ไพลินที่ทำตัวเหมือนคางคกขึ้นวอทำให้ธิชารู้สึกขยะแขยง
เธอจ้องมองไพลินด้วยสีหน้าที่เฉยชา และพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า ถ้าจะมัวมาสนใจเรื่องในตัวฉันละก็ ทางที่ดีคุณควรไปคิดหาวิธีที่จะยืนอยู่ข้างกายธาวินดีกว่านะคะ
ธิชาจ้องไปที่หน้าเธอ มองดูใบหน้าของผู้หญิงหลงตัวเองคนนี้ที่ค่อยๆ ซีดไปทีละนิด
ไพลิน คุณไม่เป็นภรรยาของธาวิน แม้แต่คู่นอนของเขาคุณยังเป็นไม่ได้เลย แต่ไหนแต่ไรคุณก็เป็นได้แค่หมาที่เขาเลี้ยงไว้เท่านั้น เพียงแต่ว่าหมามันก็มีช่วงเวลาที่ถูกมองข้ามเหมือนกัน ในเมื่อรู้ถึงคุณค่าของลีลาบนเตียงแล้วทำไม่ไม่เอาเวลาที่คุณมาแหกปากต่อหน้าฉันไปฝึกฝนเทคนิดให้ตัวเองหน่อยหล่ะคะ?
ไพลินสูดลมเข้าลึกๆ สีหน้าของเธอดูไม่ได้ ทั้งโกรธทั้งอับอาย เธอง้างมือขึ้นมาหวังที่จะตบใส่หน้าของธิชาโดยไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย
แต่ธิชากลับสามารถคว้ามือเธอไว้ได้อย่างมั่นคง จากนั้นก็ผลักเธอออกไป ผลักจนเธอนั้นเสียหลัก หน้าท้องไปกระแทกเข้ากับอ่างล้างมือ จนตัวงอไปเลย
ไพลินน่าจะกระแทกโดนอย่างแรง ขมวดคิ้วจนสีหน้าที่ออกมานั้นดูน่ากลัว เธอพูดพร้อมกัดฟันด้วยความแค้นว่า เธอมันก็แค่อีตัวที่มีไว้ให้ผู้ชายเอาเท่านั้น มีสิทธิ์อะไรมาดูถูกฉัน ตอนนี้เธอไม่ใช่คนของคุณชายแล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องกลัวเธออีก ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยวฉันจะจัดการเธอ ทำให้เธอไม่สามารถยั่วผู้ชายได้อีกต่อไป?!
ธิชาหรี่ตาลง ทันใดนั้นก็หยิบปากกาหมึกซึมออกจากกระเป๋ามาถือไว้ด้ามหนึ่ง เธอขยับเข้ามาใกล้ไพลินครึ่งก้าวปากกาหมึกซึมที่อยู่ในมือนั้นหมุนวนอย่างกะทันหัน
ด้านที่เผยออกมานั้นเป็นมีดทหารสวิตเซอร์แลนด์ไซซ์จิ๋ว
ไพลินนั้นมาคุยธุรกิจที่สนามขี่ม้าก็ไม่มีทางพกอาวุธมาด้วยอยู่แล้ว จังหวะที่เธอเห็นมีดเล่มนั้นสมองของเธอก็งงไปทันที นี่ ธิชา เธอคิดจะทำอะไร ……
ธิชาชักสีหน้าไม่ชอบใจพร้อมกับฉีกมุมปากออก แล้วเอาด้านที่คมกริบของมีดทหารไซซ์จิ๋วไปสัมผัสไว้ที่ข้างแก้มของเธอ
ไพลินทำตัวไม่ถูกในทันที แต่เธอก็ไม่มีการเตรียมตัวมาก่อน คนที่ช่วยได้ก็ไม่ได้อยู่ด้วย ถ้าใบมีดในมือของธิชาเกิดเอียงแม้แต่นิดเดียว เธอก็เสี่ยงที่จะโดนทำให้เสียโฉมได้ทุกเมื่อ
เธอไม่กล้าทำอะไรโดยพลการ ทำได้แค่เบิกตาแล้วจ้องเขม็งไปที่ตาของธิชาเท่านั้น
ไพลิน ปกติแล้วเรื่องเถียงกันเพื่อเอาชนะนั้น ฉันไม่ได้สนเลย คุณเองก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของฉันกับธาวินนั้นได้จบไปแล้ว ฉันมีที่พึ่งของฉัน ส่วนคุณมันก็แค่หมาตัวหนึ่งของธาวินเท่านั้น ต่อให้เป็นหมาตัวโปรด มันก็ยังเป็นได้แค่หมา บุญคุณความแค้นที่ผ่านมานั้นหยุดพูดถึงมันก่อน วันนี้คุณเป็นคนที่พูดจาล่วงเกินฉันก่อน ต่อให้ฉันจะกรีดหน้าของคุณจนเสียโฉม……แล้วธาวินจะทำอะไรฉันได้?
เสียงพูดของเธอเบามาก แต่มันก็ดังพอที่จะเสียดสี คำพูดที่แผ่วเบาเพียงไม่กี่คำ มันก็สามารถทำให้ไพลินนั้นรู้สึกหนาวสั่นได้แล้ว ว่ายังไงคะ คุณไพลินอยากลองดูมั้ยคะวันนี้ฉันทำให้คุณเสียโฉม แล้วมาดูกันว่าธาวินจะยอมตามมาเอาเรื่องท่านดนัยรึเปล่า?
ริมฝีปากของไพลินนั้นสั่นเล็กน้อย ใบหน้าที่ซีดเซียวนั้นได้แสดงออกถึงความไม่มั่นใจที่เธอมีแล้ว
ธิชานั้นรู้สึกรำคาญใจมาก ถึงแม้ผู้หญิงที่ชื่อไพลินคนนี้จะทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงมาก แต่เธอก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้ไพลินนั้นเสียโฉมจริงๆ
ในตอนที่เธอคิดว่าข่มขู่ได้พอประมาณและกำลังจะเก็บอาวุธกลับไปนั้นเอง
ก็ได้มีเสียงปรบมือที่ชัดเจนดังขึ้นตรงประตูทางเข้าห้องเปลี่ยนชุดของผู้หญิง
พอไพลินได้เห็นเขา เธอก็บีบน้ำตาเม็ดใหญ่ออกมาทันที เธอส่งสายตาขอความช่วยเหลือให้กับเขาราวกับเขาเป็นพระผู้ช่วยให้รอด คุณชายคะ ช่วยฉันด้วย ธิชามันพกอาวุธ มัน……
ธิชานั้นหันหน้าไปตามสัญชาตญาณ และพบเข้ากับสายตาที่ยากจะคาดเดาของธาวินอย่างไม่ทันตั้งตัว
ในใจของเธอกระวนกระวายจนทำอะไรไม่ถูก เธอรีบลดอาวุธลง กำมือไว้แน่นๆ และไม่วายที่จะหลบตาออกไป
เสียงปรบมือของธาวินนั้นยังไม่ยอมหยุด เขาก้าวเดินมาข้างหน้าอย่างไม่เร่งรีบ พร้อมกับปรบมือไปอีกสามที
เส้นโค้งตรงมุมปากนั้นทั้งสนุกทั้งเย้ายวน ไม่เสียแรงที่เป็นน้องสาวที่น่ารักของผม ฝีมือยิ่งอยู่ยิ่งพัฒนาแล้ว
ไพลินนั้นเข้าใจว่าการหยอกล้อที่ประชดประชันของเขานั้นเป็นแค่การปกปิดความโกรธเท่านั้น
เธอวิ่งเข้าหาเขาพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้น แขนทั้งสองข้างพันอยู่ตรงข้อศอกของเขา แล้วพูดออกมาอย่างสะอึกสะอื้นว่า คุณชายคะ ธิชามันจะฆ่าฉัน มันอาศัยว่ามีคนให้ท้าย เลยบ้าคลั่งยิ่งกว่าเดิม มันถึงกับจะฆ่าฉันแล้วนะคะ!
ธาวินกลับหุบยิ้มลง สายตาที่เย็นชาของเขาไปหยุดอยู่ตรงแขน ด้วยสายตาที่เย็นเยือกไปจนถึงกระดูกทำให้ไพลินตกใจจนต้องชักแขนกลับทันที และไม่กล้าแตะต้องเขาอีก
เขาเม้มปากแล้วถามด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยว่า แล้วตอนนี้คุณตายรึยังหล่ะ?
ไพลินถึงกับหน้าถอดสี โดยมองผู้ชายที่อารมณ์แปรปรวนคนนี้ไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว
ธาวินอยู่ห่างจากผู้หญิงงดงามที่มีเสน่ห์คนนั้นประมาณสามเมตร
ธิชาไม่ยอมมองเขา ในใจนั้นคิดแค่เพียงว่าจะทำยังไงถึงจะสามารถออกไปอย่างปลอดภัยและรวดเร็วที่สุด
แต่ชายหนุ่มยังคงเดินหน้า และค่อยๆ ยกมือขึ้น……
ธิชาสีหน้าแข็งเกร็ง แทบจะหลบออกทันที
มือข้างที่ต้องการสัมผัสเส้นผมของเธอนั้นหยุดชะงักอยู่กลางคัน ผ่านไปพักใหญ่ก็ยังไม่ยอมเอาลง
ธิชายั้นมองต่ำลง แม้แต่คำสุภาพๆ ยังไม่อยากพูดกับเขาเลย
ธาวินนั้นอันตรายเกินไป ใครจะไปรู้ว่าเขาจะทำอะไรเธอบ้าง
เธอค่อยๆ เดินอ้อมไปทางประตูของห้องเปลี่ยนชุด พอเดินไปได้พักหนึ่ง ในที่สุดก็หาโอกาสพุ่งตัวออกไป
ธิชาได้ยินเสียงฝีเท้าของชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังตามมาอย่างไม่ค่อยชัดเจนนัก เธอรู้สึกร้อนรนอย่างถึงที่สุด หลับตาลงแล้วตรงดิ่งไปที่ประตู
แต่พอวิ่งไปแค่ไม่กี่ก้าว ใบหน้าของเธอก็ชนเข้ากับหน้าอกของชายหนุ่มเข้า
กล้ามเนื้อตรงหน้าอกของชายหนุ่มนั้นแข็งยิ่งกว่าก้อนหิน ทำเอาเธอนั้นมึนหัวไปเลย ชนเข้าไปเต็มอก
ดนัยกฤตยืนจ้องมองเธอภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่อง เขาขำออกมาเบาๆ มือใหญ่ๆ ของเขาลูปไปที่หน้าผากของเธอเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า ทำไมห่างกันแค่ไม่กี่นาทีก็คิดถึงผมถึงขนาดนี้แล้วเหรอครับ คิดถึงจนอยากที่จะโผเข้ามาในอ้อมกอดของผมเลย?
