อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 519 ทะเลโลหิตล่วงรู้อนาคต

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 519 ทะเลโลหิตล่วงรู้อนาคต
ด้านข้างแท่นหินเป็นหินหลอมเหลวทะเลโลหิตขนาดเขื่องโขหนึ่ง

อุณหภูมิของหินหลอมเหลวสูงอย่างยิ่ง ปะทุคลื่นโลหิตเป็นครั้งๆ กู้ชูหน่วนร้อนจนเหงื่อแตกเป็นสายฝน

นางเดินไปข้างหน้าด้วยความระมัดระวัง มองโดยรอบอย่างระแวดระวัง

ที่นี่เงียบกริบ นอกจากเสียงซัดสาดของหินหลอมเหลวแล้วก็ไม่มีเสียงใดอื่น แม้แต่เสียงผีร้องโหยหวนเมื่อครู่ก็ไม่มีแล้ว เพราะกลัวเกรงตระหนกในสิ่งมีชีวิตบางอย่างของที่นี่หรือไม่ก็สุดจะรู้

“แปลก ทำไมหุบเขาตันหุยถึงได้มีหินหลอมเหลวทะเลโลหิต? แถมยังกว้างขนาดนี้ด้วย”

กู้ชูหน่วนก้มศีรษะ มองหินหลอมเหลว

ชั่วขณะ หินหลอมเหลวที่กำลังปะทุแต่เดิมกลับเงียบสงบ ทั้งยังปรากฏภาพเป็นภาพๆ

กู้ชูหน่วนพลันสะดุ้ง เบิกดวงตาโตที่ขาวดำตัดชัดจ้องภาพเหนือหินหลอมเหลวโดยละเอียด

ในภาพนั้น นางกับเย่จิ่งหานสวมกอดจุมพิตดูดดื่ม ให้คำมั่นเป็นตาย รักชั่วฟ้าดินสลาย

ครั้นเปลี่ยนภาพ นางกับเย่จิ่งหานแตกหัก นางแทงเย่จิ่งหานตายในกระบี่เดียว จากนั้นก็โซซัดโซเซจากไป

กู้ชูหน่วนสงสัย

ทำไมทะเลโลหิตนี้ถึงปรากฏภาพเหล่านี้ได้?

อีกอย่างแต่ละภาพก็สมจริงขนาดนั้น ราวกับจะเกิดขึ้นจริงในอนาคตกาล

ไม่รอให้นางสิ้นความตกใจ ภาพของหินหลอมเหลวก็เปลี่ยนอีก

นางช่วยเผ่าหยก ใช้ตัวเองเป็นยา ควักเลือดจากขั้วหัวใจเลือดเอง สุดท้ายก็ตายอนาถด้วยน้ำมือตัวเอง ชาวบ้านทุกคนในเผ่าหยกห้อมล้อมศพนางร่ำไห้ทุกข์ระทม

ยังมีอี้เฉินเฟย หลังจากเส้นผมทั้งศีรษะของอี้เฉินเฟยเปลี่ยนเป็นสีขาวแล้ว ก็กระโดดลงเตาหลอมยา ใช้กายตัวเองช่วยนางหลอมยา หลังจากสิ้นลมแล้วแม้แต่กระดูกสักชิ้นก็ไม่เหลือ

“ติ๊ก…”

มุมดวงตากู้ชูหน่วนมีน้ำตาไหลรินหนึ่งหยด

นางยื่นมือ ลูบทรวงอกตัวเอง ตรงทรวงอกเต้นระรัวไม่หยุด

นางรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังกลัว ร่างกายสั่นเทิ้มอย่างอดไม่ได้

เย่จิ่งหานถูกนางสังหารแล้ว

อี้เฉินเฟยกระโดดลงเตาหลอม ใช้ความตายหลอมยา…

ทำไมทะเลโลหิตถึงปรากฏภาพพวกนี้ได้?

ทะเลโลหิตพยากรณ์เรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคตหรือ?

ไม่…

นี่เป็นไปไม่ได้…

โลกนี้จะมีคนหรือสิ่งที่พยากรณ์อนาคตได้อย่างไร?

กู้ชูหน่วนสะบัดหน้า ข่มความตระหนกในใจอย่างหนัก หลับตาลง พักใหญ่ถึงลืมตาขึ้น แล้วตั้งใจมองทะเลโลหิตอีกครั้ง

ทะเลโลหิตกลับคืนสู่สภาพเดิมแล้ว นอกจากจะปะทุหินหลอมเหลวเป็นครั้งคราวก็ไม่มีใดอื่น ประหนึ่งภาพเมื่อครู่เหล่านั้นเป็นเพียงมโนภาพของนางเอง

กู้ชูหน่วนยกเท้า คิดไปจากทะเลโลหิตพิลึกแห่งนี้

อย่างไม่เจาะจง นางแลเห็นภาพที่เปลี่ยนไปของทะเลโลหิตอีก

ในภาพครั้งนี้ ไม่ใช่อี้เฉินเฟย ไม่ใช่เย่จิ่งหาน แต่เป็นเซียวหยู่เซวียน

นั่นเป็นค่ำคืนสายฝน มีฝนตกห่าใหญ่ เซียวหยู่เซวียนแตกหักกลายเป็นศัตรูกับนาง นับแต่นั้นตัดขาดโดยสมบูรณ์ ยกพลสองแสนตระกูลเซียวจากไปอย่างโกรธแค้น ตั้งตนเป็นราชา สุดท้ายก็สู้กับนางแบบต้องตายกันไปข้าง

ภาพเปลี่ยนอีก ซือโม่เฟยผมหงอกขาวในราตรีเดียว สิ้นวรยุทธ์ ซมซานตกอับ…

“ปัดโธ่! ให้ตายสิ ประสาทล่ะมัง!”

กู้ชูหน่วนโมโหสุดประมาณ เก็บก้อนหินหนึ่งโยนลงไปในทะเลโลหิต กระเพื่อมหินหลอมเหลวเป็นชั้นๆ

“พวกบ้าที่ไหนมาวางค่ายกลมายาที่ทะเลโลหิตตรงนี้เนี่ย? ค่ายกลมายาให้ภาพที่ดีหน่อยยังแล้วไป แต่กลับเป็นภาพวุ่นวายอะไรพวกนี้เสียได้!”

เซียวหยู่เซวียนกับเย่จิ่งหานกับนางดีๆ ทำไมนางต้องแตกหักกับพวกเขาด้วย กลายเป็นศัตรู?

พี่เฉินเฟยก็ยังดีๆ ไม่มีอะไรจะกระโดดเข้าเตาหลอมทำไม?

เจ้าลูกหมาซือโม่เฟยนั่นอีก แต่ไหนมาก็มีแต่เขารังแกคนอื่น จะมีคนอื่นรังแกเขาที่ไหน?

นางจะช่วยเผ่าหยก รวบรวมมุกมังกรครบเจ็ดเม็ดก็ได้แล้วนี่

นางมีปัญหาหรือ? ควักเลือดตรงขั้วหัวใจตัวเองทำไม นางยังอยากมีชีวิตอีกหลายๆ ปีนะ

วุ่นวายไปหมด…