อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่897 คว้านเลือดจากหัวใจ
“เจ้ายังไม่เข้าใจอีกเหรอ ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าหยก การสังเวยเป็นหน้าที่ของข้า เจ้ารีบถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งเร็ว ตอนนี้ยังไม่เลยครึ่งชั่วโมง”
“ข้าไม่สนว่าพี่จะเป็นหัวหน้าเผ่าไหน และไม่สนหน้าที่ของพี่ด้วย ข้ารู้แค่ว่า พี่เป็นพี่สาวของข้า เป็นพี่สาวที่ข้าสาบานว่าจะปกป้องไปตลอดชีวิต”
“หัวหน้าเผ่า ลงมาเถิด”
ทุกคนคุกเข่าลง แม้แต่สุดยอดผู้อาวุโสกับผู้อาวุโสใหญ่ก็คุกเข่าลงไปด้วย
กู้ชูหน่วนก้มหน้าลง มองดูเลือดที่ไหลออกจากหน้าอกข้างซ้ายไม่หยุด รู้สึกเศร้าโศกขึ้นมา
ใครบ้างล่ะที่อยากตาย
เสียดาย…
นางไม่มีทางเลือก
ขอแค่มีดในมือนางแทงเข้าไปลึกกว่านี้ ก็จะแทงทะลุหัวใจของตัวเองได้
ความเป็นความตายของนางอยู่ที่การตัดสินใจของนาง
“ข้ามีร่างหยินบริสุทธิ์ ถ้าเกิด…ถ้าเกิดได้คนร่างหยินบริสุทธิ์สังเวยเพิ่มอีกคน อาจจะหลอมมุกมังกรได้ก็ได้นะ?” จอมมารพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา
เขารู้ว่าถึงแม้เขาจะสังเวยกี่ครั้ง มุกมังกรก็หลอมไม่ได้หรอก แต่นี่ก็เป็นแค่ความหวังลมๆแล้งๆของเขาเท่านั้น
“ถ้าเจ้าคิดว่าข้าเป็นเพื่อนเจ้าจริงๆ ก็รีบถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งซะ ใช้ชีวิตต่อไปดีๆ เป็นจอมมารของเจ้าต่อไป”
จอมมารสีหน้าเปลี่ยนไป ตะคอกสุดเสียงว่า “ถ้าไม่มีเจ้าแล้ว ชีวิตข้าจะไปมีความหมายอะไร ถ้าเจ้าตายไป ข้าก็จะไม่ยอมอยู่บนโลกนี้คนเดียวเด็ดขาด”
“ติ้ง…”
กู้ชูหน่วนอดไม่ไหว น้ำตาไหลออกจากหางตา
นางเบือนหน้าหนี “เจ้าทำไปเพื่ออะไรกัน”
“เพราะ…ข้าปลูกดอกพุดซ้อนบนภูเขาทั้งลูกแล้ว เจ้ายังไม่ได้ไปดูเลย เพราะ…ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รู้จักเจ้า เจ้าก็บอกว่าจะปกป้องข้า ข้าสาบานว่าเจ้าจะเป็นผู้หญิงที่ข้ารักและหวงแหนไปตลอดชีวิต ข้าขอร้องเจ้าล่ะ เจ้าวางมีดลงเถอะนะ”
เสียง ‘ตึก’ ดังขึ้น
จอมมารที่หยิ่งยโสกลับคุกเข่าลง คลานไปหากู้ชูหน่วน ขอร้องนางอย่างต่ำต้อย
ขอร้องให้นางวางมีดลง อย่าฆ่าตัวตายเลย
ใต้เข่าลูกผู้ชายมีทองคำ
คนทั่วไปไม่มีทางยอมคุกเข่าลงง่ายๆ
ยิ่งไปกว่านั้น คนผู้นี้ยังเป็นถึงจอมมารผู้ยิ่งใหญ่ของเผ่าปีศาจอีก
เขาทั้งเที่ยงตรงและเจ้าเล่ห์ ไม่เคยก้มหัวให้ใครก่อน เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด แต่ตอนนี้กลับ…
ทุกคนในเผ่าหยกตกตะลึงกันมาก
กู้ชูหน่วนก็ตกใจเหมือนกัน หัวใจก็เจ็บปวดตามไปด้วย
“ขอโทษ…”
กู้ชูหน่วนกัดฟันกรอด
นางรู้ว่า ถ้านางไม่รีบสังเวย จอมมารจะไม่ยอมถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งแน่
และใกล้เลยครึ่งชั่วโมงไปแล้วด้วย
นึกถึงตรงนี้ กู้ชูหน่วนกดมีดที่แทงอยู่ตรงหน้าอกข้างซ้ายทะลุไปถึงหัวใจ
“ซี๊ด…”
เลือดพุ่งกระฉูดออกมาอย่างบ้าคลั่ง เลือดทุกหยดไหลลงไปในเตาหลอมยา
ไฟในเตาหลอมยาของลุกโชนสูงมากขึ้น แทบจะเขมือบกู้ชูหน่วนเข้าไปด้วย
“พี่สาว…”
“หัวหน้าเผ่า…”
นางเป็นยอดฝีมือระดับเจ็ด
และห่างไกลจากพวกเขามาก
นางอยากฆ่าตัวตาย ไม่มีใครห้ามนางได้เลย
ถึงแม้จะเป็นดอกลำโพงม่วงของจอมมารก็ห้ามไม่ได้ ถูกกู้ชูหน่วนใช้มีดขวางไว้ทั้งหมด
เพียงแค่พริบตาเดียว
เพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้น มีดของกู้ชูหน่วนก็แทงทะลุหัวใจของนางไปแล้ว
“ไม่นะ…”
จอมมารร้องสุดเสียง เขาพุ่งเข้าไปกอดกู้ชูหน่วนที่ล้มลงมาอย่างหมดแรง หัวใจดวงนี้ก็ตกลงไปยังตาตุ่มด้วย
“หัวหน้าเผ่า…”
ทุกคนในเผ่าหยกร้องขึ้นพร้อมกันอย่างเศร้าโศก
ในขณะเดียวกัน นอกห้องหลอมยาก็มีคนปรากฏขึ้นห้าคน
คนหนึ่งคือชิงเฟิงกับเจี่ยงเสวีย
คนหนึ่งคือซูมู่
คนหนึ่งคือเย่จิ่งหาน
อีกคนคือเซียวหยู่เซวียนที่หลบอยู่ในมุมมืด
พวกเขาเห็นกู้ชูหน่วนใช้มีดแทงเข้าทะลุหัวใจกับตาตัวเอง เลือดพุ่งกระฉูดออกจากร่างของนาง
พวกเขาฝึกวิทยายุทธมาเหมือนกัน พวกเขารู้ดีว่า หัวใจของนาง…สลายไปแล้ว…
เลือดที่ไหลลงไปยังเตาหลอมยา เป็นเลือดจากหัวใจของนางทั้งหมด
