อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 859 อุบัติเหตุ
เวินเส้าหยีทรุดนั่งลงบนเก้าอี้หินอย่างไร้เรี่ยวแรง ว่างเปล่าไปทั้งจิตใจ
จู่ๆ เขาก็หัวเราะเสียงดังออกมาอย่างไร้กำลัง
เสียงหัวเราะแห่งความปวดใจ ทำให้ผู้คนเป็นทุกข์ใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
ทุกคนมองไปที่เวินเส้าหยีด้วยความเป็นห่วง
“หัวหน้าเผ่าน้อย……”
เวลาสิบกว่าวันสั้นๆ หัวหน้าเผ่าน้อยได้เผชิญกับเรื่องร้ายๆอันแสนเจ็บปวดที่ทั้งชีวิตของคนอื่นก็เผชิญได้ไม่หมด
หากว่าเป็นคนอื่น กลัวเพียงแค่จะรับไม่ได้และฆ่าตัวตายไปนานแล้ว
ดวงตาของเวินเส้าหยีว่างเปล่า ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่บ้าง ทุกคนไม่กล้าพูดอะไรที่กระทบกระเทือนจิตใจเขา
ความแค้นที่ลูกศิษย์ของเผ่าเทียนเฟิ่นตายไป พวกเขาก็เพิ่มความเกลียดแค้นอีกเท่าหนึ่งไปบนตัวของเผ่าหยกและหุบเขาตันหุย
เวลาผ่านไปหนึ่งนาทีหนึ่งวินาที
ประตูห้องลับที่ปิดสนิทก็เปิดออกในที่สุด
เวินเส้าหยียืนขึ้นทันที มองไปที่สีหน้าอันซีดเผือดของผู้อาวุโสไม่กี่ท่านด้วยความพะว้าพะวัง
“เป็นอย่างไรบ้าง?”
“พวกเราสูญเสียพลังไปมากกว่าครึ่ง ในที่สุดก็ช่วยหัวหน้าเผ่ารักษาความเสถียรของพลังปราณและเลือดลมที่ไหลย้อนได้ชั่วคราวแล้ว อาการจิตมารครอบงำของเขาได้รับการบรรเทาลง แต่พิษปิงหั่วจุ้ยยังไม่สามารถถอนได้ ทำได้เพียงบรรเทาความเจ็บปวดลงเท่านั้น หัวหน้าเผ่า…..ยังคงเหลือเวลาไม่มากเช่นเคย”
“นอกจากจะได้ยาถอนพิษพิษปิงหั่วจุ้ยมา แต่ของสำคัญขนาดนั้น เผ่าหยกจะมอบให้พวกเราได้อย่างไร”
ถ้าพวกเขามีจิตใจดีขนาดนั้น ก็คงไม่วางยาพิษสุดยอดผู้อาวุโสซ่งหยวนและหัวหน้าเผ่าแล้ว
ยิ่งจะไม่สังหารคนในเผ่าเทียนเฟิ่นของพวกเขาอย่างไร้ความปรานีไปมากมายขนาดนี้
และไม่รู้ว่าเวินเส้าหยีได้ฟังพวกเขาพูดหรือไม่ เขาเดินเข้าไปในห้องศิลาช้าๆ
ในห้องศิลา เวินเฉิงเทียนนั่งขัดสมาธิ ดวงตาทั้งสองปิดสนิท สีหน้าซีดขาว ราวกับกำลังระงับความเจ็บปวดอย่างที่สุดไว้
เวินเส้าหยีมาถึงเบื้องหน้าของเขา คุกเข่าลง “เส้าหยีไร้ความสามารถ ไม่เพียงไม่สามารถปกป้องท่านได้ ยังจะไม่สามารถปกป้องเผ่าเทียนเฟิ่นได้อีก เส้าหยีผิดไปแล้ว ไม่ควรไม่เชื่อฟังคำพูดของท่านและผู้อาวุโส ช่วยเหลือกู้ชูหน่วนครั้งแล้วครั้งเล่า จนทำร้ายคนในเผ่าหยกไปมากมายขนาดนี้”
ในตอนแรกเขาไม่รู้ตัวตนของกู้ชูหน่วน ช่วยกู้ชูหน่วน ในเผ่าก็ไม่ได้พูดอะไร
ต่อมากู้ชูหน่วนและพวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นปฏิปักษ์ต่อกัน
ในแดนเหนือสุด เขายังได้เสียสละชีวิตเพื่อช่วยกู้ชูหน่วนและเย่จิ่งหานอีก ตอนนั้นในเผ่าก็เกิดความเดือดดาลเป็นอย่างมาก
หัวหน้าเผ่าและผู้อาวุโสหลายท่านล้วนตำหนิลงโทษเขา
แต่เขาก็ยังไม่ฟังคำเตือน
เรื่องที่แม่ทัพใหญ่เซียวถูกฆ่า เขาก็ยังยืนอยู่ข้างกู้ชูหน่วน ช่วยนางให้พ้นผิด
เขาโง่จริงๆ……
โง่เกินไปโง่เง่าเกินไปแล้ว……
เวินเฉิงเทียนค่อยๆลืมตาขึ้น สายตาที่มองดูเวินเส้าหยีอ่อนโยนลง
กล่าวด้วยเสียงอันอ่อนแรง “คิดมากเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านไปแล้วไม่ได้มีประโยชน์ หากเจ้ารู้ว่าอนาคตนางจะนำคนมาสังหารเผ่าเทียนเฟิ่น คิดว่าเจ้าก็คงจะไม่เข้าช่วยนางด้วยความมีคุณธรรมหรอก”
เวินเส้าหยีก้มศีรษะลง
เขายอมให้หัวหน้าเผ่าเพิกเฉยต่อเขา เข้มงวดต่อเขาเหมือนเมื่อก่อนเช่นนั้น
“จิตใจแฝงไปด้วยความเมตตากรุณาเป็นเรื่องที่ดี ไม่ว่าจะเผชิญกับอะไร ก็อย่าได้ทิ้งความบริสุทธิ์นั้นไป เผ่าเทียนเฟิ่น บางทีเผ่าเทียนเฟิ่นควรจะมีภัยพิบัติสักครั้ง”
เวินเฉิงเทียนถอนใจ
บรรพบุรุษโหดร้าย ลงคำสาปโลหิตบนตัวเผ่าหยก
เผ่าหยกแก้แค้นก็เป็นเรื่องช้าหรือเร็วเท่านั้น
ความโกรธแค้นระหว่างทั้งสองเผ่าจะพูดให้จบได้ในเวลาอันสั้นได้อย่างไร จะถูกหรือผิดจะพูดให้กระจ่างได้อย่างไรกันอีก
พวกเขาเผ่าเทียนเฟิ่นก็มีสิ่งที่เผ่าเทียนเฟิ่นทำไม่ถูก ไม่ว่าอย่างไรคนของเผ่าหยกก็ตายด้วยน้ำมือของเผ่าเทียนเฟิ่นไปไม่น้อย เวินเฉิงเทียนหยิบป้ายประกาศิตโบราณอันหนึ่งออกมาจากหน้าอก เห็นป้ายประกาศิตอันนี้ เหล่าผู้อาวุโสที่เฝ้าอยู่ข้างๆล้วนพากันคุกเข่าลง
“ป้ายประกาศิตอันนี้ นับตั้งแต่นี้ไป ก็…..ขอจะมอบให้เจ้าแล้ว”
ป้ายประกาศิตหัวหน้าเผ่าเป็นตัวแทนหัวหน้าเผ่า
เขามอบให้เวินเส้าหยี ก็เท่ากับมอบตำแหน่งหัวหน้าเผ่าให้เวินเส้าหยีแล้ว
เวินเส้าหยีเงยหน้าขึ้นอย่างงงงัน ปากอยากจะพูดแต่ก็หยุดไว้
ผู้อาวุโสที่อยู่ด้านข้างเห็นดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามความสงสัยในใจแทนเวินเส้าหยี
“หัวหน้าเผ่า ซือคงไอ้คนทรยศนั่นบอกว่า หัวหน้าเผ่าน้อยไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของท่าน ที่ท่านจิตมารครอบงำ ก็เป็นเพราะสุดยอดผู้อาวุโสซ่งหยวนลอบวางยาพิษ……”
บทที่ 858 เผาตายทั้งเป็น
บทที่ 860 ฆ่าแม่ของตัวเองกับมือ
