อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่900 ต่อต้านสวรรค์เปลี่ยนแปลงชะตาชีวิต
หัวใจทั้งดวงโยนเข้าไปในเตาหลอมยา ไฟในเตาหลอมยาลุกโชนสูงหลายเมตร มีหงส์กางปีกออกและบินขึ้นไป และร้องด้วยเสียงที่ไพเราะเสนาะหู
มุกมังกรที่แยกกันทั้งเจ็ดลูกก็กลับมารวมกันอีกครั้ง
ครั้งนี้ มุกมังกรทั้งเจ็ดลูกก็ได้หลอมเป็นลูกเดียว ไม่แยกออกจากกันอีก
แต่ไม่มีใครสนใจสถานการณ์ในเตาหลอมยาเลย ทุกคนมองไปยังกู้ชูหน่วนกันหมด
“อาหน่วน…เจ้าฟื้นสิ ข้ายังมีคำพูดมากมายที่ยังไม่ได้พูดกับเจ้าเลยนะ เจ้าอย่าหลับตาสิ ซูมู่ ข้าขอร้องล่ะ เจ้าช่วยนางหน่อยนะ”
“นาง…ตายไปแล้ว ข้าทำอะไรไม่ได้”
“ไม่ อาหน่วนของข้าจะตายได้ยังไง นางแค่หลับไป อาหน่วน…เจ้าตื่นสิ เจ้าดูสิ มุกมังกรหลอมเป็นลูกเดียวแล้ว คำสาปโลหิตของเผ่าหยกช่วยได้แล้ว เจ้ารีบลืมตาขึ้นมาดูสิ…ฮือๆ…”
เย่จิ่งหานกอดศพของกู้ชูหน่วนไว้แน่น และร้องไห้ออกมา
คำว่าลูกผู้ชายไม่ร้องไห้ง่ายๆ สำหรับเย่จิ่งหานในตอนนี้กลับเป็นคำที่ไร้สาระมาก
หัวใจของเขาว่างเปล่า ในตอนที่กู้ชูหน่วนตายไป หัวใจของเขาก็ตายตามนางไปด้วย
ทุกคนในเผ่าหยกคุกเข่าลง ร้องไห้และพูดพร้อมกัน “หัวหน้าเผ่า…”
เซียวหยู่เซวียนที่อยู่นอกประตูสีหน้าซีดเซียว ตัวเขาทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้นอย่างหมดแรง
เขามองกู้ชูหน่วนที่นอนหลับตาด้วยสีหน้าซีดเซียว หัวใจแตกสลาย
เซียวหยู่เซวียนกุมหน้าอกตัวเองไว้ เขาเจ็บหัวใจจนแทบจะขาดใจตาย
เขาไม่เคยคิดเลยว่า กู้ชูหน่วนจะมาตายต่อหน้าเขา
และตายไปในวัยที่ยังสาว
จอมมารคุกเข่าลงพื้นอย่างหมดแรง เขาไม่รู้ว่าปวดใจหรือร้อนรน นัยน์ตาที่งดงามของเขากลับมีเลือดไหลออกมา
เขาพูดพึมพำว่า “พี่สาวจะตายไม่ได้ นางจะตายไม่ได้ วิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้ง ใช่สิ วิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งสามารถเก็บวิญญาณของนางได้”
นึกถึงคำพูดของสุดยอดผู้อาวุโส จอมมารก็ใช้วิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งอย่างไม่ลังเล
ดอกดารารัตน์หลายหมื่นดอกบานออกพร้อมกัน ตามด้วยดอกไม้หลายพันชนิดที่เบ่งบานออกมาพร้อมกัน
กลิ่นหอมจากดอกไม้เตะจมูก ล้อมรอบตัวของจอมมาร
ดอกไม้ที่เบ่งบานออกทุกดอกเบ่งบานได้สวยงามมาก ราวกับว่าแสดงด้านที่สวยที่สุดของมันออกมา
สุดยอดผู้อาวุโสพูดอย่างรีบร้อนว่า “จอมมาร ท่านจะทำอะไร หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ เมื่อกี้ท่านเพิ่งใช้วิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้ง ถ้าใช้วิชานั้นอีกครั้ง ท่านได้ตายจริงๆแน่”
“ขอแค่เก็บวิญญาณของพี่สาวไว้ได้ ขอแค่พี่สาวยังมีโอกาสกลับมาอีกครั้ง ข้าจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด พวกเจ้าทุกคนถอยไป ไม่งั้นข้าจะฆ่าทุกคนที่เข้ามาขวางให้หมด อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจล่ะ”
“โครม…”
พลังอันน่ากลัวพุ่งพรวดเข้ามา กดทับทุกคนจนหายใจไม่ออก
นี่เป็นพลังอันน่าหวาดกลัวของระดับเจ็ด
ดอกไม้ที่เบ่งบานออกยกศพของกู้ชูหน่วนขึ้นมาลอยอยู่กลางอากาศ ดอกไม้ทุกดอกมอบชีวิตของตัวเองให้กู้ชูหน่วน และเหี่ยวแห้งตกลงมา
ดอกไม้หลายพันดอกเหี่ยวแห้ง และดอกไม้หลายพันดอกพุ่งเข้าไปมอบพลังชีวิตให้นางไม่หยุด
รวมไปถึงจอมมาร
พลังของเขาลดลงไปเรื่อยๆ เขามอบพลังและชีวิตให้กับกู้ชูหน่วน
ชาวเผ่าหยกอยากเข้าไปห้าม แต่กลับถูกจอมมารขวางไว้ทั้งหมด
เย่จิ่งหานพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
ทำไมพลังของจอมมารถึงไปถึงระดับเจ็ดได้ เขากำลังใช้ชีวิตตัวเองช่วยอาหน่วนอยู่เหรอ?
หัวใจของอาหน่วนไม่มีแล้ว จะช่วยได้ยังไง?
ในหมู่ผู้คนไม่รู้ว่าใครอธิบาย
“ขอแค่ยอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับหกใช้พลังทั้งหมดที่ตนมี ดึงวิญญาณของหัวหน้าเผ่าออกมา ล็อกวิญญาณไว้ในไหล็อกวิญญาณ ถึงตอนนั้นอาจจะทำให้หัวหน้าเผ่าฟื้นคืนชีพกลับมาได้ จอมมารกำลังฝืนใช้วิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้ง อยากสละชีวิต เพื่อดึงวิญญาณของหัวหน้าเผ่าออกมา”
ได้ยินดังนั้น ร่างกายของเย่จิ่งหานก็มีแสงสว่างประกายเจิดจ้า ตามด้วยพลังที่น่าสะพรึงกลัวเทียบเท่ากับระดับเจ็ด
เขานั่งขัดสมาธิ และส่งพลังชีวิตของตัวเองเข้าไปยังร่างของกู้ชูหน่วนจากอีกฟาก ดึงวิญญาณของกู้ชูหน่วนออกมาจากร่างกายพร้อมกับจอมมาร
“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเย่จิ่งหานถึงพุ่งไประดับเจ็ดได้? เขาบาดเจ็บสาหัสอยู่นะ ทำไมถึงยกขึ้นไปถึงระดับเจ็ดได้?”
ซูมู่ตกใจ “เย่จิ่งหาน เจ้าอยากตายมากนักหรือไง? นี่เจ้ากำลังต่อต้านสวรรค์เปลี่ยนแปลงชะตาชีวิต ใช้วิชาต้องห้าม เจ้าอยากตายหรือไง”
“ท่านอ๋อง…วิชานี้ร้ายแรงเกินไป ท่านอย่าใช้มันเลยนะ ไม่อย่างนั้น มากสุดก็ตาย น้อยสุดก็…พิการ…”
พวกเขาอยากเข้าไปห้าม แต่แค่แตะโดนพลังรอบกายของเย่จิ่งหาน พวกเขาก็กระเด็นออกมาแล้ว
เย่จิ่งหานพูดอย่างเย็นชา “ถ้าภรรยาตัวเองยังช่วยไม่ได้ งั้นข้าจะมีชีวิตไปทำไม”
