กู้ชูหน่วนยกมือขึ้น กดจุดใบ้ของผู้อาวุโสหกกลางอากาศ
พวกลูกศิษย์เผ่าหยกต่างก็มองกู้ชูหน่วนกับผู้อาวุโสหกอย่างตกตะลึง
ไม่รู้ว่าคำพูดของผู้อาวุโสหกหมายความว่ายังไง
เย่จิ่งหานได้ยินเสียงของผู้อาวุโสหกไกลๆ เขารีบผละตัวออกจากจอมมาร แล้ววิ่งมาตรงหน้ากู้ชูหน่วน
“อาหน่วน ข้ารู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ที่แท้พวกเราก็ไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ พวกเราเป็น…เฮือก…”
เย่จิ่งหานยิ้มหน้าบาน
เขายังพูดไม่ทันจบ หน้าอกก็ถูกดาบแทงจนทะลุหัวใจ
ถ้าคนอื่นแทงเขา เขาสามารถหลบได้แน่นอน
แต่…
คนที่แทงเขา กลับเป็นกู้ชูหน่วน คนที่เขาเฝ้าคะนึงหาทุกวัน
“ติ้ง…”
เหมือนเวลาหยุดไป
เย่จิ่งหานเบิกตาโพลง มองดาบบนหน้าอดตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เจ็บ…
เจ็บจนเขาแทบจะสลบลงไป
แต่เจ็บแค่ไหนก็ไม่เท่ากับหัวใจที่เจ็บปวด
เขามีอะไรอยากจะพูดกับกู้ชูหน่วนอีกเยอะแยะมากมาย เขายังมีคำพูดอีกมากมายที่ยังไม่ทันได้พูด
แต่กู้ชูหน่วนกลับแทงเขาอย่างไร้เยื่อใย
ถ้าไม่มีดาบเสียบอยู่บนร่างของเขา
ถ้าไม่มีใบหน้าที่เย็นชาและสายตาที่ไร้เยื่อใยของผู้หญิงตรงหน้า เย่จิ่งหานไม่อยากจะเชื่อเลยว่านั่นคือกู้ชูหน่วน
ทุกคนที่เห็นต่างก็ตกใจกันหมด
กู้ชูหน่วนชอบเย่จิ่งหานไม่ใช่เหรอ?
ทำไมถึงแทงเขาล่ะ?
ขนาดจอมมารยังตั้งตัวไม่ทันเลย
ถึงแม้เขาจะไม่ชอบเย่จิ่งหาน แต่ก็ต้องยอมรับว่า เย่จิ่งหานรักกู้ชูหน่วนจริงๆ และเป็นคนที่เที่ยงตรง เหมาะแก่การเป็นเพื่อน
ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียตกใจจนหัวใจตกลงไปอยู่ตาตุ่ม พวกเขาตะโกนพร้อมกัน “ท่านอ๋อง…”
เย่จิ่งหานยกมือขวาขึ้นเล็กน้อย ห้ามไม่ให้พวกเขาเข้ามา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า
“ทำไม…”
ทำไมถึงต้องฆ่าเขา…
นางรู้แล้วไม่ใช่เหรอว่า พวกเขาไม่ใช่พี่น้องกัน?
นั่นสิ…ทำไม…
นี่เป็นสิ่งที่ทุกคนอยากรู้กันหมด ขนาดพวกลูกศิษย์เผ่าหยกก็อยากรู้เหมือนกัน
กู้ชูหน่วนกระชากดาบตัวเองออกมา ไม่สนใจเลยว่า เย่จิ่งหานจะเป็นตายร้ายดียังไง
พอถูกนางดึงออกแบบนี้ เลือดกระเด็นสาดไปบนตัวของชิงเฟิงเจี่ยงเสวี่ย และกระเด็นไปตัวเย่จิ่งหานกับตัวนางเอง
เย่จิ่งหานเจ็บจนทนไม่ไหว ทรุดลงไปกองกับพื้น สายตาที่ลึกซึ้งและซับซ้อนของเขามองไปยังกู้ชูหน่วน ไม่กะพริบตาเลยด้วยซ้ำ เหมือนจะมองผู้หญิงตรงหน้าให้ทะลุปรุโปร่ง
“พระชายา ท่านทำแบบนี้ทำไม ท่านรู้หรือไม่ ท่านอ๋องต่อสู้กับเวินเส้าหยีจนบาดเจ็บสาหัสมากแค่ไหน แต่เพื่อมาหาท่านที่เผ่าหยก ท่านรู้หรือไม่ว่าท่านอ๋องต้องเสียสละมากแค่ไหน ท่านอ๋องยอมสละชีวิตเพื่อท่าน ทำไมท่านถึงแทงท่านอ๋องแบบนี้ล่ะ”
“พระชายา ท่านใจร้ายมาก…ใจร้ายเกินไปแล้ว…”
มือที่กำดาบของกู้ชูหน่วนสั่นเทาเล็กน้อย หัวใจเหมือนถูกมีดกรีดแทง
แต่ภายนอกของนางกลับใจเย็น พยายามกำดาบไว้แน่นๆ ไม่ให้ตัวเองแสดงออกมา
นางรู้ว่า ถ้าไม่ทำให้เย่จิ่งหานตายใจ ถึงคำสาปโลหิตของเขาจะถูกถอนออกแล้ว เขาก็ไม่มีทางใช้ชีวิตต่อไปคนเดียวแน่
“เจ้าอยากรู้ไหมว่าทำไม?” นางถาม
“ใช่” เย่จิ่งหานพยักหน้า
เขาไม่เชื่อว่านางจะฆ่าเขาโดยไม่มีเหตุผล
“ในเมื่อเจ้าอยากรู้ งั้นข้าก็บอกเจ้าแล้วกัน ถึงแม้พวกเราจะไม่ใช่พี่น้องพ่อแม่เดี๋ยวกัน แต่แม่ของเจ้าฆ่าพ่อแม่ของข้า ทำให้ข้ากลายเป็นเด็กกำพร้า ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าหยก เจ้ายังฆ่าผู้อาวุโสเก้ากับลูกศิษย์ในเผ่าหยกมากมายขนาดนั้น แค้นใหม่กับเก่าชำระพร้อมกัน เจ้าว่า ข้าควรฆ่าเจ้าไหม?”
“เจ้าไม่ใช่คนแบบนั้น ความแค้นของคนรุ่นก่อน เจ้าไม่เอามาชำระกับคนรุ่นนี้แน่นอน ส่วนผู้อาวุโสเก้า ข้าไม่ได้ตั้งใจ…”
“พวกเราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน? เจ้าอยากรู้ไหมว่า หลังจากความทรงจำข้ากลับมาแล้ว ข้าเป็นคนยังไง?”
