เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] – บทที่ 338 หลานเขยของข้า

 อาจารย์เจ้าคะ นายท่านเจิ้งกวนจากสำนักฝากเงินกระบี่สวรรค์อยากขอเข้าพบเจ้าค่ะ 

ก๊อกก๊อกก๊อก

เยว่เว่ยหยางเคาะประตู

เสียงของนักพรตหญิงชินดังตอบกลับมาจากด้านในห้องลับว่า  เขามีเรื่องอันใด? 

เยว่เว่ยหยางรายงานว่า  นายท่านเจิ้งกวนอยากมารับตัวคุณหนูไป๋ชินหยุนกลับไปดูแลต่อที่บ้านเจ้าค่ะ 

 อนุญาตให้เขาพาคนกลับไปได้ และอย่าลืมบอกเขาด้วยว่าขณะนี้ข้ามีธุระเร่งด่วน จึงไม่สามารถออกไปพบ 

นักพรตหญิงชินกล่าว

 เจ้าค่ะ…  เยว่เว่ยหยางรับคำในลำคอ แต่ยังยืนอยู่หน้าประตูไม่เดินออกไป

 เจ้ามีเรื่องอื่นใดอีกหรือไม่?  เสียงของผู้เป็นอาจารย์ดังขึ้นจากด้านในห้องอีกครั้ง

สุดท้าย เยว่เว่ยหยางก็ทนความร้อนใจไม่ไหว ต้องพูดออกไปว่า  อาจารย์เจ้าคะ ท่านจะปล่อยให้คนพวกนั้นเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์ที่หน้าวิหารของพวกเราจริงๆ หรือ? ศิษย์รู้ดีอยู่แล้วถังกู่จินต้องไม่ใช่คนดี ทั้งหมดนี้ต้องเป็นฝีมือของเขาแน่ เขาเป็นคนที่ใส่ร้ายหลินเป่ยเฉิน แม้แต่การฆาตกรรมฟางเจิ้นหรู่ ถังกู่จินก็อาจเป็นผู้บังการด้วยเช่นกัน 

เกิดความเงียบดังขึ้นเนิ่นนาน

 เจ้าบอกว่าจะออกไปตามหาตัวหลินเป่ยเฉินไม่ใช่หรือ?  นักพรตหญิงชินถามออกมาในที่สุด

 ออกไปค้นหาทั่วทั้งเมืองแล้วเจ้าค่ะ แต่ก็ยังหาเขาไม่เจออยู่ดี ไม่ทราบเลยว่าหลินเป่ยเฉินไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่ใด  พูดจบแล้ว เยว่เว่ยหยางก็ยิ่งมีสีหน้าเป็นกังวลมากขึ้น

นับตั้งแต่ที่นางฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ เยว่เว่ยหยางก็เที่ยวออกตามหาเด็กหนุ่มไปทั่วเมืองหยุนเมิ่ง แต่ก็ไม่พบเบาะแสใดๆ เลย

นั่นทำให้นักบวชสาวรู้สึกเป็นห่วงความปลอดภัยของหลินเป่ยเฉินมากขึ้นทุกขณะจิต

 เจ้าเชื่อว่าหลินเป่ยเฉินบริสุทธิ์อย่างนั้นหรือ?  นักพรตหญิงชินถามออกมาอีกครั้ง

เยว่เว่ยหยางตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น  สัญชาตญาณบอกศิษย์ว่าหลินเป่ยเฉินไม่ใช่คนเลวร้ายเจ้าค่ะ 

 แต่จนถึงบัดนี้เจ้าก็ยังตามหาตัวเขาไม่พบ แล้วเจ้าจะไปแก้ต่างกับถังกู่จินได้อย่างไร?  เสียงของนักพรตหญิงชินมีความหนักแน่นไม่แพ้กัน

เยว่เว่ยหยางมีสีหน้าเป็นกังวลขึ้นมาอีกหลายเท่า  แต่ว่า…อาจารย์เจ้าคะ ที่นี่คือวิหารเทพกระบี่ หากอาจารย์ไม่อนุญาต แล้วพวกเขาจะดำเนินการประหารผู้คนได้อย่างไร? นี่เท่ากับเป็นการก่อกรรมทำเข็ญ… 

 สิ่งที่ถังกู่จินกำลังจะทำ คือการเผาพวกสาวกปีศาจต่างหาก นั่นคือสิ่งที่วิหารเทพกระบี่จะเข้าไปขัดขวางไม่ได้เด็ดขาด 

 แต่อาจารย์เจ้าคะ… 

 เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ภายใต้การเฝ้าดูของเทพีกระบี่ พระองค์ท่านจะให้คำตอบสุดท้ายแก่พวกเราเอง 

 แต่ว่า… 

 ออกไปจัดการส่งตัวไป๋ชินหยุนกลับบ้านได้แล้ว 

 รับทราบเจ้าค่ะ อาจารย์ 

…

 ท่านแม่ ข้าอยากไปที่วิหาร 

หลิงเฉินนั่งห้อยขาอยู่บนขอบหน้าต่างของห้องใต้หลังคา ชายกระโปรงยาวสีเหลืองอ่อนที่นางสวมใส่อยู่ปลิวไสวตามแรงลม

 ไปไม่ได้ 

ชินหลันซูยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้เช่นเดิม

 แต่ท่านพ่อกับท่านพี่ยังไปได้เลยนี่นา 

หลิงเฉินทำปากยื่นด้วยความไม่พอใจ

ชินหลันซูก้มหน้าพูดกับหนังสือว่า  พวกเขาจำเป็นต้องไปตามหน้าที่ แล้วเจ้าจะไปทำไม? 

 ไปเปิดหูเปิดตาไงเจ้าคะ  หลิงเฉินยิ้มสวยออกมาอีกครั้ง

ชินหลันซูถอนหายใจยาวแรง  เกรงว่าถ้าเจ้าไปที่นั่น ผู้คนจะหันมาสนใจพวกเจ้าแทนน่ะสิ 

 ลูกกับนักบวชสาวคนนั้น เราสงบศึกกันแล้วเจ้าค่ะ รับรองว่าไม่มีการตบตีกันแน่นอน 

หลิงเฉินยืนกรานแข็งขัน ไอลีนโนเวล

ชินหลันซูพูดว่า  เจ้าก็รู้ดีว่าตนเองเป็นใคร ไม่กลัวว่าจะต้องเผชิญหน้ากับพวกเทพเจ้าหรือไร? 

หลิงเฉินได้แต่ยิ้มและไม่พูดอะไรอีก

ชินหลันซูพลิกหน้ากระดาษพร้อมกับกล่าวว่า  ปู่ของเจ้าไปที่วิหารแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก 

หลิงเฉินได้ยินดังนั้นก็กะพริบตาปริบๆ หลังจากนั้นเด็กลาวก็พยักหน้าเล็กน้อย  ตกลง งั้นข้าไม่ไปแล้วก็ได้ 

…

วิหารเทพกระบี่

บรรยากาศเต็มไปด้วยความเศร้า

คนกลุ่มแรกที่ถูกมัดตัวกับเสาไม้บนกองฟืนประกอบไปด้วยฉู่เหิน พานเว่ยหมิน หลิวฉีไห่ อู๋เฟิ่งกู เยว่หงเซียงและมารดา เช่นเดียวกับหยางเฉินโจวและหลู่หลิงโจว

ยังมีนักโทษอีกนับร้อยชีวิตรอรับการลงทัณฑ์อยู่บนเวทีไม้ด้านข้าง

ขณะนี้ แม้รู้ดีว่าคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ แต่หลิงจุนเซวียนก็ยังคงเดินไปพูดกับถังกู่จินว่า  ท่านต้องการจะทำอะไรกันแน่? 

เขารีบเดินทางมาที่วิหารเทพกระบี่ทันทีที่ได้รับทราบข่าว ชายผู้เป็นเจ้าเมืองถามต่อด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น  ใต้เท้าไม่คิดว่าการลงโทษเช่นนี้ออกจะรุนแรงและโหดร้ายเกินไปหน่อยหรือ? 

ถังกู่จินหัวเราะในลำคอ  นี่มันอะไรกัน? ท่านเจ้าเมืองหลิงต้องการจะให้ข้าปลดปล่อยสาวกปีศาจเหล่านี้เป็นอิสระหรือ? 

 พวกเขาไม่ใช่สาวกปีศาจสักหน่อย…  หลิงจุนเซวียนพูดด้วยเสียงอันแหบแห้ง

ถังกู่จินขัดจังหวะว่า  พวกเขาคือสาวกปีศาจ 

 ใต้เท้ามีหลักฐานหรือไม่?  หลิงจุนเซวียนถามเสียงแข็ง

ถังกู่จินยิ้มมุมปาก ตอบว่า  ข้าได้ยินคำสารภาพจากปากของหลินเป่ยเฉินด้วยตนเอง นั่นถือว่าเป็นหลักฐานได้หรือยัง? 

หัวใจของหลิงจุนเซวียนกระตุกวูบ  หมายความว่าอย่างไร? ใต้เท้าจับตัวหลินเป่ยเฉินได้แล้วหรือ? 

ถังกู่จินกวาดสายตามองรอบบริเวณ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชาที่สุดแสนจะอำมหิต ก่อนหันกลับมามองหน้าหลิงจุนเซวียนอีกครั้ง  ทำไมข้ารู้สึกว่าท่านกำลังเสียใจอยู่ไม่ทราบ? 

หลิงจุนเซวียนแค่นหัวเราะในลำคอ ไม่พูดคำใดอีก

ในใจของเขากำลังเกิดสังหรณ์อัปมงคลขึ้นอย่างรุนแรง

ถังกู่จินพูดด้วยความมั่นใจขนาดนี้ ย่อมเป็นความจริงแน่นอน

หากหลินเป่ยเฉินตกไปอยู่ในกำมือของผู้ตรวจการมณฑลคนนี้ แล้วจะมีใครสามารถช่วยเหลือเขาได้อีก?

หรือสถานการณ์ดำเนินมาถึงจุดที่พวกเขาต้องเฝ้ามองปลาน้อยตายบนชายฝั่งเสียแล้ว?

 ใกล้จะได้เวลาแล้วขอรับใต้เท้า ประกาศตอนนี้เลยดีไหมขอรับ? 

อู๋ซางหยางเดินเข้ามากระซิบเสียงแผ่วเบา

ถังกู่จินที่ยืนอยู่บนเวทีมอบรางวัลหันหน้าไปมองหน้าผาริมทะเล และยิ้มออกมาเล็กน้อย  ตกลง เริ่มการถ่ายทอดสดได้ 

เสียงพูดยังไม่ทันจางหาย

วูบ!

เกิดลำแสงสว่างไสว

แล้วใครคนหนึ่งก็ทิ้งตัวลงมายืนอยู่บนเวที

กลิ่นสุราโชยออกมาจากร่างกาย เช่นเดียวกับกลิ่นหอมของเครื่องสำอางสตรี

 ถังกู่จิน วันนี้เจ้าจะต้องลงนรก 

หลิงไท่ซวีเดินซวนเซตามประสาคนเมา พูดอ้อแอ้ฟังแทบไม่รู้เรื่อง  เจ้าใช้วิธียืมดาบฆ่าคน แบบนี้มันมากเกินไปแล้ว ต่อให้ข้าเป็นผู้เฒ่าเสพติดสุรา ก็ยังทนดูอยู่ไม่ไหวอีกแล้ว 

เมื่อเห็นอาจารย์ใหญ่ของสถานศึกษากระบี่ที่สามปรากฏตัว ถังกู่จินก็ค้อมศีรษะลงเล็กน้อย  ท่านผู้เฒ่าหลิงช่างมีอารมณ์ขันนัก 

หลิงไท่ซวีเป็นบุคคลผู้มีสถานะพิเศษในจักรวรรดิเป่ยไห่ ได้รับความเคารพจากบรรดาขุนนางไม่แพ้เหล่าเชื้อพระวงศ์

ดังนั้น ต่อให้ถังกู่จินในใจจะรู้สึกเกลียดชังสักเท่าไหร่ แต่ภายนอกเขาก็ต้องแสดงความอ่อนน้อมออกมา

 ใครบอกว่าข้าพูดเล่น?  หลิงไท่ซวีพลันระเบิดเสียงหัวเราะและปาจอกสุราในมือไปที่ปลายเท้าของถังกู่จิน  วันนี้ข้าขอยื่นคำขาด เจ้าต้องปล่อยตัวทุกคนเดี๋ยวนี้ หากใครไม่ยอมทำตามคำสั่ง ถือว่ามีโทษฐานกบฏต่อจักรวรรดิ 

ถังกู่จินยังคงยิ้มแย้ม ไม่ได้มีท่าทีโกรธแค้น

เขาพยายามอธิบายว่า  ผู้เฒ่าอายุอานามก็ไม่ใช่น้อย เหตุไฉนถึงได้วู่วามเช่นนี้? อีกอย่าง ได้ข่าวว่าท่านเลิกยุ่งเกี่ยวทางการเมืองมานานแล้ว มิสู้กลับไปดื่มสุราเคล้านารีไม่ดีกว่าหรือขอรับ? ทำไมต้องมาสนใจเรื่องราวเหล่านี้ด้วย ข้าน้อยเกรงว่ามันจะทำให้ผู้เฒ่าต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงไปเสียเปล่าๆ 

 ข้าไม่อยากพูดกับเจ้าอีกแล้ว รีบปล่อยคนเดี๋ยวนี้ 

หลิงไท่ซวียกมือชี้หน้าผู้ตรวจการมณฑล พูดด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง

รอยยิ้มบนใบหน้าของถังกู่จินจางหายไปเล็กน้อย เสียงพูดที่ดังตามมาหลังจากนั้นแฝงความเย็นชาอยู่หลายส่วน  ข้าน้อยไม่อยากฉีกหน้าท่านผู้เฒ่านะขอรับ 

 วันนี้ข้าขอยื่นคำขาด ระหว่างเจ้ากับหลานเขยของข้า ไม่มีทางอยู่ร่วมเมืองกันได้อีกต่อไป 

หลิงไท่ซวีสูดหายใจลึกเพื่อรวบรวมพลังและเปล่งเสียงที่ดังกังวานออกมาว่า  วันนี้ข้าจะประกาศให้ทุกคนได้รับทราบโดยทั่วกัน หลินเป่ยเฉินมีสถานะเป็นหลานเขยของข้าเอง และในอนาคต เขาจะเป็นผู้เดียวที่สืบทอดตำแหน่งของหลิงไท่ซวีคนนี้ แล้วเขาจะเป็นสาวกปีศาจได้อย่างไร? ย่อมไม่ใช่อยู่แล้ว และบุคคลรอบตัวเขาก็ไม่ใช่เช่นกัน หากเจ้ายังดึงดันที่จะประหารผู้คนเหล่านี้ต่อไป พวกเราก็คงต้องผิดใจกันแล้ว 

ถังกู่จินยืนตัวแข็งทื่อ

ทุกคนได้แต่เบิกตาโตด้วยความตกตะลึง