อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่395 นอนด้วยกัน
เย่จิ่งหานพูดอย่างเรียบเฉยว่า “อืม”
ทำครั้งแรก ทำใหม่หลายครั้ง เขาไม่รู้ว่าจะถูกปากนางหรือเปล่า
“ฝีมือของเจ้า เหมาะสมกับการเป็นผัวคนแล้ว”
“ผัว?”
“เจ้าหมายถึงสามีเหรอ”
คำพูดนี้ ทำเอาจิตใจที่มัวหมองของเย่จิ่งหานเบิกบานขึ้นมาอีกครั้ง
เขากำลังคิดว่า ถึงแม้กู้ชูหน่วนจะมีเป้าหมายอย่างอื่น แต่อย่างน้อยก็ยังมีความรู้ให้เขา
“ถ้าเจ้าชอบข้าวต้มปลา ต่อไปข้าจะทำให้เจ้ากินทุกวันเลย”
“คอกแคกๆ……”
กู้ชูหน่วนแทบสำลัก
เขาแสดงท่าทางที่จริงใจและลึกซึ้งให้ใครดูกัน?
ทำให้นางกินทุกวัน?
นางไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม
หรือว่าเย่จิ่งหานมีความรู้สึกให้นาง?
อย่าเชียวนะ นางยังอยากมีชีวิตอีกหลายปี
“เจ้าเป็นท่านอ๋อง จะทำข้าวต้มปลาให้ข้ากินทุกวัน ข้ารับไม่ไหวหรอกนะ เจ้าควรจะต้มให้คนอื่นกินนะ”
กู้ชูหน่วนหมายถึงอย่างอื่น บอกเป็นนัยให้เขาต้มให้ผู้หญิงคนอื่นกิน
เย่จิ่งหานกลับเข้าใจผิด เขามองดูหน้าท้องที่แบนราบของนาง พูดเป็นตุเป็นตะว่า “ก็จริง ไม่ต้องลำเอียง”
“คอกแคกๆ……”
กู้ชูหน่วนก้มมองท้องตัวเอง แล้วไอคอกแคกอีกครั้ง ข้าวต้มปลาที่ตอนแรกยังหอมและกลมกล่อม ตอนนี้กลับไม่อร่อยเหมือนเดิมแล้ว
“โตขนาดนี้แล้ว กินข้าวต้มปลายังสำลักอีก” เย่จิ่งหานว่าแล้วก็ลูบหลังให้นาง
กู้ชูหน่วนรีบขยับตัวออกห่างจากเขา ดันถ้วยในมือให้เขา “ข้าอิ่มแล้ว เจ้ากินเถอะ”
“กินแค่ไม่กี่คำก็อิ่มแล้วเหรอ?”
“อืม ใช่”
เย่จิ่งหานกวักมือ ให้คนเอาออกไป แล้วกระตุกยิ้มมุมปากพูดว่า “พรุ่งนี้เช้าข้าจะทำให้เจ้ากินอีกนะ”
“อย่าเลยๆ กินข้าวต้มปลาทุกวัน ข้าเกรงว่าคอเลสเตอรอลจะสูงเกินไป”
“คอเลสเตอรอล?”
“พูดไปเจ้าก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ข้าจะนอนแล้ว” นางอยากบอกว่า เจ้าออกไปได้แล้ว คืนนี้นางจะนอนที่นี่
“คืนนี้จะพักที่นี่เหรอ?”
กู้ชูหน่วนกะพริบตากลมโตของนาง แล้วพูดออดอ้อนว่า “สามี คืนนี้ข้านอนที่นี่ได้ไหม?”
เย่จิ่งหานขมวดคิ้ว สายตานี้……
นางคงไม่ได้จะทำอะไรอีกนะ?
เย่จิ่งหานไอคอกแคก สองมือไพล่หลัง แล้วพูดเสียงเข้มว่า “ตอนนี้เจ้ากำลังตั้งครรภ์อยู่ ควรหักห้ามใจหน่อยนะ”
กู้ชูหน่วนกระตุกมุมปาก
หักห้ามใจกับผีน่ะสิ
สมองมีปัญหาหรือไง
คิดว่านางเป็นคนยังไง เห็นคนแล้วก็รุกตลอดเลยเหรอ?
กู้ชูหน่วนอยากจะตบเขาสักป้าบแรงๆ
หลงตัวเองไปไหน
“สามี ไม่รู้ว่าทำไม พอข้านอนในห้องตัวเองก็รู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว พักผ่อนได้ไม่เต็มที่เลย พอเข้ามาห้องนอนของเจ้าแล้ว ข้ารู้สึกสบายไปทั้งตัว คืนนี้ข้าอยากนอนที่นี่ เจ้าไปนอนที่อื่นดีไหม”
“เจ้าจะไล่ข้าออกไปงั้นเหรอ?”
“ทั้งจวนหลังนี้ก็เป็นของเจ้าทั้งหมด คำว่าไล่ก็น่าเกลียดไป เจ้าดูสิ เจ้าเอาแต่นอนเตียงนี้ทุกวัน ในจวนนี้ยังมีห้องอีกตั้งเยอะแยะมากมาย เจ้าน่าจะทดลองนอนทุกห้องดูนะ”
“ข้าอยากนอนที่นี่ เปลี่ยนที่แล้วนอนไม่หลับ”
เย่จิ่งหานไม่พอใจเล็กน้อย
ผู้หญิงคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
นางทำทุกวิถีทางอยากให้เขาเปลี่ยนที่นอน หรือว่าไม่อยากนอนกับเขาจริงๆ แต่อยากค้นหาอะไรในห้องนอนของเขา
คิดได้เช่นนี้แล้ว เย่จิ่งหานก็หมดอารมณ์ทันที
“งั้นทำยังไงดี ข้าก็อยากนอนที่นี่”
“ไม่งั้นก็นอนด้วยกันสิ?”
“……”
กู้ชูหน่วนอยากปฏิเสธ แต่นางกลัวว่าจะเสียโอกาสคืนนี้ไป ต่อไปอาจจะเข้าห้องนอนของเขาได้ยาก
นางกัดฟันพูดว่า “ได้ นอนด้วยกันก็ได้”
รอเขาหลับแล้ว นางค่อยแอบลุกขึ้นมาค้นหาม้วนหนังแกะโบราณต่อ
คืนนี้คงเป็นคืนที่ไม่ได้นอนแน่เลย
