อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1019 ข้าแต่งกับเจ้าได้
“ก็ใช่สิ ข้าจะหลอกเจ้าทำไม มา ดื่มน้ำหน่อย”
กู้ชูหน่วนทำท่าจริงจัง ไม่เหมือนการหลอกล้อสักนิด กอปรกับในวิทยาลัยมีคนที่ชื่อเวินเส้าอวี่อยู่จริงๆ
เซียวหยู่เซวียนไม่คิดมาก จิบน้ำจากกาน้ำในมือกู้ชูหน่วนเบาๆ
เมื่อนั้นจึงเห็นว่าตามตัวอีกฝ่ายมีบาดแผลมากมาย ทั้งยังมีบางจุดที่ยังมีลูกศรสั้นปักอยู่
“เจ้าสาหัสมาก ทำไมไม่ทำแผลให้ตัวเองก่อนล่ะ?”
กู้ชูหน่วนยิ้มแห้งๆ แบบไม่เห็นเป็นสำคัญ “ข้าลืมไป”
จวบจนตอนนี้นางถึงรู้สึกเจ็บตามตัวจนแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่
เพียงคำว่า ‘ข้าลืมไป’ คำเดียว ทำให้เซียวหยู่เซวียนสะเทือนใจ
ยัยโง่นี่
ต้องเอาแต่ดูแลเขาแน่
“เจ็บไหม?”
“ชินแล้ว อดทนหน่อยก็ผ่านไป”
กู้ชูหน่วนแง้มเสื้อนิดๆ บาดแผลน่าสะเทือนขวัญบนตัวทำให้นางทนมองดูไม่ได้
และยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจ้าเสือน้อยกับเซียวหยู่เซวียน
พวกเขาพากันกรอบตาแดง
แต่กู้ชูหน่วนกลับยังทำหน้าเฉย มือหนึ่งล้วงขวดยาในกอง พลางกัดฟืนใส่ยาให้ตัวเอง
“แผลที่หลังเจ้าจัดการเองไม่ได้ ให้ข้าใส่ยาให้เถอะ”
“ได้”
กู้ชูหน่วนถอดเสื้อของตัวเองอย่างเปิดเผย เซียวหยู่เซวียนพลันหน้าแดง พยายามไม่มองไปเรื่อย ใส่ยาให้นางแบบระมัดระวังมือ
การเคลื่อนไหวของเขาอ่อนโยนมาก แต่ถึงจะเช่นนี้ กู้ชูหน่วนก็ยังเจ็บจนเหงื่อกาฬผุด
“ข้าจำได้ว่าข้าถูกแทงเข้าหัวใจ ทำไมยังรอดมาได้?”
ถึงยัยขี้เหร่ยังอยู่ ก็ไม่มีทางรักษาแผลจากกระบี่แทงหัวใจได้
“ในภูเขาสัตว์วิเศษมีดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสี เจ้ากินลงไปก็เลยโชคดีรอดมาได้อย่างไรเล่า”
นางกล่าวอย่างธรรมดา แต่เซียวหยู่เซวียนกลับอึ้ง
ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสี?
นั่นเป็นยาศักดิ์สิทธิ์ในตำนานนี่
เห็นว่าขอเพียงคนที่อยู่ระดับหกขั้นสูงกินลงไปก็จะข้ามขั้นขึ้นระดับเจ็ดได้ ยอดฝีมือเท่าไรที่ค้นหามันมาชั่วชีวิต จะหาพบง่ายๆ ได้อย่างไร?
อีกอย่าง…
ไม่ใช่ว่าดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีจะมีสัตว์วิเศษพิทักษ์อยู่ข้างๆ หรือ?
มิน่าล่ะ…
มิน่าล่ะ เขาถึงรู้สึกเหมือนมีกำลังภายในสายหนึ่งแฝงอยู่ในร่าง พลุ่งพล่านอยู่ตลอด อย่างกับจะย่างเข้าระดับหกแล้ว
“นังเด็กโง่ เจ้าไปเอามาเองหรือ?”
“ไม่อย่างนั้นมันจะงอกขาวิ่งมาให้เจ้ากินเองหรือ? วางใจเถอะ แผลแค่นี้ข้าไม่ตายหรอก”
“ซี้ด…”
จู่ๆ เซียวหยู่เซวียนก็กอดนางแน่น
ทำให้กู้ชูหน่วนสะดุ้ง
แผลตามตัวถูกกระชากจนเจ็บมาก
“เจ้าทำอะไรน่ะ?”
กู้ชูหน่วนเจ็บจนแยกเขี้ยว อยากผลักเขาออก แต่ก็กลัวทำถูกแผลของเขา
“มู่หน่วน ขอบใจ”
นางยิ้ม ในถ้ำพลางสว่างไสวด้วยรอยยิ้มนาง
“ขอบใจอะไร เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ?”
เซียวหยู่เซวียนอยากพูด
ขอเพียงนางต้องการ
ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็ข้ามไปอีกขั้นได้
ทว่าในสมองพลันมีทุกท่วงท่ากิริยาของกู้ชูหน่วนปรากฏขึ้น
ไม่ทราบว่าเป็นเมื่อไร กู้ชูหน่วนรวมเป็นหนึ่งกับมู่หน่วนนานแล้ว
เขาไม่ทราบว่าที่ตนชอบคือกู้ชูหน่วนหรือมู่หน่วนกันแน่
รู้เพียงเขาอยากปกป้องนางผู้นี้ตลอดชีวิตที่สุด
หรือบางที รอให้ยัยขี้เหร่ฟื้นคืนชีพแล้ว เขาอาจจะท่องสุดหล้าฟ้าเขียวกับมู่หน่วน
เสียงต่อสู้ด้านนอกสนั่นฟ้า
เซียวหยู่เซวียนบาดเจ็บสาหัส ไม่มีแรงออกจากถ้ำ
กู้ชูหน่วนก็เช่นกัน แต่ถ้าเทียบกันแล้วยังดีกว่าเขามาก เพราะส่วนมากคือแผลภายนอก
นางเป็นห่วงเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ดังนั้นหลังจากใส่ยาเสร็จก็เอ่ย “ข้าจะออกไปดูหน่อย ไม่นานก็กลับ พวกเจ้าอยู่ในนี้นะ”
“คันฉ่องหงส์ ต้องเป็นแสงของคันฉ่องหงส์แน่”
เซียวหยู่เซวียนมองลำแสงสีแดงโลหิตที่สะท้อนออกมาทางทิศหนึ่งของขอบฟ้า เอ่ยพึมพำ จากนั้นก็พยายามจะลุกขึ้น พูดด้วยความตื่นเต้น
“คันฉ่องหงส์”
คันฉ่องที่เย่จิ่งหานต้องการหา?
