อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 405 มีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง
“ท่านอ๋องโปรดเมตตา ท่านอ๋องโปรดเมตตา ต่อไปข้าน้อยไม่กล้าอีกแล้ว”
“ลากออกไป”
พ่อบ้านถูกลากตัวออกไป ทุกคนยิ่งหวาดกลัวขึ้นมา
“ใครเป็นคนช่วยพระชายาหาผู้หญิงพวกนี้มา?”
“เรียนท่านอ๋อง คือ….คือผู้คุมสวี”
“ปลดเขาออกจากตำแหน่งเหมือนกัน”
“ขอรับ”
เย่จิ่งหานมองดูพวกผู้หญิงที่กำลังสั่นเทา
หญิงงามที่ค่อนข้างมีความกล้าร้องไห้ออกมาพร้อมพูดขึ้นว่า “ขอท่านอ๋องโปรดอภัย ต่อไปข้าน้อยจะไม่กล้าเข้ามาในจวนอ๋องอีก ท่านอ๋องโปรดอภัย”
“ท่านอ๋องโปรดอภัย ข้าน้อยจะปรนนิบัติรับใช้ท่านอ๋องเป็นอย่างดี”
“เจ้าเห็นว่าตัวเองเป็นอะไร อย่างเจ้าก็คู่ควรที่จะรับใช้ข้าหรือ ทหาร โบยตียี่สิบที ไล่ออกไปจากจวนอ๋อง ผู้หญิงที่เหลือก็ไล่ออกไปให้หมด ต่อไปหากกล้าเข้ามาในจวนอ๋องหานอีก ข้าไม่เพียงจะเอาชีวิตของนาง ยังจะเอาชีวิตของคนในครอบครัวของนางด้วย”
“ขอรับๆ….”
คนเป็นกลุ่มเมื่อกี้ หายไปกว่าครึ่งในทันที
กู้ชูหน่วนนิ่งอึ้งไปเลย
เกิดอะไรขึ้น?
หรือว่านางเอาใจไม่ถูกหรือ?
แต่วันนั้นเขากำลังดูตำรากามสูตร กับทฤษฎีการเลี้ยงลูกไม่ใช่หรือ?
เขาอยากแต่งงานมีลูกไม่ใช่หรือ?
มองเห็นเย่จิ่งหานสะบัดแขนเสื้อจากไป กู้ชูหน่วนก็รีบตามไป ยิ้มอย่างเอาใจพร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง เมื่อกี้เจ้าบอกว่า จะยกม้วนหนังแกะโบราณให้กับข้า”
“ยกให้เจ้า? ฮือ….ข้าพูดเช่นนั้นจริง แต่ก่อนหน้านั้นข้ายังพูดว่า หากของขวัญที่เจ้าส่งให้ข้า เป็นที่พอใจ ข้าอาจจะพิจารณายกให้เจ้า แต่เสียดาย ของขวัญที่เจ้ายกให้ข้าไม่ชอบ”
เชอะ….
ผู้ชายอะไร
พลิกหน้าเร็วยิ่งกว่าพลิกหนังสือ
หลังจากเย่จิ่งหานไปแล้ว ชิวเอ๋อร์พูดขึ้นด้วยสีหน้าบูดบึ้งว่า “คุณหนู ข้าบอกแต่แรกแล้วว่าทำเช่นนี้ไม่ได้ คุณหนูก็ไม่เชื่อ มีชายาที่ไหนหาผู้หญิงมากมายขนาดนี้ให้กับสามีตนเอง”
“เจ้าจะไปรู้เรื่องอะไร”
“อย่างน้อยข้าน้อยก็รู้ว่า จะให้ผู้ชายของตนเองอยู่กับผู้หญิงคนอื่นไม่ได้ แต่ดูคุณหนูสิ แทบอยากจะยกท่านอ๋องให้กับผู้หญิงทั้งแผ่นดิน”
กู้ชูหน่วนยกมือขยุ้มผมของตนเองอย่าหงุดหงิด
ผู้ชายขี้งก ปรนนิบัติเอาใจยากจริงๆ ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่
หรือว่า……
เป็นเพราะยกผู้หญิงให้กับเขาต่อหน้าคนในจวนอ๋องมากมายขนาดนั้น เขาหน้าบาง ไม่กล้ารับไว้ จึงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ?
กู้ชูหน่วนยิ่งคิดก็ยิ่งเห็นว่าเป็นไปได้
“ในห้องครัวยังมีน้ำแกงไหม?”
“น้ำแกง? น้ำแกงอะไร?”
“น้ำแกงอะไรก็ได้ อาหารเสริมหรือขนมหวานผลไม้อะไรก็ได้”
ชิวเอ๋อร์ใจเต้นอัดแน่นขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณหนู คุณหนูคิดจะทำอะไรอีก”
“เหลวไหล พูดอะไรแบบนั้น ข้าเป็นคุณหนู หรือว่าเจ้าเป็นคุณหนู ไปทำตามที่ข้าบอกก็พอแล้ว”
ชิวเอ๋อร์อึดอัดใจ ถือจานผลไม้มาพร้อมพูดขึ้นอย่างเป็นกังวลว่า “คุณหนู นี่ล้วนเป็นผลไม้ที่ท่านชอบทาน ท่านดูสิว่าอยากทานอะไรอีกไหม ชิวเอ๋อร์ค่อยไปเอามาอีก”
“ไม่ต้องแล้ว เพียงพอแล้ว”
กู้ชูหน่วนเด็ดองุ่นออกมาหนึ่งลูก โยนเข้าไปในปากของตนเองแล้วก็เคี้ยวกินขึ้นมา จากกินนั้นนางก็เดินตรงไปยังห้องหนังสือ
เอื้อมมือกำลังจะเปิดประตูห้องหนังสือ ชิวเอ๋อร์รีบพูดขึ้นว่า “คุณหนู ท่านอ๋องกำลังโกรธจัดอยู่นะ ยังน้อยก็รอให้ท่านอ๋องหายโกรธก่อนแล้วค่อยเข้าไปไหม”
“เจ้าจะไปรู้เรื่องอะไร โกรธโมโหบั่นทอนสุขภาพ หากท่านอ๋องเป็นอะไรไปจะทำยังไง ข้าต้องคำนึงถึงเขา”
ในห้องหนังสือ เย่จิ่งหานทั้งโกรธทั้งจนใจ
เขาอยากเปิดดูหัวสมองของกู้ชูหน่วนจริงๆ อยากดูว่าข้างในใส่อะไรไว้
“ก๊อกๆ….” เสียงเคาะประตูดังขึ้น
เย่จิ่งหานจัดเสื้อผ้าของตนเองให้เรียบร้อย แล้วก็ทำเป็นพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “เข้ามา”
“ท่านอ๋อง บอกแล้วว่าหลังจากทานข้าวแล้วให้ทานผลไม้ มีส่วนช่วยในการย่อยอาหาร ข้าเอาผลไม้มาให้เจ้า สดใหม่มาก เจ้าลองชิมดู”
“เจ้าบอกข้ามาก่อน เจ้าคิดอยากจะทำอะไรอีก”
“ดูพูดเข้าสิ อย่างกับทุกครั้งที่ข้าเอาของกินมาให้เจ้า ล้วนมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง”
“แล้วไม่เป็นเช่นนั้นหรือ?” เย่จิ่งหานตอบกลับอย่างไม่เกรงใจ
