อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่777 ยอมแพ้เถอะ
“เจ้าอยู่ในห้องหลอมยากับข้ามานานหลายวัน ข้าพาเจ้าออกไปเดินเล่นหน่อยไหม สูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกหน่อย”
ได้ยินกู้ชูหน่วนพูดแบบนี้กะทันหัน จอมมารคิดว่าตัวเองฟังผิดไปเสียอีก
สาวตาของเขาเปล่งประกายขึ้นมาทันที เขาตอบโดยไม่คิดทันทีว่า “ได้สิ งั้นพวกเราออกไปตอนนี้เลยไหม”
เขากำลังคิดวิธีชวนนางออกไปเดินเล่นอยู่พอดี
พวกผู้อาวุโสเถียงกันคนละคำสองคนอย่างดุเดือด ตอนนี้คงจะยังไม่มีผลสรุปอะไรหรอก
กู้ชูหน่วนถอนหายใจอย่างอ่อนเพลีย จับมือที่อ่อนนุ่มของจอมมารเดินออกไปข้างนอก
นางจำไม่ได้แล้วว่าอยู่ในห้องหลอมยามาแล้วกี่วัน พอออกไปก็มีแสงอาทิตย์ส่องเข้ามาอย่างเจิดจ้า จนนางลืมตาแทบไม่ขึ้น
ยังดีที่ถึงแม้จอมมารปกติจะพึ่งพาไม่ค่อยได้ เกี่ยวกับเรื่องของนาง เขาค่อนข้างใส่ใจมาก ปิดตาของนางเอาไว้ รอนางชินกับแสงสว่างแล้วก็ถึงปล่อยมือออกช้าๆ
“พี่สาว บรรยากาศหลังเขาดีมากเลยนะ พวกเราไปเดินเล่นตรงนั้นกันไหม”
เขาพูดอย่างเรียบเฉย แต่กู้ชูหน่วนกลับรับรู้ได้ถึงความใส่ใจในนี้
นางไม่ได้เดินไปหลังเขา แต่เดินต่อไปข้างหน้า เป็นไปตามที่คิดไว้เลย……
รอบๆนอกห้องหลอมยาล้อมไปด้วยชาวบ้านกลุ่มใหญ่ ไม่รู้ว่ามีคนมากเท่าไหร่
คนพวกนี้มีทั้งคนแก่ เด็ก ผู้หญิงและชายหนุ่ม
บ้างก็นั่งอย่างไม่มีกะจิตกะใจ
บ้างก็เดินวนไปมา
บ้างก็มองเข้าไปในห้องหลอมยาอย่างร้อนใจ เหมือนกำลังรออะไรสักอย่าง
ขนาดฮัวฉีหลัวก็ยังเฝ้าอยู่ข้างนอกเลย
นางเดินวนอย่างร้อนรน ใบหน้าที่อ่อนโยนไร้เดียงสานั้น ไม่รู้ว่าเริ่มมีความกังวลตั้งแต่เมื่อไหร่
เพราะนางซ่อนตัวอยู่ในห้องหลอมยา นางจึงเห็นสถานการณ์ข้างนอก แต่คนข้างนอกกลับไม่เห็นนาง
ฝีเท้าของกู้ชูหน่วนเหมือนติดหนึบกับกาว ก้าวขาออกไปไม่ได้
สุดท้ายนางก็ฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “อาโม่ ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้าออกไปเดินเล่นเองคนเดียวได้ไหม?”
จอมมารเหลือบตามองไปข้างนอก มุมปากก็ฉีกยิ้มอย่างเอ็นดู
“ข้าก็เหนื่อยพอดีเลย ข้าไปพักผ่อนกับพี่สาวนะ?”
กู้ชูหน่วนขยับริมฝีปาก อยากให้เขาออกไป
จอมมารกลับไม่ยอมไปไหน จับมือนางและพิงตัวนางไว้
“ไปเถอะๆ กลับไปนอนในห้องหลอมยากัน ข้าไม่ได้พักผ่อนมาหลายวันแล้ว ง่วงจะแย่อยู่แล้ว”
“……”
ทั้งสองเดินกลับไปที่ห้องหลอมยา
พวกผู้อาวุโสก็คุยกันเสร็จแล้ว
ได้ผลสรุปมาว่า ที่มุกมังกรหลอมไม่สำเร็จ อาจเป็นเพราะนางรีบร้อนเกินไป
เหมือนคำพูดที่ว่า ยิ่งเร่งยิ่งช้า
พวกผู้อาวุโสให้นางใจเย็นลงก่อน หลอมมุกมังกรช้าลง ไม่ต้องรีบร้อนก็ได้
กู้ชูหน่วนแค่แสยะยิ้ม
นางคิดไว้แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้ นางเคยลองแล้ว แต่ทว่ากลับไม่ได้ผลเลย
ในตอนที่ทำอะไรไม่ได้ กู้ชูหน่วนจึงต้องทดลองครั้งแล้วครั้งเล่า
เลือดบนมือก็ปล่อยหมดแล้ว นางปล่อยเลือดที่ขา เลือดที่ขาก็ปล่อยหมดแล้วเหมือนกัน นานมากก็ยังบีบไม่ออก กู้ชูหน่วนชักดาบออกมา อยากจะตัดแขนตัวเองให้ขาด
จอมมารรีบกอดตัวนางไว้ “พี่สาว ไม่ได้นะ ไม่ได้เด็ดขาด……พวกเราหยุดหลอมมุกมังกรกันเถอะนะ พวกเราออกจากเผ่าหยกกันเถอะ ไม่ต้องสนใจเรื่องเผ่าหยกแล้ว”
จอมมารขอร้องอย่างต่ำต้อย
ช่วงหลายวันมานี้ มองดูนางจากความหวังสู่ความสิ้นหวัง เหมือนจากสวรรค์ดิ่งลงนรก เขาปวดใจมากจริงๆ
