อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1016 ตามมา
กระบี่ตรงอกของเซียวหยู่เซวียนจำเป็นต้องดึงออก แต่หากดึงออกแล้วกู้ชูหน่วนก็กลัวว่าเขาจะสิ้นลมไปอีก
นางลังเลตัดสินใจไม่ได้ พักใหญ่แล้วจึงตัดสินใจ วางมือตนบนด้ามกระบี่
“เสี่ยวเซวียนเซวียน ตอนนี้ข้าจะเอากระบี่ออกนะ ถ้าเจ้าได้ยิน ต้องทนให้ได้นะ ไม่ว่าจะเพื่อข้า หรือว่าเพื่อยัยขี้เหร่ของเจ้า”
เซียวหยู่เซวียนไม่ตอบสนอง กู้ชูหน่วนสูดลมหายใจเข้าลึก ต่อสู้กับเทพแห่งความตาย ดึงกระบี่ที่ปักอยู่ตรงอกของเซียวหยู่เซวียนฟืด พร้อมกันนั้นก็รีบบดดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีแล้วแปะไว้ตรงบาดแผลของเขา
เลือดสาดกระเซ็นรดใบหน้าของกู้ชูหน่วน ทำให้เส้นสายตานางไม่ชัดเจน
เซียวหยู่เซวียนร้องเจ็บทีหนึ่ง ถูกความเจ็บทำให้ตื่น จากนั้นก็หมดสติเพราะความเจ็บอีก
“เซียวหยู่เซวียน…เซียวหยู่เซวียน…”
“ร้อน…ร้อนมาก…ทรมานเหลือเกิน”
คลำหน้าผากเขา ร้อนผิดปกติ แม้แต่อุณหภูมิบนตัวเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วด้วย
ดวงหน้าหล่อเหลาแดงระเรื่อนิดๆ เม็ดเหงื่อตรงมุมหน้าผากหยดลงติ๋งๆ
เซียวหยู่เซวียนทรมานแสนสาหัส ทรมานจนฉุดเสื้อผ้าตัวเองไม่หยุด
“ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้…ไม่ใช่แค่ตัวร้อน ยังมีพลังสายหนึ่งพุ่งปะทะเขาไม่หยุดด้วย เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ไหนเจ้าบอกว่าดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีช่วยเขาได้อย่างไร?”
“น่า…น่าจะช่วยเขาได้ถึงจะถูก หรือว่า…จะใช้เยอะไป?”
กู้ชูหน่วนอยากทุบเจ้าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์นี่ให้ตายจริงเชียว
นางนั่งขัดสมาธิ ขับเคลื่อนกำลังภายในของตัวเองช่วยลดอุณหภูมิของเซียวหยู่เซวียน
แต่นางยังไม่ทันเคลื่อนพลัง ตัวเซียวหยู่เซวียนก็เย็นลงแล้ว
ไม่เพียงเย็นลง แล้วยังเย็นจนถึงจุดเยือกแข็งด้วย
เส้นผมดำ ใบหน้าและเนื้อตัวของเขามีหมอกน้ำแข็งบางๆ หนึ่งชั้น
กู้ชูหน่วนและคนอื่นๆ ที่อยู่ใกล้เขาหนาวจนสั่นพั่บๆ
“เดี๋ยวหนาวเดี๋ยวร้อน สลับสับเปลี่ยน…ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเขาต้องไม่รอดแน่”
ตอนที่เซียวหยู่เซวียนหนาว กู้ชูหน่วนจะกอดเขาที่กำลังสั่นระริก เพิ่มฟืนไฟมากขึ้น
เวลาที่เขาร้อน ก็ได้แต่ถอดเสื้อผ้าให้เขา แล้วใช้กำลังภายในของตัวเองลดอุณหภูมิ
เป็นเช่นนี้กลับไปกลับมา ทำจนกู้ชูหน่วนที่เหน็ดเหนื่อยมากอยู่แล้วรับไม่ไหว โงนเงนจะล้ม
กู้ชูหน่วนลองทุกวิถีทางแล้ว แต่ก็ไม่สามารถช่วยเซียวหยู่เซวียนได้
สุดท้าย…
เย่จิ่งหานก็ตามมาถึงที่
เขาทำหน้าขึงขัง จิตสังหารพวยพุ่ง
แม้จะนั่งบนรถเข็น แต่การเข็นรถของเขาคล่องแคล่วสบายมาก
เมื่อเห็นเย่จิ่งหาน กู้ชูหน่วนก็รู้สึกถึงลางร้ายขึ้นมาทันที เอาตัวเข้าบังอยู่ตรงหน้าเซียวหยู่เซวียน
“คนที่แก้ผ้าเจ้าคือข้า ไม่เกี่ยวกับเสี่ยวเซวียนเซวียน”
“เซียวหยู่เซวียน?”
ครั้นเย่จิ่งหานเห็นเซียวหยู่เซวียนก็อดตะลึงไม่ได้
ครั้นเห็นเขาหนาวสลับร้อน มีดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีอยู่ตรงอกแล้ว
เย่จิ่งหานก็พลันเข้าใจอะไรขึ้นมา
“ยัยทึ่ม ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีเป็นของศักดิ์สิทธิ์เช่นไร เจ้าไม่แม้แต่จะหลอม ทั้งยังกล้าใช้กับเขาไปจนหมดอีก”
“มากเกินไปจริงๆ สินะ?”
“ชายสวมหน้ากาก เจ้าจะช่วยเขาหน่อยได้ไหม ขอเพียงเจ้ายอมช่วยเขา เรื่องระหว่างเราก็ค่อยๆ สะสางกันทีหลัง ข้าจะไปหาคันฉ่องหงส์ที่เจ้าต้องการมาให้เดี๋ยวนี้”
“เฮอะ เรื่องระหว่างเราต้องค่อยๆ สะสางอยู่แล้ว”
น้ำเสียงเย่จิ่งหานเย็นเยียบ ชวนให้คนที่ได้ยินสะท้านอย่างไม่หนาว
