ธิชาถูกเขาบีบจนรู้สึกเจ็บ สีหน้าเปลี่ยนจากสีแดงเป็นขาว
เธอเห็นชัดเจนว่าสายตาของผู้ชายคนนี้นั้นไม่ได้ปิดบังความรังเกียจและเสียดสีเลยแม้แต่น้อย
รู้สึกเพียงหน้าอกอึดอัดหายใจไม่ออกขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับว่าลมถูกปิดกั้นเอาไว้ ไม่ว่าจะทำยังไงก็หายใจออกมาไม่ได้
เธอได้รับแรงกระตุ้นในทันใด อยากที่จะพูดให้หมดเปลือกเรื่องที่ธาวินนั้นทำกับเธอ
แต่ว่าคำพูดเหล่านั้นพอมาถึงปาก สุดท้ายแล้วก็ยังถูกกลืนกลับเข้าไป
จะพูดไปทำไมกัน
ถึงจะบอกเขาไป เหตุผลก็คงไม่เพียงพอ
บนโลกใบนี้คงไม่มีใครยอมที่จะทำโดยไม่ได้รับผลตอบแทนหรอก
ดนัยกฤตเสียทั้งเวลากำลังกายไปกับเธอโดยไม่ได้รับการตอบแทนกลับ แม้ว่าเธอเองจะรู้เสียใจมากแค่ไหนก็ตาม แต่ในสายตาของเขานั้นเห็นเพียงใบหน้าซีดขาวเท่านั้น
สุดท้ายธิชาทำได้เพียงแค่ขยับมุมปาก ยิ้มบางอย่างไรเรี่ยวแรงมองตรงมาที่เขา ประมาณนั้น……และคงเป็นเพราะว่าฉันเป็นคนชั้นต่ำจริงๆ คนอย่างฉันความจริงแล้วคงไม่มีสิทธิ์ที่จะมีวันดีๆกับใครเขาได้ ธาวินคงเป็นเจ้ากรรมนายเวรของฉัน เขายังไม่ตายฉันเองก็คงไม่มีชีวิตที่อยู่อย่างสงบสุขได้ นี่คงเป็นชะตากรรม คุณดนัยกฤตบอกว่าฉันต่ำสถุลนั้นพูดได้ถูกต้องแล้ว ไม่ผิดเลยแม้แต่นิดเดียว
เธอยิ้มตลอดตั้งแต่เริ่มพูดจนจบ ในสายตานั้นเก็บซ่อนความรู้สึกเสียใจที่หนักอึ้งเอาไว้
แววตาเดือดดาลของดนัยกฤตค่อยๆคลายลง แรงบีบบนมือก็คลายลงเช่นเดียวกัน
เขาเม้มปากแน่น ถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ความไร้ยางอายของคุณนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน แค่ยั่วโมโหฉัน พูดแล้วก็จะจากไป ธิชา คุณคิดจริงเหรอว่าฉันจะพูดง่ายขนาดนั้น?
ธิชาส่ายศีรษะ แม้ร่างกายจะไม่มีแรง สมองจะมึนงง แต่คำพูดเต็มไปด้วยความหนักแน่น ฉันรู้ตัวเองดี ไม่เคยคิดจะถอยหลังกลับ ฉันพูดแล้ว เพียงแค่คุณให้ฉันกลับไปก่อนเย็นวันพรุ่งนี้…..คุณอยากจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น
ชายหนุ่มมองสำรวจร่างกายของเธอด้วยสายตาเย้ยหยัน อะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ? ต้นปีนี้หนีอะไรก็ลดไปหมด ก่อนจะถึงเย็นพรุ่งนี้ยังมีเวลาหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืน ธิชา เอาอย่างนี้คุณลองคิดค่าตัวของคุณเอง หนึ่งวันหนึ่งคืนเท่าไหร่ พอที่จะชดเชยให้ฉันได้หรือเปล่า หรือว่าชดเชยได้เท่าไหร่
ธิชามองเขาด้วยความตะลึงงัน ใบหน้าเล็กที่โดนฝ่ามือใหญ่บีบสีเลือดยิ่งเลือนหายไป
ท่าทีของดนัยกฤตนั้นทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอย่างมาก
แม้ว่าเธออยากจะให้ผู้ชายคนนี้โกรธแล้วเหมือนกับธาวินที่หยาบคายชั่วช้า
เขาจะด่าจะตีเธอก็ไม่เป็นไร ยังดีกว่าที่เป็นแบบนี้ที่สร้างความอับอายให้กับเธอจนทำอะไรไม่ถูก……
ถึงแม้ว่าความสุภาพและการวางตัวของเขานั้นจะทำให้ไม่สามารถพูดถ้อยคำหยาบคายได้ แต่ว่าคำพูดไม่กี่ประโยคนี้ ก็ได้สร้างความอึดอัดไม่สบายใจจนหายใจไม่ออกให้กับเธอได้
เธอทำจมูกฟุดฟิด พูดขณะกัดริมฝีปาก: ฉันไม่ได้มีจุดเด่นอะไรมากมาย และไม่ได้มีค่าเงินอะไร เพียงได้อยู่ต่อหน้าคุณดนัยกฤตก็คุ้มค่ามากพอแล้ว เพียงแค่มีความสามารถทำให้คุณสนใจได้ ตัวฉันเองนั้นไม่ได้มีค่าอะไรขนาดนั้น น้ำใจของคุณต่างหากที่มีค่า ดังนั้นฉันจะมีสิทธิ์ที่จะตั้งราคาตัวเองได้อย่างไรกัน คุณพูดมาก็เป็นไปตามนั้น……
ธิชาสามารถพูดด้วยท่าทางสงบเยือกเย็นแบบนี้ได้นั้นเป็นการอดทนอย่างสุดความสามารถแล้ว
แต่ว่าเธอพูดว่า คุณ ออกมาทุกคำอย่างเย็นชา ไม่มีคนอยู่ในสายตาหลายพันลี้
พอเข้ามากระทบที่หูผู้ชาย เขาก็โกรธจนระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่
เมื่อวานผู้หญิงที่น้ำเสียงออดอ้อนฉอเลาะที่คลอเคลียอยู่ในอ้อมแขนของเขา วันนี้กลับใบหน้ากลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง คำว่าคุณที่พูดเปล่งออกมาแต่ละคำนั้นแบ่งเส้นความสัมพันธ์อย่างไม่เหลือชิ้นดี
ดนัยกฤตมีชีวิตมาสามสิบสองปี พอจะเริ่มปลูกความสัมพันธ์กับผู้หญิงครั้งแรก กลับกลายมาเป็นผู้หญิงเสแสร้งจอมปลอมคนหนึ่งคนนี้ไปได้
เขาหน้าเขียวยิ้มอย่างเย็นชา คุณนี่เจียมเนื้อเจียมตัวซะเหลือเกินนะ เพียงแต่ธิชา คุณคงจินตนาการไม่ออกสินะว่าผู้ชายที่ถูกผู้หญิงหลอกใช้จนโมโหขาดสตินี่ สามารถทำอะไรกับคุณได้บ้าง คุณแน่ใจนะว่าจะทำตามใจฉันไม่ว่าจะอยากเล่นหนักขนาดไหนก็ตาม?
ธิชาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไปเพื่อศักดิ์ศรีของใครกัน
เธอพูดอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมา: เพียงแค่ไว้ชีวิตฉันก็พอ
…………
บรรยากาศภายในรถต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กันมาตลอดทางกลับบ้านพักคฤหาสน์
ในขณะที่ธิชาถูกลากตัวเข้าไปชั้นบนโดยผู้ชายเหี้ยมโหดแปลกหน้า ในที่สุดเธอก็เริ่มที่จะควบคุมความตื่นตระหนกไม่ไหวอีกต่อไป
เธอถูกดนัยกฤตโยนไปบนเก้าอี้ยาว เธอล้มลงไปจนเวียนหัวตาลาย
แต่เธอยังคงพยายามฝืนยันตัวขึ้นมา ใบหน้านิ่งสงบไม่สนใจแม้มีความตายรออยู่ตรงหน้า
เธอคิดเพื่อปลอบตัวเอง เรื่องแบบนั้นระหว่างชายหญิง เธอเองก็ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจ
ขนาดธาวินที่มีนิสัยความวิปริตขนาดนั้นเธอยังต้องยอมรับสภาพมานับครั้งไม่ถ้วน เธอไม่เชื่อว่าดนัยกฤตจะทำอะไรเกินเลยได้เหมือนกับสัตว์เดรัจฉานอย่างธาวิน
เธอทำท่าราวกับยอมรับชะตากรรมจนทำให้ดนัยกฤตยิ้มออกมาอย่างน่าจะสะพรึงกลัว
เขาคว้าเข็มขัดออกมาหนึ่งเส้น ผูกตรึงมือทั้งคู่ของเธอไว้กับส่วนบนสุดของเก้าอี้ยาว
มือทั้งคู่ของธิชาสูญเสียอิสรภาพ ปิดตาอย่างรวดเร็วและเลิกต่อต้าน
เครื่องทำความร้อนภายในห้องไม่ถือว่าใหญ่มาก เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอถูกหลุดลอกออกไปทีละชิ้นทีละชิ้นจนสุดท้าย……
จนร่างกายเปลือยเปล่า รู้สึกได้เพียงความหนาวเย็น
ชายหนุ่มยืนอยู่ด้านหลังของเธอ ร่างกายที่บอบบางอ่อนนุ่มของเธอนั้นถูกให้อยู่ในท่าคุกเข่า
เขามองดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูหมิ่นและเธอนั้นก็ทำได้เพียงทำตามเท่านั้น สุดท้ายก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมา
สะโพกของธิชาถูกเขาฟาดลงไป เธอหดตัวลงไปที่ด้านหน้าอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็ถูกเขาดึงกลับมาทันที
นิ้วยาวอันทรงพลังรุกล้ำเข้าไปในส่วนอ่อนนุ่มและเปราะบางของเธอ……
เธอค่อยๆเริ่มทนไม่ไหวกับวิธีการกระทำอันเชื่องช้าแบบนี้ของเขา
ราวกับว่า
ราวกับว่าเอาปลาที่ดีดดิ้นไปมาอย่างมีชีวิตชีวาตัวหนึ่งโยนลงไปในน้ำเย็นจัด แล้วค่อยๆต้มจนเดือดปุดๆ……
เธอกัดริมฝีปาก ขอร้องวิงวอนด้วยความอับอาย คุณช่วย……ช่วยทำแบบปกติได้ไหม
