เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] – บทที่ 163 รูปโฉมที่เปลี่ยนไป

แสงดาวสาดส่องลงมาในป่ามืด

เยว่หงเซียงยืนอยู่ตรงข้ามหลินเป่ยเฉิน

ชุดเสื้อคลุมมือกระบี่ของนางขาดรุ่งริ่ง แทบจะปิดบังร่างกายขาวเนียนไม่มิด คราบสกปรกที่เปรอะเปื้อนอยู่ตามเนื้อผ้านั้น หลินเป่ยเฉินไม่แน่ใจว่ามันเป็นคราบเลือดแห้งกรัง หรือเป็นเพียงคราบดินโคลนธรรมดากันแน่…

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มตกใจ

เพราะสิ่งที่ทำให้เขาต้องเบิกตาโต ก็คือใบหน้าครึ่งซีกซ้ายของเยว่หงเซียง นางมีรอยแผลขนาดใหญ่ตัดผ่านอยู่ข้างแก้มเป็นรูปกากบาท บาดแผลตกสะเก็ดเป็นสีน้ำตาลเข้ม มองไกลๆ เหมือนมีตะขาบยักษ์สองตัวเกาะไขว้อยู่บนใบหน้าที่เคยงามงดตลอดเวลา

เยว่หงเซียงเสียโฉมแล้ว

เด็กสาวที่เคยมีหน้าตาสะสวย พลันกลับกลายเป็นยัยหน้าผีในชั่วข้ามคืน

หลินเป่ยเฉินตกอยู่ในอาการตะลึงลาน ยืนตัวแข็งค้างอยู่กับที่ พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

เยว่หงเซียงเห็นสีหน้าแววตาและท่าทางของหลินเป่ยเฉิน พลัน ดวงตาของนางก็ฉายแววแห่งความเศร้าขณะฝืนยิ้มกล่าวว่า  ข้าได้รับบาดเจ็บระหว่างการต่อสู้ ยังไม่มีเวลาได้รักษาบาดแผล เพราะฉะนั้น…อย่าพูดถึงมันเลยเจ้าค่ะ บัดนี้ ศิษย์พี่หลินรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง เดี๋ยวข้าจะช่วยประคองท่านออกไปจากที่นี่เอง 

ยิ่งเด็กสาวฝืนยิ้ม รอยแผลที่พาดเป็นทางยาวบนใบหน้าก็ยิ่งบิดเบี้ยว ทำให้รูปโฉมของนางดูน่าเกลียดน่ากลัวมากกว่าเดิม

หลินเป่ยเฉินได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง

เขารับรู้ได้ถึงความเศร้าและความเจ็บปวดที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน หัวใจของเขาเหมือนถูกกำปั้นเหล็กบีบเค้นหนักหน่วง

ในเวลาเดียวกันนั้น สมองก็เริ่มขบคิดด้วยความว้าวุ่น

บาดแผลบนใบหน้าของเยว่หงเซียงเริ่มตกสะเก็ด หมายความว่าอย่างน้อยขณะนี้ ก็คงผ่านค่ำคืนแห่งความโกลาหลมาได้ 3 วันแล้ว

ตลอด 3 วันที่ผ่านมา หากเยว่หงเซียงใช้เวลาทั้งหมดอยู่กับการช่วยเหลือเขาหลบหนี แล้วฉู่เหิน พานเว่ยหมิน ไป๋ชินหยุน และฮันปู้ฟู่หายไปไหนกันหมดเล่า?

 ตกลงในคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่? 

หลินเป่ยเฉินถามออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน

เยว่หงเซียงลังเลเล็กน้อย แต่ก็ตอบออกมาในที่สุด  ศัตรูของพวกเราในคืนนั้นมีกำลังเสริมคอยซุ่มอยู่ในความมืดเจ้าค่ะ อาจารย์พานหายตัวไป อาจารย์ฉู่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ข้าพาท่านหลบหนีออกมา ส่วนศิษย์พี่ฮันกับศิษย์น้องไป๋ก็แยกจากกันไม่ทราบชะตากรรม… 

หลินเป่ยเฉินหัวใจกระตุกวูบ

ความทรงจำเริ่มกลับคืนมาทีละเล็กทีละน้อย

เขาถูกเด็กหญิงหลิงเอ๋อร์ปักมีดแทงหัวใจ

นางลงมือด้วยตัวเอง

จึงไม่ต้องสงสัยอีกแล้วว่าเพราะอะไรก่อนหน้านั้น เด็กหญิงถึงได้พยายามเข้าหาเขานัก

หลินเป่ยเฉินหลงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเพราะความหล่อเหลาของตัวเอง

แต่ความจริงนั้น หลิงเอ๋อร์พยายามเข้ามาตีสนิทเขา ก็เพื่อสร้างความไว้เนื้อเชื่อใจ เพื่อที่จะได้สังหารเขาในเวลาอันเหมาะสม

ทุกอย่างเป็นแผนการที่ถูกจัดวางไว้อย่างรัดกุม

 ข้าสลบไปนานแค่ไหน? 

หลินเป่ยเฉินถาม

เยว่หงเซียงตอบ  2 วันกับอีก 3 คืนเจ้าค่ะ 

หลินเป่ยเฉินยกมือนวดขมับด้วยความปวดหัว

คิดไว้ไม่ผิดจริงๆ ด้วย

 พวกที่กำลังตามล่าเรามันเป็นใคร?  หลินเป่ยเฉินถามออกมาอีกครั้ง

เยว่หงเซียงตอบว่า  เป็นพวกโจวเฉิงเจ้าค่ะ ดูเหมือนเขาจะได้รับการสนับสนุนจากสมาคมนักล่าอสูรประจำหุบเขาชายแดนเหนือ 

 แล้วนี่เจ้าคอยแบกข้าหลบหนีพวกมันตลอด 3 วันเลยหรือ? 

เมื่อได้ยินคำถามของเด็กหนุ่ม เยว่หงเซียงก็พยักหน้า ไม่พูดคำใดออกมาอีก

หลินเป่ยเฉินรู้สึกซาบซึ้งใจยิ่ง

บัดนี้ เขาเข้าใจแล้วว่าเพราะเหตุใดขณะอยู่ในถ้ำใต้ดิน เยว่หงเซียงถึงร้องไห้ออกมาตอนที่เขาได้สติ

นางเป็นเพียงเด็กสาวอายุ 14 – 15 ปีเท่านั้น ต้องตกอยู่ท่ามกลางสถานการณ์อันชุลมุนวุ่นวาย อาจารย์สูญหาย พลัดพรากเพื่อนร่วมสถาบัน ใบหน้าได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง แต่นางก็ยังอุตส่าห์ข่มกลั้นความหวาดกลัวทั้งหมดนั้น แบกเขาขึ้นหลัง ตะเวนหาที่หลบซ่อนในป่าชายแดนเหนือด้วยความเจ็บปวดทรมาน

ทั้งๆ ที่ในสถานการณ์อย่างนี้ หากเยว่หงเซียงตัดสินใจโยนเขาทิ้งข้างทางและหลบหนีไปเพียงลำพัง หลินเป่ยเฉินก็จะไม่ถือโทษโกรธเคืองนางเลย นั่นเท่ากับว่าในเหตุการณ์ครั้งนี้ เยว่หงเซียงเป็นผู้ที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้อย่างแท้จริง

 ขอบใจเจ้ามากนะ 

หลินเป่ยเฉินพูดออกมาจากความรู้สึกของก้นบึ้งหัวใจ

เยว่หงเซียงเข้าใจดีว่าเขาซาบซึ้งในบุญคุณของนาง จึงส่ายหน้า กล่าวว่า  ถ้าข้าได้รับบาดเจ็บบ้าง ข้าเชื่อว่าศิษย์พี่หลินก็คงไม่ทอดทิ้งข้าเหมือนกัน 

หลินเป่ยเฉินไม่พูดอะไรอีกแล้ว

เยว่หงเซียงรีบเปลี่ยนเรื่องโดยเร็ว  ศิษย์พี่หลิน ที่นี่ไม่เหมาะให้พูดคุยกัน เรารีบออกเดินทาง หาที่ๆ เงียบสงบมากกว่านี้ดีกว่า ท่านจะได้รักษาบาดแผล หลังจากนั้น เราค่อยหาทางออกจากหุบเขาชายแดนเหนือกลับไปที่เมืองหยุนเมิ่ง มีแต่กลับถึงตัวเมืองแล้วเท่านั้น เราถึงจะปลอดภัย 

หลินเป่ยเฉินยิ้มเล็กน้อยขณะส่ายหน้า

 เจ้าลืมไปแล้วหรือไงว่าข้าเป็นตัวฮีลของพวกเจ้านะ 

พูดจบ เด็กหนุ่มก็ยกมือขวาขึ้นมาเล็กน้อย

วงแหวนสีฟ้าพลันครอบคลุมลงไปบนร่างเยว่หงเซียง

 อ๊า… 

เด็กสาวส่งเสียงครางแผ่วเบา แก้มขาวนวลของใบหน้าซีกที่ไม่เสียโฉมแดงระเรื่อ

นางรู้สึกสบายตัวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

หลายวันที่ผ่านมา เพราะต้องคอยแบกร่างหลินเป่ยเฉินวิ่งหลบหนีผู้ไล่ล่า เยว่หงเซียงทั้งเจ็บแผลทั้งเหนื่อยล้าแสนสาหัส แต่บัดนี้ ความเหนื่อยล้าเหล่านั้นอันตรธานหายไปหมดสิ้นแล้ว

แม้แต่พลังลมปราณในร่างกายก็กลับคืนเต็มอัตรา

หลินเป่ยเฉินรีบจ้องมองไปที่ใบหน้าของเยว่หงเซียงอีกครั้ง

เมื่อได้รับการเยียวยาจากวงแหวนวารี เยว่หงเซียงก็หายเหนื่อยล้าเป็นปลิดทิ้ง ร่างกายกลับมาสมบูรณ์แข็งแรง บาดแผลตามร่างกายสมานตัวหายดี ไม่เหลือแม้แต่รอยแผลเป็นทิ้งเอาไว้ด้วยซ้ำ ทว่า บาดแผลตกสะเก็ดบนใบหน้าครึ่งซีกซ้ายของนางยังคงอยู่เช่นเดิม ซ้ำสะเก็ดของมันยังมีสีเข้มมากขึ้นอีกด้วย

หลินเป่ยเฉินใจหายวูบ

เขารู้ดีว่าวงแหวนวารีไม่สามารถกำจัดแผลเป็นบนใบหน้าของนางได้อีกแล้ว เขารักษานางช้าเกินไป กว่าที่หลินเป่ยเฉินจะรู้สึกตัวฟื้นขึ้นมา บาดแผลบนใบหน้าของเยว่หงเซียงเริ่มสมานตัวเองเรียบร้อยแล้ว

เยว่หงเซียงยกมือขึ้นลูบคลำแก้มฝั่งซ้าย เมื่อสัมผัสได้ว่ารอยแผลเป็นยังคงอยู่ เด็กสาวก็นิ่งเงียบไปเลยน้อย ก่อนตัดใจพูดออกมาว่า  ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ ข้าไม่ใช่คนที่มีหน้าตางดงามอันใดอยู่แล้ว… 

 ไม่ต้องห่วงนะ ยังไงข้าก็ต้องหาทางรักษาหน้าเจ้าให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้  หลินเป่ยเฉินสัญญาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

เยว่หงเซียงพยักหน้ายิ้มเศร้า  ถ้าอย่างนั้นคงต้องฝากความหวังไว้ที่ศิษย์พี่หลินแล้ว ว่าแต่ว่า บัดนี้ศิษย์พี่หลินรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง? 

เด็กสาวพยายามเปลี่ยนเรื่องพูดอีกครั้ง

หลินเป่ยเฉินลองเหยียดแขนเหยียดขาดูเล็กน้อย ก่อนพูดว่า  ยังรู้สึกอ่อนเพลียอยู่นิดหน่อย แต่ช่างมันเถอะ… 

หลังจากนั้น เด็กหนุ่มก็นำวงแหวนวารีครอบคลุมตนเองครั้งแล้วครั้งเล่า

ความเหนื่อยล้าสลายหายไป

ความเจ็บปวดเลือนหายไป

แม้แต่พลังลมปราณในร่างกายก็ฟื้นฟูกลับคืนมาเต็มอัตรา

หลินเป่ยเฉินแก้มัดสายรัดเสื้อคลุมออก จึงได้เห็นสายรัดสีขาวพันไว้ที่หน้าอกของเขาแทนผ้าพันแผล เมื่อลองพินิจดูใกล้ๆ ถึงได้รู้ว่ามันเป็นสายรัดเอวจากเสื้อคลุมสตรี และบางส่วนก็เป็นเนื้อผ้าที่ฉีกออกมาห้ามเลือดให้กับเขา

เด็กหนุ่มหันหน้ามองไปที่เยว่หงเซียงโดยไม่รู้ตัว

นางมีใบหน้าแดงก่ำแล้ว

เมื่อหลินเป่ยเฉินแกะสายรัดที่พันแผลบนหน้าอกออก เขาก็เห็นว่าบาดแผลสมานตัวใกล้หายดี ขณะนี้ มันมีสภาพเป็นแนวเส้นสีชมพูเลือนลางเท่านั้น

เหนือบาดแผลมีผงรักษาสีทองถูกโรยเอาไว้เป็นชั้นหนาแน่น

หลินเป่ยเฉินรู้โดยไม่ต้องถามว่า เยว่หงเซียงอุทิศผงรักษาทั้งหมดที่นางมี มารักษาบาดแผลบนหน้าอกให้กับเขา เพราะฉะนั้น บาดแผลของเขาถึงใกล้หายดีแล้ว…นางไม่คิดเจียดผงรักษาไว้เยียวยาบาดแผลบนใบหน้าตัวเองสักนิด หากนางทำเช่นนั้น ข้างแก้มของนางก็คงไม่มีตะขาบยักษ์สองตัวรัดพันกันอยู่อย่างนี้แน่

หลินเป่ยเฉินพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ใช้วงแหวนวารีรักษาอาการบาดเจ็บของตนเองต่อไป

เพียงไม่นาน ร่างกายของเขาก็กลับมาสมบูรณ์ดีดังเดิม

 เสี่ยวจี้  เขาเรียกผู้ช่วยส่วนตัวในใจ

 เจ้าคะนายท่าน 

น้ำเสียงอ่อนหวานของหญิงสาวนางหนึ่งดังขึ้นตอบรับ

 ตอนนี้โทรศัพท์เหลือแบตอยู่เท่าไหร่? 

 เรียนนายท่าน เหลือแบตเตอรี่อยู่อีก 5% เท่านั้นเจ้าค่ะ 

 ชาร์จโทรศัพท์ได้ 

 ชาร์จโทรศัพท์เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ 

 เปิดใช้งานแอปโคจรพลังลมปราณแบบเต็มอัตรา ส่วนแอปอื่นๆ ให้หยุดการทำงานเอาไว้ก่อน…  

 รับทราบเจ้าค่ะ นายท่าน 

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย หลินเป่ยเฉินก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

เมื่อมีแอปโคจรพลังลมปราณคอยทำงานอยู่ในพื้นหลัง หลินเป่ยเฉินไม่ต้องทำอะไร อาการของเขาก็จะค่อยๆ ดีขึ้นเองตามลำดับ

เด็กหนุ่มหันไปโยนวงแหวนวารีใส่เยว่หงเซียงอีกหลายรอบ

 อ๊า ข้าไม่เป็นไรแล้ว…ข้าไม่เป็นไรแล้วเจ้าค่ะ…อะ…อุ๊ย…อ๊า…  เยว่หงเซียงกัดริมฝีปากตัวเอง พยายามไม่ส่งเสียงร้องครางออกมา

เมื่อได้รับการเยียวยาจากวงแหวนวารีของเด็กหนุ่ม เยว่หงเซียงก็กลับมามีร่างกายสดชื่นกระปรี้กระเปร่า พลังลมปราณในร่างกายหวนคืนเต็มอัตรา เสมือนได้พักผ่อนเต็มที่ นอนหลับเต็มอิ่ม

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้ากลุ่มคนดังขึ้นจากที่ห่างไกล

 แปลกแฮะ ไม่เจอร่องรอยของพวกมันริมน้ำเลย… 

 เราลองหาแถวนี้ดูอีกครั้งเถอะ 

 เฮ้ย พวกมันอยู่นั่น ข้าเห็นแล้ว ฮ่าฮ่า พวกเราล้อมมันเอาไว้ อย่าให้นางเด็กคนนี้หนีรอดไปได้อีก… 

คิดไม่ถึงเลยว่าในเวลาเพียงไม่นาน กลุ่มชายฉกรรจ์ที่ออกไปตรวจค้นบริเวณริมแม่น้ำ จะกลับมาตามหาผู้คนที่บริเวณเดิมอีกครั้ง เนื่องจากพวกมันเดินหาอยู่หลายรอบก็ไม่พบเจอร่องรอยผู้หลบหนี เมื่อเดินกลับมาที่นี่ หนึ่งในกลุ่มชายฉกรรจ์มีสายตาดีมาก ถึงกับมองเห็นหลินเป่ยเฉินยืนพิงก้อนหินคุยอยู่กับเยว่หงเซียง จึงร้องตะโกนบอกพวกพ้องตั้งแต่ไกล

เป็นเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจที่ดังขึ้น!