อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 407 ข้าล้วนยกให้ทั้งหมด
จูบของนางแค่เพียงให้เย่จิ่งหานให้ลิ้มลอง หรือพูดว่า เดิมนางก็แค่อยากให้ลิ้มลอง แต่เย่จิ่งหานก็เป็นเหมือนดั่งกระแสน้ำ ทำให้นางหลงใหลอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
หัวสมองเย่จิ่งหานระเบิด หิวโหยขึ้นมาทันที นิ่งจ้องมองกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนปิดตาของเขาไว้ พร้อมพูดขึ้นอย่างอ้ำอึ้งว่า “เชื่อฟัง หลับตาไว้”
คำพูดของนางราวกับมีมนต์เสน่ห์ เย่จิ่งหานอดไม่ได้ที่จะหลับตา แล้วก็เคลิบเคลิ้มไปกับนาง
แผนการไม่ทันความเปลี่ยนแปลง
กู้ชูหน่วนก็ไม่ได้คิดที่จะมีอะไรกับเขาจริงๆ แต่พวกเขาก็เดินไปทีละก้าวอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
ค่ำคืนที่สวยงาม ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นอายความคลั่งไคล้ เสียงครางแห่งความสุข
ด้านนอกห้อง ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียยืดหลังตรง พวกเขากลืนน้ำลายลงคอ
คิดไม่ถึงเลยว่า ท่านอ๋องกับพระชายาจะรุ่มร้อนกันขนาดนี้ ส่งเสียงออกมาดังขนาดนั้น
หากเป็นไปได้ พวกเขาอยากไปจากที่นี่จริงๆ จะได้ไม่ต้องฟังจนหน้าดำหน้าแดง
รุ้งเช้า ฟ้าสว่าง
เสื้อกู้ชูหน่วนกับเย่จิ่งหานกระจัดกระจาย ต่างคนต่างมองตากัน
หลังจากครั้งก่อนที่มีอะไรกัน นี่เป็นครั้งที่สองที่พวกเขามีอะไรกัน
เดิมเย่จิ่งหานควรที่จะดีใจ เพราะคนที่มีอะไรกับเขา คือผู้หญิงที่เขาคิดถึงอยู่ตลอดเวลา
แต่…..
ทำไมทุกครั้งเขาจะต้องอยู่ข้างล่าง?
เมื่อกี้เขารู้สึกเหมือนถูกกู้ชูหน่วนข่มขืนอีกครั้ง
โดยเฉพาะ กู้ชูหน่วนยังพูดขึ้นมาว่า “ปรนนิบัติได้ไม่เลว คราวหน้าพี่สาวจะบำเรอเจ้าอีก”
สีหน้าเย่จิ่งหานมืดครึ้มลง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าคือท่านอ๋อง และก็เป็นผู้ชาย ข้าบำเรอเจ้า”
“ใช่ๆ เจ้าบำเรอข้า ข้าสามารถได้ปรนนิบัติเจ้า ถือเป็นบุญของข้า”
คำพูดอย่างเรียบเฉยของนาง ทำให้เย่จิ่งหานรู้สึกว่าตนเองถูกสบประมาทอีกครั้ง
“ครั้งต่อไป ข้าจะต้องอยู่ข้างบน”
“ยังจะมีครั้งต่อไป?”
ให้ตายเถอะ
ถึงแม้ฝีมือของเขาจะดีกว่าครั้งแรกมาก
ถึงแม้เขาจะเป็นที่ถูกปากถูกใจ
แต่นางเหนื่อย เหนื่อยจนขาทั้งคู่เหยียดไม่ตรง
ที่สำคัญที่สุดคือ การมีอะไรกันจะต้องเป็นความยินยอมของทั้งสองฝ่าย เช่นนี้…. นางรู้สึกเหมือนตนเองออกมาขายตัวแบบนั้น
“หืม?”
เย่จิ่งหานอยากที่จะนัวเนียกับนางอีกอย่างมาก
แต่เห็นนางเหงื่อแตก ใบหน้าแดงระเรื่อ ทั้งร่างกายจนถึงขาทั้งคู่ต่างหมดแรง ตามร่างกายเต็มไปด้วยรอยจูบของเขา
เย่จิ่งหานไม่กล้าทำอะไรอีก เขากลัวว่าร่างกายตัวน้อยของนางจะทนรับไม่ไหว
ตอนนี้ไม่สามารถมีอะไรกันอีก แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็จะต้องหาโอกาสให้ได้อีกสักครั้ง
ไม่อย่างนั้นหากเป็นที่เลื่องลือออกไป เทพสงครามอย่างเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
กู้ชูหน่วนกัดฟัน
“ได้ เจ้าพูดอะไรก็ได้หมด แต่ว่าท่านอ๋อง ข้ามีอะไรกับเจ้าแล้ว เจ้าจะไม่ให้ของขวัญอะไรข้าบ้างหรือ?”
เย่จิ่งหานอารมณ์ดี เอื้อมมือลูบใบหน้าน้อยๆที่แดงระเรื่อของนาง พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ให้ ต้องให้แน่นอน เจ้าเป็นพระชายาของข้า ขอเพียงเจ้าอยากได้ ข้ายกให้ทุกอย่าง”
กู้ชูหน่วนโล่งอก ในที่สุดก็จะได้ม้วนหนังแกะโบราณมาครอบครองแล้ว
“เหนื่อยไหม?”
“ต้องเหนื่อยสิ เจ้าไม่ดูว่าใครอยู่ข้างบน คนที่เพลิดเพลินมีความสุขคือคนที่อยู่ข้างล่าง”
“……”
เย่จิ่งหานพูดขึ้นด้วยสีหน้ามืดครึ้มว่า “งั้นคราวหน้าเปลี่ยนเป็นเจ้าเพลิดเพลินมีความสุข”
“เรื่องคราวหน้า ไว้คราวหน้าค่อยพูด ท่านอ๋อง ท่านมีความสุขมาทั้งวันแล้ว ควรที่จะเตรียมตัวแล้วไหม”
“เจ้าคนเจ้าเล่ห์ ข้ามีงานต้องไปจัดการพอดี เจ้านอนต่ออีกหน่อย เดี๋ยวข้าค่อยมาหาเจ้า”
“ของขวัญของข้าล่ะ”
“วางใจ เตรียมให้เจ้าแน่นอน เดี๋ยวชิงเฟิงสั่งคนเอามาให้”
“ดี”
กู้ชูหน่วนยิ้มหวาน ดึงผ้าห่มมาแล้วนอนลงบนเตียง ในใจโล่งอก
ในห้องหนังสือ ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียมองดูปากท่านอ๋องที่พูดชื่อสิ่งของออกมาอย่างยาวเหยียดอย่างมึนงง
แทบจะยกสิ่งของทุกอย่างที่มีค่าในจวนอ๋องให้กับพระชายา
