อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 179 เมื่อก่อนข้าก็เคยมีเจ้านาย

ฝูกวงปวดใจมาก เขาวางเย่เฟิงลง แล้วประคองกู้ชูหน่วนให้นั่งลง “นายหญิง แผลท่านฉีกแล้ว ข้าน้อยทำแผลให้ใหม่นะขอรับ”

“อืม” กู้ชูหน่วนเอายาห้ามเลือดโยนให้กับฝูกวง

ฝูกวงคุกเข่าลง ท่าทีนุ่มนวลเหมือนประคองไข่ในหินไว้ กลัวมือหนักจนทำให้นางต้องบาดเจ็บซ้ำ

เลือดกับผ้าพันแผลปนอยู่ด้วยกัน ฝูกวงเพราะกลัวนางจะเจ็บ แกะอยู่นานก็แกะไม่ออก

กู้ชูหน่วนหัวเราะทั้งน้ำตา “หนุ่มหล่อ เจ้ากำลังจั๊กจี้ข้าอยู่หรือไง?”

นางว่าแล้ว ก็ดึงผ้าพันแผลก่อนหน้านี้ออก เลือดไหลออกมาไม่หยุด แต่นางแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเท่านั้น

ถ้าบนใบหน้านางไม่มีเหงื่อออก คนอื่นคงเข้าใจผิดคิดว่า บาดแผลของนางไม่เจ็บเลย

นางยิ่งทำตัวแข็งแกร่งเท่าไหร่ ฝูกวงก็ยิ่งปวดใจเท่านั้น น้ำตารื้นขึ้นเต็มขอบตา

“ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ? กลัวจะออกไปไม่ได้เหรอ?”

บรรยากาศดูอึมครึม กู้ชูหน่วนก้มหน้าลง แสงไฟสลัวในความมืด นางเห็นฝูกวงแอบเช็ดน้ำตาเป็นระยะ

เขาก็น่าจะมีอายุประมาณสิบเจ็ดปี

ในยุคสมัยปัจจุบัน อายุสิบเจ็ดก็ยังเป็นแค่เด็กนักเรียนอยู่เลย น่าจะ……เป็นเรื่องปกติทั่วไปนะ

“อย่ากลัวเลย ข้าจะพาเจ้าออกไปอย่างปลอดภัยเอง”

“ข้าน้อยไม่ได้กลัวขอรับ ตั้งแต่ติดตามนายหญิงมา แม้ต้องฝ่าภัยอันตรายมากมายแค่ไหนข้าน้อยก็ไม่เคยกลัวเลย ข้าน้อยกำลังโกรธตัวเองที่ไร้ความสามารถในการปกป้องนายหญิง ทำให้นายหญิงต้องเสียเลือดมากขนาดนี้”

กู้ชูหน่วนอบอุ่นหัวใจ กำลังจะลูบหัวของเขา ทันใดนั้นฝูกวงก็เงยหน้าขึ้น น้ำเสียงสะอื้น นัยน์ตาใสนั้นเหมือนเก็บซ่อนเรื่องราวเอาไว้มากมาย

“ข้าน้อย……ข้าน้อยเคยมีเจ้านายคนหนึ่ง ในตอนที่ข้าน้อยเป็นอันตรายนั้น ก็เคยบอกกับข้าน้อยว่า อย่ากลัวเลย นางจะต้องพาข้าออกไปอย่างปลอดภัยแน่นอน”

ได้ยินแล้ว กู้ชูหน่วนก็ใจสั่น เหมือนจับอะไรได้ แต่ก็เหมือนจับอะไรไม่ได้

“เจ้านายคนเก่าของเจ้า?”

“ขอรับ นางเป็นคนที่ดีมาก ทำดีกับลูกน้องทุกคนเหมือนพี่น้องตัวเอง แต่นางมีชีวิตที่เหนื่อยมาก เพราะภาระความรับผิดชอบของนางหนักเกินไป ชีวิตของคนนับแสนคนอยู่ในมือของนางคนเดียว พวกเราอยากจะแบ่งเบาภาระแทนนาง แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง”

“นางรอดตายและเกือบตายเพื่อคนในเผ่ามาแล้วนับไม่ถ้วน ทั้งที่นางก็รู้ดีว่ามีความหวังน้อยนิด แต่นางก็ไม่เคยยอมแพ้เลย แม้พวกเราทุกคนบอกให้นางยอมแพ้ แต่นางก็ไม่ยอม ทุกครั้งนางก็กลับมาด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผล ใครที่เห็นแล้วก็ต้องปวดใจกันทั้งนั้น……”

ฝูกวงมองกู้ชูหน่วนด้วยแววตาที่ร้อนแรง เหมือนมีคำพูดนับร้อยพัน นัยน์ตาที่ใสสะอาดบริสุทธิ์เหมือนหินเฮยเย่า เขาทนไม่ไหว น้ำตาหยดออกมาเป็นเม็ดใหญ่

ไม่รู้ว่าทำไม กู้ชูหน่วนกลับรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ ภาพทั้งหมดนี้เหมือนนางจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“แล้วจากนั้นล่ะ เจ้านายคนก่อนของเจ้าไปไหนแล้วล่ะ?”

ฝูกวงส่ายหน้าอย่างเศร้าสลด “ไม่ทราบขอรับ……หลังจากที่นางไปเขาเลือดหยินแล้ว ก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย ไม่มีใครรู้ว่านางผ่านอะไรมาบ้าง ตอนนั้นข้าอยากจะตามนางไป แต่นางกดจุดเลือดลมบนร่างกายของข้าไว้ก่อน แล้วนางก็ไปคนเดียว ข้ารู้ว่านางกลัวข้าจะเป็นอันตราย ดังนั้นจึงปฏิเสธที่จะให้องครักษ์ลับตามไปด้วย”

“เขาเลือดหยิน? ที่ไหนกัน?”

“เป็นสถานที่ที่อันตรายมาก”

“นางไปทำอะไรที่นั่น?”

ฝูกวงเหมือนไม่อยากพูดอีกต่อไป แค่เงยหน้ามองนาง แล้วฉีกยิ้มอย่างสดใสและเศร้าหมอง “ข้าน้อยเชื่อว่า เจ้านายจะต้องกลับมาในเร็วๆนี้แน่นอนขอรับ”

กู้ชูหน่วนลูบคาง

พูดเหมือนว่านางเป็นอดีตเจ้านายของเขางั้นแหละ

ถ้านางเคยเป็นเจ้านายของเขาจริง และมีทักษะการต่อขั้นเทพขนาดนั้น จำเป็นต้องทนถูกรังแกอยู่ในจวนเฉิงเซี่ยงนานขนาดนั้นไหม

และในสมองของนางก็ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพวกเขาเลย