อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 389 ด้านบนมีนโยบาย ด้านล่างมีการตอบรับ

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่389 ด้านบนมีนโยบาย ด้านล่างมีการตอบรับ
กู้ชูหน่วนกอดอก แสยะยิ้มเย็นชาพูดว่า “เจ้าจะไม่ยอมให้ข้ากลับไปนอนใช่หรือไม่?”

“ข้าก็หวังดีกับพระชายา พระชายาไม่ยอมให้วัดชีพจรสักที คงไม่ได้มีเรื่องปิดบังหรอกนะ?”

“ปิดบังกับผีน่ะสิ เจ้าอยากวัดชีพจรใช่ไหม ได้ งั้นก็เชิญเลย แต่รีบหน่อยนะ อย่ารบกวนเวลานอนของข้า”

กู้ชูหน่วนหาที่นั่งสบายๆนั่งลง เลิกแขนเสื้อตัวเองขึ้น มองดูทุกคนในที่นี้ด้วยแววตาที่เย็นชา

เมื่อกี้นางยังไม่ยอมอยู่เลย ตอนนี้กลับยอมแล้ว เย่จิ่งหานอดไม่ได้สงสัยมากกว่าเดิม

เขาส่งสายตาไป หมอก็รีบเข้าไปวางผ้าลงบนข้อมือของกู้ชูหน่วน วัดชีพจรผ่านผ้าที่วางไว้

หมอแต่ละคนขมวดคิ้วเป็นปม

เย่จิ่งหานถามขึ้น “เป็นยังไงบ้าง?”

นางคงไม่ได้หลอกเขาว่าท้องหรอกนะ?

เย่จิ่งหานไม่อยากจะคิดเลย ถ้ากู้ชูหน่วนแกล้งท้อง เขาจะทำยังไงกับนางดี?

หมอเหงื่อแตกพลั่ก “คือว่า……ชีพจรของพระชายาแปลกมาก ข้าน้อย……ข้าน้อยดูไม่ออกเลยขอรับ”

เขารีบถอยออกไป ให้หมอคนอื่นเข้ามาวัดชีพจร แต่ละคนมีสีหน้าเหมือนกัน เหงื่อแตกพลั่กกันหมด นานมากก็พูดไม่ออกกันสักคน

รอหมอหลวงเฉินมาวัดชีพจร หมอหลวงเฉินก็เป็นเหมือนกัน ทันใดนั้นเย่จิ่งหานก็ตบโต๊ะเสียงดังลั่นอย่างทรงพลัง

พวกหมอตกใจรีบคุกเข่าลงพื้นกันหมด

“พระชายาเป็นอะไรกันแน่ ถ้าไม่บอกเหตุผลมา วันนี้พวกเจ้าได้หัวหลุดจากบ่าแน่”

“ท่านอ๋องใจเย็นขอรับ ชีพจรของพระชายาแปลกมาก เหมือนจะโดนยาพิษ แต่ก็เหมือนไม่โดน ชีพจรของพระชายาอ่อนมาก ภายในร่างกายเหมือนมีลมปราณกำลังฉีกขาด กัดกินพละกำลังของพระชายาไม่หยุด”

เย่จิ่งหานได้ยินแล้ว สีหน้ามืดมนลงไปทันที

“ชีพจรอ่อน? ลมปราณในร่างกายฉีกขาด? กัดกินพละกำลังไม่หยุด?”

“ขอรับ……แต่ว่า……แต่ว่าพอสังเกตชีพจรดีๆ ถึงแม้ลมปราณพวกนั้นจะฉีกขาด แต่พละกำลังก็เหมือนไม่ถดถอย พระชายาเหมือนป่วย แต่ก็ไม่เหมือนป่วย”

พรึ่บ……

อุณหภูมิลดลงกะทันหัน หนาวจนพวกเขาตัวสั่นเทา

พวกหมอก็กลัวจนร่างกายสั่นคลอน

“ขออภัยท่านอ๋อง ท่านอ๋องได้โปรดใจเย็นขอรับ”

“ข้าถามพวกเจ้าอีกครั้ง พระชายาเป็นอะไรไปกันแน่?”

“พระชายา……พระชายาร่างกายอ่อนแอมาก ต้อง……ต้องได้รับบำรุง”

“งั้นพระชายาป่วยหรือเปล่า?”

“คือ……คือว่า……คือ……พระชายาแค่ต้องบำรุงร่างกาย พักผ่อนมากๆ ไม่เป็นอะไรมากขอรับ”

เย่จิ่งหานสีหน้ามืดมน แทบจะกัดฟันพูดว่า “พวกเจ้าเป็นหมอเถื่อนหรือไง เด็กในท้องของพระชายาล่ะ แข็งแรงดีหรือเปล่า?”

“แข็งแรงขอรับ แข็งแรงมาก ท่านอ๋องวางใจได้เลยขอรับ พระชายาจะต้องคลอดคุณชายน้อยให้ท่านอ๋องอย่างปลอดภัยแน่นอนขอรับ”

พวกหมอปาดเหงื่อกันไม่หยุด

ชีพจรของพระชายาเหมือนชีพจรคนท้อง แต่ก็ไม่เหมือน พวกเขาไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพระชายาตั้งครรภ์จริงหรือเปล่า

แต่ก่อนหน้านี้ท่านอ๋องก็เชิญหมอมากมายมาวัดชีพจรให้พระชายาแล้วนี่ ตอนนี้ก็มีหมอมากมายมาวัดชีพจรพร้อมกัน พวกเขาทุกคนก็ไม่ได้บอกว่าพระชายาไม่ได้ท้อง คิดแล้วเกรงว่าพระชายาคงจะตั้งครรภ์จริงๆ แต่ว่า……

แต่ว่าชีพจรคนท้องอ่อนมากจริงๆ

กู้ชูหน่วนหาว สีหน้าอ่อนเพลีย “ตรวจเสร็จแล้วใช่ไหม? เสร็จแล้วข้าจะอาบน้ำพักผ่อนแล้ว”

“ถ้าพระชายาไม่สบายตรงไหน หัวพวกเจ้าได้หลุดจากบ่าจริงๆแน่”

“ขอรับๆๆ……”

“ไสหัวไป”

หมอสามสี่สิบคนถอยออกไปกันหมด ภายในห้องนอนอันกว้างขวาง เหลือเพียงแต่กู้ชูหน่วน เย่จิ่งหาน รวมไปถึงพวกชิงเฟิงกับชิวเอ๋อร์

กู้ชูหน่วนพูดเหน็บแนม “เฮ้อ ข้านี่มันลำบากจริงๆ กว่าจะรอดมาได้จนถึงตอนนี้ รอดมาแล้วก็รีบกลับมาที่นี่อย่างเร่งด่วน กลับถูกสามีตัวเองสงสัย”