บทที่290 ราคาสูงเสียดฟ้าครั้งแรก
“ห้าร้อยห้าสิบล้านตำลึง” ซ่างกวนฉู่ตามหลังมาติดๆ
คนที่ประมูลเมื่อกี้เป็นแค่ตัวประกอบ ตอนนี้คนที่ประมูล ถึงจะเป็นตัวละครหลักจริงๆ
กู้ชูหน่วนรู้ว่าอี้เฉินเฟย ซ่างกวนฉู่ รวมไปถึงเย่จิ่งหานจะเริ่มการสู้กันแล้ว แต่ไม่รู้ว่าผู้ประมูลสามคนนี้ใครจะชนะ
“หกร้อยล้าน”
“หกร้อยห้าสิบล้าน”
“เจ็ดร้อยล้าน”
เฮือก……
ทั้งงานนอกจากอี้เฉินเฟยกับซ่างกวนฉู่แล้ว ก็ไม่มีใครประมูลอีกเลย
พวกเขาอยากได้มากแค่ไหน ก็หาเงินมากมายขนาดนั้นมาไม่ได้หรอกนะ
กู้ชูหน่วนเหลือบตามองเย่จิ่งหาน
เจ้าหมอนี่ทำตัวเป็นผู้ชมตั้งแต่แรกจนจบ ไม่ได้คิดจะประมูลเลย หรือว่าเขารอให้อี้เฉินเฟยกับซ่างกวนฉู่ประมูลกันให้เสร็จก่อน?
เจ็ดร้อยล้านตำลึง นี่ไม่ใช่ตัวเลขน้อยๆเลยนะ
เทียบเท่ากับเงินในคลังหลวงได้เลยล่ะ
อี้เฉินเฟยเป็นคนใหญ่คนโตในแคว้นฮั่ว และเป็นอาจารย์ในสำนักหรูเจีย และยังมีชื่ออย่างอื่นที่ยังไม่รู้ เขามีเงินก็ว่าไปอย่าง
แต่ซ่างกวนฉู่มีอะไร เขาเอาเงินมากมายพวกนั้นมาจากไหนกัน?
หรือว่าเบื้องหลังของเขามีชื่ออื่นอีก
“เจ็ดร้อยห้าสิบล้านตำลึง” อี้เฉินเฟยพูด
ซ่างกวนฉู่เริ่มลังเล นานมากก็ไม่พูดอะไร
ทุกคนต่างรู้กันดีแก่ใจ แขกในห้องนั้นเกรงว่าจะเอาเงินมากมายขนาดนี้ออกมาไม่ได้ จะแพ้แล้ว
ถึงแม้จะเป็นฮ่องเต้มา ก็คงเอาเงินเจ็ดร้อยห้าสิบล้านออกมาไม่ได้
ไม่นาน ห้องด้านข้างของซ่างกวนฉู่ก็พูดขึ้น “แปดร้อยล้านตำลึง”
เฮือก……
ห้องหมายเลขสามเป็นใครกันนะ กลับประมูลในราคาแปดร้อยล้านตำลึง
มือที่เคาะโต๊ะของอี้เฉินเฟยก็ชะงักไปทันที บนร่างกายมีแรงอาฆาตแผ่ซ่านออกมา
เผ่าเทียนเฟิ่น……
เป็นพวกเขาอีกแล้ว
เหอะ……
“แปดร้อยห้าสิบล้าน”
“เก้าร้อยล้าน”
“เก้าร้อยห้าสิบล้าน”
ห้องหมายเลขสามเงียบไป สักพักใหญ่ก็พูดขึ้นว่า “พันล้าน”
“หนึ่งพันหนึ่งร้อยล้าน”
เสี่ยวลู่ที่ใจเย็นมาตลอด ก็อดไม่ได้ตะลึง
หนึ่งพันหนึ่งร้อยล้าน……
นี่เป็นครั้งแรกแห่งประวัติศาสตร์ของที่จัดงานประมูลเฟิงเซียงที่มีราคาสูงเสียดฟ้าขนาดนี้
และ……นี่เป็นแค่แผนที่ไข่มุกมังกรสีฟ้า ไม่ใช่ไข่มุกมังกรสีฟ้าจริงๆ ถ้าเป็นไข่มุกสีฟ้าจริง คงได้ถูกแย่งจนไม่เหลือชิ้นดีแน่
“ปัง……”
คนในห้องหมายเลขสามตบโต๊ะเสียงดัง
ผู้มีทักษะการต่อสู้สูง ต่างก็ได้ยินเสียงจากด้านในดังออกมาเบาๆ “ว่าไงนะ……เงินที่เอามาถูกปล้นไปงั้นเหรอ ใครมันบังอาจขนาดนี้ ขนาดเงินของเผ่าเทียนเฟิ่นก็ยังกล้าปล้น”
“เหมือน……เหมือนจะเป็นฝีมือของสำนักอสุรา”
“สำนักอสุราอีกแล้วรึ ข้าสั่งให้คนไปจับตาดูคนของเผ่าอสุราไว้แล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงให้พวกนั้นลงมือได้?”
“สำนักอสุราร่วมมือกับสำนักรู้ฟ้า ข้าน้อย……ข้าน้อยพลาดเอง ถึงได้……”
“งั้นตอนนี้เอาเงินมาได้เท่าไหร่?”
“ไม่มีแล้วขอรับ มากสุดก็ได้แค่พันล้าน ถ้าจะเอามาอีก ถึงจะขี่ม้ามาเร็วแค่ไหน ก็ต้องใช้เวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนขอรับ”
“บัดซบ! รีบไปรวบรวมเงินมาซะ ไม่ว่ายังไงก็ต้องประมูล青珠มาให้ได้”
“ขอรับๆๆ……”
อี้เฉินเฟยได้ยินแล้ว เย่จิ่งหานได้ยินแล้ว ซ่างกวนฉู่ก็ได้ยินแล้วเช่นกัน
การฟังของกู้ชูหน่วนดีมาตลอด ถึงแม้จะไม่ค่อยชัดเจนมากนัก แต่ก็จับใจความได้
สำนักรู้ฟ้า?
นั่นมันสำนักอะไรอีกล่ะ?
ทำไมนางถึงรู้สึกว่าโลกนี้มีสำนักสมาคมอะไรพวกนี้เยอะมาก
เสี่ยวลู่บิดเอวพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แขกห้องหมายเลขเจ็ดประมูลที่ราคาหนึ่งพันหนึ่งร้อยล้าน ยังมีคนจะเพิ่มราคาอีกไหม?”
ทั้งงานเงียบสงบ
ในตอนที่ทุกคนต่างก็คิดว่าแผนที่ไข่มุกมังกรสีฟ้าจะถูกแขกห้องหมายเลขเจ็ดประมูลไปนั้น เย่จิ่งหานก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “หนึ่งพันห้าร้อยล้าน”
เฮือก……
หนึ่งพันห้าร้อยล้าน……
คุณพระ
จะเยอะไปไหน
ในหมู่ผู้คน ไม่รู้ว่าใครพูดออกมาอย่างตกตะลึง
“คุณพระ คนคนนั้น……คนคนนั้นเหมือนจะเป็นเทพสงครามนะ คุณพระช่วย เป็นเทพสงครามจริงด้วย ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะใจกว้างขนาดนี้”
“อะไรนะ เขาก็คือเทพสงครามเหรอ?”
ทุกคนต่างก็ถอยหลังกันใหญ่ กลัวว่าจะเข้าใกล้เกินไปจนเบ่จิ่งหานชักดาบฟันพวกเขา
ถ้าคนอื่นตะโกนราคานี้ออกมา พวกเขาต้องแปลกใจมากแน่นอน แต่หากเป็นเทพสงครามพูดออกมานั้น ก็ไม่มีอะไรให้น่าแปลกใจเลย
เพราะยังไงเทพสงครามเป็นคนโด่งดังมีชื่อเสียงในแคว้นเย่ ทั้งความสามารถ ทั้งทรัพย์สิน อำนาจแข็งแกร่งกว่าฮ่องเต้หลายเท่า
คนรับใช้ของอี้เฉินเฟยพูดว่า “ท่านอี้ พวกเรายังจะเพิ่มราคาอีกไหม?”
อี้เฉินเฟยเงียบไม่พูดจา เหมือนกำลังวัดคุณค่าอยู่
สักพักใหญ่เขาก็ชูป้ายขึ้น “หนึ่งพันเจ็ดร้อยล้าน”
อะไรนะ……
ห้องหมายเลขเจ็ดเป็นใครอีกล่ะ?
เพิ่มราคาตั้งสองร้อยล้านเชียว
หรือว่าเงินเป็นแค่ตัวเลขในใจพวกเขา?
อ๋องเจ๋อโยนป้ายทิ้งอย่างหมดแรง
ประมูลบ้าอะไรกัน
แค่ตัวเลขท้ายของพวกเขา เขายังไม่มีเงินจะประมูลเลย
วินาทีนั้น อ๋องเจ๋อรู้สึกว่าตัวเองกับพวกเขาแตกต่างกันมาก
“สองพันล้าน” เย่จิ่งหานพูด
ฝ่ามือชิงเฟิงเต็มไปด้วยเหงื่อ
ถึงแม้นายท่านจะมีเงินเยอะแค่ไหน แต่หากจ่ายไปรวดเดียวสองพันล้าน เกรงว่าจะเจ็บหนักอีกนาน
ซ่างกวนฉู่ไม่มีอารมณ์ใดๆบนใบหน้า ดูไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่
คนของเผ่าเทียนเฟิ่นแทบอยากจะโยนป้ายออกไป
เวลาสำคัญแบบนี้ สำนักอสุรากลับร่วมมือกับสำนักรู้ฟ้า ปล้นเงินของพวกเขาไป ทำให้พวกเขาประมูลแผนที่ไข่มุกมังกรสีฟ้าต่อไม่ได้ ช่างน่าโมโหยิ่งนัก หากไม่แก้แค้นในครั้งนี้ เผ่าเทียนเฟิ่นของพวกเขาคงไม่มีหน้าอยู่โลกนี้อีกต่อไป
คนรับใช้ของอี้เฉินเฟยไม่สบายใจ ร่างกายสั่นเทา “ท่านอี้ สองพันล้านแล้ว พวกเรายังจะประมูลต่อไปขอรับ?”
อี้เฉินเฟยมองไปยังกู้ชูหน่วนด้วยแววตาที่อ่อนโยน
กลับเห็นกู้ชูหน่วนกะพริบตาให้เขาอยู่ สายตานั้นเหมือนกำลังพูดว่า เย่จิ่งหานยังมีเงินอีกมาก ประมูลต่อไปคงไม่เป็นผลดีกับทั้งสองฝ่าย หยุดแค่นี้ดีกว่า
อี้เฉินเฟยแทบจะหัวเราะทั้งน้ำตา
หยุดงั้นเหรอ?
จะหยุดได้ยังไง?
ภารกิจของสำนักอสุรา ก็คือการเก็บรวบรวมไข่มุกมังกรทั้งเจ็ด ตอนนี้กว่าจะมีแผนที่ไข่มุกมังกรสีฟ้าปรากฏขึ้น เขาจะยอมแพ้ง่ายๆได้ยังไง
ส่วนสำนักหรูเจีย……
นั่นก็เป็นแค่อีกตัวตนหนึ่งของเขาเท่านั้น
ตัวตนที่มีไว้เพื่อตามหาไข่มุกมังกร จึงต้องใช้ตัวตนนี้
นึกถึงภารกิจของสำนักอสุรา อี้เฉินเฟยก็ประมูลต่อไป “สองพันสองร้อยล้าน”
กู้ชูหน่วนตบหน้าผากตัวเอง
นางส่งสัญญาณยังไม่ชัดเจนพอเหรอ?
เย่จิ่งหานไม่ขาดเงิน
วันก่อนแต่งงาน ไม่รู้ว่ารับซองงานแต่งไปแล้วเท่าไหร่
อี้เฉินเฟยเก่งแค่ไหน ก็สู้เย่จิ่งหานไม่ได้หรอก
ดูสิขนาดซ่างกวนฉู่ยังต้องยอมแพ้เลย
อยากได้แผนที่ไข่มุกมังกร ไม่ได้มีแค่วิธีการประมูลสักหน่อย บางทีเปลี่ยนความคิดให้เหมาะสมบ้างก็ดีนะ?
“สองพันห้าร้อยล้าน”
“สองพันหกร้อยล้าน”
“สองพันแปดร้อยล้าน”
“สองพันเก้าร้อยล้าน”
เห็นอี้เฉินเฟยกับเย่จิ่งหานยังสู้กันอยู่ กู้ชูหน่วนก็จับมือเย่จิ่งหานไว้แน่นๆ แล้วพูดออดอ้อนว่า “สามีเจ้าคะ ไยต้องยอมจ่ายเงินสองพันแปดร้อยล้านเพื่อกระดาษธรรมดาๆด้วย ข้าแค่ได้ยินก็เสียดายแล้ว พวกเราไม่เอาแผนที่นี้แล้วดีไหม?”
“วางใจได้ ข้าไม่ทำให้ฮูหยินอดข้าวนอนข้างถนนหรอก”
“สามพันล้าน” เย่จิ่งหานพูด
กู้ชูหน่วนทนไม่ไหวแล้ว นางลุกขึ้นพรวด “ก็แค่แผนที่ไข่มุกมังกรสีฟ้าธรรมดาๆ ไข่มุกมังกรสาบสูญไปนานแล้ว ใครจะรู้ว่าไข่มุกมังกรสีฟ้าเมื่อหลายปีก่อนจะถูกคนเอาไปหรือเปลี่ยนที่หรือเปล่า ถ้าใช่ ถึงแม้จะได้แผนที่นี้ไป ก็หาไข่มุกมังกรสีฟ้าไม่เจออยู่ดี”
คำพูดของกู้ชูหน่วนเตือนทุกคนในงาน
คนไม่น้อยพูดขึ้นว่า “นั่นสิ ถึงแม้แผนที่นี้จะเป็นของจริง แต่หากไข่มุกมังกรสีฟ้าไม่อยู่ที่นั่นแล้ว ก็เสียเงินไปเปล่าๆน่ะสิ?”
ภายในห้องหมายเลขเจ็ด คนรับใช้พูดขึ้นว่า “ท่านอี้ พวกเรายังจะประมูลต่อไปไหมขอรับ?”
