เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] – บทที่ 305 เหตุการณ์ประหลาด

ทุกคนได้เห็นว่าเฉาพั่วเถียนที่ก่อนหน้านี้ส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด อยู่ดีๆ เขาก็หยุดชะงัก และมีพลังงานสีดำไหลออกมาจากบาดแผลบนร่างกาย

 ข้า… ข้า… 

ดูเหมือนว่าเฉาพั่วเถียนจะรับรู้ได้ถึงความน่ากลัวบางอย่าง

เขากำลังจะพูด แต่แล้วน้ำสีดำข้นขลั่กเหมือนน้ำหมึกก็ไหลออกมาจากปาก

สีหน้าของผู้สังเกตการณ์ประจำเรือเปลี่ยนไปอีกครั้ง

 นี่มันพลังปราณปีศาจ!  เขาร้องคำราม สิ่งแรกที่ทำโดยไม่รู้ตัวคือขยับกายมายืนปกป้องหลินเป่ยเฉิน

 ย๊ากกก… 

เฉาพั่วเถียนระเบิดเสียงร้องคำราม

ดวงตาของเขามีแต่ตาดำปราศจากตาขาว เสียงคำรามเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังตะกายขึ้นมาจากขุมนรก เลือดทุกหยดที่ไหลออกมาจากบาดแผลกลายเป็นสีดำสนิท เมื่อมันไหลลงมากองรวมกันบนพื้นดาดฟ้าเรือ ก็เกิดเป็นกลิ่นเหม็นชวนอาเจียนตลบอบอวล

พลังลมปราณแผ่ออกมาจากตัวของเด็กหนุ่มผมทองอย่างหนาแน่น

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หลินเป่ยเฉินไม่เข้าใจเลยจริงๆ

มีใครวางยาพิษเฉาพั่วเถียนหรือไง?

ภาพที่เผยแพร่ออกไปผ่านการถ่ายทอดสด สร้างความตื่นตกใจให้กับชาวเมืองที่รวมตัวกันอยู่บริเวณท่าเรือยิ่งนัก

 ให้ตายเถอะ นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่? 

 ดูเหมือนว่าจะเป็นพลังของพวกปีศาจนะ 

 ไม่มีทาง เฉาพั่วเถียนจะดวงตามืดบอดขนาดนั้นเชียวหรือ? 

 จะไม่ใช่ได้อย่างไร มีแต่ผู้ที่รับพลังปีศาจเท่านั้นแหละ ถึงได้มีอาการคลุ้มคลั่งอย่างนี้… 

 นี่เจ้าหมายความว่าลูกศิษย์ของเมืองไป๋หยุนเป็นสาวกปีศาจอย่างนั้นหรือ? 

เกิดเสียงอุทานดังขึ้นไล่กันไปเหมือนคลื่นสึนามิ บรรดาคนดูต่างก็ลุกขึ้นยืนจากที่นั่ง

ไม่มีใครคิดเลยว่าการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของศึกชิงธง จะมีเหตุการณ์เหลือเชื่อเช่นนี้เกิดขึ้นได้

 เกิดอะไรขึ้นกันแน่?  ฉู่เหินและอาจารย์คนอื่นๆ ก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

อาการของเฉาพั่วเถียนมันเป็นสัญญาณของพวกสาวกปีศาจชัดๆ

แต่ถึงเขาจะเป็นสาวกปีศาจ แต่ก็ยังมีสถานะเป็นลูกศิษย์จากเมืองไป๋หยุนอยู่ดี

เมืองไป๋หยุนมีความเชื่อว่าผู้ที่เป็นสาวกปีศาจจะต้องเป็นมาแต่กำเนิด และถ้าลูกศิษย์ของพวกเขากลายเป็นสาวกปีศาจเสียเอง นี่ก็คงเป็นเรื่องฉาวโฉ่ที่ทำให้ภาพลักษณ์ของเมืองแห่งเซียนกระบี่เสียหายไม่เหลือชิ้นดี

หลิงจุนเซวียนลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

นี่คือครั้งแรกของวันนี้ที่ผู้ว่าการประจำเมืองหยุนเมิ่งมีรอยยิ้ม

ก่อนหน้านี้ แม้แต่ตอนที่หลินเป่ยเฉินกำลังไล่บดขยี้เฉาพั่วเถียนด้วยความดุดัน สีหน้าของท่านเจ้าเมืองก็ยังคงเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง

แต่บัดนี้ หลิงจุนเซวียนมีความรู้สึกลิงโลดใจเป็นอย่างยิ่ง เดิมที่เขามีปัญหาไม่ค่อยถูกชะตากับไป๋ไห่ชินอยู่แล้ว เมื่อเกิดเหตุฉาวโฉ่กับลูกศิษย์เมืองไป๋หยุน นั่นก็ทำให้เขาไม่ต้องเกรงใจสถานะของศิษย์กับอาจารย์คู่นี้อีกต่อไป

หลิงจุนเซวียนรู้ดีว่าเหตุการณ์ประหลาดในครั้งนี้จะต้องถูกเผยแพร่ออกไปทั่วจักรวรรดิแน่นอน

ไม่มีใครสามารถปิดข่าวได้ เพราะขณะนี้มีการถ่ายทอดสดให้ผู้คนนับหมื่นได้รับชม

นอกจากนั้น ยังมีการบันทึกภาพลงในศิลาเก็บภาพอีกด้วย

ถ้าเรื่องนี้ถูกจัดการได้ไม่ดีพอ รับรองว่าเมืองไป๋หยุนคงต้องถึงคราวล่มสลาย

อย่าว่าแต่มันจะเป็นข่าวที่ดังไปทั่วมณฑลเฟิงอวี่หรือทั่วจักรวรรดิเป่ยไห่ ดีไม่ดีข่าวนี้จะล่วงรู้ไปถึงหูพวกจักรวรรดิจี้กวงซึ่งเป็นศัตรูตัวฉกาจของพวกเขาอีกด้วย

นั่นจะทำให้อำนาจของจักรวรรดิเป่ยไห่ต้องสั่นคลอน

แค่คิด หลิงจุนเซวียนก็รู้สึกหนาวสั่นแล้ว

ผู้ตรวจการประจำมณฑลเฟิงอวี่ที่ก่อนหน้านี้ใช้นิ้วมือเคาะที่วางแขนเก้าอี้เล่นฆ่าเวลา บัดนี้ เมื่อได้เห็นภาพที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอถ่ายทอดสด สีหน้าของเขาก็แสดงออกถึงความประหลาดใจเล็กน้อย และเมื่อเขาลุกขึ้นยืนในอีกไม่กี่อึดใจต่อมา ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

หลังสลัดความตกตะลึงออกไปได้แล้ว ถังกู่จินก็หันหน้ามามองไป๋ไห่ชินตาขวาง

บัดนี้ ผู้เป็นอาจารย์ของเฉาพั่วเถียนมีสีหน้าว่างเปล่า

ร่างกายของเขาสั่นเทาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

 ไม่นะ… เป็นไปไม่ได้… 

ริมฝีปากของเขาสั่นระริก น้ำเสียงแหบแห้ง

กลุ่มคนที่นั่งอยู่ในเขตแขกคนสำคัญ ล้วนแต่หันมาจ้องมองเขาด้วยความตกตะลึง

บนเขตที่นั่งที่ห่างออกมาไม่ไกล บรรดารองอาจารย์ใหญ่และผู้ติดตามจากสำนักกระบี่ระดับสามัญชื่อดัง ต่างก็ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

พวกเขาไม่ใช่ชาวเมืองทั่วไปที่มารับชมการแข่งขัน แต่เป็นเจ้าหน้าที่ถูกส่งมาโดยตรงจากสถาบัน และพวกเขาก็รู้ดีว่าเหตุการณ์นี้นับเป็นเรื่องร้ายแรงต่อจักรวรรดิเป่ยไห่มากแค่ไหน

โดยเฉพาะสถานการณ์ในปัจจุบันที่กองทัพของจักรวรรดิจี้กวงมีความแข็งแกร่งมากขึ้นและยกทัพมาบุกโจมตีพวกเขาไม่เคยหยุด หากมีข่าวหลุดไปว่าลูกศิษย์ของเมืองไป๋หยุนเป็นสาวกปีศาจ ผู้คนทั้งจักรวรรดิก็จะต้องตกอยู่ภายใต้ความตื่นกลัว

พรึบ!

ทันใดนั้น หน้าจอถ่ายทอดสดเกิดอาการติดๆ ดับๆ ขึ้นมาพร้อมกัน

เกิดปัญหาขึ้นกับการส่งสัญญาณภาพและเสียง

สุดท้ายหน้าจอก็ดับวูบลง

หลิงจุนเซวียนหัวใจกระตุกวูบ

เขาหันมาสั่งงานหลี่สงฟู่ผู้เป็นเจ้ากรมกระทรวงศึกษาประจำเมืองและเฉินซือเจี๋ย เจ้าหน้าที่จากจวนผู้ว่าด้วยความร้อนใจ  พวกเจ้ารีบไปดูว่าใครตัดสัญญาณถ่ายทอดสด เราจะให้สัญญาณขาดช่วงไม่ได้ รีบซ่อมแซมสัญญาณโดยเร็ว แล้วข้าจะรีบกลับมา 

บัดนี้ การถ่ายทอดสดขาดช่วงลงอย่างกะทันหัน

ถังกู่จินหันกลับมาคำรามว่า  เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ ท่านยังห่วงเรื่องการถ่ายทอดสดอยู่อีกหรือ? 

หลิงจุนเซวียนไม่แม้แต่จะชำเลืองหน้าหันมามองด้วยซ้ำขณะตอบว่า  แล้วสนใจไม่ได้หรืออย่างไร? 

เฉินซือเจี๋ยกับหลี่สงฟู่หายตัวไปเพื่อแก้ไขปัญหาการถ่ายทอดสด.Aileen-novel.

ณ ขณะนี้ ชาวเมืองที่รวมตัวกันอยู่ในเขตท่าเรือได้แต่ลุกขึ้นยืนจากที่นั่งและหันมาพูดคุยกันพร้อมกับคาดเดาว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นที่กลางทะเลกันแน่…

…

ผ่านไปช่วงเวลา 1 ก้านธูป

พรึบ!

หน้าจอการถ่ายทอดสดกลับมาเปิดติดอีกครั้ง

เฉาพั่วเถียนถูกควบคุมตัวอยู่ในสภาพหมดสติ

แต่บาดแผลตามลำตัวและใบหน้าของเขา มีสภาพเหมือนเปรอะเปื้อนด้วยรอยหมึกสีดำ

แม้จะอยู่ในอาการบาดเจ็บสาหัส แต่ร่างกายของเขาก็ชักกระตุกอย่างรุนแรง บางครั้งก็จะระเบิดพลังลมปราณออกมาหนาแน่นน่าหวาดกลัว

ไม่มีใครรู้เลยว่าในช่วงที่สัญญาณการถ่ายทอดสดขาดหายไป มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

ท่านเจ้าเมืองหลิงจุนเซวียน เจ้ากรมกระทรวงศึกษาประจำเมืองหลี่สงฟู่และเจ้าหน้าที่ระดับสูงคนอื่นๆ ได้ปรากฏตัวขึ้นบนเรือร้านขายอัญมณีหลิวไคเรียบร้อยแล้ว

 ชาวเมืองทุกท่านโปรดทราบ เราได้ตรวจพบยาหมื่นบุปผาแมลงพิษในร่างกายของเฉาพั่วเถียน บัดนี้ จำเป็นต้องรีบส่งตัวเขาเข้ารับการรักษาโดยทันที… นั่นเท่ากับว่าการแข่งขันชิงธงประจำปีนี้จบลงแล้ว การถ่ายทอดสดจะยังคงดำเนินต่อไปตามขั้นตอนเดิมที่วางเอาไว้ทุกประการ 

หลิงจุนเซวียนพูดออกมาเสียงดัง

สีหน้าของทุกคนยิ้มแย้มออกมาปราศจากความผิดปกติ

ราวกับว่านี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร

สวนทางกับความรู้สึกของชาวเมืองที่ชมการถ่ายทอดสด

 หลังจากตรวจสอบดูแล้ว เรื่องที่เฉาพั่วเถียนถูกวางยาพิษ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการแข่งขันแม้แต่น้อย 

หลังจากนั้น หลี่สงฟู่ผู้เป็นเจ้ากรมกระทรวงศึกษาประจำเมือง ก็เดินเข้ามายืนอยู่กลางหน้าจอและประกาศผลผู้ชนะการแข่งขันประจำปีนี้

การที่เฉาพั่วเถียนถูกวางยาพิษ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับหลินเป่ยเฉิน

นั่นหมายความว่าตำแหน่งผู้ชนะการค้นหาผู้มีพรสวรรค์ประจำเมืองในปีนี้ ตกเป็นของหลินเป่ยเฉิน

เรือร้านขายอัญมณีหลิวไคมุ่งตรงกลับไปที่ท่าเรือ

บริเวณท่าเทียบเรือ ณ บัดนี้ เริ่มมีกลุ่มคนจำนวนมากมารวมตัวกันเพื่อส่งเสียงต้อนรับวีรชนผู้ชนะการแข่งขัน ดวงตาของทุกคนจ้องมองไปยังส่วนลึกของท้องทะเล

ในที่สุดการแข่งขันประจำปีนี้ก็จบลงแล้ว

หลายคนเพิ่งมีโอกาสได้เข้าชมการแข่งขันเป็นปีแรก

บางคนอดใจที่จะได้ตะโกนชื่อหลินเป่ยเฉินออกมาไม่ไหวแล้ว

หากไม่เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นในช่วงท้าย หลินเป่ยเฉินก็นับได้ว่าสามารถคว้าชัยชนะอย่างสวยงามไร้ข้อกังขา

แน่นอนว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเฉาพั่วเถียนย่อมส่งผลกระทบเล็กน้อยเช่นกัน

แต่โดยส่วนใหญ่แล้วชาวเมืองเกือบทุกคนก็ยินดีที่จะมอบตำแหน่งผู้ชนะให้แก่หลินเป่ยเฉิน เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นเด็กที่เติบโตในเมืองหยุนเมิ่ง ก่อนหน้านี้อาจประพฤติตนเกเรนอกลู่นอกทาง แต่ภายหลังหลินเป่ยเฉินก็พยายามปรับปรุงตัวเป็นคนใหม่และทำให้ชาวเมืองสามารถยอมรับในตัวตนของเขาได้อีกครั้ง

ผิดกับเฉาพั่วเถียนที่ทรยศอาจารย์ของตนเองและเปลี่ยนฝ่ายไปเข้ากับเมืองไป๋หยุน… มิหนำซ้ำ เขายังไม่เคยยอมรับว่าตนเองเป็นเด็กที่มาจากเมืองติดชายทะเลแห่งนี้ด้วยซ้ำ แล้วจะให้ได้ตำแหน่งผู้ชนะการแข่งขันไปอย่างนั้นหรือ นั่นคงเป็นเรื่องตลกมากแล้ว

เมื่อเห็นพวกของหลินเป่ยเฉินปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับเรือลำเล็กที่กำลังแล่นเข้าฝั่ง ประชาชนจำนวนมากก็ส่งเสียงโห่ร้องออกมาด้วยความดีใจ

หลายคนตะโกนชื่อของเยว่หงเซียง ไป๋ชินหยุน และมี่หรู่หยาน

บรรยากาศเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาและคึกคักสนุกสนาน

ตามประเพณีที่สืบต่อกันมาช้านาน พิธีการมอบรางวัลให้แก่ผู้ชนะจะจัดขึ้นวันพรุ่งนี้

ผู้ชนะจะได้รับรางวัลจากเจ้าหน้าที่ระดับสูงของจักรวรรดิต่อหน้าทุกคน

ชื่อของเขาจะถูกประกาศไปทั่วทั้งเมือง

ท่ามกลางบรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลองเหล่านี้ ไป๋ไห่ชินยืนตัวสั่นด้วยความโกรธแค้น

เขากำหมัดแน่น รีบเดินเข้าไปหาพวกของหลิงจุนเซวียน ก่อนจะมองหน้าหลินเป่ยเฉินด้วยแววตาดุร้ายและคำรามออกมาว่า  แบบนี้มันไม่ยุติธรรม…