อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 812 ช่วยไม่ได้

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 812 ช่วยไม่ได้
“ท่านปู่หยู่เย่…”

เวินเส้าหยีพยายามห้ามเลือดให้เขาสุดกำลัง แต่ตัวเขาก็ยังระเบิดหมอกโลหิตออกมาเป็นหนๆ หาใช่เรื่องที่เขาหยุดยั้งได้

เวินเส้าหยีลนลานหันไปขอความช่วยเหลือจากกู้ชูหน่วน

“ช่วยเขาได้ไหม เขาเพียงเจ้าช่วยเขาได้ ข้าจะพาคนของเผ่าเทียนเฟิ่นไปเดี๋ยวนี้ และรับรองว่าตราบเท่าที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ จะพยายามทุกวิถีทางไม่ให้คนของเผ่าเทียนเฟิ่นรุกล้ำเผ่าหยกอีก”

ครั้นเหล่าผู้อาวุโสเผ่าหยกที่มาถึงได้ยินคำพูดของเวินเส้าหยีก็อดถุยทีหนึ่งไม่ได้

“ข้าเชื่อเจ้าก็บ้าแล้ว เผ่าเทียนเฟิ่นไม่ฆ่าล้างเผ่าหยกสิแปลก ถึงพวกเจ้าจะรามือได้ พวกเราเผ่าหยกก็รามือไม่ได้”

“นั่นสิ ผู้อาวุโสใหญ่ ตอนนี้พวกมันยอดฝีมือระดับหกขั้นสูงตายไปแล้วสี่ เหลือคนเงาที่เจ็บหนักแค่คนเดียว พวกเรามิสู้ลุยกับพวกมันเลยดีกว่า”

“ก่อนหน้านี้คำนึงถึงยอดฝีมือระดับหกขั้นสูง ตอนนี้…เฮอะ…”

“ดีที่เจ้าหกฉลาด รู้ว่าคนเงาแค้นอดีตหัวหน้าเผ่าที่สุด จงใจปล่อยข่าวสุสานอดีตหัวหน้าเผ่าออกมา ล่อคนเงาเข้ากลไกที่ข้าจัดวางเอาไว้ล่วงหน้าแล้วถึงกักตัวนางเอาไว้ได้”

ผู้อาวุโสหกแย้มยิ้ม “เคราะห์ดี เคราะห์ดี เป็นพวกมันสุนัขกัดกันเอง ทำจนเพลี่ยงพล้ำทั้งสองฝ่าย ถึงทำให้ข้าฉวยโอกาสได้”

“ผู้อาวุโสใหญ่ เราจะปล่อยโอกาสไปไม่ได้ พวกเรากำจัดพวกมันเสียตอนนี้เถิด”

ด้วยเหตุนี้ศึกระหว่างทั้งสองฝ่ายจึงปะทุขึ้นอีกครั้ง

ถึงเผ่าเทียนเฟิ่นจะสูญเสียยอดฝีมือระดับหกขั้นสูงหลายคนติดต่อกัน แต่ผู้อาวุโสระดับสูงและคนที่พามาด้วยก็มีไม่น้อย ดังนั้นการจะกวาดล้างให้สิ้นซากในทันทีจึงไม่ง่ายเช่นนั้น

และแม้เผ่าหยกจะประสบเคราะห์กรรมหนักติดต่อกันหลายครั้ง แต่อย่างไรที่นี่เป็นถิ่นของพวกเขา อีกทั้งเผ่าหยกยังมีผู้มีความสามารถมาก ไม่เพียงผู้อาวุโสหลายคน ทั้งยังมีพลม้านิลและคนของสำนักอสุราด้วย

ดังนั้นการต่อสู้ในครั้งนี้จึงไม่แน่ว่าเผ่าเทียนเฟิ่นจะชนะ หรือเผ่าหยกจะแพ้

ผู้อาวุโสใหญ่แวบความแค้นและตามมาได้จิตสังหารเข้มข้น

เขาก็เกลียดแค้นคนของเผ่าเทียนเฟิ่นเหมือนกัน

ยามนี้เป็นโอกาสที่หาได้ยากจริง

หากเผ่าหยกยังเอาชนะพวกเจ้าไม่ได้ แล้วจะมีหน้าอยู่ต่อบนโลกนี้ได้อย่างไร

เมื่อนั้นผู้อาวุโสใหญ่จึงโบกมือ พลม้านิลจำนวนมากโผล่ออกมาจากที่ไกลๆ ทันที แล้วล้อมคนของเผ่าเทียนเฟิ่นไว้

เวินเส้าหยีมองสุดยอดผู้อาวุโสเผ่าหยกที่กำลังรักษาให้กู้ชูหน่วน กล่าวเสียงหนัก “เจ้าต้องให้เลือดนองแผ่นดินเผ่าหยกให้ได้ใช่ไหม? ผูกพยาบาทแก้แค้นแล้วเมื่อใดจะจบสิ้น”

“ถุย แล้วตอนที่พวกเจ้าสาปพวกเราล่ะ ไยจึงไม่คิดว่าผูกพยาบาทแก้แค้นแล้วเมื่อใดจะจบสิ้น? เมื่อครู่พวกเจ้ายังฆ่าล้างคนเผ่าหยกเราอยู่เลย ทำไมไม่คิดว่าผูกพยาบาทแก้แค้นแล้วเมื่อใดจะจบสิ้น? ผู้อาวุโสใหญ่ข้าของวิงวอนให้ลงมือฆ่าพวกมันให้สิ้นซากเดี๋ยวนี้เลย เห็นพวกมันแล้วข้าก็โมโหยิ่ง”

“ผู้อาวุโสใหญ่โปรดออกคำสั่งเถิด”

แต่ขณะที่ผู้อาวุโสใหญ่กำลังจะออกคำสั่ง กู้ชูหน่วนก็ตวาดเสียงเย็น “ในสายตาพวกเจ้ายังมีข้าเป็นหัวหน้าเผ่าหรือไม่?”

“หัวหน้าเผ่า…”

“จับพวกเขาเอาไว้ก่อน ห้ามทำร้ายถึงชีวิต เอาไว้ให้อาการสุดยอดผู้อาวุโสและผู้อาวุโสใหญ่หายดีแล้วค่อยว่ากัน”

“หัวหน้าเผ่า…”

ทุกคนต่างไม่พอใจ

เผ่าเทียนเฟิ่นมากเล่ห์เพทุบาย ใครจะรู้ว่าพวกมันจะก่อเรื่องอะไรอีก

ผู้อาวุโสใหญ่กล่าว “บาดแผลข้าไม่จำเป็นต้องรักษาแล้ว”

“แล้วสุดยอดผู้อาวุโสเล่า หากยังไม่รักษาเขาอีก ก็ไม่ต้องเอาชีวิตแล้ว”

ผู้อาวุโสรองจึงกล่าว “พวกเราฆ่าคนของเผ่าเทียนเฟิ่น ไม่ส่งผลกระทบกับการรักษาสุดยอดผู้อาวุโสสักหน่อย”

“อั๊ก…”

สุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่กระอักเลือดออกมาอีกคำ ลมหายใจรวยริน

เวินเส้าหยีร้อนใจ “จะช่วยท่านปู่หยู่เย่ก่อนได้หรือไม่? ความแค้นระหว่างพวกเราค่อยชำระทีหลังได้หรือไม่?” น้ำเสียงของเขาแฝงความวิงวอน

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วมุ่น “เขาบาดเจ็บหนักเกินไป ข้าช่วยไม่ได้”