อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่876 เจ้ากำลังล้อข้าเล่นเหรอ?
“เจ้าคิดดีแล้วใช่ไหม?” สุดยอดผู้อาวุโสชะงัก มองกู้ชูหน่วนอย่างตั้งใจ
กู้ชูหน่วนแสยะยิ้มอย่างขมขื่น “ข้ามีทางเลือกด้วยเหรอ? คำสาปโลหิตเผ่าหยกกำเริบได้ทุกครั้ง ถึงแม้ตอนนี้จะไม่กำเริบ วันที่สิบห้าก็จะกำเริบอยู่ดี และพี่เฉินเฟยกับไป๋จิ่นและพี่น้องอีกร้อยกว่าคนต้องเสียสละชีวิตเพื่อถอนคำสาปโลหิต ข้าจะให้พวกเขาตายไปเปล่าๆได้ยังไงกัน”
ยิ่งไปกว่านั้น เย่จิ่งหานก็โดนคำสาปโลหิตด้วย เขาคงอยู่ได้อีกไม่นาน
เผ่าหยกตามหามุกมังกรพันกว่าปี เพื่อถอดคำสาปโลหิต ต้องเสียสละคนไปแล้วเท่าไหร่
“มี เจ้ามีทางเลือก ถึงเจ้าจะไม่สังเวย คนในเผ่าก็ไม่ว่าอะไรเจ้าหรอก” ขอแค่นางโน้มน้าวตัวเองได้
กู้ชูหน่วนกลอกตามองบน
ทั้งที่สุดยอดผู้อาวุโสก็รู้ดีว่า ถ้านางไม่สังเวย นางก็คงไม่สบายใจไปตลอดชีวิต แต่กลับยังพูดแบบนี้ออกมาได้
การเป็นหัวหน้าเผ่าหยก เป็นสิ่งที่เศร้าที่สุดของนาง
“ถ้าเจ้ายังคิดว่าข้าเป็นหัวหน้าเผ่า ถ้าเจ้ารู้สึกผิดต่อข้า งั้นเจ้าก็ตอบตกลงข้าได้ไหม?”
“เรื่องอะไร”
“ข้อหนึ่ง ให้อภัยเย่จิ่งหาน ปล่อยเย่จิ่งหานไป ชาตินี้เผ่าหยกจะไม่ทำอะไรเย่จิ่งหาน และปกป้องเขาไปตลอดชีวิต ห้ามบอกเขาด้วยว่า ข้าสังเวยด้วยการคว้านเลือดจากหัวใจเพื่อถอนคำสาปโลหิต”
“ได้” สุดยอดผู้อาวุโสพึมพำสักพัก แล้วพยักหน้าตกลง
“ข้อสอง ปกป้องเซียวหยู่เซวียน”
“ได้ แต่หากเซียวหยู่เซวียนไม่โกรธแล้วพาลไปทั่ว และฆ่าผู้บริสุทธิ์ เผ่าหยกจะใช้อำนาจทั้งหมดที่มีปกป้องเขา ไม่ให้เขาต้องบาดเจ็บ”
“ข้อสาม ถ้าเวินเส้าหยีไม่ทำอะไรเกินเลย ก็ไว้ชีวิตเขาเถอะ เพราะยังไง…เขามีบุญคุณต่อข้า และเป็นเพราะข้า เขาถึงได้เป็นแบบนั้น…”
เงื่อนไขข้อที่สาม ทำเอาสุดยอดผู้อาวุโสลำบากใจ
เกรงว่าเผ่าหยกจะไม่ยอมตกลงข้อนี้
จากที่ผู้อาวุโสใหญ่เล่าเรื่องเวินเส้าหยีให้เขาฟัง เขาก็รู้สึกกังวลขึ้นมาในใจ
เกรงว่าเวินเส้าหยีจะไม่เหมือนเวินเส้าหยีคนเดิมน่ะสิ
เขายังคงจำการกระทำของฮัวอิ่งได้ขึ้นใจ เกรงว่าเวินเส้าหยีจะเดินทางเก่าของนาง
ถ้า…
ถ้าเวินเส้าหยีเป็นเหมือนกับฮัวอิ่ง งั้นเผ่าหยกก็คงไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่
กู้ชูหน่วนเหมือนเดาความคิดของเขาออก นางพูดว่า “เวินเส้าหยีไม่เหมือนกับฮัวอิ่ง เขาไม่น่ารังเกียจขนาดนั้น”
“คนมักเปลี่ยนไปเสมอ”
“ถ้าเขาเปลี่ยนไปเป็นคนไร้จิตใจเลือดเย็น ฆ่าคนไม่กะพริบตา ทำเรื่องชั่วๆ พวกเจ้าก็ฆ่าเขาได้เลย แต่ถ้าไม่ใช่ ถ้าเขายังมีจิตใต้สำนึกอยู่บ้าง ก็โปรดไว้ชีวิตเขาด้วย”
“เจ้าหวังแบบนั้นจริงเหรอ?”
“เจ้าคิดว่าข้ากำลังล้อเจ้าเล่นเหรอ?”
“ได้ ขอแค่เจ้าหวังแบบนั้น ข้าจะพยายามทำตามความหวังของเจ้า”
“ขอบใจ”
กู้ชูหน่วนยังอยากให้เผ่าหยกช่วยดูแลจอมมารด้วย
แต่ทว่า…
ด้วยนิสัยและวิทยายุทธของจอมมารแล้ว
ในโลกนี้คนที่จะทำร้ายเขาได้ คงมีไม่กี่คน
เขาไม่จำเป็นต้องให้เผ่าหยกปกป้อง
ดังนั้นกู้ชูหน่วนจึงไม่ได้พูด
“ข้าตกลงคำขอทุกอย่างของเจ้าแล้ว ตอนนี้…เจ้าก็ต้องตกลงตามคำขอของข้าบ้าง”
กู้ชูหน่วนแสยะยิ้มประชด
“คำขอของเจ้า? ข้าจะตายอยู่แล้ว จะช่วยอะไรเจ้าได้?”
“ได้สิ ได้อยู่แล้ว”
“เจ้าว่ามา พูดจบแล้วก็เริ่มกันเลย”
“ข้อแรก ตกลงข้าก่อนว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เจ้าจะเป็นหัวหน้าเผ่าหยกตลอดไป เจ้าจะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องเผ่าหยก”
กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว
“เจ้าหมายถึงชาติหน้าเหรอ?”
“เจ้าคิดเสียว่าเป็นชาติหน้าก็ได้”
“ข้อสองล่ะ?”
“ข้อสอง ข้าไม่อยากให้เจ้าอยู่กับเย่จิ่งหาน ถึงแม้จอมมารจะมีนิสัยแปลกๆ แต่เขาจริงใจต่อเจ้า เจ้าลองคบหากับเขาดูก็ได้”
“สุดยอดผู้อาวุโส นี่ท่านกำลังล้อข้าเล่นอยู่เหรอ?”
