อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 815 ราบเป็นหน้ากลอง

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 815 ราบเป็นหน้ากลอง
ดวงตะวันใกล้จะขึ้นขอบฟ้า

เผ่าเทียนเฟิ่นบาดเจ็บล้นตายจนจะหมดแล้ว เหลือคนที่ยังคุ้มครองเวินเส้าหยีสุดชีวิตเพียงไม่กี่คน

พวกเขามีบาดแผลทั้งตัว แทบเป็นการกัดฟันทนเฮือกสุดท้าย

“หัวหน้าเผ่าน้อย ขออภัยด้วย วันนี้พวกเราคงคุ้มครองท่านไม่ไหวแล้ว”

“หัวหน้าเผ่าน้อย หากท่านรอดไป โปรดแก้แค้นให้พวกเราด้วย”

“หัวหน้าเผ่าน้อย…ข้าไม่เสียใจ…ชาติหน้า…ชาติหน้าข้ายังขอติดตามท่าน…”

“เอื๊อก…”

ครั้นเวินเส้าหยีหลับตาลง หยาดน้ำตาก็ร่วงรินลงมาจากนัยน์ตาอันงดงามและเศร้าสลด

การห้ำหั่นตลอดทั้งคืน

การเสียสละตลอดทั้งคืน

เขาเจ็บปวดรวดร้าวจนด้านชาแล้ว

แต่เมื่อเห็นสองสามคนที่ถูกสังหารเป็นคนสุดท้ายตรงหน้าแล้ว เขาก็ยังรู้สึกเหมือนหัวใจถูกเชือดเฉือนอย่างไรอย่างนั้น

สนามรบอันกว้างใหญ่เต็มไปด้วยซากศพ โลหิตไหลบรรจบเป็นสายน้ำเลี้ยวลดคดเคี้ยว

ยามสายลมโชย กลิ่นคาวเลือดก็คละคลุ้งอยู่กลางอากาศและปลายจมูกของผู้คน

เวินเส้าหยีลืมตาขึ้น เผ่าเทียนเฟิ่นเหลือเพียงเขาคนเดียวแล้ว

คนของเผ่าหยกเข้าล้อมเขา

เวลานี้ต่อให้เขามีปีกก็หนีออกจากเผ่าหยกไม่ได้

เวินเส้าหยีมองมาทางกู้ชูหน่วน นัยน์ตาอบอุ่นใสแววคู่นั้นไม่เป็นมิตรและอบอุ่นอีกต่อไป ในทางกลับกันยังไม่คุ้นเคยจนทำให้กู้ชูหน่วนรู้สึกหวั่นเกรง

กู้ชูหน่วนนั่งกับเก้าอี้ที่บริวารนำมาให้อย่างไร้กำลัง

นางแทบไม่กล้าหันไปมองนัยน์ตาคู่นั้นของเวินเส้าหยี

นางเห็นเพียงแวบเดียวเท่านั้น

แม้เขาไม่ได้เอ่ยปาก

แต่นางก็รับรู้ได้ถึงความผิดหวังไร้เรี่ยวแรงจากส่วนลึกของเขา

“ท่านหัวหน้าเผ่า สุดยอดผู้อาวุโส คนของเผ่าเทียนเฟิ่นที่บุกเข้าเผ่าหยกนอกจากเวินเส้าหยี เจ้าสุนัขพวกนั้นกับคนเนรคุณคนเงาแล้ว นอกนั้นก็ตายหมดแล้วขอรับ ถูกพวกเราฆ่าพวกมันไปหมดแล้ว”

“ดี ดี ดี…จัดการเวินเส้าหยีเสียด้วย”

สุดยอดผู้อาวุโสกล่าวดีติดกันสามหน แล้วจึงสั่งสังหารในตอนท้าย ต้องการเอาชีวิตเวินเส้าหยี

กู้ชูหน่วนค้าน “สุดยอดผู้อาวุโส ท่านลืมที่ข้าเคยพูดแล้วหรือ?”

น้ำเสียงนางราบเรียบ นัยน์ตาทั้งคู่ก็นิ่งดุจสายน้ำ

ทว่าความหมายที่แฝงอยู่กลับเต็มไปด้วยการข่มขู่

คนอื่นอาจไม่เข้าใจ แต่สุดยอดผู้อาวุโสกลับเข้าใจดี

กู้ชูหน่วนคิดควักเลือดในหัวใจเป็นเครื่องสังเวย แต่นางมีเงื่อนไขหนึ่ง ก็คือละเว้นชีวิตของเวินเส้าหยีกับเย่จิ่งหาน

ก่อนหน้านั้นพวกเขารับปากแล้ว แต่…

ครั้งนี้เผ่าเทียนเฟิ่นบุกรุกเข้าเผ่าหยก สังหารคนในเผ่าพวกเขามากเหลือเกิน เขาไม่อาจอภัยได้จริงๆ

คนของเผ่าเทียนเฟิ่นตายอนาถต่อหน้าเวินเส้าหยีเช่นนั้น หากเวินเส้าหยีหลุดรอดไปได้จะไม่แก้แค้นพวกเขาอย่างบ้าคลั่งหรือ

พวกเขาเคยเสียทีให้กับการแก้แค้นของคนเงา จะเกิดเป็นซ้ำสองไม่ได้

ก็ขณะที่สุดยอดผู้อาวุโสกำลังลังเลว่าจะจัดการเวินเส้าหยีอย่างไร จู่ๆ บนท้องฟ้าก็มีเมฆดำเข้าปกคลุมหนาแน่นก่อนจะมีฝนกรดตกลงมา

ฝนกรดเริ่มจากตกปรอยๆ เป็นตกหนัก คนเผ่าหยกที่สัมผัสถูกฝนกรดต่างโอดร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด เนื้อตัวเน่าเปื่อยไม่หยุดกระทั่งเสียชีวิต ไม่เหลือแม้แต่กระดูก

ทันใดนั้นก็ไม่ทราบว่าผู้ใดตะโกนขึ้น “รีบหลบเร็ว ฝนนี้มีฤทธิ์กัดกร่อน จะทำให้ตัวเน่าจนตายได้”

ซ่า…

เผ่าหยกเกิดความโกลาหลขึ้นทันใด ผู้คนทั้งหลายต่างหาที่หลบฝน กลัวว่าหากช้าไปอีกนิด ชีวิตน้อยๆ ของตัวเองจะจบสิ้นแล้ว

ขณะเดียวกันก็มีลมฝ่ามือโจมตีเข้ามาด้วยพลังที่แข็งแกร่ง บีบให้ทุกคนจำต้องถอยไปข้างหลัง

สีหน้ากู้ชูหน่วนและเหล่าผู้อาวุโสเปลี่ยนโดยพลัน

พลังฝ่ามือร้ายกาจมาก

จิตสังหารน่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน

นี่…ต้องเป็นพลังที่มีแต่ยอดฝีมือระดับหกขั้นสูงถึงทำได้กระมัง

“พึ่บๆๆ…”

กระเบื้องหลังคาตำหนักลอกออกมาเป็นแผ่น จากนั้นก็เข้าโจมตีพวกเขาราวกับศิลาทรายบินก็มิปาน

กระเบื้องแต่ละแผ่นต่างพกพาพลังเทียมฟ้ามาด้วย หากต้องโดนถูกต้องตายอย่างแน่นอน ดังนั้นทุกคนจึงจำเป็นต้องล่นถอยอีกครั้ง

ในจังหวะนี้เองก็มีแสงขาวแวบเข้ามาสายหนึ่ง รัดเอวเวินเส้าหยีแล้วม้วนออกไปด้วยความรวดเร็ว

สุดยอดผู้อาวุโสทั้งร้อนรนทั้งเดือดดาล “ตามไป”

ครั้นเห็นสายฝนที่มีฤทธิ์กัดกร่อน สมองกู้ชูหน่วนก็ปรากฏบุคคลหนึ่งขึ้นมาทันใด สุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮย

บทที่ 814 น่าเศร้า

บทที่ 816 ไปจากเหวลึกอนันต์ได้