อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่575 สนับสนุนพวกเจ้าแต่งงานกัน
“ฝ่าบาทเสด็จ……”
ตามด้วยเสียงที่ดังนั้น พวกทหารต่างก็ถอยออกไปสองข้างทาง
คนที่นำหน้ามาคือหญิงวัยกลางคนที่สวมชุดคลุมยาวมังกรสีทอง เดินเข้ามาด้วยท่ามกลางผู้คนที่ขนาบข้าง
นางมาแล้ว ทุกคนต่างก็คุกเข่าแล้วพูดเสียงดังว่า “ขอคารวะองค์ราชินี องค์ราชินีทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปี”
“เสด็จแม่มาได้ยังไงเพคะ?” องค์หญิงรัชทายาทยิ้มหวาน เดินเข้าไปหาอย่างเชื่อฟัง
องค์ราชินีของแคว้นคนแคระอายุไม่เยอะ กิริยาท่าทีที่แสดงออกมานั้นมีความเป็นหญิงชนชั้นสูงมาก
การแต่งหน้าของนางจัดเต็มมาก ขยิบตาส่งสายตาหวานมาเป็นระยะ ดูออกว่าปกติต้องเจ้าชู้มากแน่ๆ
“ให้เจ้าอ่านหนังสืออยู่ในวังไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมาที่นี่ได้ล่ะ?”
“โอ๊ย เอาแต่อ่านหนังสือทั้งวัน อ่านจนข้าจะโง่อยู่แล้ว ท่านอาจารย์บอกว่า นอกจากอ่านหนังสือแล้ว ยังต้องเรียนการทหารและการต่อสู้ด้วย ลูกถึงได้แอบวิ่งเข้ามาในกองทัพไง”
“เจ้าโง่ เป็นถึงองค์หญิงรัชทายาท องค์ราชินีในอนาคตของแคว้นคนแคระ กลับไม่สนใจความปลอดภัยของตนเอง แอบเข้ามาในกองทัพ ทหาร ยังไม่นำตัวองค์หญิงรัชทายาทออกไปอีก”
“เพคะ”
องค์หญิงรัชทายาทไม่ยอมกลับไป แต่พอเห็นสีหน้าของเสด็จแม่ตัวเองบึ้งตึง จึงต้องก้มหน้าแล้วยอมกลับไปแต่โดยดี
องค์ราชินีกวาดตามองกู้ชูหน่วน สังเกตนางตั้งแต่หัวจรดเท้า
นานมากกว่าจะละสายตาออกไป แล้วมองไปยังเวินเส้าหยี
เห็นเวินเส้าหยี องค์ราชินีก็อดไม่ได้ตกตะลึง
“เป็นเจ้าเองเหรอ คุณชายเวิน”
ตั้งแต่องค์ราชินีปรากฏตัวขึ้น เวินเส้าหยีก็อยากหาที่หลบมาก แต่ที่นี่มองไปไหนก็มีแต่หิมะ ไม่มีที่หลบเลย บวกกับที่ทหารของแคว้นคนแคระเยอะเกินไป
เขาก้มหัวอยู่ตลอด แต่ก็ยังถูกองค์ราชินีจับได้อยู่ดี
“เป็นเจ้าจริงด้วย ข้าคิดว่าจำคนผิดเสียอีก คุณชายเวิน ไม่เจอกันนานเลยนะ เจ้าตั้งใจมาหาข้าเหรอ?”
กู้ชูหน่วนไม่เข้าใจ
“พวกเจ้า……รู้จักกันเหรอ?”
“เจ้าเป็นใคร?” คำพูดคำจาที่องค์ราชินีพูดกับเวินเส้าหยีและกู้ชูหน่วนต่างกันโดยสิ้นเชิง
กู้ชูหน่วนมองออกว่า สายตาที่องค์ราชินีมองนางเหมือนกับกำลังมองคู่แข่ง แทบจะฉีกร่างนางแล้วด้วยซ้ำ
เจ้าคนแคระนี่ คงไม่ได้ชอบเวินเส้าหยีหรอกนะ?
“ข้าเหรอ ข้าเป็นพี่สาวของเวินเส้าหยี เขาบาดเจ็บ สลบไปนานมาก ระหว่างที่สลบไม่ได้สติ เขาก็พึมพำว่าอยากจะมาแคว้นคนแคระ ดังนั้น……ข้าก็เลยพาเขามา”
“ว่าไงนะ……ระหว่างที่เขาสลบ พึมพำว่าอยากมาแคว้นคนแคระ?”
“ใช่ ข้ายังจำที่เขาเคยบอกว่า เขามีคนรักอยู่ที่แคว้นคนแคระ แต่ข้าถามเขาว่า คนที่เขารักเป็นใคร เขาก็ไม่ยอมบอก บอกว่าแค่นางมียศถาบรรดาศักดิ์ที่สูงมาก เขาได้แต่แอบชอบนาง”
เวินเส้าหยีมองค้อนกู้ชูหน่วน
ผู้หญิงคนนี้ พูดโกหกตาไม่กะพริบเลยนะ
องค์ราชินีได้ยินแล้วก็ดีใจมาก
ถ้าไม่ใช่เพราะมีพวกลูกน้องอยู่ด้วย นางคงอยากพุ่งเข้าไปกอดเวินเส้าหยีแล้ว
นางก็ยังมองเวินเส้าหยีด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่นางจะทำได้ “คุณชายเวิน เจ้าเป็นหนุ่มรูปหล่อ อ่อนโยน มากความสามารถ มีวิชาการต่อสู้ที่ชำนาญ ตั้งแต่หลายปีก่อนที่ข้าได้พบเจอกับเจ้า เจ้าก็อยู่ในใจข้าจะสลัดยังไงก็สลัดไม่ออก ข้าจำไม่เคยลืมเลย เอาแต่เฝ้ารอวันที่จะได้พบเจอกับเจ้าอีกครั้ง
กู้ชูหน่วนเกือบอ้วกออกมาแล้ว
อี๋! ขยะแขยงจัง!
เวินเส้าหยีตอนนั้นรีบจากไป น่าจะรับไม่ได้กับความเลี่ยนแบบนี้
“คุณชายเวิน ข้าจะรีบหย่ากับสามีในตอนนี้ และแต่งตั้งเจ้าเป็นสามีของข้า และสู่ขอเจ้าอย่างอลังการ”
กู้ชูหน่วนยกนิ้วโป้งขึ้นมา แล้วพูดว่า “ข้าสนับสนุนและเห็นด้วย พวกท่านหนุ่มหล่อสาวงาม ไม่สิ ต้องเป็นหญิงเก่งชายหล่อ คู่สร้างคู่สม พวกท่านอยู่ด้วยกัน นี่มันคู่บุพเพสันนิวาสชัดๆ น่าอิจฉาจริงๆ”
“เกรงใจเกินไปแล้ว ในเมื่อเจ้าเป็นพี่สาวของคุณชายเวิน งั้นก็เป็นญาติของข้า พวกเจ้ามาจากแดนไกลคงเหนื่อยแย่ ข้าจะรีบให้คนไปจัดเตรียมงานเลี้ยง วันนี้จะต้องดื่มกับเจ้าสักสามร้อยแก้ว”
“น้องชายของข้าขี้อาย เขาชอบท่าน แต่กลับไม่กล้าพูดออกมา เกรงว่าจะรู้สึกว่าตัวเองสูงเกินไป จะไม่เหมาะสมกับท่าน ดังนั้น……ฝ่าบาท ท่านก็เข้าใจนี่”
องค์ราชินีอึ้ง
นางเข้าใจดี
เขาไม่รังเกียจที่นางเตี้ย นางก็ขอบคุณฟ้าสวรรค์แล้วล่ะ
จะรังเกียจที่เขาสูงได้ยังไง
ดังนั้นเขาแอบบอกกับข้าว่า ในวันแต่งงาน ข้าจะอยู่ร่วมงานไม่ได้ ไม่งั้นเขาจะเขินมาก ท่านว่า ข้ามีแค่น้องชายคนเดียว คำขอนี้ไม่รู้ว่าเขาเก็บอัดอั้นไว้ในใจมานานเท่าไหร่
เวินเส้าหยีกระตุกมุมปาก หลับตาอย่างทนไม่ไหว
เขาพยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ บอกตัวเองว่าอย่าโกรธ
แต่ทว่า ความโกรธของเขาก็ยังท่วมท้นออกมา โดยเฉพาะตอนที่นางพูดจาไร้ยางอายออกมาติดต่อกัน
องค์ราชินีเข้าใจได้ทันที “ข้าเข้าใจแล้ว ตามหลักแล้ว ข้าควรจะเคารพคุณชายเวิน แต่ยังไงเจ้าก็มาจากแดนไกล แถมยังเป็นพี่สาวของคุณชายเวินอีก……”
“เห้อ ไม่เป็นไรหรอก ข้าคิดมาแล้ว ในเมื่อน้องชายไม่อยากให้ข้าเข้าร่วมงานแต่งด้วย งั้นข้าก็ไม่เข้าร่วมก็ได้ ได้ยินมาว่าทางเหนือของแคว้นคนแคระ แดนเหนือสุดมีบรรยากาศที่งดงามมาก ข้าอยากไปชมบรรยากาศนั้นดู รอพวกท่านแต่งงานกันแล้ว ข้าค่อยมาดื่มเหล้าอวยพรพวกท่านแล้วกัน”
องค์ราชินีหุบยิ้ม “เจ้าจะไปแดนเหนือสุดเหรอ?”
“ทำไมเหรอ? หรือว่าท่านกลัวว่าข้าจะขโมยอะไรของที่นั่น หรือทำอะไรที่นั่น?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก เจ้าเป็นพี่สาวของคุณชายเวิน แถมยังส่งคุณชายเวินมาจากแดนไกล ข้าขอบใจเจ้ามาก ไม่ว่าเจ้าอยากทำอะไร ข้าก็จะสนับสนุนเต็มที่ แต่ว่า……”
“แต่อะไร?”
“แต่แดนเหนือสุดอันตรายมาก หลายพันปีมานี้มีคนเข้าไปนับไม่ถ้วน แต่ก็ออกมาไม่ได้เลย มีเพียงคุณชายเวินที่ออกมาได้”
“องค์ราชินีบอกว่าที่นั่นอันตรายมาก ไม่รู้ว่าที่นั่นอันตรายยังไง?”
“คือว่า……ที่นั่นมีมังกรน้ำแข็งระดับเจ็ด ระดับเจ็ดเชียวนะ”
กู้ชูหน่วนรู้สึกผิดหวัง
นางคิดว่าจะถามอะไรจากปากองค์ราชินีได้เสียอีก
ไม่คิดว่านางไม่รู้อะไรเลย
“วางใจได้ ข้าไม่เข้าไปในที่ลึกของแดนเหนือสุดหรอก แค่อยากเชยชมบรรยากาศภายนอกเท่านั้น”
“นี่……”
“พูดตามตรงนะ ท่านพ่อของท่านกับเวินเส้าหยีมาเข้าฝันข้า บอกว่าเขาอยากไปชมบรรยากาศแดนเหนือสุด พ่อที่ตายไปของเวินเส้าหยีมาเข้าฝันข้า มาแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ท่านว่าถ้าข้าไม่ไป ก็กลายเป็นลูกอกตัญญูน่ะสิ เห้อ……ท่านว่าข้าควรทำอย่างไรดี?”
เวินเส้าหยีมือสั่น พูดอย่างโมโหว่า “กู้ชูหน่วน……”
นางยังไร้ยางอายได้กว่านี้อีกไหม?
องค์ราชินีตกใจ “เจ้านามสกุลกู้เหรอ?”
“ใช่แล้ว พ่อที่ตายไปของข้ากับเวินเส้าหยีแต่งงานเข้าบ้านฝ่ายหญิง ดังนั้นคนหนึ่งนามสกุลตามแม่ อีกคนนามสกุลตามพ่อ”
“พุ่ง……”
กู้ชูหน่วนเอาแต่พูดว่าพ่อที่ตายไปของข้ากับเวินเส้าหนี ทำเอาเวินเส้าหยีโกรธจนเลือดพุ่งออกจากปาก
กู้ชูหน่วนรีบเข้าไปกดจุดให้เขาพูดไม่ได้ชั่วคราว พลางพูดขึ้นอย่างตกตะลึงว่า “ท่านดูสิ อาการป่วยของน้องชายข้ากำเริบอีกแล้ว เขาอยากแต่งงานจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว อย่ารออยู่เลย รีบแต่งงานเถอะ”
“ทหาร บอกลงไป รีบจัดการงานแต่งเดี๋ยวนี้ ข้าจะสู่ขอสามี”
“เพคะ……”
“ช้าก่อน องค์ราชินี งั้นท่านอนุญาตให้ข้าไปแดนเหนือสุดหรือไม่ ถ้าท่านไม่อนุญาต ข้าคงเอาน้องชายให้ท่านไม่ได้ กตัญญูเป็นที่หนึ่ง ข้ากับน้องชายไม่อยากเป็นลูกอกตัญญู”
“ได้ๆๆ ข้าอนุญาตแล้ว ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือรีบจัดงานแต่ง”
“ได้เลย ยินดีกับฝ่าบาทด้วยเพคะ”
“เช่นกันๆ”
บนหัวของเวินเส้าหยีมีอีกาบินผ่านไป
