พ่อบ้านเฉิน ท่านจงกลับไปบอกหลินเมิ้งหวู่ด้วยว่าเมื่อถึงคราวที่นางแต่งงาน ข้าผู้เป็นพี่สาวจะส่งมอบของขวัญที่ชิ้นใหญ่กว่านี้ไปให้!
ความใสซื่อในน้ำเสียงของหลินเมิ้งหยามลายหายไปจนหมดสิ้น ตอนนี้มีเพียงแรงอาฆาตเท่านั้นที่หลงเหลืออยู่
ทุกคนรู้สึกราวกับว่าเพิ่งตื่นจากฝัน ผู้หญิงคนนี้มิได้โง่เขลาดั่งที่ใครเขาว่าอย่างนั้นหรือ?
เพียงแต่…ยังไม่ทันที่ทุกคนจะคิดหาเอาคำตอบออกมาได้ หลงเทียนอวี้กลับก้าวเท้าอาดๆ พาหลินเมิ้งหยาซึ่งอยู่ในวงแขนเดินไปทางพระตำหนักแล้ว!
อีกทั้งเขายังไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อยที่จะดำเนินพิธีแต่งงานไปจนจบ เมื่อเข้ามาถึงห้องส่งตัวเจ้าสาว เขาทำพิธียกเหล้ามงคล โดยเขาปล่อยให้คนในวังหลวงที่กำลังรอฟังข่าวฝ่าฝืนพระราชโองการต้องผิดหวัง อีกทั้งเขายังได้ยินรายงานที่ว่าฮองเฮาขว้างถ้วยชาแตกไปหลายใบอีกด้วย!
หลินเมิ้งหวู่ทำลายแผนการของตนเองทั้งหมด!
หากไม่ใช่ลูกสาวของน้องสาวแท้ๆ แล้วละก็ ป่านนี้หัวคงหลุดจากบ่านานแล้ว!
ขณะเดียวกันหลินเมิ้งหยากลับนั่งสบายอุราอยู่ในห้องนอนห้องใหม่ นางรู้สึกเบื่อหน่ายเหลือเกิน
เหตุเพราะห้องใหม่ห้องนี้อยู่ด้านใน ส่วนงานเลี้ยงฉลองอยู่ทางด้านนอก ดังนั้นภายในสถานที่อันเงียบสงบแห่งนี้จึงมีเพียงเสียงท้องร้องจ้อกๆ ของตนเอง
ถูกทรมานมาหนึ่งวันเต็ม ทว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยแม้แต่น้อย เจ้าสาวสมัยโบราณนี่ช่างน่าสงสารเสียยิ่งกระไร!
แต่ว่า…
หลินเมิ้งหยาแอบแหวกผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกเล็กน้อย จากนั้นจ้องมองไปยังทิวทัศน์อันเงียบสงบด้านนอกหน้าต่าง ก่อนจะหันไปชำเลืองมองขนมที่ถูกวางไว้บนโต๊ะ หลังจากทำสงครามในใจราวสามวินาที นางไม่ลังเลเลยที่จะเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกแล้วสาวเท้ายาวๆ เข้าไป!
ขนมพวกนี้อร่อยจังเลย…
หลินเมิ้งหยาซึ่งกำลังเพลิดเพลินกับรสชาติอาหารตรงหน้าเผลอเหลือบมองไปทางกระจก ทันใดนั้นเอง นางตกใจจนสติแทบหลุด ขนมในมือพลันกลิ้งหลุนๆ ลงพื้น!
ใบหน้านี้…
ดวงตากลมโตกำลังมองเข้ามา ริมฝีปากยังคงแปดเปื้อนเศษเมล็ดงาอยู่เล็กน้อย นี่คือร่างกายที่นางกำลังสถิตอยู่อย่างนั้นหรือ?
แต่เจ้ารอยสีดำที่เกรอะกรังเปื้อนใบหน้าข้างซ้ายจนทำให้คนอื่นชวนคลื่นเหียนอาเจียนนี่คืออะไร?
ปานอย่างนั้นหรือ?
หลินเมิ้งหยาอยากตะโกนถามเบื้องบนเสียเหลือเกิน ในเมื่อส่งนางข้ามภพมาแล้ว แต่เพราะเหตุใดจึงให้นางมาอยู่ในร่างที่มีหน้าตาน่ารังเกียจเช่นนี้!
เทพยดาฟ้าดินไม่ให้ความยุติธรรมกับนางเอาเสียเลย!
หลินเมิ้งหยารู้สึกใจสลายจึงยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าของตนเอง ราวกับว่านางกำลังคิดจะเอาปานดำนั้นออกไปให้ได้!
จู่ๆ เสียงไร้ซึ่งอารมณ์ประหนึ่งเครื่องจักรเสียงหนึ่งดังขึ้นในสมองของนาง
พิษคางคก พิษงูเห่า…ยาถอนพิษคือหญ้าหลงซู 50 กรัม ต้นเทียนหมา 30 กรัม…
ดวงตาของหลินเมิ้งหยาเปล่งประกาย ที่แท้มันก็คือยาพิษ!
หลินเมิ้งหยาไม่เคยรู้สึกว่าเสียงไร้อารมณ์ประหนึ่งเครื่องจักรในหัวของนางจะไพเราะเพราะพริ้งเท่านี้มาก่อนในชีวิต ช่างไพเราะมากเหลือเกิน!
ถึงอย่างไรก็ไม่มีใครอยากจะมีใบหน้าอัปลักษณ์เช่นนี้ติดตัวหรอก
นางโก้งโค้งตัวลงไปหยิบขนมที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา จากนั้นวางกลับลงไปบนถาด ก่อนที่หลินเมิ้งหยาจะเริ่มครุ่นคิด
ยาถอนพิษเหล่านี้เป็นยาที่หาได้ทั่วไป บางทีตำหนักของท่านอ๋องอวี้อาจจะมีห้องเก็บยาก็ได้
ด้านนอกยังคงส่งเสียงอึกทึกครึกครื้นอย่างต่อเนื่อง ทว่าภายในตำหนักกลับเงียบกริบ
หลินเมิ้งหยาตัดสินใจ นางไม่ลังเลเลยที่จะแอบเปิดประตูออก ก่อนจะเดินตามหาห้องที่ตนเองต้องการ
อยู่ๆ จมูกของนางพลันได้กลิ่นตัวยาหลายชนิดผสมผสานเข้าด้วยกัน มุมปากของหลินเมิ้งหยาหยักยกขึ้น…ห้องนี้แหละ!
เหตุเพราะต้องอยู่กับยาสมุนไพรมานานหลายปี ดังนั้นจมูกของหลินเมิ้งหยาจึงไวต่อกลิ่นยามากเป็นพิเศษ
ผลปรากฏว่า เมื่อนางผลักประตูเข้าไป นางต้องตกตะลึงกับยาสมุนไพรที่เรียงรายกันอย่างมากมายนับไม่ถ้วน!
ยาเยอะเกินไปหรือเปล่าเนี่ย!
ไม่มีเวลาให้คิดมาก หลินเมิ้งหยารีบเข้าไปหาสิ่งที่ตนเองต้องการ
หลังจากเตรียมยาสองสามอย่างในปริมาณที่เหมาะสมแล้ว นางรีบนำมันเข้าไปใช้กับใบหน้าข้างซ้ายทันที
หลังจากผ่านอาการแสบร้อนจนแทบอดรนทนไม่ไหวมาได้ หลินเมิ้งหยายกมือขึ้นกุมใบหน้าข้างซ้าย ก่อนจะสัมผัสได้ถึงผิวพรรณที่เรียบลื่นเนียนละเอียด นางรู้สึกได้เลยว่ายาพิษถูกถอนออกไปแล้ว
นางไม่กล้าทิ้งร่องรอยเอาไว้ ดังนั้นหลินเมิ้งหยาจึงรีบเก็บของเข้าที่ เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครพบเห็น นางจึงรีบเดินกลับไปในทางเดิม
นางอยากรีบกลับไปมองดูว่าใบหน้าของตนเองเป็นอย่างไรบ้าง!
ทว่าเมื่อเท้าหน้าของเธอกลับเข้ามาในห้องหอแล้ว หูของนางพลันได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาไม่ใกล้ไม่ไกล!
แย่แล้ว! นี่หรือว่าท่านอ๋องอวี้ดื่มเหล้ามงคลเสร็จแล้วเลยกลับเข้ามาในห้อง?
หากอ้างอิงจากธรรมเนียมเดิม หลังจากที่เจ้าสาวเข้าห้องหอแล้ว เจ้าบ่าวจะอยู่ด้านนอกเพื่อต้อนรับแขกเหรื่อ จากนั้นแม่สื่อจะเป็นผู้โน้มน้าวให้เจ้าบ่าวเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว
ทว่าตอนนี้ไม่มีแม่สื่อแล้ว ถ้าเช่นนั้นก็มีเพียงท่านอ๋องอวี้คนเดียว!
ความว้าวุ่นใจพลุ่งพล่านขึ้นมา หลินเมิ้งหยาไม่ทันได้วิ่งเข้าไปส่องกระจก แต่พุ่งพรวดกลับไปนั่งลงบนเตียง มือไม้รีบจับผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวยกปิดลง!
