อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่761 ผนึกกำลังจะคลายออก
“พี่หน่วน……”
ทุกคนอยากเข้าไปพยุงกู้ชูหน่วน แต่กลับถูกกู้ชูหน่วนสะบัดออกไปอย่างแรง
เขากุมหัวไว้แน่น มีคำพูดลอยเข้ามาในหัวของนาง ทุกคำพูดทำเอานางเหมือนตายทั้งเป็น
“พี่เฉินเฟย ขยุ่ยหยกสีเขียวของพี่สวยจัง ให้ข้าได้ไหม?”
“ขลุ่ยหยกสีเขียวนี้ให้ได้แค่ว่าที่ภรรยาในอนาคตของข้า เจ้าอยากได้จริงเหรอ?”
“อื้ม”
“ได้ รอตอนที่เจ้าโตแล้ว พี่เฉินเฟนจะต้องเอาขลุ่ยหยกสีเขียวนี้ให้ข้านะ”
“ได้สิ”
“พี่เฉินเฟย ได้ยินว่าผู้อาวุโสใหญ่ทำโทษพี่จริงเหรอ?”
“ไม่เป็นไร แค่บาดแผลเล็กน้อย ไม่เจ็บหรอก”
“เป็นเพราะพี่เด็ดดอกไม้ของเผ่าหยก แล้วแอบทำขนมเปี๊ยะไส้ดอกไม้ให้ข้ากินหรือเปล่า?”
“ยัยบ๊อง ขอแค่เจ้าอยากกิน อย่าว่าแต่เผ่าหยกเลย ถึงแม้จะเป็นดอกไม้ทั่วใต้หล้านี้ ข้าก็เด็ดมาให้เจ้าได้ เอามาทำขนมเปี๊ยะไส้ดอกไม้ต่างๆให้เจ้ากิน”
“พี่สิโง่ โดนผู้อาวุโสใหญ่ทำโทษขนาดนั้น ยังจะยิ้มออกอีก”
“ขอแค่เจ้ามีความสุขก็คุ้มค่าแล้วล่ะ”
ทำไมล่ะ……
ทำไมในหัวของนางถึงมีภาพพวกนี้ลอยออกมาได้?
นี่เป็นความทรงจำเมื่อตอนเด็กของเจ้าของร่างเดิมที่พูดกับอี้เฉินเฟยเหรอ?
“เจ้าตัดสินใจจะรับตำแหน่งหัวหน้าเผ่าจริงๆเหรอ?”
“ข้าเป็นธิดาเทพ การสืบทอดหน้าที่หัวหน้าเผ่าเป็นหน้าที่ของข้า การตามหามุกมังกรก็เป็นหน้าที่ข้าเช่นกัน”
“การเป็นหัวหน้าเผ่า……เหนื่อยมากนะ……และ……ไม่สามารถแต่งงานกับคนในเผ่าได้ด้วย”
“ขอโทษนะ……”
“ไม่……ไม่มีอะไรที่ต้องขอโทษหรอก ถ้าเจ้าเป็นหัวหน้าเผ่าแล้ว ข้าจะพยายามเรียนรู้วิทยายุทธ พยายามพัฒนาตัวเอง เพื่อมาเป็นผู้อาวุโสใหญ่ให้ได้ และช่วยเจ้าขจัดปัญหาต่างๆไปตลอดชีวิต”
“พี่ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก……”
“เป็นคนเผ่าหยกเหมือนกัน เจ้าเสียสละเพื่อเผ่าหยกได้ พี่เฉินเฟยเป็นพี่ชาย จะไม่ช่วยเจ้าได้ยังไง ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ข้าจะเป็นพี่ชายของเจ้าแค่คนเดียว เจ้ามีเรื่องอะไรก็มาหาข้าได้”
เจ็บ……
เจ็บมาก……
ทำไมนางถึงเจ็บหัวขนาดนี้ และปวดหัวใจมาก
ทำไมนางรู้สึกได้ว่าหัวใจของพี่เฉินเฟยกำลังเจ็บปวด ทำไมเขาถึงเสียใจขนาดนั้นล่ะ
“อาหน่วน บางเรื่องเงาก็ทำได้ เจ้าไม่ต้องทำเองทุกเรื่องหรอก เดี๋ยวเจ้าก็ได้เหนื่อยเอาหรอก”
“ชาวบ้านเผ่าหยกพันหมื่นคนกำลังรอข้าถอนคำสาปเลือด ข้าไม่มีเวลารอแล้ว หัวหน้าเผ่าคนก่อนก็ถูกเงาทรยศ หัวหน้าเผ่ารุ่นนี้ก็มีเงามาอีกมาทรยศอีก เงาเยอะเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี ต่อจากนี้ไปให้ยกเลิกเงา เผ่าหยกจะไม่มีเงาอีก”
“ธารน้ำแข็งอันตรายขนาดนั้น ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าไปคนเดียว”
“ไม่เข้าถ้ำเสือ จะจับเสือได้ยังไง”
“ที่นั่นมีสัตว์อสูรระดับเจ็ดเชียวนะ”
“อย่าว่าแต่ระดับเจ็ดเลย ถึงจะเป็นระดับคน ระดับดิน ระดับฟ้า ข้าก็จะบุกไปทุกที่”
“ตามหามุกมังกรไม่ใช่หน้าที่ของเจ้าคนเดียวเสียหน่อย ทำไมเจ้าต้องลำบากตัวเองด้วยล่ะ”
“เพราะ……ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยก……ข้าไม่มีทางเลือกอื่น”
กู้ชูหน่วนเหงื่อไหลออกมาเหมือนสายน้ำ
ทั้งที่เป็นความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม แต่กลับเหมือนนางเคยประสบพบเจอมาเองกับตัว
นางรับรู้ได้ถึงความดื้อรั้นและความรู้สึกหมดหนทางของเจ้าของร่างเดิม
และรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดกับความเสียดายของอี้เฉินเฟย
ฮัวฉีหลัวและคนอื่นพยายามขยับตัวกู้ชูหน่วน อยากให้นางตั้งสติ
“พี่หน่วน พี่ตื่นสิ อี้เฉินเฟยตายแล้ว พี่อย่าคิดมากเลยนะ”
“ไม่ได้การแล้ว ผนึกของอาหน่วนอ่อนลงทุกที ผลึกของนางจะคลายออกแล้ว”
จอมมารเงยหน้าขึ้น
“ผนึกคลายออกแล้วจะเกิดอะไรขึ้น?”
“จะเกิดอะไรขึ้นได้ล่ะ ก็เหมือนกับที่เจ้าเห็นวันนี้ไง อาการพิษคำสาปเลือดกำเริบทุกเดือน กระดูกทั้งร่างกายแตกร้าว ต้องใช้เวลาตั้งยี่สิบวันกว่าจะฟื้นฟูกลับมาได้ แต่พอฟื้นฟูกลับมาได้ไม่นาน ก็ต้องแตกร้าวออกเป็นท่อนๆอีก จนกระทั่งเจ็บจนทนไหว ท้ายที่สุดก็จะตายทั้งเป็น”
“ว่าไงนะ……งั้นพวกเจ้ารีบหาทางช่วยนางสิ”
