อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่874 ตัดขาด

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่874 ตัดขาด
เซียวหยู่เซวียนหลบกู้ชูหน่วนโดยทันที

กู้ชูหน่วนพูด “เจ้าบาดเจ็บสาหัส ไม่รักษาจะตายได้”

“ถึงข้าตาย ก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า”

เห็นเขาขัดขืนไม่หยุด กู้ชูหน่วนจึงกดจุดของเขา รออาการของเขามั่นคงก่อน ค่อยหยิบเข็มขึ้นมาฝังรักษาให้เขา

“แต่ข้าจะไม่มีทางปล่อยให้เจ้าตายไปต่อหน้าต่อตาข้าเด็ดขาด” กู้ชูหน่วนรักษาอย่างละเอียดอ่อน ตั้งสมาธิจดจ่อ ตาไม่กะพริบ นางเอายาที่ดีที่สุดจากแหวนมิติออกมาทั้งหมด

ภายใต้การรักษาของนาง อาการของเซียวหยู่เซวียนดีขึ้นมาก ลมหายใจก็กลับมาเป็นปกติ

เซียวหยู่เซวียนพูดอย่างโมโหว่า “รีบไล่ผู้หญิงคนนี้ไป ถ้าไม่ไล่ ข้าจะฆ่านางเดี๋ยวนี้”

กู้ชูหน่วนพูดอย่างเรียบเฉย โดยไม่เงยหน้าว่า “ถ้าไล่ข้าไป เจ้าหุบเขาของพวกเจ้าก็จะไม่รอดเหมือนกัน”

“เจ้าหุบเขา…”

“ไม่ได้ยินคำสั่งข้าหรือไง?”

“การฝังเข็มจะขยับไม่ได้ ขออภัยด้วย” กู้ชูหน่วนกดจุดใบ้ให้เขาหยุดพูด

เซียวหยู่เซวียนมองค้อนกู้ชูหน่วนอย่างโกรธแค้น

ลูกน้องของเขาต่างก็ก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตากับเซียวหยู่เซวียน

กู้ชูหน่วนก็ตั้งสติ พยายามเย็บแผลให้เขาเท่าที่ตัวเองจะทำได้

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง กู้ชูหน่วนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ยังดีที่ส่งมาทันเวลา ไม่งั้นเขาคงไม่รอดแน่”

กู้ชูหน่วนกดจุดให้เขาขยับได้อย่างเหนื่อยล้า

เซียวหยู่เซวียนโซเซลุกขึ้นยืน มองค้อนกู้ชูหน่วนด้วยสีหน้าเย็นชา

“อย่าคิดว่าช่วยข้าแล้ว ข้าจะขอบคุณเจ้านะ”

“ข้าไม่เคยอยากได้คำขอบคุณจากเจ้า” กู้ชูหน่วนจะพูดอะไรอีก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูด

นางมีคำพูดมากมายอยากจะพูดกับเซียวหยู่เซวียน แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง

นึกถึงหน้าที่ของตัวเอง รวมไปถึงจุดจบของตัวเอง กู้ชูหน่วนก็กลืนคำพูดทั้งหมดลงไป และพูดเตือนไปว่า

“อย่าให้ความแค้นมาบังตา พ่อเจ้ากับพี่ชายพี่สาวเจ้าคงไม่อยากให้เจ้าต้องใช้ชีวิตอยู่ในความแค้น”

“ทุกคนมีสิทธิ์มาว่าข้า แต่เจ้าไม่มีสิทธิ์ เจ้าวางใจได้ ข้าจะฆ่าเลว่อิ่งต่อหน้าเจ้าเอง”

เซียวหยู่เซวียนสะบัดแขนเสื้อ เดินจากไปอย่างเด็ดขาด เหลือเพียงแค่แผ่นหลังที่เย็นยะเยือก

กู้ชูหน่วนมองแผ่นหลังที่จากไปของเขาเงียบๆ

เสี่ยวเซวียนเซวียน…

จากกันไปครั้งนี้ พวกเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกตลอดชีวิต

หวังว่า…

เจ้าจะใช้ชีวิตเรียบง่ายได้เหมือนเมื่อก่อน…

แสงไฟพุ่งทะยานขึ้นฟ้า ส่องค่ำคืนอันมืดมิดให้สว่างไสว

กู้ชูหน่วนกวาดตามองไปยังเผ่าเทียนเฟิ่น

เผ่าเทียนเฟิ่นอันกว้างใหญ่มลายกลายเป็นผงเถ้าถ่านไม่มีที่สิ้นสุด

เผ่าเทียนเฟิ่นถูกทำลายราบคาบ

และผู้ที่ทำลายไม่ต้องพูดก็รู้ว่า เป็นฝีมือของเซียวหยู่เซวียน

กู้ชูหน่วนรีบวิ่งไปตามทิศทางที่เย่จิ่งหานหายไป เพิ่งเดินไปไม่กี่ก้าว ก็เจอเข้ากับพวกผู้อาวุโสที่ตามมาอย่างรีบร้อน

“หัวหน้าเผ่า พวกเราเจอท่านเสียที”

“เย่จิ่งหานกับเวินเส้าหยีล่ะ?”

“พวกเขาสองคนไปสู้กันทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ สู้กันดุเดือดมากเลย พวกเราไม่กล้าเข้าไปใกล้ คนของหุบเขาตันหุยก็ไปทางนั้นเหมือนกัน กำลังรอพวกเขาจบการต่อสู้”

“ใครชนะใครแพ้?”

“ตอนนี้สูสีกันมาก ยังตัดสินไม่ได้ แต่เย่จิ่งหานอาจจะเสียเปรียบหน่อย”

“ซือคงล่ะ” กู้ชูหน่วนวิ่งไปด้วยถามไปด้วย

“ไอ้ชั่วซือคงโดนน่าหลันหลิงลั่วทำร้ายบาดเจ็บสาหัส และถูกพวกเราเผ่าหยกทำร้ายอีก ตอนนี้ตกเหวไปแล้ว น่าหลันหลิงลั่วนำกำลังคนไปค้นหาเอง”

“พวกเจ้าก็สั่งคนไปตามหาด้วย จะต้องหาซือคงให้เจอ หากมีชีวิตอยู่ก็ต้องเจอตัว หากตายก็ต้องเจอศพ”

“ขอรับ”

ด้านล่างเป็นแม่น้ำกว้างใหญ่ วังวนกำลังหมุน ไม่ง่ายเลยที่จะตามหาตัวไอ้ชั่วซือคง