อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 130 เนื้อหนังถูกลวกออกเป็นชั้นๆ

“แต่แล้วเย่เฟิงไม่เพียงแต่จะไม่สามารถเป็นที่หนึ่งได้ ยังพลาดท่าไปอีกหลายครั้ง กระทั่ง กระทั่งช่วยเหลือท่านนาย ครั้งนี้คงเป็นเพราะหัวหน้ากองธงกล้วยไม้โมโหมาก จึงได้ทรมานเขาเช่นนี้”

ฝูกวงพูดอย่างง่ายดาย แต่กู้ชูหน่วนกับเซียวหยู่เซวียนรู้ว่า ความอัปยศอดสูและความเจ็บปวดตลอดสิบเก้าปีที่ผ่านมา ไม่ใช่เรื่องที่สามารถแก้ไขได้ด้วยคำพูดสองสามคำเท่านั้น

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเย่เฟิงที่เป็นคนรักศักดิ์ศรีมากคนหนึ่ง

จนถึงเวลานี้ ในที่สุดนางก็เข้าใจ ทำไมแววตาของเย่เฟิงจึงได้มีแววเศร้าหมองอยู่เสมอ

ทำไมเสียงพิณของเย่เฟิงจึงได้เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและแปรปรวน ราวกับยืนอยู่ในโลกที่มืดมิดไร้ที่พึ่ง ไม่ว่าอย่างไรก็หนีไม่พ้น

ยิ่งเข้าใจขึ้นว่าทำไมเย่เฟิงจึงคัดค้านหากคนอื่นจะแตะต้องตัวเขา

ที่แท้……

ตัวก่อกรรมทั้งชั่วทั้งหมดก็คือหัวหน้ากองธงกล้วยไม้

“กร๊อบ……”

กู้ชูหน่วนหักกิ่งไม้ แววตาที่แยกแยะถูกผิดได้ชัดเจนถูกย้อมไปด้วยความโมโห

หัวหน้ากองธงกล้วยไม้

ดีมาก

ความขัดแย้งนี้พวกเขาผูกปมใหญ่ขึ้นแล้ว

“เจ้าหัวหน้ากองธงกล้วยไม้นั่นไม่ใช่คนเลย ยัยขี้เหร่ พวกเราหาโอกาสทำลายเขา แก้แค้นแทนเย่เฟิง”

ทำลายเขาจะเป็นการดูถูกเขาเกินไปหรือไม่

อย่างไรเสียก็ต้องให้เขาได้ลิ้มรสประสบการณ์ความขมขื่นที่เย่เฟิงที่ผ่านมา

“หัวหน้ากองธงกล้วยไม้บาปหนาไม่น่าให้อภัย ทุกคนต่างก็รู้ดี หลายปีมานี้มีคนอยากจะกำจัดเขาอยู่ตลอด แต่สิ่งที่ไม่อาจไม่ยอมรับได้ก็คือ หัวหน้ากองธงกล้วยไม้มีวรยุทธสูงส่ง และอาศัยอยู่ในกองธงเท่านั้น และเขาได้วางยอดฝีมือไว้เต็มกองธง มีค่ายกลมากมายหลายชั้น

นอกเสียจาก เจ้าสำนักของพวกเขาลงมือเอง

แต่เจ้าสำนักนาง……

ฝูกวงแอบมองไปทางกู้ชูหน่วน ในใจเกิดความรู้สึกปวดแปลบขึ้นมา

ท่านเจ้าสำนักลืมทุกสิ่งไปหมดแล้ว

แม้แต่วรยุทธก็ไม่มีแล้ว

บนโลกใบนี้ ที่สามารถรับมือกับหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ได้ เกรงว่าจะมีแค่ท่านอ๋องหานเทพแห่งสงครามและหัวหน้าเผ่าปีศาจเท่านั้น

หัวหน้าเผ่าปีศาจไม่มีทางฆ่าลูกน้องของตนเอง

เทพสงครามกับเผ่าปีศาจแต่ไหนแต่ไรไม่ก้าวก่ายกัน ยิ่งไม่มีทางยื่นมือออกมาช่วย

ถ้าอยากจะทำลายหัวหน้ากองธงกล้วยไม้จริงๆ มีเพียงสำนักอสุราของพวกเขาที่มีเจ้าสำนักมากมายร่วมมือกัน จึงจะมีโอกาส

แต่เมื่อทำเช่นนี้ สำนักอสุรากับเผ่าปีศาจก็จะเปิดศึกกันอย่างเป็นทางการ

และคำสั่งที่พวกเขาได้รับมา กลับเป็นการห้ามไม่ให้พวกเขาขัดใจกับเผ่าปีศาจ

“คนแบบนี้มีชีวิตอยู่ ไม่รู้ว่าวันหนึ่งจะทำร้ายคนจนตายไปมากเท่าไหร่ จะยากแค่ไหนก็ต้องหาทางกำจัดออกไป”เซียวหยู่เซวียนพูด

กู้ชูหน่วนมองไปทางวัดร้างแวบหนึ่ง ข้างในเงียบมาก ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆเลยสักนิด ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่อง เย่เฟิงล้มฟุบไปกับพื้นไม่เคลื่อนไหวแล้ว

นางรีบก้าวเท้าไปยังวัดร้างอย่างรวดเร็ว เพิ่งจะพบว่าเย่เฟิงได้สลบไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ก่อไฟ”

เซียวหยู่เฃวียนจุดไฟขึ้น ส่องสว่างวัดร้าง และมองเห็นเย่เฟิงที่มีบาดแผลเต็มร่าง

บาดแผลของเขารุนแรงกว่าที่พวกเขาคาดคิดเสียอีก

เลือดและเนื้อหนังกับกระดูกผสมอยู่ด้วยกัน ทำให้เกิดกลิ่นคาวรุนแรงมาก

ที่น่าอนาถที่สุดคือเนื้อหนังบริเวณหน้าอกไปจนถึงหน้าท้อง ถูกเผาจนเป็นสีแดง ใช้เหล็กร้อนลวกออกทีละชั้น ไม่รู้ว่าลวกไปกี่ชั้น แม้แต่กระดูกก็โผล่ออกมาแล้ว

กระดูกข้อแขนทั้งสองข้างและกระดูกข้อขาทั้งสองข้างของเขาก็โผล่ออกมา

ถ้าหากพวกเขาเดาไม่ผิดละก็ น่าจะถูกมัดทั้งมือและเท้า การดิ้นรนอย่างเจ็บปวดทำให้เป็นเช่นนี้

ไม่ว่าเมื่อก่อนจะเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้ พวกเขานั้นสงสารเขาจับใจจริงๆ

“ทำไมจึงได้บาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ยัยขี้เหร่ เจ้าต้องยื่นมือช่วยสักครั้ง ข้าจะแบกเขาไปหาหมอในเมือง”

“เขาเสียเลือดมากไป ถ้ายังไม่ห้ามเลือด เกรงว่าจะไปไม่ถึงในเมือง”

กู้ชูหน่วนอดกลั้นต่อกระแสคลื่นที่กรูเข้ามาในใจ ฉีกผ้าที่มีเพียงผืนเดียวในวัดร้าง สะบัดฝุ่นที่เกาะอยู่ทิ้งไป แล้วใช้เลือดของเย่เฟิง ขีดเขียนลงไปในผ้าผืนนั้น

“ไปเอาสมุนไพรที่ข้าวาดไว้ รีบไปเก็บมา ให้เร็วที่สุด”

“ขอรับ ข้าน้อยจะไปทันที”

“เซียวหยู่เซวียน เจ้าไปก่อไฟขึ้นมากองหนึ่ง ”

“ก่อกองไฟทำไม”

“คบเพลิงไฟเล็กมาก จะทำแผลเขาได้อย่างไร”

“แต่ว่า เจ้ารู้เรื่องการแพทย์หรือ”

“เช่นนั้นเจ้าจะทำหรือ”

“ข้าไม่เป็น”

“ถ้าเช่นนั้นก็หุบปาก รีบก่อไฟเร็วเข้า”