อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่764 สังเวย
“โครม……”
“พุ่ง……”
ผู้อาวุโสรองกระเด็นออกไปคนแรก
เขาลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยก็แห้งจนเหลือแค่กระดูก เหมือนถูกสูบพลังชีพไปจนหมด
ผู้อาวุโสรองหายใจหอบแล้วพูดว่า “ยอมแพ้เถอะ ปิดผนึกของหัวหน้าเผ่าไม่ได้แล้วล่ะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเราทุกคนจะเสียกำลังภายในจนตายได้นะ”
ผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสหกและคนอื่นๆไม่ยอมแพ้
ฮัวฉีหลัวกับจอมมารก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน
ผู้อาวุโสอีกสองคนก็เอาตัวเองออกมา ไม่อยากทำการผนึกอีกต่อไป
ผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสหกหายใจถี่มากขึ้น เห็นได้ชัดว่าไม่ไหวแล้ว
จอมมารก็ใช้มืออีกข้างนำตัวพวกเขาออกมา และช่วยชีวิตของพวกเขาได้ทันเวลา
ต่อมาก็นำตัวฮัวฉีหลัวที่ใกล้จะหมดแรงแล้วออกมา เหลือแค่เขาที่รับหน้าที่ปิดผนึกคนเดียว
“เจ้า……เจ้าไม่มีทางผนึกคำสาปเลือดคนเดียวได้หรอก”
“ข้าตายก็จะไม่ยอมให้ผนึกของพี่สาวคลายออกแน่นอน”
นัยน์ตาสีน้ำเงินม่วงของจอมมารเย็นชาขึ้นมา ถึงแม้พวกผู้อาวุโสใหญ่จะถอยออกแล้ว ความกดดันทั้งหมดตกเป็นของเขา จอมมารก็ยังทำทุกอย่าง ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
กำลังภายในที่พลุ่งพล่านของเขาไหลเข้าสู่ร่างกายของกู้ชูหน่วนไม่หยุด ไม่สนใจเลยว่าหลังจากที่เสียกำลังภายในไปมากขนาดนั้น เขาอาจจะตายก็ได้
และเขายังใช้วิชาต้องห้ามด้วย
พวกผู้อาวุโสฮือฮา ในใจก็ตกตะลึงมาก
พวกเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่า จอมมารจะทำเพื่อกู้ชูหน่วนได้ถึงขนาดนี้
นี่เขาคิดที่จะสละชีพเพื่อนางงั้นเหรอ
“ปัง……”
กำลังภายในอันทรงพลังหลั่งไหลเข้ามาอีกครั้ง
แสงเลือดหลังหูของกู้ชูหน่วนก็ดับลงไป คนก็ได้สติขึ้นมา
แต่จอมมารกลับล้มลงไปแล้ว
มุมปากของเขายังคงฉีกยิ้ม เหนื่อยจนพูดออกมาไม่ได้สักคำ
“อาโม่ ทำไมกำลังภายในของเจ้าหายไปหมดเลยล่ะ?”
กู้ชูหน่วนพยุงตัวเขาขึ้นมา มองดูอาการบาดเจ็บสาหัสของเขา และทุกคนที่สลบอยู่ตรงพื้น เหมือนจะเข้าใจอะไรแล้วบ้าง
จอมมารซบอยู่ในอ้อมกอดของนาง เอาตัวถูไถ สูดดมกลิ่นหอมจากตัวของนางอย่างละโมบโลภ และพูดเสียงอ่อนว่า “ขอแค่พี่สาวไม่เป็นไร อาโม่ก็วางใจแล้ว กำลังภายในที่เสียไปจะฟื้นฟูเองช้าๆ”
กู้ชูหน่วนวัดชีพจรให้พวกเขา เห็นว่าจอมมารพวกเขายังไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตชั่วคราว
นางจึงวิ่งออกไปด้านนอก ทิ้งทุกคนไว้ด้านหลัง แล้วพูดพึมพำคนเดียวว่า “ไป๋จิ่น……ไป๋จิ่นไปเบ้าหลอมยาอีกตัวแล้ว พวกนางกำลังมีอันตราย ข้าจะไปดูพวกนางก่อน”
จอมมารพวกเขาอึ้ง
พวกเขาเสียพลังเพื่อปิดผนึกให้นาง ตอนนี้พวกเขาทุกคนไม่มีแรงที่จะสู้ต่อแล้ว นางกลับทิ้งพวกเขาแล้วเดินจากไป……
นี่……นี่……นี่มัน……
หรือว่าไป๋จิ่นสำคัญกว่าพวกเขางั้นเหรอ?
พวกเขาฟังที่กู้ชูหน่วนพูดไม่ออก อยากตามไปก็ไม่มีแรงเหลือเลยสักนิด
กลับเป็นเวินเส้าหยี เขาบาดเจ็บสาหัสที่สุด แต่เมื่อเทียบกับผู้อาวุโสใหญ่และจอมมารแล้ว เวินเส้าหยีได้พักผ่อนเมื่อกี้ และอาการก็ดีขึ้นมากกว่าเดิม
เขาวิ่งตามกู้ชูหน่วนออกไป
ผู้อาวุโสหกพูด “ไหนเจ้าบอกว่าจะไม่หนีไปไง?”
“ข้าไม่ได้จะหนีนะ”
“แล้วเจ้าจะวิ่งออกไปทำไม? คิดว่าพวกเราเผ่าหยกไม่มีคนแล้วหรือไง? มีคนไหม……รีบเข้ามาเร็ว……มาจับตัวเวินเส้าหยีไว้”
ผู้อาวุโสหกคิดว่าตัวเองเสียงดังแล้ว แต่ความเป็นจริงกลับเหมือนเสียงของยุงที่กำลังร้องวี่ๆ
คนด้านนอกไม่ได้ยินเลยด้วยซ้ำ
เวินเส้าหยีพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าจะตามกู้ชูหน่วนไป ไม่หนีหรอก”
จอมมารกัดฟัน
เขาเสียพลังเพื่อปิดผนึกให้พี่สาวเยอะกว่าคนอื่น
เวินเส้าหยีมีสิทธิ์อะไรมาเอาเปรียบเขา
บทที่763 เผ่าน้ำแข็งเป็นแค่ตัวเบี้ย
บทที่765 คลานเหมือนหมา
