อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 736 แนวโน้มสถานการณ์ไม่ถูกต้อง
ผู้อาวุโสเก้าเห็นว่าแนวโน้มสถานการณ์ไม่ถูกต้อง จึงรีบไปเชิญสุดยอดผู้อาวุโสทันที
สถานการณ์คับขัน เขาเทหมดหน้าตัก แม้ว่าสุดยอดผู้อาวุโสจะตำหนิเขา แม้ว่าสุดยอดผู้อาวุโสจะสั่งกำชับคนในเผ่าว่าหากไม่มีปัญหาใดก็ไม่ให้รบกวนเขาเช่นไร เขาก็จะต้องหามสุดยอดผู้อาวุโสออกมาให้ได้
ผ่านมาอีกไม่กี่วัน กู้ชูหน่วนลืมกินลืมนอน ทดลองครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า
เหล่าผู้อาวุโสพูดพร่ำอะไรบางอย่างอยู่ข้างหู นางก็ฟังไม่ได้ยิน ตั้งใจคิดจะหลอมรวมมุกมังกรอย่างเดียว
ในที่สุด เพราะนางเหนื่อยล้าเกินไป เสียเลือดมากเกินไป บวกกับเสียพลังไปจนหมดสิ้น ในที่สุดก็ล้มลงไปแล้ว
รอจนกระทั่งนางฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ข้างกายก็มีสุดยอดผู้อาวุโสหลายคนล้อมรอบอยู่ ทั้งยังมีจอมมารที่เบ้าตากลายเป็นสีดำแล้วอยู่ด้วย
เมื่อจอมมารเห็นนางฟื้น ก็กอดนางโดยตรง แรงนั่นแน่นจนทำให้กู้ชูหน่วนเกือบตาย
“ปล่อย……ปล่อยมือ”
“พี่สาว ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว ท่านรู้หรือไม่ว่าอาโม่กลัวมาก อาโม่ไม่เคยเห็นท่านมีเลือดไหลมากมายขนาดนี้มาก่อน มุกมังกรพวกเราไม่หลอมรวมแล้วได้รึเปล่า”
“หนุ่มน้อย รีบปล่อยหัวหน้าเผ่าของพวกเรา นางแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว” ไป๋เฉ่าและคนอื่นๆเข้าไปดึงด้วยความร้อนใจ ผู้ชายด้านหน้าดูแล้วผอมอ่อนแอ แต่แรงกำลังกลับแข็งแกร่งมาก
พวกเขาออกแรงมากมายก็ดึงไม่ออก
กู้ชูหน่วนถูกทำให้หายใจไม่ออกจนหน้าแดงก่ำ ไอไม่หยุด แต่บังเอิญเสียงไอก็ออกมาไม่ได้
จอมมารเห็นดังนั้น จึงได้รีบปล่อยกู้ชูหน่วน
“ขอโทษ ข้าตื่นเต้นเกินไป พี่สาว ท่านเป็นอะไรหรือไม่?”
กู้ชูหน่วนที่มีความโกรธอยู่เต็มท้องในเดิมที ถูกจอมมารทำเช่นนี้เข้าไปอีก ไฟโทสะก็ยิ่งมากขึ้น
นางอยากจะดุด่าจอมมารยกใหญ่ แต่เมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนล้าไร้เรี่ยวแรงของจอมมาร คำพูดมาถึงปากก็กลืนลงไปแล้ว
เขารักสะอาดมาโดยตลอด จะไม่อนุญาตให้บนตัวของตัวเองสกปรกเลอะเทอะแม้สักนิดเด็ดขาด แต่ตอนนี้ผมของเขายุ่งเหยิง เบ้าตาดำ เสื้อผ้าบนตัวก็มีกลิ่นเหม็นอีก เห็นได้ชัดว่าไม่ได้อาบน้ำล้างหน้ามาหลายวันแล้ว
และมองดูหนวดเคราก็ล้วนขึ้นเป็นตอแล้ว
รู้จักกันมานานขนาดนี้ นางเคยได้เห็นหนวดเคราของเขาขึ้นมาเป็นตอแบบนี้เมื่อไหร่กัน
“หัวหน้าเผ่า ท่านทำให้พวกเราเป็นห่วงแทบตายแล้ว”
จอมมารกล่าวด้วยความโกรธเคือง “ผู้เฒ่าเช่นพวกท่านเหล่านี้เห็นนางเป็นหัวหน้าเผ่าจริงๆหรือ? หากว่าพวกท่านเห็นนางเป็นหัวหน้าเผ่าจริง ทำไมถึงได้อนุญาตให้นางปล่อยให้เลือดตัวเองไหลจนแห้งทุกครั้ง เพื่อไปหลอมรวมมุกมังกรบ้าบออะไรนั่น”
หากไม่ได้เห็นแก่หน้าของกู้ชูหน่วน จอมมารก็มอดพวกเขาไปนานแล้ว
พวกผู้อาวุโสก็รู้สึกไม่เป็นธรรมมาก
พวกเขาเกลี้ยกล่อมมาตลอด แต่หัวหน้าเผ่าไม่ฟังการเกลี้ยกล่อม พวกเขาจะทำอย่างไรได้?
“ข้าสลบไปนานแค่ไหนแล้ว?”
“สองวันเต็มๆแล้ว”
“สองวัน? นานขนาดนั้น? เช่นนั้นข้าหลอมรวมมุกมังกรใช้เวลาไปนานแค่ไหน?”
“ไม่มากไม่น้อย เจ็ดวันพอดี”
“สองวันบวกเจ็ดวัน ก็ไม่ใช่เก้าวันแล้วหรือ?” กู้ชูหน่วนคลานลุกจากเตียงทันที คว้าคอเสื้อของไป๋เฉ่าแล้วถาม “พี่เฉินเฟยล่ะ เขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่?”
“มีชีวิตอยู่มีชีวิตอยู่ อยู่ในบ้านไม้ไผ่ของเขาน่ะ”
“ข้าจะไปเยี่ยมเขา”
ครั้งก่อนเห็นเขาป่วยหนักขนาดนั้น ตามหลักแล้วเป็นไปไม่ได้ที่จะทนฝืนได้เกินเก้าวัน เขาทนได้อย่างไร?
กู้ชูหน่วนวิ่งล้มลุกคลุกคลานไปถึงบ้านไม้ไผ่ สิ่งที่ประทับเข้าในสายตา พี่ชายที่มีรอยยิ้มบางๆอย่างอ่อนโยนสวมเสื้อขาวไร้สิ่งสกปรกผู้นั้นไม่ได้นั่งบนรถเข็นรอนางกลับมา
ในใจของกู้ชูหน่วนมีลางไม่ดีแวบผ่าน นางเดินเข้าไปในบ้านไม้ไผ่ทีละก้าว กำลังคิดจะผลักประตูบานใหญ่ที่ปิดสนิทออก หนุ่มรับใช้ในบ้านก็ผลักออกก่อนก้าวหนึ่งแล้ว
“หัวหน้าเผ่า ท่านมาแล้ว”
“พี่เฉินเฟยล่ะ?”
“เจ้าสำนักชิงไม่สบายเล็กน้อย นอนพักผ่อนอยู่บนเตียงขอรับ”
หนุ่มรับใช้ทำท่าทางเชื้อเชิญ
กู้ชูหน่วนยังไม่ถึง เสียงหัวเราะเบาๆของอี้เฉินเฟยก็ดังมาแล้ว “อาหน่วน เจ้ามาแล้ว”
เสียงของเขาอ่อนแอเล็กน้อย สีหน้าซีดเผือดยิ่งกว่าก่อนหน้านี้ แต่ความมีชีวิตชีวาก็ยังพอได้
ระหว่างนั้นกู้ชูหน่วนเห็นจอมมารเฝ้ารออยู่นอกบ้านโดยตลอด และไม่ได้เข้ามารบกวนพวกเขา
เจ้าลูกหมานั่นโดยปกติแล้วชอบเกาะติดนาง เห็นนางอยู่กับผู้ชายคนอื่นก็จะหึง แต่ตอนนี้กลับยืนรออยู่ด้านนอกอย่างว่านอนสอนง่าย?
บรรยากาศผิดปกติ…..
