อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 373 ถูกไล่ออกหมู่บ้าน
“ข้าไม่ต้องแล้ว ท่านให้ฮูหยินท่านดื่มเถอะ แต่ ถ้าข้าจำไม่ผิด ฮูหยินท่านเก้าเดือนกว่าแล้วกระมัง? นางจะครบเดือนประเดี๋ยวนี้แล้ว ท่านบำรุงนี่บำรุงนั่นให้นางทุกวัน ถึงเวลาคลอดจะเหนื่อยมาก ให้แต่พอดีก็พอ”
ครั้นได้ยินดังนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าลุงหนิวก็ชะงัก ใบหน้าขวยอายมีความกังวลและความทุกข์เต็มประดา
“ข้าเหมือนพูดผิดไป ท่านกับป้าหนิวรักกันขนาดนั้น ดูแลเอาใจใส่นางมาก ลูกของท่านต้องคลอดอย่างปลอดภัย เติบโตอย่างแข็งแรงแน่ ท่านอย่าได้ถือสาถ้อยคำข้าเมื่อครู่เลย”
ลุงหนิวยกยิ้มที่ฝืนรอยยิ้มหนึ่ง เขารีบเอ่ย “ไม่ๆๆ ไม่เกี่ยวกับท่านหัวหน้าเผ่า ท่านหัวหน้าเผ่ากล่าวได้ถูกต้อง ผู้อาวุโสไป๋เฉ่าก็ห้ามข้าหลายครั้ง จะบำรุงมากไปไม่ได้ มิเช่นนั้นอนาคตเด็กจะคลอดยาก ข้ารู้ว่าท่านหัวหน้าเผ่าหวังดีต่อข้า”
“เช่นนั้นท่านกำลังกังวลเรื่องอะไร?”
“จะวันที่สิบห้าแล้ว ก็ไม่รู้ว่า…” ครั้งพูดถึงวันที่สิบห้า ร่างกายลุงหนิวก็สั่นเทิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ และไม่อยากพูดให้มาก
อย่างประจวบเหมาะ ป้าหนิวออกมาพร้อมกับครรภ์โต ตะโกน “ต้าหนิว เจ้าไปล่าสัตว์กลางคืนอีกแล้วใช่ไหม? ไม่เห็นเจ้าทั้งคืน อ้าว อาหน่วน ทำไมเจ้าเช้าอย่างนี้เล่า หรือว่าไอ้บัดซบต้าหนิวรบกวนเจ้าอีกแล้ว”
“ฮูหยิน ไม่ใช่ให้เจ้าพักผ่อนอยู่บ้านเฉยๆ ก็พอแล้วหรือ? ไยออกมาอีกแล้ว เกิดเนื้อตัวบาดเจ็บจะทำอย่างไร? มา ข้าจะประคองเจ้า”
“ประคองอะไร! วันๆ อยู่แต่บ้านไม่ใช่กินก็คือนอน เจ้าอยากให้ข้าคลอดยากใช่ไหม?”
“ถุยๆๆ เอาแต่พูดเรื่องไม่เป็นมงคล ลูกเราต้องออกมาดูโลกอย่างปลอดภัยแน่”
มุมปากกู้ชูหน่วนยกมุมโค้ง
แม้พวกเขาเป็นแค่สามีภรรยาคู่หนึ่งที่ไม่โดดเด่นในหมู่บ้าน แต่พวกเขาสามีภรรยารักใคร่กันมาก สายตาที่มองกันล้วนเป็นความรักลึกซึ้ง เห็นแล้วช่างน่าอิจฉาโดยแท้
“อาหน่วน ลุงหนิวเจ้าชอบวุ่นวาย ล่าไก่ป่ากระต่ายป่ามากมายเช่นนี้ พวกเราก็กินไม่หมด เจ้าเอาไปบำรุงร่างกายเถอะ”
ลุงหนิวและภรรยาเป็นมิตรเกินไปแล้ว กู้ชูหน่วนบอกปัดไม่ได้ จึงได้แต่รับไว้
“จริงสิ ลุงหนิวทำไมข้ารู้สึกว่าในหมู่บ้านเหมือนคนจะหายไปเยอะล่ะ?”
“เออ…นี่…” ต้าหนิวสะดุ้ง
ป้าหนิวแย่งตอบ “คนหมู่บ้านข้างๆ จัดงานมงคล ในหมู่บ้านเราเลยไปร่วมสนุกที่หมู่บ้านข้างๆ เยอะ ดังนั้นเจ้าดูแล้วถึงน้อยลงไปบ้าง”
“เช่นนั้นหรือ…”
“ก็ใช่สิ หรือข้าจะหลอกเจ้า”
กู้ชูหน่วนมองพวกเขาทีหนึ่งอย่างเคลือบแคลงใจ
เหตุใดนางรู้สึกว่าหัวใจพวกเขาเต้นเร็วขึ้น แววตาหลบหลีกอยู่บ้าง?
ถึงสงสัย แต่ที่นี่ตัดขาดจากโลกภายนอก ในหมู่บ้านยังมีสิบผู้อาวุโส วรยุทธ์แต่ละคนล้วนยอดเยี่ยมไร้เทียมทาน และไม่มีอะไรที่ควรให้นางกังวล
ไม่นานลุงหนิวและภรรยาก็จากไป แวบที่จากไป นางรู้สึกถึงความสุขในดวงตาพวกเขาระคนความกังวลอยู่ลึกๆ และไม่รู้ว่ากังวลที่ครรภ์ใหญ่เกินไป เด็กจะคลอดยากหรืออย่างไร
กู้ชูหน่วนสูดหายใจเข้าลึก วางแผนไปบอกลาผู้อาวุโสใหญ่และคนอื่นๆ
ทว่าผู้อาวุโสใหญ่กลับพาพวกผู้อาวุโสหกและผู้อาวุโสเจ็ดมา
เหล่าอาวุโสเคารพนอบน้อมต่อนาง แต่ทั้งทางลับและทางแจ้ง กลับให้นางไปจากเผ่าหยก
กู้ชูหน่วนกลับแปลกใจมาก “ออกจากเผ่าหยก?” นี่ถือว่าเปลี่ยนสถานการณ์ไล่นางไปหรือ? นางยังเป็นหัวหน้าเผ่าอีกหรือไม่?
ผู้อาวุโสเจ็ดเอ่ย “ไปชั่วคราวเท่านั้น อีกสองสามวันเจ้าค่อยกลับมาก็ได้”
“เจ้าเจ็ด” ผู้อาวุโสใหญ่เอ่ย
“รู้แล้วๆ ข้าหุบปาก ข้าจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น”
ผู้อาวุโสใหญ่เอ่ยอย่างเคารพ “ท่านหัวหน้าเผ่า เป็นเช่นนี้ อาการของท่านก็หายได้พอประมาณแล้ว คนของเทพสงครามมาหาท่านที่ด้านนอกม่านอาคมทุกวี่วัน แทบจะพลิกแผ่นดินแล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ช้าเร็วพวกเขาต้องหาเผ่าหยกพบแน่ เผ่าหยกเป็นสถานที่ตัดขาดโลกภายนอก เชื่อว่าท่านคงไม่อยากให้มันแปดเปื้อนโลกีย์แน่”
กู้ชูหน่วนตรึกตรองถ้อยคำของผู้อาวุโสใหญ่โดยละเอียด
วาจาของเขาไร้ตำหนิ แต่นางไม่เชื่อ เป็นถึงผู้อาวุโสใหญ่เผ่าหยก จะจนหนทางกับเย่จิ่งหานได้อย่างไร?
เผ่าหยกสามารถตัดขาดจากโลกภายนอกอยู่ที่นี่หลายปีขนาดนั้นได้ เป็นไปไม่ได้ที่อาศัยการหลบๆ ซ่อนๆ
“ท่านหัวหน้าเผ่า ท่านว่า หรือท่านจะ…”
“พอที ข้ารู้ความหมายของท่านแล้ว เดิมวันนี้ข้าก็คิดบอกลาพวกท่าน ประเดี๋ยวข้าจะไปจากเผ่าหยก”
อาวุโสทั้งหลายถึงกับโล่งอก แต่ก็อาลัยอาวรณ์มากด้วย
“อาหน่วน หากเจ้าอยู่ข้างนอกไม่ชิน มิเช่นนั้นอีกสองสามวันค่อยกลับมาพักที่เผ่าหยกหลายๆ วันก็ได้ กว่าเราจะรอจนเจ้ากลับมา นี่เพิ่งอยู่ไม่กี่วันก็จะไปอีกแล้ว พวกเราอาลัยอาวรณ์นัก เจ้าไม่อยู่ข้าไม่มีเพื่อนดื่มเหล้า” อาวุโสหกทำปากจู๋
“เจ้าคิดว่าท่านหัวหน้าเผ่าเหมือนกับเจ้า วันๆ เอาแต่เตร็ดเตร่อู้งานหรือ? ทำงานตัวเองให้ดี” ผู้อาวุโสใหญ่ถลึงตาใส่ผู้อาวุโสหกอย่างไม่สบอารมณ์
บอกแล้วไม่ให้พวกเขาตามมา ก็จะตามมาให้ได้
ด้วยสีหน้านี้ของพวกเขา หัวหน้าเผ่าไม่สงสัยถึงแปลก
“ข้ายังต้องหามุกมังกร มิสู้ไปตอนนี้เลยเถอะ รบกวนพวกท่านช่วยข้าดูแลพี่เฉินเฟยด้วย”
ผู้อาวุโสเจ็ดตกใจ “ไปตอนนี้?”
“ใช่สิ”
“มิเช่นนี้ คืนนี้เจ้าค่อยไปเถอะ”
“เดินทางกลางคืน?”
“เดินทางกลางคืนปลอดภัยจะตาย หากเจ้ากลัว ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้า ส่งเจ้าออกไป”
ทั้งจะไล่นางอีกแล้ว ทั้งไม่อยากให้นางไป?
ตาเฒ่าพวกนี้เล่นอะไรกันเนี่ย?
กู้ชูหน่วนห่วงอาการบาดเจ็บของอี้เฉินเฟย แทบอยากหามุกมังกรให้พบเสียตอนนี้ ปฏิเสธความหวังดีของพวกเขาอ้อมๆ หยิบสัมภาระ พาเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ออกจากเผ่าหยก
ไม่รู้เป็นการจัดการของผู้อาวุโสใหญ่หรือไม่ ขณะที่นางเดินทางไม่มีชาวบ้านรู้สักคน ที่ส่งนางก็มีแค่ผู้อาวุโสไม่กี่ท่าน
“ผู้อาวุโสทั้งหลาย ข้ามีเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เป็นพาหนะ วิธีเข้าออกม่านอาคม พวกท่านก็บอกข้าหลายหนแล้ว ข้าไปเองก็พอ พวกท่านไม่ต้องส่งหรอก”
“นั่นจะได้อย่างไร? ท่านเป็นหัวหน้าเผ่า มีที่ไหนออกจากเผ่า แล้วเราไม่ส่ง?”
“เพื่อช่วยข้ากับพี่เฉินเฟย พวกท่านสูญเสียกำลังภายในไปมาก เรื่องในเผ่าก็คงยุ่งมาก ไม่ต้องส่งแล้ว นี่คือคำสั่ง!”
“เออ…เช่นนั้นก็ได้ ท่านหัวหน้าเผ่าระวังด้วย” ผู้อาวุโสใหญ่ลังเลพักหนึ่งแล้วจึงทำตามคำสั่ง
ผู้อาวุโสหกกะพริบตาปริบๆ “ครั้งหน้ากลับมา อย่าลืมเหล้าดีมาหน่อยนะ กลับมามือเปล่าไม่ได้ล่ะ”
“เดี๋ยวเถอะ! เหล้าดีอะไร! ขอเพียงหัวหน้าเผ่ากลับมาบ่อยๆ ก็พอ อาหน่วน เจ้าอย่ากดดันตัวเองมากเกินไป มุกมังกรหาได้เป็นดีที่สุด หาไม่พบก็ช่างเถอะ ทุกคนต่างไม่โทษเจ้า”
“ขอลา”
กู้ชูหน่วนคารวะทีหนึ่ง ผิวปากครั้งหนึ่ง เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์รับรู้ ร่างเล็กๆ แปรขนาดเป็นงูยักษ์ตัวหนึ่ง ช่วงหมุนตัวก็ยกตัวกู้ชูหน่วนหายไปอยู่นอกยอดเขา
ผู้อาวุโสใหญ่ถอนหายใจ ในดวงตาเป็นความกังวลลึกๆ
ผู้อาวุโสเจ็ดอาลัยสุดประมาณ ตบมือของตัวเองเอ่ย “หัวหน้าเผ่าไปแล้วจริงๆ ผู้อาวุโสใหญ่ ท่านว่าเราจะไม่ส่งคนไปคุ้มครองหัวหน้าเผ่าจริงหรือ? ตอนนี้พลังยุทธ์นางกำลังอ่อนด้อย ถ้าเกิด…”
“วันนี้วันที่สิบห้าแล้ว คำสาปโลหิตของคนในเผ่าจะกำเริบ จะคุ้มครองอย่างไร?”
“ไม่ใช่ยังมีคนต่างเผ่าจำนวนหนึ่งหรือ? พวกเขา…”
“เหลวไหล! พวกเราอาวุโสเพื่อรักษาหัวหน้าเผ่ากับเฉินเฟย เสียลมปราณจำนวนมาก กลางคืนเกรงจะไม่มีกำลังควบคุมคนเหล่านั้น สำหรับเด็กนอกเผ่า พวกเขายังต้องดูแลคนในเผ่ามากมายเช่นนั้น กำลังในเผ่ายังไม่พอ จะคุ้มครองหัวหน้าเผ่าได้อย่างไร? อีกอย่าง…หัวหน้าเผ่าก็เคยพูด ว่าไม่ให้ส่งคนคุ้มครองนางทางลับโดยเด็ดขาด มิเช่นนั้นจะถูกคนพบฐานะที่แท้จริงได้ง่าย ถ้อยคำของหัวหน้าเผ่าไม่ปฏิบัติตามไม่ได้!”
“แต่ตอนนั้นพลังยุทธ์หัวหน้าเผ่าแก่กล้า ตอนนี้…”
“ข้าเชื่อหัวหน้าเผ่า ถ้าแม้แต่ความสามารถในการปกป้องตัวเองยังไม่มี แล้วนางจะเป็นหัวหน้าเผ่าของพวกเราได้อย่างไร?”
