อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 814 น่าเศร้า

บทที่ 814 น่าเศร้า

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 814 น่าเศร้า
เท่ากับว่ากู้ชูหน่วนถูกแยกตัวออกไปจากเผ่า

ความแค้นระหว่างทั้งสองเผ่าไม่อาจพังทลายกำแพงที่ขวางกั้นได้จริงๆ

นางปรารถนาจะช่วยเวินเส้าหยี แต่จนใจที่ตนเองบาดเจ็บสาหัส ได้แต่มองคนของเผ่าเทียนเฟิ่นปกป้องเวินเส้าหยีตายไปคราวละหลายๆ คน

แต่ก็มีผู้อาวุโสเผ่าเทียนเฟิ่นบางคนที่ต้องการฝ่าวงล้อมพาเวินเส้าหยีออกไป แต่ก็ถูกเผ่าหยกสกัดกั้นจนไม่สามารถฝ่าออกไปได้

“ฟิ่วๆๆ…”

คนของเผ่าหยกจำนวนหนึ่งยิงธนูกราดใส่คนของเผ่าเทียนเฟิ่นอย่างไม่ยั้งโดยพร้อมเพรียงจากที่ไกลๆ

ธนูแหลมดุจห่าฝน แน่นขนัด อีกทั้งบริเวณนี้ยังเป็นที่โล่งกว้างจึงไม่สามารถหลบได้

คนของเผ่าเทียนเฟิ่นถึงกับใช้ร่างกายตัวเองเข้าเป็นกำบังอยู่ตรงหน้าเวินเส้าหยี ต่อให้ตายก็ต้องปกป้องเวินเส้าหยีให้ได้

สลด

สลดใจยิ่ง

น่าสลดใจจนกู้ชูหน่วนไม่อาจทนดูได้

นางไม่กล้าคิดว่าเวลานี้เวินเส้าหยีจะเจ็บปวดรวดร้าวเพียงใด

ผู้คนมากมายต้องตายอย่างอนาถที่นี่เพื่อเขา แต่ตัวเองกลับไม่สามารถทำอะไรได้ กลัวว่านี่คงเป็นเรื่องสังเวชที่สุดในโลกานี้แล้วกระมัง

คนเผ่าเทียนเฟิ่นนับพับในเมื่อครู่เหลือเพียงสองสามร้อยคนในพริบตาเดียว แล้วยังจะลดลงเรื่อยๆ ต่ออีก

หาเป็นเช่นนี้ต่อไป พวกเขาต้องตายหมดอย่างไม่ต้องสงสัย

“ผู้อาวุโสน่าหลัน…”

เวินเส้าหยีตะโกนด้วยความตกใจกลัวเสียงหนึ่ง

เพื่อจัดการมือธนูเหล่านั้น ผู้อาวุโสน่าหลันถึงกับใช้กำลังภายในระเบิดร่างตัวเอง ดึงกำลังยุทธ์จนถึงขีดสุดแล้วให้มือธนูเหล่านั้นตกตายไปตามเขา

เขาเสียชีวิตแล้ว

มือธนูของเผ่าหยกก็บาดเจ็บล้มตายไปกว่าครึ่ง

ผู้อาวุโสอีกคนของเผ่าเทียนเฟิ่นแสดงศักดา นำหน่วยกล้าตายฝ่าออกไปเป็นทางเลือด ทุกจุดที่พวกเขาผ่านต้องมีศพของคนเผ่าหยกล้มระเนระนาด แต่ละคนล้วนราวกับเครื่องเฉือน เชือดเฉือนชีวิตคน

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วเผ่าหยก

ราตรีนี้มิอาจสงบแน่แล้ว

ความอนาถในที่นี้กระตุ้นความเดือดดาลผู้อาวุโสเผ่าหยกมากขึ้น

สุดยอดผู้อาวุโสโบกมืออีกครั้ง มือธนูอีกกลุ่มหนึ่งก็เข้าแทนที่ พลม้านิลควบม้าห้อตะบึงกราดมา

โครม…

พื้นพสุธาสะเทือนเลือนลั่น ไม่ทราบว่ากระเด็นกระดอนไปกี่คนแล้ว

ครั้นพวกเขามาถึง ความเหนือชั้นก็ข่มคนทางฝั่งเผ่าเทียนเฟิ่นได้โดยสมบูรณ์

“พลั่กๆๆ…”

เผ่าเทียนเฟิ่นล้มลงอีกเป็นกอง

ผู้อาวุโสหลายคนตะโกนด้วยความเจ็บปวด “พี่น้องทั้งหลาย ต่อให้พวกเราต้องตายก็ต้องคุ้มครองหัวหน้าเผ่าน้อยออกไปให้ได้”

“ต่อให้ต้องตายก็ต้องคุ้มครองหัวหน้าเผ่าน้อยออกไปให้ได้”

“ต่อให้ต้องตายก็ต้องคุ้มครองหัวหน้าเผ่าน้อยออกไปให้ได้…”

เวินเส้าหยีกัดเขี้ยวยิงฟัน

“พอทีเถอะ อย่าสู้กันอีกเลย ข้ายอมแพ้แล้ว…”

เขาไม่กล้าลืมตา

หากเขาลืมตาก็ต้องเห็นภาพที่พี่น้องปกป้องเขาตายอนาถไปทีละคนๆ

เขาไม่เคยเจ็บแค้นตัวเองที่สูญเสียวรยุทธ์ขนาดนี้มาก่อน ไม่เพียงทำให้ตัวเองต้องตกเป็นหมูในอวยของคนอื่น แม้แต่คนในเผ่าทั้งหลายยังต้องพลีชีพเพื่อเขาด้วย

เขาหวังเหลือเกินว่าสตรีอาภรณ์แดงเพลิงผู้นั้นจะยับยั้งโศกนาฏกรรมทั้งหมดนี้ได้

แม้ในดวงตานางจะมีความเจ็บปวดเหมือนอย่างเขา ทว่ากลับนิ่งเฉย เพียงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

เนื่องจากสถานการณ์การต่อสู้ชุลมุนวุ่นวาย ดังนั้นเวินเส้าหยีจึงไม่ได้ยินการสนทนาของนางกับบรรดาผู้อาวุโสเผ่าหยก

และทราบว่านางหยุดยั้งแล้วหรือไม่

นึกแต่เพียงนางต้องการสังหารคนของเผ่าเทียนเฟิ่นให้หมดสิ้น

เวินเส้าหยีเศร้าใจจนแทบสิ้นหวัง

ในเมื่อนางก็เจ็บปวด แล้วไยไม่ออกมายับยั้งไม่ให้โศกนาฏกรรมเกิดขึ้นเล่า?

หรือว่าบุญคุณความแค้นของบรรพชนสำคัญขนาดนั้นเชียวหรือ?

หรือว่า…นางเพียงแสร้งทำต่อหน้าเท่านั้น…

เฮอะ…

เขาในตอนนี้สูญสิ้นทุกอย่างแล้ว ยังมีค่าอะไรให้นางเล่นละครได้อีก?

นางในค่ำคืนนี้ อำมหิตคล้ายกับนางในวันนั้นที่สั่งให้คนเลาะหักกระดูกสะบักเขามาก

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม

Status: Ongoing

กู้ชูหน่วน เดิมทีเป็นอัจริยะแพทย์สาวยุคปัจจุบัน การข้ามภพหนึ่ง พาเธอย้อนเวลาไปที่ยุคโบราณที่ไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนาม สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงก็คือ เพิ่งจะมาถึงสถานที่แปลกหูแปลกตานี้แท้ๆ เธอก็ต้องเสียตัวให้กับชายแปลกหน้าอย่างไม่มีทางเลือก หลังจากมีการพัวพันซึ่งกันและกัน เดิมทีกู้ชูหน่วนคิดว่าแต่นี้ต่อไป ต่างคนต่างไป จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก สุดท้ายกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เย่จิ่งหานกลับคอยตอแยเธอไม่เลิก โชคชะตาฟ้าลิขิต เธอค่อยๆครอบครองใจของเย่จิ่งหานไปเรื่อยๆ จนทำให้เขาตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก อย่างโงหัวไม่ขึ้น

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท