ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] – บทที่ 306 ไล่ออก

บทที่ 306 ไล่ออก!
บทที่ 306 ไล่ออก!

“นังบ้า! ฉันไล่แกนั่นแหละ!!!”

หลิวเทียนอี้โกรธมากจนแทบจะระเบิด! เขาไม่คิดว่าลูกน้องของตัวเองคนนี้จะกล้าได้ขนาดนี้!!

“ยังยืนโง่อะไรอยู่อีก! ออกไปซะ ฉันไล่แกออกยังไม่เข้าใจหรือไง!!”

หลิวเทียนอี้ตะโกนอย่างโกรธจัด เมื่อเห็นว่าหญิงวัยกลางคนหน้าโง่คนนี้ยังคงยืนตกตะลึงไม่ขยับไปไหน

เธอไม่เคยเห็นอีกฝ่ายมีอารมณ์รุนแรงขนาดนี้มาก่อน

“คุณ…ผู้จัดการกำลังพูดกับฉันงั้นเหรอ?”

หญิงวัยกลางคนถามกลับด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

“แต่…แต่คนสร้างปัญญาคือไอ้พวกคนจนพวกนี้นะ…”

เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าคนที่โดนลงโทษจะเป็นตัวเธอเอง

“ฉันพูดถึงแกนั่นแหละ! ออกไปจากร้านของฉันเดี๋ยวนี้!”

หลิวเทียนอี้ยิ่งโมโหมากกว่าเดิมเมื่อยังได้ยินหญิงวัยกลางคนยังคงเอ่ยคำพูดดูถูกอวี้ฮ่าวหราน

นังนี่มันอยากให้ฉันตายแน่ ๆ!

“รปภ. โว้ย! รปภ. ของฉันแม่งไปตายกันหมดแล้วหรือไงวะ!! รีบมาลากตัวนังนี่ออกไปเดี๋ยวนี้เร็ว!!”

เขาตะโกนอย่างโกรธจัด

รปภ. หลายคนมองหน้ากันอย่างสับสนก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาตามคำสั่ง

“ผ…ผู้จัดการหลิว ให้เราลากเราพี่โจวออกไปจริง ๆ เหรอครับ?”

พวกรปภ. งุนงงจนอดไม่ได้ที่เอ่ยถามขึ้นให้แน่ใจอีกที หญิงวัยกลางคนทำงานที่นี่มานานแล้วจนพวกเขาเองก็รู้จัก ดังนั้นการที่จู่ ๆ จะลากอีกฝ่ายออกไปเลยทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร จึงค่อนข้างน่ากระอักกระอ่วน

“เออ! แกไม่ต้องถามมาก! รีบลากนังผู้หญิงคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้ ตอนนี้!!”

เมื่อเห็นว่าพวกรปภ. ลังเล หลิวเทียนก็ตะโกนออกไปอีกครั้ง!

รปภ. ทุกคนตกตะลึง พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมผู้จัดการถึงได้ไล่พี่โจวออกอย่างกะทันหันแบบนี้

อย่างไรก็ตาม เมื่อมันเป็นคำสั่งจากผู้จัดการ พวกเขาก็ต้องเชื่อฟัง

“พ…พี่โจว พวกเราขอโทษด้วยนะ…เชิญด้านนอกครับ…”

แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะรู้จักผู้หญิงคนนี้ แต่คำพูดของผู้จัดการนั้นไม่อาจขัดขืนได้

“ทำไม…ทำไม???!!”

ในเวลานี้ หญิงวัยกลางคนตะโกนด้วยความอยากรู้ เพราะเธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผู้จัดการหลิวถึงไล่เธอออกอย่างสายฟ้าแลบแบบนี้

หลิวเทียนอี้หัวเราะแทนความโกรธ

“ฮ่า ๆๆ! ทำไมงั้นเหรอ? แกรู้ไหมว่าคนที่แกกำลังล่วงเกินอยู่เป็นใคร! เขาผู้นี้คือประธานอวี้แห่งเครือฮ่าวหราน! เขาเพิ่งจะสั่งซื้อรถระดับผู้บริหารสองชุดกับเราไป และมูลค่าของการสั่งซื้อทั้งสองนั้นไม่ใช่สิ่งที่แกจะจินตนาการได้! แกกำลังพยายามจะฆ่าฉันให้ตายใช่ไหม!!!”

“ห…หา? น…นี่…เป็นไปได้ยังไง!?”

เมื่อหญิงวัยกลางคนได้ยินประโยคนี้ เธอจึงหันไปจ้องมองอวี้ฮ่าวหราน อย่างรวดเร็วด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าชายหนุ่มที่แต่งตัวธรรมดาคนนี้จะเป็นคนใหญ่คนโต!

“ผู้จัดการหลิว ฟังฉันอธิบายก่อน…ฉันไม่รู้จริงๆ ฉัน…”

หญิงวัยกลางคนตื่นตระหนกสุดขีด เธอทำงานที่นี่มาเกือบสิบปีแล้ว ฐานเงินเดือนของเธอมากกว่าค่าคอมมิชชั่นซะอีก หากเธอถูกไล่ออกไป เธอก็ต้องไปเริ่มต้นใหม่ซึ่งกว่าที่เธอจะไต่เต้าจนกลับมามีรายได้เท่าเดิมคงต้องใช้เวลาอีกนานโข แถมไม่รู้ว่างานใหม่จะสบายเหมือนที่นี่อีกหรือเปล่า

อย่างไรก็ตาม หลิวเทียนอี้ไม่ได้สนใจเธอเลยในเวลานี้ เขาโบกมือสั่งให้รปภ. ลากตัวหญิงวัยกลางคนออกไป ก่อนที่จะหันไปหาชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเพื่อประจบประแจง

“ป…ประธานอวี้? คุณพอใจกับการจัดการของผมไหม หรือถ้าคุณยังไม่พอใจ ผมยังมีวิธีที่จะทำให้เธอกลายเป็นขอทานในเวลาอันสั้น!”

ในระหว่างที่พูดประโยคนี้ หลิวเทียนอี้ก็แสดงท่าทางประจบแจงราวกับเป็นสุนัขที่กำลังกระดิกหางเพื่อขออาหาร

น้ำเสียงที่ประจบสอพลอขนาดนี้ ทำให้อาลี่ที่อยู่ข้าง ๆ ตกตะลึง

เธอไม่เคยเห็นผู้จัดการของเธอแสดงท่าทีประจบใครขนาดนี้มาก่อน ในมุมมองของเธอ ผู้จัดการหลิวเป็นคนที่ดุและเคร่งขรึมมาก

อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งนี้

“หึหึ ดูเหมือนว่านายยังคงอารมณ์ร้ายไม่เปลี่ยนเลยนะ”

เขารู้ว่า หลิวเทียนอี้เป็นคนที่ชอบรังแกคนอื่นและชอบทำให้คนอื่นกลัวอยู่เสมอ ดังนั้นชายหนุ่มจึงเย้ยหยันทันที

“อ…เอ่อ ไม่ใช่หรอก…ประธานอวี้ ไม่ใช่หรอกผมเปลี่ยนไปแล้ว…แต่ที่ผมต้องโหดร้ายเช่นนี้เป็นเพราะผมทนไม่ได้ที่เห็นนังผู้หญิงนั่นล่วงเกินคุณอย่างหยาบคายต่างหาก…”

หลิวเทียนอี้รีบตอบกลับด้วยอาการกระอักกระอ่วน และลงท้ายด้วยน้ำเสียงที่ประจบประแจงอีกครั้ง

เมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้ อาลี่ก็ไม่ตกตะลึงอีกเลย

ผู้จัดการของเธอที่มีอารมณ์รุนแรง แต่กลับยอมให้กับชายหนุ่มคนนี้ได้ขนาดนี้เลยงั้นเหรอ?

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าเล็กน้อยราวกับยอมรับคำพูดของอีกฝ่าย

“เอาล่ะ ในเมื่อตอนนี้จบเรื่องแล้ว งั้นนายก็ไปทำงานของนายต่อเถอะ ให้พนักงานคนนี้ดูแลฉันต่อไปตามเดิม”

ขณะพูด อวี้ฮ่าวหรานมองไปยังเด็กสาวที่กำลังตกใจอยู่ข้าง ๆ และพยักหน้าให้เธอทำงานของเธอต่อ

“อ…โอ้…ได้ครับ! ได้ครับ! เดี๋ยวผมจะไปยืนรอออยู่ตรงด้านนู้นก็แล้วกัน หากท่านมีอะไรขาดเหลือก็ตะโกนเรียกผมได้เลย ผมจะได้ช่วยเหลือได้ในทันที!”

เมื่อหลิวเทียนอี้ได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ดังนั้นเขาจึงถอยออกไปที่เคาน์เตอร์ฝ่ายขายและมองดูจากระยะไกลทันที เพราะเขารู้จักอารมณ์ของอีกฝ่ายว่าเป็นยังไง

เมื่ออวี้ฮ่าวหรานเห็นเช่นนี้ เขาก็พ่นลมหายใจด้วยความรำคาญเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาหันมาทางอาลี่ และบอกให้เธอแนะนำรถต่อไป

ถัดมา ภายใต้การแนะนำของอาลี่ ในที่สุดอวี้ฮ่าวหรานก็เลือก แลมโบกินีที่มีราคา 9.6 ล้าน

หลังจากจ่ายเงินทั้งหมดเรียบร้อย ขั้นตอนการทำเอกสารต่าง ๆ ก็เสร็จอย่างรวดเร็ว

“ประธานอวี้ คุณกำลังจะไปแล้วงั้นเหรอ ต้องการให้ผมรับใช้อะไรต่อหลังจากนี้อีกหรือเปล่า?”

ที่ด้านนอกร้าน หลิวเทียนอี้ถามอย่างตรงไปตรงมา

“วันนี้พอเลิกงานแล้วนายรีบกลับบ้านเร็ว ๆ หน่อยก็แล้วกัน ฉันจะพาลูกสาวไปดูพวกลูกหมา”

หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานก็ขึ้นรถคันใหม่และเร่งเครื่องจากไปทันที

หลังจากที่ Lamborghini สีเหลืองสดใสหายไปจากสายตา หลิวเทียนอี้ ค่อย ๆ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ฉากเมื่อครู่นี้เกือบจะทำให้วิญญาณของเขาหลุดออกจากร่างจริง ๆ

โชคดีจริง ๆ ที่ไม่ใช่พนักงานทุกคนที่ร่วมวงกับหญิงวัยกลางคนนั่น

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาหันศีรษะมองไปยังอาลี่ที่อยู่ถัดจากเขา และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมาก

“อาลี่ วันนี้เธอทำได้ดีมาก! ช่วงทดลองงานของเธอจบแล้ว หลังจากนี้ฉันจะขึ้นฐานเงินเดือนให้เธอหนึ่งพันหยวน ขยันทำงานด้วยล่ะ!”

“เอ๊? ต…แต่ว่า…ผู้จัดการ ฉันเพิ่งทดลองงานได้แค่หนึ่งเดือนเท่านั้นเอง…”

อาลี่อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

“ไม่เป็นไร! ด้วยคำสั่งของฉัน ทุกอย่างมันจะเป็นไปตามนั้น และอีกอย่าง ถ้าฉันบอกจะขึ้นเงินเดือนให้เธอ ฉันก็จะขึ้นเงินเดือนให้แน่นอน!”

…

มากกว่าหนึ่งชั่วโมงต่อมา อวี้ฮ่าวหรานจึงได้พาถวนถวนเดินทางไปที่บ้านของหลิวเทียนอี้

ทันทีที่เด็กน้อยลงจากรถ เธอก็วิ่งไปที่หน้าประตูบ้านของหลิวเทียนอี้ อย่างตื่นเต้น

ในเวลานี้ หลิวเทียนอี้กำลังรออยู่ที่ประตูแล้ว

“ยินดีต้อนรับคุณหนูถวนถวน!”

หลิวเทียนอี้เอ่ยต้อนรับทันที

“ลูกสุนัขอยู่ที่ไหน? หนูอยากดูลูกสุนัข!”

ถวนถวนมองไปรอบ ๆ ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้าน ชายหนุ่มก็เดินตามเข้าไปด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

พูดตามตรง เขาไม่อยากมาเห็นหน้าไอ้อ้วนนี่หากไม่จำเป็น!

ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามเอาอกเอาใจเขาสารพัด แต่ความรู้สึกด้านลบมันก็ยังคงอยู่

“ว้าว! พ่อจ๋า! พวกลูกหมาโตขึ้นมากเลย!”

ทันทีที่ถวนถวนและอวี้ฮ่าวหรานเข้าไปในห้องที่มีลูกหมามากมาย สีหน้าของชายหนุ่มก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพความเป็นอยู่ของพวกลูกหมา