ให้เย่เฟิงจัดการหรือไร?
หากเย่เฟิงสู้ได้ แล้วไยจึงถูกรังแกยับเยินเช่นนั้น
แถมเย่เฟิงห้าคนยังสู้ฝูกวงคนเดียวไม่ได้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหัวหน้ากองธงกล้วยไม้
กู้ชูหน่วนคิดหนัก
แต่ไม่รอให้นางคิดวิธีการดีๆ ได้ องครักษ์ลับของฮองเฮาฉู่ก็เข้าโรมรันกับพวกหัวหน้ากองธงกล้วยไม้แล้ว
แต่ที่น่าเสียดายคือ แม้องครักษ์ลับของฮองเฮาฉู่แต่ละคนจะเป็นหัวกะทิ แต่กลับสู้สี่วชิระของหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ไม่ได้ แทบจะถูกเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียว แต่ละคนหากไม่ตายก็บาดเจ็บ กู้ชูหน่วนถึงกับทนดูภาพอนาถของพวกเขาไม่ได้
เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ สะเทือนไปถึงบรรดาหลวงจีนวัดเมฆขาว หลวงจีนเข้าล้อมพวกหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ไว้ สถานการณ์ใกล้ถึงจุดเดือด
กู้ชูหน่วนรู้ว่าหากต่อสู้กันขึ้นมา วัดเมฆขาวอาจต้องนองเลือด
เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ตึงเครียด กู้ชูหน่วนก็ไม่มีเวลาให้คิดมาก จึงบิดขี้เกียจ แล้วเดินออกมาอย่างเนือยๆ จับมือน้อยๆ อันเย็นเฉียบของเย่เฟิง ปากก็เหน็บแนมอย่างหยอกล้อ
“ข้ายังนึกว่าใคร ที่แท้ก็หมีควายห้าตัวนี่เอง”
ซี๊ด…
อุณหภูมิในบรรยากาศเย็นลงประมาณหนึ่งทันที ทุกคนต่างมองไปทางกู้ชูหน่วนเป็นตาเดียว
เย่เฟิงลนลานหนักกว่าเดิม
เขาพยายามดึงมือของตัวเองกลับ ไม่อยากให้หัวหน้ากองธงกล้วยไม้เห็นว่ากู้ชูหน่วนสนิทสนมกับเขา
แต่วันนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น กู้ชูหน่วนกลับจับมือเขาแน่น ไม่ว่าเขาจะชักอย่างไรก็ไม่หลุด
นอกจากกู้ชูหน่วน ไม่รู้เพราะเหตุใด ฮองเฮาฉู่ก็จับมือน้อยๆ อันเย็นเฉียบของเขาด้วย
มีคนจับทั้งซ้ายทั้งขวา เดิมเย่เฟิงควรรู้สึกอบอุ่น แต่เขากลับไม่ ทั้งยังเหมือนตกสู่โพรงน้ำแข็ง
หัวหน้ากองธงกล้วยไม้เห็นการกระทำพวกเขาอยู่ในสายตา ดวงตาแวบจิตสังหาร “แล้วเจ้าเป็นใคร?”
“ข้าน่ะหรือ? ง่ายๆ แฟนของเย่เฟิง เออ…ก็คือนางในดวงใจนั่นแหละ”
ครั้นได้ยินคำว่า ‘นางในดวงใจ’ เย่เฟิงก็แทบอยากจะเป็นลมจับ
ก็ไม่รู้ว่าเขาเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ดึงมือออกจากการจับแน่นของกู้ชูหน่วนและฮองเฮาฉู่
ขาอ่อนทรุดกระแทกกับพื้น คุกเข่าอ่อนยวบอยู่ตรงหน้าหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ ต่ำต้อยประหนึ่งมดแมลงตัวหนึ่ง
“ท่านหัวหน้ากองธง เย่เฟิงกับนางบริสุทธิ์ใจ แม้แต่เพื่อนก็ไม่ใช่ ท่านหัวหน้ากองธงโปรดอย่าเชื่อถ้อยคำของนาง เย่เฟิงจะตามท่านกลับเขาสูบวิญญาณเดี๋ยวนี้ และจะไม่ออกมาอีกตลอดชีวิต ขอเพียงท่านหัวหน้ากองธงมีเมตตา ละเว้นคนที่นี่ทั้งหมดด้วย”
กู้ชูหน่วนกำมือทั้งสองแน่น ในใจทั้งโมโห ทั้งเดือดดาล ทั้งสงสาร กระอักกระอ่วนเหลือเกิน
หลายปีมานี้ไอ้บ้านี่ทรมานเขาอย่างไรกันแน่ ถึงกับทำคนที่เย็นชาตกใจจนเป็นแบบนี้ไปได้
ครั้นนึกถึงที่พบเย่เฟิงถูกรังแกบนเขารกร้าง นึกถึงบาดแผลเต็มตัวของเขาที่จนถึงวันนี้ก็ยังไม่หายแล้ว อารมณ์โทสะของกู้ชูหน่วนก็มาแบบคลื่นซัดถาโถม
ฮองเฮาฉู่ยิ่งปวดใจ
นางแทบไม่อยากคิดว่าเย่เฟิงพบกับอะไรมาบ้าง ถึงหวาดกลัวได้ขนาดนี้
หัวหน้ากองธงกล้วยไม้เสมือนเคยชินกับความต่ำต้อยของเขาเช่นนี้ เพียงแต่หัวเราะเย็น รังสีพิฆาตบนตัวเปิดเผยโจ่งแจ้ง
“เจ้าเป็นคนของข้า ใครแตะต้องเจ้า ข้าจะฆ่ามัน!”
ใบหน้าเย่เฟิงขาวซีดในบัดดล สั่นพั่บทั้งร่างอย่างหยุดไม่ได้
กู้ชูหน่วนหัวเราะเย็นชา แผ่กระจายความบ้าอำนาจและยโสที่เหยียดทุกสรรพสิ่งทั่วร่าง “ฆ่าข้า? โลกนี้มีคนมากมายที่อยากฆ่าข้า แต่น่าเสียดายที่พวกเขาไม่มีโอกาสนั้น”
นางเดินนวยนาดขึ้นไปด้านหน้า ในมือกะทัดรัดซ่อนเข็มพิษยางน่องและเตรียมที่จะจบชีวิตพร้อมกับเขาแล้ว
ฝูกวงขยับตามจังหวะกู้ชูหน่วนมาอยู่ข้างหน้า รอเพียงนางออกคำสั่งก็จะเริ่มเปิดศึก
หนึ่งต่อสาม เขามั่นใจ
หนึ่งต่อสี่ เขาก็สู้สุดชีวิตได้
สำหรับหัวหน้ากองธงกล้วยไม้…
