อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 531 วางยาพิษตัวเอง

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 531 วางยาพิษตัวเอง
“ถอยออกไปจากที่นี่ก่อน” เย่จิ่งหานร้องบอก

ไม่ต้องพูดถึงพลังที่แตกต่างกันอย่างยิ่ง แค่อยู่ในแดนมายา ฝ่ายหนึ่งได้เปรียบฝ่ายหนึ่งเสียเปรียบ พวกเขาก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย

กู้ชูหน่วนไหนเลยจะต้องการการเตือนจากเย่จิ่งหาน

นางได้กุญแจรูปดาวมาแล้ว ก็วิ่งออกไปยังทางออกทันที ในปากยังร้องตะโกนไปด้วยว่า”ลมแรง กลั้นหายใจ”

“โครม……”

กุญแจรูปดาวถูกแย่งชิงไป อสูรเขาเดียวโมโหอย่างรุนแรง ใช้ปากกวาดทหารเป็นพันนายในคราเดียว ถึงกับทำให้กำแพงหินที่อยู่ข้างประตูหินสั่นสะเทือนจนแตกละเอียด ขวางปากถ้ำเอาไว้ และได้ขวางทางพวกกู้ชูหน่วนไว้ด้วย

ดวงตาของอสูรเขาเดียวแดงก่ำเป็นสีเลือด เจอใครก็ฆ่าหมด และมุ่งจะทำร้ายกู้ชูหน่วนโดยเฉพาะ

สีชิ่นเป็นห่วงกู้ชูหน่วน ไม่สนว่าอสูรเขาเดียวจะมีพลังถึงระดับเจ็ด เข้าไปขวางไว้ตรงหน้านางทันที

ม่านตาของกู้ชูหน่วนหดลง กรงเล็บที่แหลมคมนั้นอีกนิดเดียวก็จะตะปบลงไปบนร่างของสีชิ่นแล้ว

กู้ชูหน่วนก็ไม่รู้ว่าไปเอาแรงมาจากที่ไหน อาวุธลับชิ้นหนึ่งบินออกไป มือหนึ่งก็ดึงตัวสีชิ่นเอาไว้ ดึงตัวนางถอยมาทางด้านหลัง

อาวุธลับไม่มีผลต่ออสูรเขาเดียว

เป็นเพราะการดึงของนาง ตนเองจึงไปปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าอสูรเขาเดียวอีกครั้ง

“โฮก……”

เสียงคำรามดังลั่น อสูรเขาเดียวพ่นเปลวไฟอันร้อนแรงออกมา

และแทบจะเป็นเวลาเดียวกัน เย่จิ่งหานกับจอมมารก็ยื่นมือเข้ามาช่วยพร้อมกัน

เปลวไฟรุนแรงมาก ร่างกายของพวกเขาแทบจะถูกเผาไหม้เป็นจุณ

ในเปลวไฟที่ร้อนระอุ ได้ยินเพียงเย่จิ่งหานพ่นปากสิ่งออกมาปาก กระอักเลือดออกมาหนึ่งคำ และร่างกายก็ราวกับว่าวที่สายป่านขาดสะบั้น ปลิวกระเด็นออกไปอย่างไร้เรี่ยวแรง สุดท้ายก็กระแทกเข้ากับประตูหิน

ม่านตาของกู้ชูหน่วนหดเล็กลง

ในไฟที่ร้อนแรง นางมองเย่จิ่งหานที่รู้ตัวดีว่าสู้ไม่ได้ แต่ก็ยังเอาร่างกายของตนเองเข้ามาบังนางเอาไว้อย่างเด็ดเดี่ยวจากพลังของอสูรเขาเดียวที่โจมตีอย่างรุนแรงหวังปลิดชีพนาง

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก เร็วจนนางแทบจะมองไม่เห็นไป๋จิ่นสีชิ่น และจอมมารได้รับบาดเจ็บอย่างไร

อสูรเขาเดียวยังคงคลุ้มคลั่งต่อ ผู้อาวุโสของเผ่าเทียนเฟิ่นมองดูอย่างตื่นตกใจ ค้นหาทางออกอย่างเอาเป็นเอาตาย

พวกเขาไม่เคลื่อนไหวก็ยังดี แต่พอเริ่มเคลื่อนไหว อสูรเขาเดียวก็พุ่งเป้าไปที่พวกเขาทันที ทำการโจมตีอย่างต่อเนื่อง

ผู้อาวุโสของเผ่าเทียนเฟิ่นที่น่าสงสารได้สูญเสียวรยุทธทั้งหมดที่มีไปแล้วที่นี่ จึงได้แต่ปล่อยให้ผู้อื่นเข่นฆ่าตามอำเภอใจ ชั่วพริบตาก็บาดเจ็บล้มตายไปหมด

การเคลื่อนไหวในแดนต้องห้าม สำหรับเผ่าเทียนเฟิ่นแล้วถือว่าเป็นการถูกโจมตีครั้งใหญ่

ผู้อาวุโสที่มีชื่อเสียงตั้งมากมายของเผ่าเทียนเฟิ่นล้วนต้องตายอย่างอนาถอยู่ในแดนต้องห้ามแห่งนี้

ถ้าหากไม่ใช่เพราะการเคลื่อนไหวของเวินเส้าหยีรวดเร็วมาก เกรงว่าเขาก็คงต้องตายอยู่ที่นี่เช่นกัน

“เย่จิ่งหาน ท่านเป็นอย่างไรบ้าง”

กู้ชูหน่วนประคองเย่จิ่งหานขึ้นมา รับรู้ได้แค่ว่าร่างกายเขาเย็นเฉียบ พลังชีวิตกำลังค่อยๆเลือนหายไป

กู้ชูหน่วนรีบหยิบยาออกมาหนึ่งเม็ดยัดเข้าไปในปากของเขา

“เย่จิ่งหาน ข้าไม่ให้ท่านตายเด็ดขาดท่านได้ยินหรือไม่”

เย่จิ่งหานเห็นว่านางไม่เป็นไร มุมปากก็มีรอยยิ้มโล่งใจผุดขึ้นมา

และด้วยรอยยิ้มนี้เอง ทิ่มแทงดวงตาของกู้ชูหน่วนจนรู้สึกเจ็บปวด

นางตาฝาดไปใช่หรือไม่

เพื่อนางแล้ว เย่จิ่งหานยินดีที่จะสละชีวิตตัวเอง

“แม่นางกู้ ไม่ควรอยู่ที่นี่นานๆ พวกเรารีบถอยก่อน”

ไป๋จิ่นเพิ่งจะพูดจบ เวินเส้าหยีได้รับบาดเจ็บหนัก ล้มลงมาตรงหน้านาง เลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากมุมปากของเขา ย้อมชุดสีขาวบนร่างของเขาจนแดงไปหมด

จอมมารเอ่ยว่า “พวกเจ้าพาพี่สาวหนีไปก่อน ข้าจะขวางมันเอาไว้ ข้าไม่เชื่อ แม้แต่สัตว์เดรัจฉานตัวหนึ่งก็จัดการไม่ได้”

“เจ้าคิดว่าตัวเองยังเป็นจอมมารอยู่อย่างนั้นหรือ ตอนนี้เจ้ามีพลังวรยุทธหรือไม่ แบกเย่จิ่งหาน ข้าจะรั้งท้าย ทุกคน กลั้นลมหายใจ”

พูดจบ กู้ชูหน่วนก็พลางกลั้นลมหายใจ พลางสาดผงยาชาที่มีปริมาณกว่าสิบเท่าออกไป หวังจะทำให้อสูรเขาเดียวถูกพิษชา

ปริมาณยาพิษเยอะมาก เสียดายที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีผลต่ออสูรเขาเดียวที่มีพลังระดับเจ็ดเลยสักนิด

ประตูหินในเวลานี้ได้ปิดลงแล้ว

กู้ชูหน่วนเพิ่มปริมาณของยาชาอีกครั้ง

ทุกคนต่างก็รู้สึกร่างกายอ่อนแรง แม้แต่ตัวนางเองยังถูกพิษทำให้ร่างกายรู้สึกชาๆ แต่อสูรเขาเดียวกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยสักนิด

“ให้ตาย……　”

กู้ชูหน่วนอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา

ใช้พิษมาตั้งหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่ใช้พิษจำนวนมากขนาดนี้

และเป็นครั้งแรกที่เกือบจะตายด้วยพิษของตนเอง แต่ก็ยังไม่สามารถวางยาพิษให้อสูรเขาเดียวชาได้

หรือว่าวันนี้ต้องตายอยู่ที่นี่แน่แล้ว