คำพูดนี้ชอบธรรมและน่าเกรงขาม แต่เมื่อฟังดูดีๆ ก็จะฟังออกถึงการคุกคามของเจียงจื่อจิ้น
คุณเพิ่งได้รับความลำบากมา ใช่ไหม
ถ้าอย่างนั้นคุณควรเชื่อฟังผม ถ้าไม่เชื่อฟังผม ผมอาจจะปล่อยให้คุณลำบากต่อไป การกลิ้งก่อนหน้านี้ อาจจะต้องทำอีกสามสิบครั้งหรือไม่ก็ร้อยครั้ง จนกระทั่งคุณยอมละทิ้งโอกาสนี้ไปเอง
แต่ว่า อาของเขามีตำแหน่งใหญ่พอ แค่พูดคำเดียวก็สามารถทำให้ทีมงานคนอื่นๆ ปฏิเสธอิ่นหนิงหยู่ได้ นั่นก็คือการถูกแบน
ส่วนอิ่นหนิงหยู่ ก็จะไม่มีวันได้มีชื่อเสียงตลอดไป
ในฐานะนักศึกษาภาควิชาการแสดง แต่ไม่สามารถแสดง รวมถึงเข้าร่วมทีมละครได้ การเรียนตลอดหลายปีที่ผ่านมาของเธอนั้นก็ไร้ประโยชน์ แล้วยังความฝันที่จะโด่งดังมีชื่อเสียงนั่นอีก
นี่คือการคุกคามจากเจียงจื่อจิ้น
มันเป็นกฎของวงการบันเทิง ถ้าไม่ยอมเชื่อฟังก็ออกไปจากวงการ
ส่วนเจียงหยุน เขานั่งจิบชาบนเก้าอี้ มองดูต้นขาขาวของอิ่นหนิงหยู่อย่างอิ่มอกอิ่มใจ รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เด็กหญิงที่ถูกหลานชายของเขาทำลายให้เสียหาย ไม่ถึงร้อยคน แต่ก็หลายสิบคนแล้ว
แต่ละคนเลิศเลอทั้งนั้น
นอกจากนี้เจียงจื่อจิ้นยังเป็นคนรู้จักคิด ผู้หญิงทุกคนพร้อมที่จะแบ่งปันกับเขา ซึ่งทำให้เขามีความสุขมากในช่วงหลายปีที่ผ่านมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีดาราแถวหน้าคนหนึ่ง แต่พวกเขาก็ได้กอบโกยไว้
ดูภายนอกสวยเพียบพร้อมและสูงส่ง แต่ส่วนตัวก็ยังเป็นเหมือนทาสที่อยู่ในการครอบงำของพวกเขา
และต่อจากนี้ ทาสคนต่อไป ก็คืออิ่นหนิงหยู่
หายากนักที่จะได้พบกับหญิงสาวที่เลิศเลอเช่นนี้
และเขาไม่เชื่อว่าอิ่นหนิงหยู่จะยอมทิ้งโอกาสนี้ ยอมทิ้งความทุ่มเทอุตสาหะของเธอมาตลอดหลายปี ยอมทิ้งความฝันที่จะเป็นนักแสดง
วงการบันเทิงนั้นซับซ้อนมาก แต่ก็ยังมีผู้หญิงจำนวนมากที่เข้ามาด้วยความฝันที่จะมีชื่อเสียงโด่งดัง เข้ามาเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ
สุดท้ายก็ต้องมาปรนนิบัติพวกเขา
หนิงหยู่ ทำอะไรอย่าดื้อรั้นนักเลย ต้องรู้จักลื่นไหลบ้าง พลิกแพลงบ้าง ไม่ใช่เหรอ? มาเถอะ หน้าคุณเหงื่อออกแล้ว ดื่มน้ำหน่อย
เจียงจื่อจิ้นหรี่ตาลง แล้วยื่นขวดน้ำแร่ให้
อิ่นหนิงหยู่ต้องประนีประนอมแล้ว
ผู้หญิงทั่วไปจะไม่ยอมละทิ้งโอกาสนี้ มันเป็นโอกาสที่จะได้มีชื่อเสียง
แต่ทว่า
โพละ
น้ำพุ่งกระเซ็นออกไป สาดลงบนตัวเจียงจื่อจิ้น จนกลายเป็นไก่ตกน้ำ
ฉันอิ่นหนิงหยู่ จะใช้ความสามารถที่แท้จริงในการเป็นนักแสดงที่ดี ไม่ต้องพึ่งพาการซื้อขายสกปรกกับพวกคุณ คำพูดของคุณ ทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง
อิ่นหนิงหยู่ยกมือขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
น่าขยะแขยงเหลือเกิน
มันสกปรกเกินไป
การเป็นดารา ควรอาศัยทักษะการแสดง ดึงดูดผู้ชมด้วยทักษะการแสดงที่ยอดเยี่ยม แทนที่จะถูกผลักดันด้วยการซื้อขายแบบนี้ ถ้ามันเป็นการซื้อขายที่สกปรก เธอยอมไม่มีชื่อเสียงดีกว่า
คุณกล้าดียังไง!
เจียงจื่อจิ้นเช็ดใบหน้าของตัวเอง ความอาฆาตแค้นปรากฏขึ้นบนใบหน้า ตั้งแต่เล็กจนโตไม่มีใครกล้าตีเขา แต่อิ่นหนิงหยู่ไม่เพียงตบเขา แต่ยังสาดน้ำใส่เขาด้วย
ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น!!!
มีอะไรเหรอ สาดคุณนั่นแหละ ใครใช้ให้คุณข่มขู่ฉันล่ะ อีกอย่าง ฉันบอกคุณแล้วว่า อย่าหยาบคายกับฉัน พี่เขยของฉันอยู่ที่นี่ ระวังเขาจะตีคุณตาย
อิ่นหนิงหยู่พาฉินเฟิงออกไป
ฮ่า ไอ้ขี้ขลาดคนนี้น่ะเหรอ? วันนี้ผมจะหยาบคาย เขาจะทำอะไรได้? ตีผมสิ เก่งจริงก็มาตีผมเลย ผมอยู่นี่แล้ว
เจียงจื่อจิ้นกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ดุร้าย เขายื่นมือออกไปเพื่อคว้าตัวอิ่นหนิงหยู่
แต่ในขณะที่เขากำลังจะคว้าไว้
ที่ประตู เธอเอื้อมมือออกไปจับมือเขา จากนั้นก็ได้ยินคำพูดประโยคหนึ่งว่า ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน คำขอร้องแบบนี้ คุณชอบให้ผมทุบตีคุณเหรอ?
งั้นก็ดี ผมจะทำให้คุณพอใจ
กร๊อบ
ฝ่ามือหักตามเสียงนั้น เจียงจื่อจิ้นร้องโหยหวนอย่างน่าสังเวชในทันที แต่ว่า เรื่องนี้ยังไม่จบ ต่อมาฉินเฟิงก็ถีบเขากระเด็นออกไป
โครม
เจียงจื่อจิ้นกระแทกอย่างแรงกับพื้น
จากนั้นฉินเฟิงก็เดินเข้าไปเตะเขาอีกครั้ง โครม เจียงจื่อจิ้นกระแทกเข้ากับกำแพง เขากระอักเลือดออกมา สุดท้ายก็นอนลงจมกองเลือด
ขยะสังคม
ฉินเฟิงปรบมือ
เขาไม่ยั้งมือกับขยะสังคมเช่นนี้ แล้วยังกล้าข่มขู่น้องเมียของเขาอีก รนหาที่ตายจริงๆ
พี่เขย คุณสุดยอดมาก
อิ่นหนิงหยู่ที่อยู่ข้างๆ ประหลาดใจ พลางถามต่อว่า คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่? บังเอิญอะไรอย่างนี้?
บังเอิญผ่านมาน่ะ ฉินเฟิงพูด
ครั้งนี้เขาบังเอิญผ่านมาจริงๆ ห้องทำงานในชั้นนี้เป็นห้องทำงานสำหรับผู้กำกับโดยเฉพาะ หลังจากเขาได้พูดคุยธุระกับมู่หรงเจียงเสว่แล้ว มู่หรงเจียงเสว่ก็ออกมาส่งเขา
บังเอิญได้พบกับเรื่องนี้พอดี
จะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไง ชั้นนี้เป็นที่ของผู้กำกับ คุณคงเป็นห่วงฉันมาก เลยตามฉันมาโดยตลอด ไม่ต้องห่วง ฉันจะกลับไปขอร้องพี่สาวฉัน ให้คุณนอนเร็วสักวัน
อิ่นหนิงหยู่คิดผิดไปอีกครั้งแล้ว
อืม ใช่
ฉินเฟิงตอบกลับ
ไม่ตอบรับก็ไม่ได้ พูดความจริง ยัยคนนี้ก็ไม่เชื่อ
การเป็นคนซื่อสัตย์ มันยากเหลือเกิน
ในเวลานี้ มู่หรงเจียงเสว่เดินผ่านประตูเข้ามาด้วยสีหน้าเย็นชา เธออยู่กับฉินเฟิง มาตลอด
ผู้กำกับมู่หรง
อิ่นหนิงหยู่กล่าวทักทาย
ผู้กำกับมู่หรง คุณดูเจ้าหมอนี่สิ ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ทีมงานละครของเรา แต่กลับบุกเข้ามาในทีมงาน แถมยังทำร้ายคนอื่นอีก เรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาเลยดีกว่า ส่งเขาไปที่สถานีตำรวจ ต้องลงโทษอย่างรุนแรง คนแบบนี้เป็นขยะสังคม ปล่อยไว้มีแต่จะไปทำร้ายคนอื่นเท่านั้น สมควรถูกขังไว้มากกว่าสิบปี
พอเห็นมู่หรงเจียงเสว่ เจียงหยุนก็กระโดดออกมาทันที ทำท่าทางดูมีเหตุผล
เขาไม่รู้ว่ามู่หรงเจียงเสว่อยู่ข้างนอกตลอด แต่ถึงแม้เขาจะรู้มันก็ไม่สำคัญ เพราะเขาเป็นผู้ช่วยผู้กำกับของกองละครเรื่องนี้ มีตำแหน่งสูง เมื่อเทียบกับชายหนุ่มที่ดูธรรมดาทั่วไป
ใครสำคัญกว่า เขาเชื่อว่ามู่หรงเจียงเสว่สามารถแยกแยะได้อย่างชัดเจน
รปภ.
มู่หรงเจียงเสว่หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรออกไป
ฮ่าฮ่า ไอ้หนู พวกเราเรียกรปภ.แล้ว คุณทำร้ายหลานชายผมรุนแรงมาก วันนี้พวกเราจะไม่ปล่อยคุณไป ต้องให้คุณนอนอยู่บนเตียงปีครึ่งเป็นอย่างน้อย
รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจียงหยุน
ในเวลานี้ มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาห้าหกคน ทั้งหมดล้วนได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี
มาแล้วเหรอ รีบจับกุมเจ้าหมอนี่เร็วเข้า เขามาก่อความวุ่นวายที่นี่
เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาถึงแล้ว เจียงหยุนก็ชี้ไปที่ฉินเฟิงทันที พลางยิ้มอย่างพึงพอใจ
แต่ทว่า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นกลับมองไปยังมู่หรงเจียงเสว่
ในสถานที่แห่งนี้ มู่หรงเจียงเสว่ต่างหากที่มีอำนาจตัดสินใจที่แท้จริง
จับเขาไว้
มู่หรงเจียงเสว่ ชี้ไปที่เจียงหยุน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ครับ
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นเดินเข้าไปทันที ใบหน้าอันภาคภูมิใจของ เจียงหยุนค้างเติ่งอย่างฉับพลัน เพราะเขาพบว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้มาเพื่อจับตัวเขา
มู่หรงเจียงเสว่ คุณจับผิดคนแล้วล่ะมั้ง มาจับผมทำไม
ไม่ได้จับผิดคน ฉันจะจับขยะสังคมอย่างคุณ
