อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 584 อยู่ร่วมอย่างอบอุ่น

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 584 อยู่ร่วมอย่างอบอุ่น
ในจุดไม่ไกลจากปากทางเข้าแดนเหนือสุด

เวินเส้าหยีไม่ไหวแล้ว นอนพักอยู่ข้างภูเขาหิมะ

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ร่อนไปร่อนมา เหนื่อยจนพันข้อมือกู้ชูหน่วน หลับลึกอย่างสงบ

มีเพียงกู้ชูหน่วนที่สภาพนับว่าดีอยู่หน่อย

กู้ชูหน่วนเอาเสื้อผ้าตัวหนึ่งจากแหวนมิติออกมาคลุมบนตัวเวินเส้าหยี

“ใส่ไปก่อนเถอะ ในแหวนมิติข้าเหลือแต่เสื้อผู้ชายตัวนี้ตัวเดียวแล้ว”

เวินเส้าหยีกระชับเสื้อ ถามเสียงแหบแห้ง “เจ้าพาข้ามาที่นี่ทำอะไร?”

กู้ชูหน่วนแบสองมือ “ไม่รู้ พามาด้วยอย่างนั้น ตอนนี้ดูแล้วเป็นตัวถ่วงจริงๆ”

เวินเส้าหยี “…”

ในมือกู้ชูหน่วนจัดการกับฟืน สุมเป็นกองไฟ

“เจ้าพักอยู่ที่นี่ก่อน ข้าจะออกไปสักหน่อย”

ว่าแล้วก็ไม่สนว่าเวินเส้าหยีจะได้ยินถ้อยคำนางหรือไม่ กู้ชูหน่วนจากไปทันที ทิ้งเวินเส้าหยีผิงไฟอยู่กับพื้นหิมะคนเดียว

คิ้วเข้มของเวินเส้าหยีขมวดเล็กๆ ไม่เข้าใจว่ากู้ชูหน่วนทำอะไรกันแน่

นางร้อนรนต้องการมุกมังกรเม็ดที่หกขนาดนั้น ถึงทางเข้าแดนเหนือสุดแล้ว ไม่ใช่ควรเข้าไปสำรวจก่อนหรือ?

นางให้เขาอยู่ที่นี่ ไม่กลัวเขาจะหนีหรืออย่างไร?

ก็จริง…

ที่นี่หิมะปกคลุมอยู่ทั่ว นอกจากหิมะก็คือน้ำแข็ง นางจะหนีไปไหนได้?

กู้ชูหน่วนจากไปอยู่นานถึงกลับมา

ขณะที่กลับมา ริมฝีปากหนาวจนซีดขาว เนื้อตัวเต็มไปด้วยน้ำแข็งหิมะ

ในมือนางถือกระต่ายหิมะสามตัว จัดการเครื่องในด้วยการเคลื่อนไหวคล่องแคล่ว สุดท้ายก็ย่างอยู่บนกองไฟ

ที่ตีนเขา หากต้องการหาอาหารป่าจำนวนหนึ่งบางทียังอาจหาได้

แต่ที่นี่เป็นยอดเขาน้ำเขา ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ

นางล่ากระต่ายป่าสามตัวนี้น่าจะลงแรงไปมากกระมัง

กลิ่นหอมจองกระต่ายย่างพุ่งเข้าจมูก ระคนเสียงเป๊าะแป๊ะของกองไฟ

ท้องเวินเส้าหยีร้องจ๊อกๆ

หิวมาสี่วันเต็มๆ เขาอยากกินมากกว่าใครๆ

แต่ศักดิ์ศรีเขาบอกว่าเขาจะไม่เอ่ยปากอ่อนข้อกับกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนย่างของป่าเวลานี้ ก็เพื่อทรมานมากเท่านั้น

“อื้ม…หอม ได้กลิ่นจนข้าน้ำลายสอ กระต่ายหิมะของแดนเหนือสุดไม่เหมือนกับกระต่ายหิมะของจงหยวนเรา”

เวินเส้าหยีไม่ตอบ

“อุ๊ย เสียงอะไรร้องอยู่นั่น เหมือนว่าจะเป็นท้องเจ้านะ”

“อยากกินไหม?”

เวินเส้าหยีเบือนหน้า

“ไม่อยากกินหรือ ถ้าเจ้าไม่อยาก เดี๋ยวเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตื่นแล้ว สองตัวนี้ยังไม่พอยัดร่องฟันมันเลย”

เวินเส้าหยีมองตรงข้อมือนางอย่างฉงนฉงาย

แต่ไหนมาเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ตะกละ เป็นไปไม่ได้ที่ได้กลิ่นหอมเนื้อแล้วจะไม่ตื่น

ทำไมตอนนี้ยังหลับสนิท?

หรือว่ากู้ชูหน่วนทำอะไรบางอย่างกับเขา

แม้ไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของกู้ชูหน่วนคืออะไร แต่เวินเส้าหยีชัดเจนอยู่เรื่องหนึ่ง นั่นคือกู้ชูหน่วนต้องไม่ส่งกระต่ายย่างให้เขากินแน่

นางมีแต่เหยียดหยามเขา

แต่ที่ทำให้เวินเส้าหยีอย่างไรก็คิดไม่ถึงคือ กู้ชูหน่วนหยิบกระต่ายย่างตัวหนึ่งยื่นมาตรงหน้าเขา

กล่าวด้วยเสียงสมานฉันท์ “ไม่ได้กินหลายวันหลายคืน รีบกินเถอะ จะได้ไม่หิวตายอยู่ในภูเขาหิมะนี้ ไม่มีใครเก็บศพให้เจ้านะ”

เวินเส้าหยีตะลึงงัน

“ให้ข้า?”

“ที่นี่นอกจากเจ้า ยังมีคนอื่นหรือ?”

กู้ชูหน่วนยัดกระต่ายย่างไว้ในมือเขา ส่วนตัวเองก็ถืออีกตัวหนึ่ง “ที่นี่หาสัตว์ป่ายากเสียไม่มี ข้าก็ได้มาแค่สามตัว จะเข้าสมรภูมิใหญ่ประเดี๋ยวนี้แล้ว ข้ายังต้องเสริมกำลัง ตัวหนึ่งให้เจ้า ตัวหนึ่งข้ากินเอง อีกตัวเก็บไว้ให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์”

“มองอะไร เราเสียเวลามามากแล้วนะ ในสิบนาที ถ้าเจ้ากินไม่หมด ข้าจะไม่รอเจ้าแล้วนะ”

มุมปากเวินเส้าหยีเผยรอยยิ้มที่แม้แต่เขาก็ไม่รู้ กินกระต่ายย่างด้วยท่วงท่าสง่างาม