บทที่ 22 ข้าวฟรีอันน่าเศร้า
บอกมาหน่อย! ยัยนี่ใคร! เซียวหลิงกลับไปนั่งอยู่บนโซฟาตามเดิมแล้ว เธอกอดอกแล้วมองมาที่เซียวเฟิงราวกับกำลังสอบสวนอีกฝ่าย
ก็ไม่ได้รู้จักกันซะหน่อย! เซียวเฟิงที่นั่งอยู่บนพื้นส่ายหัวปฏิเสธ
เฮ้ยไอ้บ้านี่ ไม่เหมือนกับที่นายบอกตอนชวนฉันมานี่หว่า เยี่ยจิ๋งนั่งอยู่ตรงข้ามกับเซียวหลิง โดยเธอนั่งอยู่ใกล้เซียวเฟิงมากกว่า หญิงสาวมองหน้าเซียวเฟิงที่นั่งนิ่งอยู่ที่พื้นทันที
เดี๋ยว? อะไรนะ!!! เซียวหลิงตะโกนออกมาอย่างก้าวร้าว ตัวเธอสั่นเทาไปด้วยความโกรธ
นี่พี่พาผู้หญิงเข้าบ้านจริง ๆ ด้วยสินะ!
เปล่านะ นี่เป็นแค่ลูกค้าที่จะมาแลกเปลี่ยนของกันเฉย ๆ เซียวเฟิงรีบบอกความจริงกับน้องสาวทันที
แลกของผิดกฎหมายสินะ? แล้วคนที่พี่ไปมีเรื่อง ‘บนเตียง’ มาด้วยเมื่อเช้าก็คือยัยคนนี้สินะ? เซียวหลิงตอนนี้ราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังบ้าคลั่ง
เยี่ยจิ๋งยังคงยิ้มโดยไม่ได้แสดงความหงุดหงิดออกไป แต่ขาของเธอก็เตะเซียวเฟิงไปเรื่อย ๆ เธอสวมแค่รองเท้าแตะ กับเสื้อเชิ้ตและกางเกงแบบสามส่วน ดูเข้ากันกับรูปร่างผอมสูงของเธอมาก
เดี๋ยว ๆ! สู้แบบชกต่อยไม่ใช่บนเตียง! แล้วมันก็เป็นการแลกของในเกมเฉย ๆ เซียวเฟิงพูดอย่างเหนื่อยใจ
ฮึ่ม! ดวงตาของเซียวหลิงมองจ้องไปที่เยี่ยจิ๋งอย่างเป็นศัตรู
เขาเป็นของฉันนะ ส่วนหล่อนน่ะหาย ๆ ไปจะดีกว่า!
อย่าห่วงเลย จริง ๆ แล้วฉันก็อยากจะเชือดไอ้บ้านี่มากกว่าที่จะคบค้าสมาคมกันซะอีก
ถ้าในเวลาปกติ เยี่ยจิ๋งเป็นคนที่ทั้งสวยและมีเสน่ห์ เธอนั่งยิ้มไปทาง เซียวหลิงแล้วจ้องผมสีทองของเธอไม่วางตา
ช่างเถอะ! ก็ดี! ฉันหิวแล้ว ไปเตรียมของมาให้ฉันกินได้แล้ว!
ครับ ครับ ได้ครับ เซียวเฟิงเดินเข้าไปในครัวอย่างเหนื่อยใจ
ไอ้งั่ง นี่น้องสาวนายเหรอ? หลังจากที่มองไปรอบ ๆ เยี่ยจิ๋งก็เดินตามเซียวเฟิงมาในครัวแล้วก็มาถามแหย่เขาเล่น
เซียวเฟิงยังคงเมินเธอ เธอเลยพูดต่อไปเรื่อย ๆ ไม่คิดเลยนะว่านายจะเป็นพวกคลั่งน้องสาว นายนี่มันเพี้ยนจริง ๆ
หยุดพล่ามได้แล้ว! หรืออยากจะกลับไปแบบมือเปล่า เซียวเฟิงกำลังหั่นผักสำหรับข้าวต้มอยู่ เขาเพิ่มปริมาณลงไปสำหรับเยี่ยจิ๋งด้วย
อ่า ไม่ถามก็ได้ นายเป็นพวกคลั่งน้องสาวแล้วไม่อยากให้ใครรู้ งั้นก็รีบ ๆ จัดการธุระเถอะ ฉันสัญญาว่าจะไม่เอาไปบอกใครแน่ ๆ
ไว้คุยทีหลัง เดี๋ยวเซียวหลิงจะรอนาน เซียวเฟิงพูดโดยไม่ได้หยุดเตรียมอาหาร แล้วเขาก็สะกิดใจอะไรบางอย่าง แล้วทำไมเธอเข้ามาได้? แถมไม่เคาะประตูอีกต่างหาก?
ก็ประตูมันไม่ได้ปิด ก็เลยเข้ามาได้
ประตูไม่ได้ปิด? เซียวเฟิงนิ่งไป ใจหายแล้วหันไปหาเซียวหลิงที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เซียวหลิง ตอนบ่ายมีอะไรเข้ามารึเปล่า?
เปล่านะ… เซียวหลิงเดินมาหา เสียงของเธอฟังดูไม่มั่นใจแบบแปลก ๆ
คิ้วของเซียวเฟิงย่นทันที แต่เขาก็เปลี่ยนสีหน้าทันทีจนเธอก็ไม่ทันได้สังเกตเห็น
นี่น้องนายย้อมผมเหรอ? เยี่ยจิ๋งรู้สึกเบื่อมากเลยชวนเซียวเฟิงคุยต่อ
เปล่า นี่สีธรรมชาติ
ว้าว! ผมบลอนด์ธรรมชาติ งั้นตาของเธอก็ด้วยสินะ? เป็นชาวต่างชาติเหรอ?
ลูกครึ่งน่ะ พ่อเป็นคนจีน แม่เป็นคนอังกฤษ
ขอจับผมหน่อยได้ไหม? เยี่ยจิ๋งตาเป็นประกาย
ถ้าเธอไม่ว่าก็ตามสบาย แต่ถ้าเธอไม่ชอบก็อย่าบังคับเธอ ไม่งั้นฉันหักแขนเธอแน่ เซียวเฟิงพูดออกมาโดยไม่หันมามอง แต่ฟังดูไม่ล้อเล่นสักนิด
อ่า ฉันว่าไม่ต้องก็ได้นะ
เยี่ยจิ๋งใจแป้วทันที เธอมองเซียวเฟิงในคราบแม่บ้านที่วิ่งไปวิ่งมาโดยไม่ไปกวนเขาอีก แล้วในที่สุด ข้าวต้มกับเนื้อทอดก็พร้อมเสิร์ฟแล้ว
ว้าว ไม่คิดว่านายจะทำอาหารเป็นนะเนี่ย
กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วห้องนั่งเล่น หลังจากที่อาหารวางลงบนโต๊ะ เยี่ยจิ๋งก็อดชมเขาไม่ได้ ซึ่งหาได้ยากมาก ๆ …นี่เป็นเวลาอาหารค่ำแถมเธอก็ไม่ได้กะที่จะมากินข้าวด้วยอยู่แล้ว เธอเลยเลือกที่จะนั่งเฉย ๆ ส่วนเซียวหลิงลงมือกินในทันที เมื่อเธอกัดเนื้อทอดก็มีเสียงกรุบกรอบดังออกมา ยิ่งทำให้เยี่ยจิ๋งเริ่มหิวตามไปด้วย ทว่าเธอก็ยังรู้สึกเกรงใจอยู่จนเซียวเฟิงต้องเอ่ยปากชวน
ถ้าอยากกินก็กินได้เลย ทำมาพอสำหรับทุกคนนั่นแหละ เซียวเฟิงเกือบที่จะหลุดขำออกมา ทั้ง ๆ ที่เจ้าตัวก็หิวแท้ ๆ แต่ก็ยังทำฟอร์มนิ่งเฉย
เยี่ยม! งั้นทานแล้วนะคะ! เธอกำลังรอคำนี้อยู่เลย เธอรีบพุ่งเข้าครัวไปหยิบชามและตะเกียบมานั่ง และสวาปามอาหารตรงหน้าโดยไม่รักษาภาพลักษณ์สักนิด
เสียงกรุบกรอบดังไปทั่ว
ทุกครั้งที่เธอกัดลงไป กลิ่นอันน่าอร่อยก็กระจายไปทั่วทั้งปากบวกกับน้ำจิ้มยิ่งทำให้มันสุดยอดมากขึ้นไปอีก แล้วเยี่ยจิ๋งก็จัดการเนื้อทอดชิ้นที่ 2 และ 3 ลงไปอย่างรวดเร็วจนเธอเกือบจะเผลอกัดลิ้นตัวเองในตอนที่กิน เธอไม่เคยกินอะไรแบบนี้มาก่อน เธอจึงดื่มด่ำกับมันจนลืมตัว
อ๊า! กินเยอะไปแล้วนะ! นี่เป็นของฉันนะ! เซียวหลิงร้องลั่นในตอนที่เห็นเนื้อทอดชิ้นโปรดกำลังจะถูกกินหมดในชั่วพริบตา เธอรีบแย่งจานเนื้อทอดมาอย่างรวดเร็ว
ใจแคบจัง แต่ก็ช้ากว่าเยี่ยจิ๋ง ระหว่างนั้นเยี่ยจิ๋งยังคงแย่งเนื้อทอดมาเรื่อย ๆ แต่เซียวเฟิงอยากให้เซียวหลิงกินผักมากกว่านี้ เขาจึงตักผักใส่จานของเซียวหลิงไม่หยุด ปกติแล้วมื้อเย็นของเยี่ยจิ๋งมีแค่แอปเปิลลูกเดียว แต่เพราะข้าวต้มกับเนื้อทอดแล้วก็พวกผัก วันนี้เธอเลยกินซะเต็มคราบมากกว่าเซียวเฟิงและเซียวหลิงรวมกันซะอีก
โอเค งั้นเริ่มการแลกของกันเลยเถอะ เธออิ่มจนแทบจุก จนต้องนั่งอยู่บนโซฟานานมากกว่าจะนึกออกว่าตัวเองมาที่นี่เพื่ออะไร หญิงสาวเอาหมวกสำหรับเล่นเกมออกมาแล้ว เยี่ยจิ๋งรู้ว่าเซียวเฟิงออกจากเกมตรงไหน เธอจึงวิ่งมาถึงได้อย่างรวดเร็ว
เลิกส่องซะที แล้วเอาเงินมาได้แล้ว เซียวเฟิงพยายามเร่งเธอ แต่เยี่ยจิ๋งก็ยังคงยืนจ้องเขี้ยวสีชาดของเธออยู่อย่างงั้น
เฮ้ย! นี่จะไม่สนอย่างอื่นนอกจากเงินเลยรึไง เยี่ยจิ๋งที่กำลังตื่นเต้นจึงเมินเซียวเฟิง ก่อนที่จะออกจากเกมและเซียวเฟิงก็ตามออกมาติด ๆ
เอาบัญชีมาหน่อย พวกเขายังคงอยู่บนโซฟา เยี่ยจิ๋งเปิดโทรศัพท์แล้วโอนเงินค่ามีดสั้นให้กับเซียวเฟิง เดี๋ยว? ทำไมให้มาแค่ 2,000 หยวน?
เซียวเฟิงดูตังค์ที่เข้ามาหาเขาแล้วก็ทำหน้าแปลก ๆ
20 เหรียญทองก็ประมาณ 2,000 หยวนนะ นี่ไม่รู้เหรอ? เจ้าตัวพูดพร้อมกับตีหน้าซื่อ
![Myth Online ฮีลเลอร์สายบู๊ [网游之奶个锤子]](https://i1.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/125025.jpg?resize=150,150 "Myth Online ฮีลเลอร์สายบู๊ [网游之奶个锤子]")