อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 385 ลืมทางกลับบ้านแล้วหรือไง

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่385 ลืมทางกลับบ้านแล้วหรือไง
หลังจากดีใจแล้ว เย่จิ่งหานก็โมโหอีกครั้ง

ผู้หญิงคนนี้ ทุกครั้งรักษาเขาได้ครึ่งทางก็หนีไปก่อนทุกครั้ง

บนภูเขาน้ำเต้าโลหิต ทั้งที่นางก็รู้ว่าตอนที่ถอนพิษให้เขา กำลังภายในของเขาจะหายไป แถมยังอันตรายมากด้วย หากไม่ระวัง อาจจะตายได้ตลอดเวลา แต่นางกลับไม่สนใจ รักษาได้ครึ่งทางก็หนีไปก่อนตามเคย

หนีไปแล้วก็ช่างเถอะ นางยังไม่ดูแลตัวเองให้ดีอีก ที่ไหนอันตรายก็ไปก่อเรื่องที่นั่นเลย เขาเป็นห่วงแค่ไหน นางเคยรู้บ้างไหม หลายวันมานี้เขาเอาแต่ตามหาตัวนาง

ถ้าเป็นไปได้ เย่จิ่งหานอยากจะขังนางไว้ในจวนอ๋องหาน ไม่ให้นางไปไหนอีกเลย

กู้ชูหน่วนมองดูเย่จิ่งหาน สองขาที่พิการของเขาหายดีแล้ว ตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้านางได้แล้วด้วย

เย่จิ่งหานหน้าตาไม่ธรรมดา ไม่โกรธก็ดูทรงพลังมากแล้ว ตอนนี้สองขาหายเป็นปกติ ก็ยิ่งดูทรงพลังและมีอำนาจยิ่งขึ้นไปอีก

ท่าทางที่เขายืนดูหล่อกว่าตอนที่นั่งอีก

แต่สายตาของเขากลับมีหลายอารมณ์ปะปนอยู่ในนั้น ทำให้เขาดูไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

กู้ชูหน่วนยิ้มให้เขา ว่าจะทักทายเขาสักหน่อย

ได้รับรอยยิ้มของกู้ชูหน่วน เย่จิ่งหานนิ่งเล็กน้อย ความโกรธบนใบหน้าหายไปครึ่งหนึ่ง ต่อมาก็มีความสงสัยตามมา

นางยังคงเป็นนางเหมือนเดิม รอยยิ้มก็ยังคงเป็นรอยยิ้มนั้น แต่ไม่รู้ว่าทำไม เขากลับรู้สึกว่ารอยยิ้มของกู้ชูหน่วนมีภาระที่หนักอึ้ง ราวกับว่าในใจมีเรื่องมากมายที่เก็บซ่อนเอาไว้

เย่จิ่งหานยังไม่ได้พูด กู้ชูหน่วนก็เอ่ยปากฟ้องก่อน

“ท่านอ๋อง เขารังแกข้า”

“ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย ข้าน้อยไม่กล้าอีกแล้ว ข้าน้อย……ข้าน้อยจะหาผู้หญิงที่มีหน้าตาสละสลวยเหมือนนางให้สักสิบคนร้อยคน โปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วยเถิด”

เย่จิ่งหานก็ถึงสังเกตเห็นคุณชายสามอัน เขาแสยะยิ้มเย็นชาแล้วพูดว่า “กล้ารังแกพระชายาของข้า ยังจะยัดเยียดสามงามร้อยคนให้ข้าอีก เจ้าไม่เอาข้าไว้ในสายตา หรืออยากให้ข้ากลับไปโดนภรรยาข้าลงโทษหรือไง”

“อะ……อะไรนะขอรับ……”

คุณชายสามอันลิ้นพันกัน

ผู้หญิงที่สวมชุดราคาถูก เป็นพระชายาของเทพสงครามเหรอ……

นี่……เป็นไปได้ยังไงกัน?

อีกอย่าง……เมื่อกี้เขาพูดอะไรนะ โดนภรรยาลงโทษงั้นเหรอ?

เป็นถึงเทพสงคราม จะโดนภรรยาลงโทษได้ยังไงกัน?

เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม

ไม่เพียงแต่คุณชายสามอันเท่านั้น ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็อึ้งกันไปหมด

เคยมีข่าวลือออกมาว่า ท่านอ๋องเทพสงครามตามใจภรรยามาก ขอแค่ของที่พระชายาอยากได้ เทพสงครามจะเอามาให้นางทันที

แต่พวกเขาไม่เคยได้ข่าวว่า ท่านอ๋องเทพสงครามยังกลัวภรรยาด้วย

“รังแกพระชายาของข้า จุดจบมีแค่อย่างเดียว นั่นก็คือตาย”

“ท่านอ๋อง ข้าเป็นคุณชายสามของอันกั๋วกง ท่าน……ท่านจะฆ่าข้าไม่ได้ พ่อข้าเป็นขุนนางในราชสำนัก และยัง……พรึ่บ……”

คุณชายสามอันยังพูดไม่ทันจบ เจี่ยงเสวียก็ชักดาบบั่นคอของเขาไปแล้ว

“ต่อไปใครริอ่านล่วงเกินพระชายา จุดจบก็จะเป็นเช่นนี้” เจี่ยงเสวียพูดขึ้น

ทุกคนตกตะลึงจนสีหน้าซีดเซียวกันไปหมด

คนใช้ของจวนอันกั๋วกงตัวสั่นเทา จะอาละวาดก็ไม่ได้ ไม่อาละวาดก็ดูยังไงอยู่ จึงทำได้แค่ยืนตัวสั่นอยู่กับที่

เย่จิ่งหานใช้ร่างกายบังสายตาของกู้ชูหน่วนไว้ ในตอนที่เจี่ยงเสวียลงมือฆ่าคุณชายสามอัน เพื่อไม่ให้นางเห็นภาพน่าสะพรึงกลัวตรงหน้า

เย่จิ่งหานพูดอย่างเย็นชาว่า “กลับไปบอกกับอันกั๋วกง ก่อนที่จะมาแก้แค้นให้ลูกชาย คิดทบทวนให้ก่อนจะมาดีกว่า”

คำพูดของเขาชัดเจนดี ถ้าอันกั๋วกงกล้ามาแก้แค้นให้ลูกชาย งั้นเขาก็จะสังหารทุกคนในจวนอันกั๋วกง

น้ำเสียงโอหังมาก

นั่นเป็นลูกชายของอันกั๋วกงเชียวนะ เขาจะฆ่าก็ฆ่าเลย ไม่ไว้หน้ากันเลยสักนิด และยังฆ่ากลางพระนครอีก

ที่สำคัญคือ อันกั๋วกงเป็นคนที่ฮ่องเต้เชิญมา เห็นได้ชัดว่าไม่ไว้หน้าฮ่องเต้เลยด้วยซ้ำ

“ออกไปเล่นข้างนอกตั้งนาน ลืมทางกลับบ้านแล้วหรือไง ยังไม่รีบกลับบ้านอีก”