
เจิ้งจินเป่า:…
หม่าจง:…
ทั้งสามทำหน้างง
…………
หลังอาหารกลางวัน หลินฟานก็กลับไปที่หอพักอย่างสบาย ๆ
“ติ๊ง!”
ซึ่งในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของหลินฟานก็สั่นเล็กน้อย
12:00 น.!
ซองแดงปรากฏ!
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 5 หยวน”
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 19,999 หยวน”
…………
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 10 หยวน”
“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 99 หยวน”
…………
หลินฟานได้รับเงินจากซองแดงมาทั้งหมด 59,211 หยวน
สิ่งนี้ทำให้เขาบ่นในใจ “ไม่มีประโยชน์เลย ฉันหวังว่าการลงชื่อเข้าใช้จะให้ของที่ดีกว่านี้นะ”
“เข้าสู่ระบบ!”
【ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับทักษะไวโอลินระดับมืออาชีพ เล่นไวโอลินได้อย่างเพลิดเพลิน ทำให้ผู้ฟังหลงไหลไปในเสียงบรรเลง เพิ่มเสน่ห์อันน่าทึ่งขณะเล่น 】
เมื่อเขาเห็นข้อความนี้…
หลินฟานก็พึงพัมในใจ “ครั้งก่อนนั้นฉันได้รับทักษะเชลโลระดับมืออาชีพ ตอนนี้ฉันยังได้รับทักษะไวโอลินระดับมืออาชีพอีก หากเล่นคู่กันล่ะก็ ต้องเจ๋งแน่ๆ!”
ในสองวันข้างหน้าก็ยังคงเป็นวันสอบ
และระหว่างสอบนั้น นักศึกษาบางคนก็ถอนหายใจ บางคนก็เสียใจกับหัวสมองของตัวเอง
แต่เมื่อการสอบเสร็จสิ้น ใบหน้าของนักศึกษาทุกคนก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
เพราะพวกเขาสามารถเก็บกระเป๋าและเดินทางกลับบ้านไปพักผ่อนในวันหยุดฤดูหนาวได้แล้ว
…………
ในเวลานี้ของห้องประชุมมหาวิทยาลัยหลายแห่ง
อาจารย์และผู้นำของมหาวิทลัยคณิตศาสตร์ได้มารวมตัวกันจำนวนมาก
ซึ่งหูชวนก็กำลังนั่งอยู่ตรงที่นั่งหลักและเหลือบมองดูฝูงชนอยู่ จากนั้นเธอก็กระแอมเบาๆและกล่าวว่า “ปีนี้ มหาวิทลัยของเราไม่เพียงแต่ได้รับถ้วยอุดมศึกษาในการประกวดแบบจำลองทางคณิตศาสตร์มาเท่านั้น แต่ยังประสบความสำเร็จอย่างมากจากการที่นักศึกษาสามารถแก้ไขปริศนาของโจวได้ แถมในการประชุมคณิตศาสตร์นานาชาติที่จัดขึ้นยังสามารถแก้ไขการคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่ได้อีก … มหาวิทยาลัยเจียงเป่ยจึงมีชื่อเสียงในประเทศจีน ไม่ใช่สิ ทั่วโลกต่างหาก!
“ปีนี้เป็นปีที่ควรค่าแก่การเฉลิมฉลอง!”
“เย้!”
ทันใดนั้น เสียงดีใจกับเสียงปรบมือก็ดังขึ้นทั่วทั้งห้องประชุม
ทุกคนต่างก็พอใจกับปีนี้มากเช่นกัน
เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในปีนี้ไม่เพียงแต่ทำให้พวกเขารู้สึกดีเท่านั้น แต่ยังทำให้พวกเขาได้รับโบนัสแบบก้าวกระโดดอีกด้วย
ซึ่งทั้งหมดนี้ก็มาจากนักศึกษาคนหนึ่งที่ชื่อ…หลินฟาน
และหลังจากเสียงปรบมือดังขึ้นได้ไม่นาน ก็มีคนถามขึ้นว่า “หากผ่านวันหยุดฤดูหนาวนี้ไปแล้ว หลินฟานจะยังมาเรียนที่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ยอีกหรือเปล่า?”
ทันทีที่คำถามนี้ถูกพูดออกมาไป ห้องประชุมก็เงียบลงทันที
นั่นสิ!
ถ้าหลินฟานไม่ได้กลับมาเรียนที่มหาวิทยาลัยของเราในปีหน้าล่ะ?
ต้องรู้ว่า……
ด้วยสถานะปัจจุบันของหลินฟาน ทำให้ทุกมหาวิทยาลัยในจีน… หรือแม้แต่ในโลกนี้ ยินดีต้อนรับเขาอย่างแน่นอน หากเขาคิดที่จะไป
นอกจากนี้ หลินฟานก็ไม่ได้สอบเข้ามหาวิทยาลัยเจียงเป่ยด้วย
เขาถูกหูชวนชักชวนเข้ามา
แต่ตอนนี้ไม่ใช่แค่หูชวนแล้วที่สามารถลงทะเบียนเรียนให้หลินฟานได้ ทุกมหาวิทยาลัยต่างก็พร้อมที่จะดึกตัวหลินฟานไป
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หัวใจของหูชวนก็รู้สึกตึงทันที เธอพูดว่า: “หลินฟานเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ของมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือการที่เขาได้สร้างตำนานคณิตศาสตร์เอาไว้ที่นี่! ตอนนี้ วันหยุดฤดูหนาวกำลังจะมาถึงแล้ว ฉันคิดว่า… พวกเราทุกคนควรทำอะไรสักอย่างเพื่อ ฮีโร่ ของเรา พวกคุณคิดว่าไง”
ซึ่งทุกคนก็ฉลาดกันอย่างมาก พวกเขารู้ได้ทันทีว่าหูชวนหมายถึงอะไร
พวกเขาจะต้องทำให้หลินฟานรู้สึกดีให้ได้… เพื่อที่หลินฟานจะได้อยู่ที่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ยต่อไป
“ดี!”
“พวกเราต้องไปส่งหลินฟานกลับบ้าน!”
“ดูเหมือนว่าหลินฟานจะมาจากชิงซีใช่ไหม แต่ไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหนฉันก็จะไปส่งเขาแน่นอน!”
…………
ในหอพัก 104 หลินฟานกำลังหยิบกระเป๋าเป้ออกมาเพื่อเตรียมเก็บเสื้อผ้าและจะได้เดินทางกลับบ้าน
ตึก ตึก ตึก! ”
แต่ในเวลานี้ เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นมาจากด้านนอก
คณบดีคณิตศาสตร์ คณบดีฝ่ายเกรด คณบดีการสอน และคนอื่นๆ ทั้งหมดเดินเข้ามา
“นักศึกษาหลินฟาน กำลังจัดกระเป๋าอยู่หรอ มา เดี๋ยวพวกเราช่วยอีกแรง” หูชวนยิ้มอย่างจริงใจ
จากนั้น คณบดีคณิตศาสตร์ คณบดีฝ่ายเกรด ผู้อำนวยการสอน และคนอื่นๆ ก็มาช่วยพับผ้า พับผ้าห่ม และเช็ดรองเท้า…
เมื่อเห็นสิ่งนี้…
ซงหยี่ หม่าจงและเจิ้งจินเป่าก็ถึงกับอ้าปากค้างทันที
คณบดีกับกลุ่มผู้นำและอาจารย์มากมายมาช่วยนักศึกษาเก็บเสื้อผ้าและพับผ้าห่มงั้นหรอ?
นี่……
นี่มัน……
นี่พวกเขากำลังฝันอยู่หรือเปล่า หลินฟาน พี่จะอยู่เหนือจินตนาการไปถึงไหนเนื่ย?