ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] – บทที่ 364 จับโจรเอาหัวโจก [1]

บทที่ 364 จับโจรเอาหัวโจก *[1]

บทที่ 364 จับโจรเอาหัวโจก *[1]

เมื่อไม่สามารถโทรติดต่อได้ หวังเหยียนก็ยิ่งใจหาย! เขาหันขวับไปสบตากับชายด้านข้าง

ทั้งคู่มองหน้ากันและรู้ว่าเกิดบางอย่างผิดปกติขึ้น

ด้วยนิสัยของโจวเฟยหู่แล้ว เขามักเปิดโทรศัพท์ไว้ตลอดเวลา นอกเสียจากเขาจะอยู่ในอันตราย!

“พี่อวี้! แย่แล้ว… ไปช่วยหัวหน้าโจวกันเถอะ! ถ้าเขาโดนลอบฆ่าต้องแย่แน่! ฉันว่าจะอันตรายยิ่งกว่าฉันเสียอีก!”

หวังเหยียนครุ่นคิดฟุ้งซ่าน เผยท่าทีตื่นตระหนก ทรุดลงคุกเข่าขอร้องอีกฝ่ายทันที

อวี้ฮ่าวหรานยกมือขึ้นปล่อยพลังพยุงเขาขึ้นมา

“ฉันจะออกไปจัดการเอง นายอยู่ปกป้องลูกสาวฉันที่นี่ด้วย”

ชายหนุ่มได้ตัดสินใจแล้ว หากกลุ่มวาฬยักษ์กับฉลามคลั่งทำสำเร็จ สิ่งที่เขาตั้งใจไว้อาจลำบากขึ้นเป็นร้อยเท่า

ได้รับการสนับสนุนจากพยัคฆ์เวหาช่วยกำจัดปัญหายุ่งยากได้มาก

ก่อนออกไปเขาบอกถวนถวน เปิดดวงตาเทวะเพื่อตรวจดูว่าไม่มีใครสะกดรอยตามเขามา ก่อนลงมาชั้นล่างและขับรถออกไป

—

ณ ชั้นใต้ดินอาคารส่วนบุคคลแห่งหนึ่งในเมือง

“ว่าไง! โจวเฟยหู่! ฟื้นมาได้สักทีนะ!”

โจวเฟยหู่งุนงง รู้สึกเย็นเยียบไปทั่วร่าง สุ่มเสียงแหบห้าวดังขึ้นข้างหู! พอเมื่อเงยหน้ามองก็พบว่าตนเองอยู่ในชั้นใต้ดิน

ผู้คนเป็นสิบยืนล้อมและจ้องมองเขาอย่างเย็นชา

เกิดอะไรขึ้นกัน?

โจวเฟยหู่ตกอยู่ในอาการงงงัน พยายามย้อนคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เขาจำได้เพียงตนเองกำลังดื่มสังสรรค์กับลูกน้องคนสนิทก่อนจะสลบไป

หลังจากนั้น…

ตอนนี้เขาอยู่ในอ่างขนาดใหญ่ซึ่งมีน้ำสูงเท่าระดับหัวไหล่!

ที่น่าตกใจที่สุดคือเขาถูกมัดแน่นหนาจนไม่สามารถขยับตัวได้ เรียกได้ว่าหากระดับน้ำเพิ่มสูงจนถึงจมูก เขาจะสำลักน้ำตายทันที!

“แก…แกมาจากฝ่ายไหนกันแน่?”

หลังค่อย ๆ ได้สติ เขาหันมองกลุ่มคนรอบตัว

ชายวัยกลางคนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงถากถาง

“โถ่ ในเมืองฮ่วยอันนอกจากวาฬยักษ์ ก็มีแต่ฉลามคลั่งอย่างเรา! ตอนนี้ถึงคราวที่หัวหน้ากงซุนต้องออกโรงแล้ว!”

“ฉลามกงซุน!”

โจวเฟยหู่หน้าเสียเมื่อได้ยินชื่อนี้!

โจวเฟยหู่รู้กิตติศัพท์ของอีกฝ่ายดี นานทีจะลงมือ แต่หากได้ออกโรงแล้วจะต้องเป็นเรื่องใหญ่อย่างแน่นอน!

“ใช่แล้ว แกฟังไม่ผิดหรอก นอกจากหัวหน้าของเราจะลงมือเองแล้ว ยังแอบซุ่มโจมตีมานานหลายปี เรียกได้ว่าทุ่มเทมากเลยล่ะ”

ชายวัยกลางคนหัวเราะเยาะ เอ่ยขึ้นขณะตักน้ำจากบ่อข้างตัวมาเทลงอ่าง

“หัวหน้าบอกว่าอยากเห็นสีหน้าขาดใจของแกซะด้วยสิ!”

สีหน้าของฝ่ายตรงข้ามฉายแววกระหยิ่ม

“ดูน้ำพวกนี้สิ ถ้าถึงจมูกแกได้ตายแน่! ว่าไหม”

“แก! แกซื้อตัวลูกน้องฉัน! แกมันหมาลอบกัด!”

โจวเฟยหู่เหลือทน สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความโกรธเกรี้ยว เขาไม่ได้กลัวตาย หากแต่แค้นใจเพราะถูกลูกน้องหักหลังต่างหาก

“ฮ่า ๆ ลูกน้องแกน่ะเหรอ? หัวหน้าปฏิบัติการจ้าวมันเป็นคนของฉลามคลั่งมาตั้งแต่แรกแล้ว!”

คนทรยศจ้าวถังเดินเข้ามาในจังหวะนี้

“ผมเองก็ช่วยไม่ได้ ถึงโจวเฟยหู่จะดูแลผมเป็นอย่างดี แต่น่าเสียดายที่ผมเป็นหมารับใช้ของหัวหน้ากงซุนมาตลอด ดังนั้นจะโทษผมเรื่องนี้ไม่ได้หรอกครับ”

เขาส่งสีหน้ารู้สึกผิดเล็กน้อยเมื่อเห็นโจวเฟยหู่ในอ่าง ไม่อาจสบตามองอีกฝ่ายตรง ๆ ได้

หลายปีที่ผ่านมา อีกฝ่ายเปิดใจและทุ่มเทดูแลลูกน้องจนทำให้หลายคนภักดีต่อเขามาก

หากเขาไม่ได้เป็นหนอนบ่อนไส้และมีตัวตนแบบนี้ตั้งแต่แรก เกรงว่าคงไม่มีทางทรยศอีกฝ่าย

หัวหน้าเช่นนี้หาได้ยากนัก

“หัวหน้าปฏิบัติการจ้าว! อย่าลืมสิ ถึงมันจะใจดีกับนาย แต่ว่าหัวหน้ากงซุนของเราก็มีบุญคุณกับทั้งครอบครัวนายเลยนะ!”

ชายคนหนึ่งไม่คิดอยากมองท่าทีของเขา เอ่ยขึ้นอย่างเลือดเย็นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ลงมือซะ! นายเป็นคนเติมน้ำในอ่างส่งหัวหน้าโจวลงนรกเองดีไหมล่ะ?”

เขากวักมือส่งสัญญาณเรียกให้อีกฝ่ายเดินมา

คนถูกเรียกทำได้เพียงทำตาม เขาไม่มีทางเลือกอื่น

“ผมเหรอ? ผม…”

หัวหน้าปฏิบัติการจ้าวชะงักเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขารู้สึกผิดมาตลอด ไม่แม้แต่คิดจะเผชิญหน้ากันอีก

ใครจะคาดคิดว่าสุดท้ายแล้วเขาต้องฆ่าอีกฝ่ายด้วยน้ำมือตนเอง

“ใช่! นายนั่นแหละ! นายทำแบบนี้เราไม่สบายใจนะ ถ้าคิดตุกติดแข็งข้อ นายจะไม่ถือว่าเป็นคนของฉลามคลั่งอีกต่อไป”

ดูท่าคนพูดคงจะมีตำแหน่งสูงกว่าถึงได้ใช้น้ำเสียงข่มขู่แบบนี้

“ผม…ผมจะทำ…”

เมื่อหัวหน้าจ้าวได้ยิน ใบหน้าพลันซีดเผือดด้วยความหวาดหวั่น เขาทำได้เพียงตอบตกลง

“ดีมาก! เอาเลย”

คนที่เหลือยกยิ้มมุมปาก ส่งน้ำถังใหญ่ให้เขา

“จำเอาไว้ล่ะ เติมทีละนิด โจวเฟ่ยหู่จะได้รู้ซึ้งว่าความสิ้นหวังมันเป็นยังไง!”

“เฉียนเวย! มันจะเกินไปแล้วนะ!”

โจวเฟยหู่หัวเสียสุดขีดเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาเห็นว่าเป็นเพราะตนไม่ระวังตัว ทั้งยังไม่คิดจะสืบหาข้อมูลของหัวหน้าปฏิบัติการ

และดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้สึกผิดเช่นกัน

“หือ? เกินไปเหรอ? เดี๋ยวแกก็จะตายแล้ว! ยังมาจะมาพล่ามอะไรอีก? มีสิทธิ์อะไรไม่ทราบ?”

ชายวัยกลางคนหลุดขำ สีหน้าฉายแววเหยียดหยาม

เป็นหัวหน้าปฏิบัติการอีกคนชื่อว่าเฉียนเวย พลังอยู่ในขอบเขตพลังภายในขั้นสูง ถือว่าน่ากลัวที่สุดในหมู่ฉลามคลั่ง

เขาไม่พอใจที่ฉลามคลั่งถูกมองข้ามมานาน ครั้งนี้เขาย่อมอวดเบ่งเมื่อได้โอกาสดีแบบนี้

“ขอโทษนะครับ…”

หัวหน้าจ้าวรู้สึกละอายแก่ใจ กระซิบเอ่ยขอโทษขณะเติมน้ำในอ่าง และเมื่อเห็นแบบนี้ เฉียนเวยไม่พอใจเล็กน้อย

“นายขอโทษมันเหรอ? ไอ้ขี้ขลาด! เทไปอีก! เทราดหัวมันเลย!”

เขาตะโกนโวยวาย ไม่คิดสนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย คนที่มีพลังแค่ในขอบเขตพลังภายในขั้นต่ำเป็นเพียงทหารที่ตายในสมรภูมิในสายตาเขา

เมื่อได้รับคำสั่ง ไม่นานระดับน้ำในอ่างก็ถึงปากของโจวเฟยหู่

“โจวเฟยหู่ แกมีอะไรจะสั่งเสียก่อนตายไหม?”

เฉียนเว่ยเผยสีหน้าพลางว่าแดกดัน

“ต่อให้ฉันตายก็ไม่ปล่อยให้แกลอยนวลหรอก! ฉลามคลั่งของแกจะต้องถูกทำลายแน่!”

โจวเฟยหู่ก่นด่ากริ้วโกรธ ไม่เคยคาดคิดว่าไม่ทันได้สู้ ตัวเองจะต้องมาตายด้วยน้ำมือของคนชั่วพวกนี้

“โอ้ น่ากลัวจังเลย! รอแกตายก่อนเถอะ ฉันจะจับหมกส้วมซะ คอยดูแล้วกันว่าแกจะกลายเป็นผีมาหลอกหลอนฉันได้ไหม”

สิ้นคำเฉียนเวย ลูกน้องที่อยู่รอบข้างต่างระเบิดเสียงหัวเราะ

“ฮ่า ๆๆ จะไม่กลายเป็นผีเฝ้าส้วมเหรอเนี่ย?”

“ใช่แล้ว ถึงเวลานั้น หัวหน้าเฉียนคงจะไม่กล้าเข้าห้องน้ำแน่เลย ฮ่าฮ่าฮ่า…”

[1] จับโจรเอาหัวโจก = การทำศึกสงครามต้องบุกเข้าโจมตีศัตรูในจุดที่เป็นจุดยุทธศาสตร์ของกองทัพเพื่อสลายกำลังของศัตรู