อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 587 นักฆ่าเลว่อิ่ง
“ระวัง…”
เวินเส้าหยีตะโกนดัง เขาขึ้นหน้าไปช่วย แค่ขยับก็ร้าวไปทั้งตัวจนต้องสูดลมหายใจเย็น กำลังภายในทั้งหมด จะรวมสักนิดก็ยังไม่ได้
ได้แต่มองกู้ชูหน่วนตกอยู่ในสถานการณ์จนมุมต่อหน้าต่อตา
กายกู้ชูหน่วนราวกับถูกขึงไว้ ไม่ว่านางจะขยับอย่างไรก็ไม่ได้
อีกฝ่ายเป็นมือสังหาร ทั้งยังเป็นยอดฝีมือแห่งยุคที่เชี่ยวชาญการซ่อนเร้นร่องรอย
ยอดฝีมือเช่นนี้ จะเหลือเวลาให้กู้ชูหน่วนได้อย่างไร
หนึ่งดาบหนึ่งกระบี่นั้นตรงจุดตายของนาง พริบตาก็ถึง กู้ชูหน่วนไม่ทันรู้ตัว
เหงื่อกาฬไหลย้อยลงมาตามหน้าผากของกู้ชูหน่วน
ชั่วแวบเดียว ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนเอาเรี่ยวแรงมาจากที่ไหน เพิ่มพลังยุทธ์ในพริบตา ฝืนหลุดจากการพันธนาการ เบี่ยงกายน้อยๆ
“ซี้ด…”
“ฟึด…”
นั่นเป็นดาบที่ต้องถึงตัวแน่ เพราะการเบี่ยงตัวของนางจึงไม่แทงถูกหัวใจ แต่แทงถูกบ่าของนางแทน
ทันทีที่บ่าถูกแทงเป็นรู เลือดสีแดงสดก็ค่อยๆ ไหลออกมา
แต่ที่น่าประหลาดคือ เลือดสีแดงนั้นแค่ไหลออกมามากหน่อยก็ถูกน้ำแข็งผนึกไว้
ทำจนกู้ชูหน่วนหนาวสั่นพั่บไปทั้งตัว ราวกับอยู่ในอุโมงค์น้ำแข็งหมื่นปี
อีกฝ่ายมือซ้ายดาบ มือขวากระบี่ ดาบกระบี่ประสานบังเกิดเป็นความแข็งแกร่งดั่งเซียน ความเร็วถึงที่สุด แต่ละกระบวนท่าจู่โจมจุดตายของนาง
ขั้วหัวใจกู้ชูหน่วนหนาวเหน็บ
น้อยนักที่นางจะได้เผชิญกับยอดฝีมือแบบนี้ ถึงจะเป็นช่วงที่เผชิญกับหวังเฟิง หวังหยู่หรือกระทั่งซ่งอวี่ ก็ไม่กินแรงมากขนาดนี้
นางไม่อาจสนใจอาการบาดเจ็บ ผู้ที่มาก็เห็นไม่ชัด จึงได้แต่หลบซ้ายหลบขวา
ถ้าไม่ใช่เพราะวิชาตัวเบานางดี เกรงแต่ต้องตายอนาถใต้คมดาบนั้นนานแล้ว
ถึงจะเป็นเช่นนี้ เรือนร่างกู้ชูหน่วนก็ยังถูกฟันหลายแผล
ฟันลงไปแต่ละดาบ แทบทำให้เลือดในกายนางจับตัวทันที
“เจ้าเป็นใคร ทำไมต้องฆ่าข้า?”
ท่ามกลางการปะทะดุเดือด กู้ชูหน่วนเห็นคนที่จะฆ่านางรางๆ เป็นชายปิดหน้าคนหนึ่ง
อายุอานามชายผู้นั้นไม่มาก ดวงตาทั้งสองเย็นจนไม่พกพาอุณหภูมิสักนิด น่าสะพรึงประหนึ่งอสูรผีร้ายที่คืบคลานขึ้นมาจากขุมนรก
ชายปิดหน้าไม่ตอบคำถามนาง แต่เพิ่มความเร็ว
“ฟุบๆๆๆๆ…”
ฟันลงไปเป็นดาบๆ กระหน่ำเป็นกระบี่ๆ
สู้จนกู้ชูหน่วนไม่มีเวลากระทั่งชักกระบี่
เวินเส้าหยีรีบพูด “เขาเป็นหน่วยกล้าตาย ลอบสังหารเป็นอาชีพโดยเฉพาะ เจ้าระวังหน่อย โดยเฉพาะอย่าให้ดาบกระบี่ของเขาทำร้ายถูกเจ้า”
ไร้สาระ!
นางไม่ได้โง่
จะดูไม่ออกว่าเขาเป็นมือสังหารได้อย่างไร
และนางก็รู้ว่าดาบกระบี่ชายคนนี้ไม่ธรรมดาด้วย
ครั้นถูกเขาฟัน เลือดนางก็จับตัวอย่างรวดเร็ว เคลื่อนไหวลำบากมากขึ้นทุกที
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ช้าเร็วนางต้องตายอยู่ที่นี่แน่
“ซี้ด… ”
แขนถูกฟันอีกแล้ว
กู้ชูหน่วนนึกกลัวภายหลัง ถ้าไม่ใช่เพราะนางคิดรับการโจมตีด้วยเพราะความโมโห เปลี่ยนทิศทางกะทันหัน ที่ดาบนี้จะแทงต้องเป็นหัวใจนางแน่นอน
ชายผู้นี้ไม่เพียงวรยุทธ์ดี เคลื่อนไหวปราดเปรียว แต่ละกระบวนท่ายังเป็นท่าพิฆาตอีก ไม่คิดให้นางรอดไปได้
“ถึงเจ้าอยากให้ข้าตาย ก็ต้องให้ข้าตายอย่างชัดแจ้งกระมัง”
ที่ตอบคำถามกู้ชูหน่วนเป็นการจู่โจมระลอกหนึ่งหนักกว่าอีกระลอกหนึ่ง
มือสังหารชุดดำยิ่งสู้ก็ยิ่งฮึกเหิม สองดาบปราดเปรียว
กู้ชูหน่วนยิ่งสู้ก็ยิ่งช้าลง เกือบตายคาที่หลายครั้ง
เวินเส้าหยีกัดฟัน ฝืนลุกขึ้นยืน
เขาไม่มีวรยุทธ์ ได้แต่ใช้กระบวนท่าสลายการโจมตีถึงที่ตายแทนกู้ชูหน่วน
“กู้ชูหน่วน รีบถอนเข็มทองเร็ว ไม่อย่างนั้นช้าเร็วเจ้าต้องตายในมือเขา”
กู้ชูหน่วนกัดฟันทนพลางเอ่ย “ถอนเข็มทองไม่ได้ ข้ามีเขาเป็นคู่ต่อสู้แค่คนเดียว ถ้าถอนเข็มทอง คู่ต่อสู้ข้าก็จะกลายเป็นสองคนนะสิ”
อีกอย่าง นางมีเวลาถอนเข็มทองที่ไหนกัน?
ความเร็วของมือสังหารชุดดำเร็วปานนั้น แม้แต่การหอบหายใจนางยังหวังมากไปเลยไหม
