อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 824 ถูกลักพาตัว

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 824 ถูกลักพาตัว
ในป่า

ดรุณีอาภรณ์แดงร่างหนึ่ง ลากร่างที่มีบาดแผลมากมายเดินอย่างไร้จุดหมายราวปราศจากวิญญาณ

โดยมีบุรุษชุดดำปลอดที่มีบาดแผลเต็มตัวเดินตามมาอยู่ข้างหลัง

และที่ห่างออกไปสิบเมตรยังมีหนุ่มน้อยชุดน้ำเงินตามมาเงียบๆ อีกคนหนึ่ง

หนุ่มน้อยชุดน้ำเงินหน้าตาหล่อเหลา เผยบุคลิกสูงส่งที่ไม่อาจล่วงเกิน

นัยน์ตาสีอำพันคู่นั้นปรากฏสีแดง ความจนใจ รวดร้าว เศร้าใจ…

เย่จิ่งหานอยากไปอยู่เป็นเพื่อนนาง ทว่าถ้อยคำตัดรอนของนางตอนที่อยู่ในคุกของเผ่าหยกยังปรากฏอยู่ตรงหน้าจนถึงบัดนี้

เย่จิ่งหานไม่มีความกล้าที่จะเดินเข้าไปหา ได้แต่อยู่เคียงข้างอย่างลับๆ เจ็บปวดและเสียใจพร้อมกับนางเงียบๆ…

ผ่านไปนาน…

ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็หยุด

เลว่อิ่งก็หยุดด้วย

คนหนึ่งอยู่ข้างหน้า คนหนึ่งอยู่ข้างหลัง ต่างคนต่างไม่เอ่ยวาจา นอกจากเสียงสายฝนซัดสาดและเสียงฟ้าผ่ากึกก้อง ในป่าก็ไม่มีเสียงใดอื่น

ในที่สุด กู้ชูหน่วนก็แง้มริมฝีปากเอ่ยเสียงแหบพร่าคล้ายกับพึมพำ

“หรือว่าเจ้าไม่ควรอธิบายกับข้าหรือ?”

เลว่อิ่งหอบหายใจหนักสองสามที ตามมาระยะหนึ่ง เขาแทบใช้กำลังที่เหลืออยู่จนหมด

ร่างกายรับไม่ไหวอีก เลว่อิ่งนั่งอยู่บนกิ่งไม้ แล้วเปล่งถ้อยคำเย็นชาออกมาจากปาก

น้อยนักที่เขาจะพูด ด้วยเหตุนี้เวลาพูดจึงตะกุกตะกักอยู่บ้าง

“เป็นนายท่าน…ให้ข้าฆ่าล้างจวนแม่ทัพ”

“เฮอะ…เขาให้เจ้าฆ่า เจ้าก็ฆ่า? แล้วตอนนี้ตามข้ามาทำไม? เสียใจแล้ว? หรือว่าเพิ่งค้นพบมโนธรรมในจิตใจ?”

“ฮ่องเต้กับฮองเฮาแคว้นฉู่ถูกเขา…ถูกเขาจับตัวไป…ถ้าข้าไม่ฆ่าคนในจวนแม่ทัพทั้งหมด นายท่านจะฆ่าฮ่องเต้กับฮองเฮาแคว้นฉู่”

เดิมทีเขาก็เป็นแค่เครื่องมือสังหาร

นายสั่งให้เขาฆ่า เขาก็ฆ่า

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาขัดขืนคำสั่งของผู้เป็นนาย

แต่…

นายท่านใช้ฮ่องเต้กับฮองเฮาแคว้นฉู่มาบีบคั้น

นั่นคือคนที่เคยให้ความอบอุ่นแก่เขาเพียงคนเดียวในชีวิตนี้

ไม่ทราบเพราะสาเหตุอะไร เขาไม่ปรารถนาเห็นพวกเขาตาย

ดังนั้นเขาจึงรับปาก…

เขาฆ่าล้างคนในจวนแม่ทัพ

แต่เขาไม่ได้ฆ่าพวกเซียวหยู่โหลวกับเซียวหวั่นเอ๋อร์

พวกเขาถูกลูกน้องของเขาฆ่า…

เลว่อิ่งถอนหายใจด้วยความทรมานเสียงหนึ่ง

เป็นเขาที่พาลูกน้องเข้าจวนแม่ทัพ ลูกน้องของเขาฆ่าก็มีค่าเท่ากับเขาฆ่า…

เขาไม่มีอะไรจะโต้แย้ง

“เจ้าฆ่าข้าเถอะ”

เลว่อิ่งหลับตาลง ยินยอมพร้อมใจที่จะตายด้วยน้ำมือนาง

“เพียะๆๆ…”

กู้ชูหน่วนตบหน้าเขาหลายสิบครั้งด้วยมือซ้ายมือขวา เสียงตบดังชัดในค่ำคืนที่ฝนตก

“เจ้าสมควรตาย มือเจ้าเปื้อนเลือดตระกูลเซียวสามร้อยยี่สิบห้าชีวิต เจ้านึกว่าเจ้าชีวิตเดียวจะชดใช้ได้หรือ?”

เลว่อิ่งมีเลือดออกจากตรงมุมปาก

ถูกตบจนฟันหลุดออกมาสองซี่

เขาไม่ชำนาญการเจรจา

ที่ตามกู้ชูหน่วนมา ประการแรกเพราะเขาไม่ได้ฆ่าเซียวหยู่เซวียน เขากลัวว่านายท่านจะทำอันตรายฮ่องเต้และฮองเฮาแคว้นฉู่ อยากขอให้กู้ชูหน่วนช่วยเหลือ

ประการที่สอง เพราะกู้ชูหน่วนบอกว่าฮ่องเต้และฮองเฮาแคว้นฉู่เป็นบิดามารดาของเขา เขาจึงอยากถามให้แน่ชัด ว่าพวกเขาเป็นบุพการีที่แท้จริงของตนจริงหรือไม่

ประการที่สาม เพราะกู้ชูหน่วนยอมหันเป็นอริกับเซียวหยู่เซวียนเพื่อช่วยเขา เขาไม่ทราบว่าทำไมนางจึงดีกับเขาถึงขั้นนั้น

เลว่อิ่งสับสน

ถ้อยคำที่อัดอั้นจึงกลับลงไป ปล่อยให้กู้ชูหน่วนระบายอารมณ์

ลมหายใจเย่จิ่งหานกระชั้น ปวดใจที่กู้ชูหน่วนตบจนมือแดง

มือสังหารคนหนึ่ง ตายไปก็ไม่เสียดาย แต่เพื่อตบหน้าเขา มือของนางแดงไปหมดแล้ว…

“ถึงจะเฉือนเจ้าเป็นพันเป็นหมื่นชิ้น เจ้าก็ชดใช้ตระกูลเซียวทั้งสามร้อยกว่าชีวิตไม่ได้”

เลว่อิ่งไม่มีกำลังโต้แย้ง

“เจ้าอยากช่วยฮ่องเต้กับฮองเฮาแคว้นฉู่?”

“ใช่” เลว่อิ่งมีความหวังเล็กน้อย

กู้ชูหน่วนพุ่งประกายแห่งแรงอาฆาต “เช่นนั้นเจ้าก็จงช่วยข้า กำจัดไอ้เดรัจฉานรองหัวหน้าเผ่าซือคงนั่นเสีย”