อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 975 ตกตะลึง
ถึงแม้ทุกคนที่นี่ล้วนอยากเข้าร่วมงานชุมนุมควบคุมสัตว์ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดออกมาตรงๆ
นางช่างกล้ายิ่งนัก
ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ ยังกล้าพูดออกมาอย่างตรงๆ
เซียวหยู่เซวียนมองดูกู้ชูหน่วน ยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกว่านิสัยของนางเหมือนยัยขี้เหร่มาก
“พัฟ….”
จู่ๆร่างของคนคนหนึ่งถูกเตะมาอยู่ด้านข้างเท้าของกู้ชูหน่วน พลังนั้นรุนแรง ทำให้คนที่อยู่ข้างเท้ากู้ชูหน่วน กระอักเลือดออกมา
“หลินหย่วน เป็นเจ้าได้อย่างไร” กู้ชูหน่วนพูดขึ้นมาอย่างตกใจ
หลินหย่วนพยายามดิ้นรน แต่ก็ไม่สามารถที่จะลุกขึ้นมาได้
สีหน้าของเขาขาวซีด ตามตัวเต็มไปด้วยบาดแผล หลายตำแหน่งไม่น้อยเขียวช้ำไปหมด มองก็รู้ว่าถูกทำร้ายมา
หลินหย่วนยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็มีเสียงหยิ่งทะนงดังมาแต่ไกล
“เป็นแค่คนธรรมดาต่ำต้อย นึกว่าสามารถสอบเข้าวิทยาลัยอี้เหอได้แล้ว ก็จะสามารถโบยบินกลายเป็นหงส์หรือ? ฮ่าๆ น่าขำ วิทยาลัยอี้เหอใช่ว่าสามัญชนธรรมดาอย่างพวกเจ้า จะสามารถเข้ามาได้ง่ายๆ”
คำว่าสามัญชนธรรมดา เป็นการด่ารวมพวกสามัญชนธรรมดาที่กว่าจะสามารถสอบเข้าวิทยาลัยอี้เหอไปด้วย
แต่พวกเขาก็แค่กล้าโกรธเคืองไม่กล้าพูดอะไร
กู้ชูหน่วนเงยหน้า กลับเห็นคนที่เดินมาก็คือไป๋หลี่หมิงของตระกูลไป๋หลี่
ด้านหลังตระกูลไป๋หลี่ตามด้วยคุณชายอีกหลายคน สายตาแต่ละคนหยิ่งผยอง ท่าทีได้ใจอย่างมาก
กู้ชูหน่วนหัวเราะเย้ย พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าก็คิดว่าเป็นใคร ที่แท้ก็พวกคุณชายเศษสวะนี่เอง”
เดิมแขนไป๋หลี่หมิงไม่ขาด เพราะกู้ชูหน่วนแขนของเขาจึงขาดไปหนึ่งข้าง เดิมเขาก็อยากที่จะถลกหนังกู้ชูหน่วน แต่เสียดายที่เขาส่งคนไปฆ่านางหลายครั้งล้วนล้มเหลว จนสุดท้ายตามหานางไม่เจอ
คิดไม่ถึงว่าวันนี้ นางยังกล้ามาวิทยาลัยอี้เหอ
ไป๋หลี่หมิงกัดฟันพร้อมพูดขึ้นว่า “นังสารเลว พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกหาเลิกสนใจ กลับได้มาง่ายๆ แบบคาดไม่ถึงเสียอย่างนั้น คิดไม่ถึงว่าวันนี้ข้าจะได้เจอเจ้าที่นี่ พวกเจ้า ลงมือฆ่านาง ข้าจะคอยดู วันนี้ยังจะมีใครปกป้องเจ้า”
หลินหย่วนพูดขึ้นอย่างสั่นเทาว่า “ที่นี่เป็นวิทยาลัยอี้เหอ เจ้า…เจ้ากล้าฆ่าคนที่นี่หรือ”
“ฮ่าๆ….วิทยาลัยอี้เหอแล้วยังไง ข้าเป็นถึงคุณชายตระกูลไป๋หลี่ ขอเพียงข้าอยากฆ่า ก็ไม่มีใครที่ข้าฆ่าไม่ได้”
ความแค้นที่ถูกตัดแขน จะไม่ยอมให้อยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกัน
เขาไม่สนใจว่าเบื้องหลังของนางมีใครสนับสนุนอยู่
ไป๋หลี่หมิงมีคำสั่งลงไป องครักษ์ของเขาต่างพากันโอบล้อมกู้ชูหน่วน
พวกนักเรียนที่มาสมัครเรียนต่างหวาดกลัวจนถอยหลังไป ล้วนไม่กล้ามีเรื่องกับไป๋หลี่หมิง
มีเพียงลูกหลานตระกูลสูงศักดิ์บางส่วน ยืนกอดอกรอดูเรื่องสนุก
หนึ่งในนั้นยังมีตระกูลสูงศักดิ์จากราชวงศ์
เซียวหยู่เซวียนสะบัดพัดอยู่อย่างเกียจคร้าน ตรงมุมปากยังคงเผยรอยยิ้มจางๆ ไม่เป็นห่วงกู้ชูหน่วนเลยสักนิด
“แม่นาง ข้ารั้งพวกเขาไว้ เจ้ารีบหนีไป” หลินหย่วนขวางอยู่ข้างหน้ากู้ชูหน่วน เตรียมพร้อมที่จะสู้จนตัวตาย
“หนี พวกเจ้าหนีพ้นหรือ? ฆ่า ฆ่าทั้งสองคนเลย”
เมื่อมีคำสั่งฆ่า องครักษ์พวกนั้นก็ไม่ลังเล ตรงพุ่งเข้าไปฆ่า ลงมือด้วยกระบวนท่าถึงตาย อยากที่จะฆ่ากู้ชูหน่วนกับหลินหย่วนให้ตายทันที
แววตากู้ชูหน่วนเยือกเย็น ขยับเคลื่อนไหวร่างกาย หงายฝ่ามือ องครักษ์หลายคนที่อยู่ด้านหน้าต่างคุกเข่าลง
ส่วนองครักษ์ที่เหลือก็ถูกกู้ชูหน่วน ใช้เท้าขนเตะกระเด็นปลิวออกไป
นางพูดกับองครักษ์ที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้านางว่า “เชื่อฟัง ทำผิดแล้วรู้จักสำนึกถือเป็นเรื่องดี ข้าเป็นคนใจกว้าง ไม่ถือสาพวกเจ้า”
ซี๊ด…..
คนไม่น้อยต่างตกตะลึง
ไว…ว่องไวรวดเร็วมาก
นางเป็นเพียงผู้หญิงเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อคนหนึ่ง กลับสามารถรับมือองครักษ์เจ็ดแปดคนได้ภายในพริบตาเดียว….นี่….รุนแรงเกินไปไหม
พวกนักเรียนเดิมของวิทยาลัยอี้เหอก็ล้วนตกตะลึง
ภายในความทรงจำของพวกเขา กู้ชูหน่วนขี้ขลาดอ่อนแอ และเป็นเพียงชีพจรยุทธ์ชั้นหนึ่ง องครักษ์ของไป๋หลี่หมิงอย่างน้อยก็ชีพจรยุทธ์ชั้นหกขึ้นไป นางสู้ไหวได้อย่างไร?
