ธิชามั่นใจว่าเขาคาดเดาความจริงไม่ได้ แต่ในหัวกลับมีแต่เรื่องอย่างนั้น เธอจึงรู้สึกโล่งอก แค่ผลักเขาออกไปด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ แล้ววิ่งหนีออกไป
ทั้งๆ ที่แผนทุกอย่างถูกวางไว้อย่างรอบคอบแล้ว
ขอแค่ได้รับการช่วยเหลือจากพงศ์พนา แล้วส่งเพียงวรินทร์ไปขึ้นเครื่องบินส่วนตัว เธอก็สามารถหนีไปยังเมืองSที่ซึ่งประวิทย์ไม่มีอำนาจใดๆ ปิดบังชื่อแซ่แล้วใช้ชีวิตอย่างสงบสุข
เครื่องบินส่วนตัวนั้นเป็นของตระกูลธนาภูวนัตถ์ ต่อให้ประวิทย์จะเป็นคนที่ฉลาดและมองการณ์ไกลแค่ไหน ก็ไม่มีทางเข้ามาขวางเครื่องบินของธาวินกลางคันได้หรอก นี่คือหนทางที่มั่นคงที่สุดแล้ว
แต่แผนการทั้งหมดที่พวกเธอวางเอาไว้……สุดท้ายมันก็ได้พังทลายลง
เพียงวรินทร์ไม่ได้ถูกส่งไปขึ้นเครื่อง แต่เธอกลับถูกประวิทย์มารับกลับไปจากมหาลัยก่อนเวลา
ตอนที่เพียงวรินทร์ไป ธิชาเห็นว่าสีหน้าของเธอนั้นซีดไปแล้ว
ภายในแววตาของเธอนอกจากความเฉยชาที่มีมาตลอด มันก็ได้มีความหวาดกลัวของฝันร้ายเพิ่มเข้ามา
ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาออกเดินทางที่พวกเธอนัดหมายไว้เลย พงศ์พนาคงรอคอยสัญญาณอยู่
ธิชาไม่กล้าเข้าไปขวาง เพราะในใจของเธอยังคงคาดหวัง
คาดหวังว่าประวิทย์แค่มารับเธอด้วยความบังเอิญเท่านั้น แต่ไม่ใช่เพราะรู้เรื่องแผนการที่เธอจะหลบหนีแล้ว
ถ้าเธอพุ่งออกไปขวาง ก็มีแต่จะเผยพิรุธเท่านั้น
……
ธิชานั่งอยู่ในห้องอย่างเหม่อลอย ไม่ถึงหนึ่งนาที เธอก็พุ่งออกไปจากห้องราวกับคนบ้า โดยไม่สนใจอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่
เธอทำต่อไปไม่ไหวแล้ว
เธอไล่ตามออกไป แล้วเห็นพวกเขาก่อนที่เพียงวรินทร์จะถูกพาขึ้นรถ
เธอไม่มีอารมณ์ไปสนใจสีหน้าของประวิทย์ เธอแค่จ้องมองไปยังเพียงวรินทร์เท่านั้น
ความสิ้นหวังในแววตาของเพียงวรินทร์แทบจะทำลายความหวังสุดท้ายที่เธอมีแล้ว
ประวิทย์น่าจะรู้แล้ว……
เพียงหนีไม่รอดแล้ว
และการปรากฏตัวของเขา ก็ได้ยืนยันแล้วว่าเรื่องที่น่ากลัวพวกนั้นเป็นความจริง
เพียงวรินทร์นั้นได้พบเจอกับเรื่องพวกนั้นจริงๆ ……
เหตุการณ์ที่เป็นดั่งฝันร้ายสำหรับเด็กผู้หญิงทั่วไป
แล้วเขารู้เรื่องได้ยังไง……
หรือพงศ์พนาจะเป็นคนเปิดเผยความลับ?
พงศ์พนาไม่ใช่คนต่ำแบบนั้น
หรือหลายปีที่ผ่านมาเธอจะมองเขาผิดไป……
……
รถกันกระสุนสีดำถูกขับออกจากมหาลัย
ธิชาร้องไห้วิ่งตามออกไปราวกับคนบ้า
นักศึกษาทุกคนไม่มีใครรู้เลยว่าเธอกำลังเป็นบ้าอะไร ต่างก็พากันมองเธอด้วยความขบขัน
ตอนที่เธอออกไปถึงประตูของมหาลัย รถก็ได้ขับหายไปนานแล้ว
ธิชานั่งลงกับพื้นอย่างควบคุมไม่ได้ กอดเข่าแล้วนั่งร้องไห้ไม่ยอมหยุด
เธอเกลียดตัวเองที่ไม่เอาไหน
ทำไมแม้แต่เรื่องเดียวที่สามารถช่วยเพียงวรินทร์ได้ก็ยังทำไม่สำเร็จ
ถ้าไม่ใช่พงศ์พนา ก็ต้องเป็นธาวินอน่นอน
บางทีอาจเป็นเพราะมีคนใช้เครื่องบินส่วนตัวเลยทำให้ธาวินสงสัย ธาวินจึงรีบไปตรวจสอบ แล้วได้รู้ว่าพงศ์พนาเป็นคนแอบใช้ พอตรวจจนรู้แล้วก็เอาเรื่องนี้ไปบอกประวิทย์ด้วยตนเอง
ธาวินไอ้สารเลว……นี่มันเหมือนกับสิ่งที่เขาจะทำจริงๆ
ธิชาร้องไห้ไปในใจก็ก่นด่าเขาไป
แต่พอเธอร้องจนเหนื่อยแล้ว จู่ๆ เหนือหัวก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
ร้องพอรึยัง
น้ำเสียงที่ถามเธอนั้นเย็นชาราวกับบ้านน้ำแข็งที่หล่นลงมา
เธอลุกพรวดขึ้นมาด้วยงามช็อก ไม่สนใจแม้แต่จะเช็ดน้ำตา แค่มองเขาด้วยสายตาที่แปลกใจอย่างถึงที่สุดเท่านั้น
จ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างเย็นชาของชายคนนี้
ตอนนี้ในหัวของเธอนั้นสับสนไปหมดแล้ว แต่เธอก็บังคับใจตัวเองให้เรียบเรียงเหตุการณ์ทุกอย่างให้ได้ภายในครึ่งนาที
ไม่ใช่ธาวิน……
ถึงธาวินจะไม่อยากยุ่งเรื่องของคนอื่น
จึงไม่มีความจำเป็นต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกประวิทย์ด้วยตนเองเพื่อให้ประวิทย์ติดหนี้บุญคุณในครั้งนี้
ที่ผ่านมามีแต่คนอยากจะเอาใจธาวิน ธาวินไม่มีทางไปเอาใจคนอื่นแน่นอน
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงประวิทย์ที่เป็นเพื่อนของดนัยกฤตเลย
ธิชากำหมัดแล้วทุบใส่เขาทันที เธอกรีดร้องออกมาราวกับคนบ้า เป็นฝีมือของคุณใช่มั้ย? ดนัยกฤต เป็นฝีมือของคุณ! ต้องเป็นคุณแน่! มีคุณคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยประวิทย์…… ทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้ คุณรู้อยู่แล้วใช่มั้ยว่าประวิทย์มันทำอะไรไปบ้าง? ทำไมคุณถึงต้องทำร้ายเพียงด้วย เธอถูกทารุณจนจะตายแล้ว คุณรู้รึเปล่าว่าเธอต้องผ่านอะไรมาบ้าง ทำไมถึงต้องทำแบบนี้……ตอนนี้เพียงวรินทร์จะเป็นยังไง เธอจะถูกทรมานมั้ย…… ก่อนหน้านี้เธอป่วยหนักขนาดนั้น ตอนนี้อุตส่าห์ดีขึ้นมานิดหนึ่งแล้วแท้ๆ ดนัยกฤตคุณมันปีศาจที่โหดเหี้ยม!
ธิชาตะโกนออกมาอย่างไม่ขาดสาย ทุบตีเขาไปแล้วไม่รู้กี่ครั้ง
ดนัยกฤตไม่แม้แต่จะหลบ แค่สีหน้าที่เย็นชาของเขาค่อยๆ เคร่งขรึมลงไปเท่านั้น
รอจนธิชาทุบจนเมื่อยแขน แรงค่อยๆ เบาลงเรื่อยๆ
เขาก็กำมือทั้งสองของเธอด้วยมือข้างเดียว แล้วถามด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมว่า โวยวายจนพอใจรึยัง
ธิชาถามเขาด้วยดวงตาสีแดงที่ดุร้ายว่า บอกมาว่าเป็นฝีมือของคุณใช่มั้ย! คุณเป็นคนทำใช่มั้ย! คุณรู้แผนของเราได้ยังไง…… ดนัยกฤตแม่งบอกมาสิวะ!
ใบหน้าของดนัยกฤตเคร่งขรึมจนน่ากลัว นอกจากผู้หญิงที่ไม่รู้จักเจียมตัวคนนี้ ก็ไม่น่าจะมีใครกล้ามาทำตัวเอาแต่ใจต่อหน้าเขาแบบนี้มาก่อน
เขาอดกลั้นความรู้สึกที่อยากจะบีบเธอให้ตายคามือเอาไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ถูกควบคุมให้ใจเย็น ผมเอง ถ้าผมไม่ออกมาขวางไว้ ตอนนี้คุณก็คงตายไปแล้ว
ธิชาโมโหจนอกแทบระเบิด นี่คุณพูดเรื่องอะไร ทำไมฉันถึงต้องตายด้วย?
ดนัยกฤตค่อยๆ หมดความอดทน จู่ๆ เขาก็ดึงแขนเล็กๆ แล้วลากเธอเข้าไปในรถของตัวเอง
หลังจากที่ล็อกรถ เขาถึงได้พูดด้วยสีหน้าที่ไม่ชอบใจว่า ถ้าคุณช่วยเพียงวรินทร์หนีไปได้สำเร็จ ประวิทย์ก็จะฆ่าคุณเพื่อระบายความโกรธ
เธอโกรธจนควบคุมสติไม่ได้ คุณกับประวิทย์มันเป็นคนประเภทเดียวกัน เป็นพวกโรคจิตที่ไม่มีความเป็นคน!
