อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 1017 ขู่

บทที่ 1017 ขู่

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1017 ขู่
กู้ชูหน่วนสั่นสะท้านขึ้นมาเสียอย่างนั้น

นางเชื่อ…

เรื่องระหว่างนางกับชายสวมหน้ากาก คงไม่จบง่ายๆ อย่างนั้นแน่

แต่นางที่คาดไม่ถึงคือ ชายสวมหน้ากากกลับช่วยเซียวหยู่เซวียนเดินพลังปรับลมหายใจที่กำลังพลุ่งพล่านให้เป็นระเบียบ

เขามีกำลังภายในล้ำลึก ได้ความช่วยเหลือจากเขา สีหน้าเซียวหยู่เซวียนจึงดีขึ้นมาก

เพียงแต่สีหน้าเย่จิ่งหานก็ค่อยๆ กลายเป็นซีดด้วยเหมือนกัน และไม่ทราบว่าเป็นเพราะผลาญพลังมากเกินไปหรืออย่างไร

กระทั่งผ่านไปสองก้านธูปเต็มๆ เย่จิ่งหานจึงเก็บพลัง

กู้ชูหน่วนจับชีพจรของเซียวหยู่เซวียน หลังจากมั่นใจว่าเขาพ้นวิกฤตแล้วจึงโล่งอก

“เลือกเองเถอะ คิดจะตายแบบไหน” เย่จิ่งหานใบหน้ามีความเยือกเย็น มองกู้ชูหน่วนราวกับมองคนตาย

“ข้าตายไม่เป็นไร แต่ถ้าข้าตายแล้ว วิญญาณสองดวงที่อยู่ในตัวข้าก็คงต้องดับสูญไปพร้อมกับข้าแล้ว ไม่มีวันหวนคืนอีก”

“ฉับ…”

เย่จิ่งหานบีบคอกู้ชูหน่วน เค้นคำพูดออกจากร่องฟัน “เจ้ากล้าขู่ข้า”

ความรู้สึกขาดอากาศบุกโจมตีกะทันหัน ทำให้กู้ชูหน่วนอั้นจนหน้าเขียวม่วง

แต่นางกลับถลึงตาใส่เย่จิ่งหานอย่างไม่หวั่นเกรงสักนิด ด้วยเพราะอาศัยที่ในร่างมีดวงวิญญาณสองดวงอยู่

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์รีบห้าม

“ซี่ๆ…เจ้าจะฆ่านางไม่ได้นะ ถ้านางตาย นายหญิงก็กลับมาไม่ได้แล้ว”

ทว่าถ้อยคำที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูดมีเพียงกู้ชูหน่วนฟังรู้เรื่องเท่านั้น แต่ไม่ทราบเพราะเหตุใด ตั้งแต่เริ่มต้นเย่จิ่งหานกลับเข้าใจว่ามันต้องการบ่งบอกอะไร

แม้เจ้าเสือน้อยจะบาดเจ็บสาหัส แต่ก็เข้าปกป้องกู้ชูหน่วนด้วยคุณธรรมไม่กลัวเกรง แยกเขี้ยวกับเย่จิ่งหาน

หากไม่ใช่เพราะในตัวนางมีวิญญาณของอาหน่วน ต่อให้มู่หน่วนตายอีกหมื่นครั้งก็ยังไม่สาสม

แต่…

ก็เพราะสาเหตุนี้ เย่จิ่งหานจึงไม่สามารถลงมือสังหารกู้ชูหน่วนได้

นี่คือจุดอ่อนของเขา

และกู้ชูหน่วนก็รู้จุดอ่อนนี้ของเขา

“ถ้าข้าจะฆ่าเจ้าไม่ได้ แต่ก็ทำให้เจ้าอยู่ไม่สู้ตายได้”

“ถ้า…ถ้าข้าอยู่…อยู่ไม่สู้ตาย วิญญาณในตัวข้าก็จะ…จะอยู่ไม่สู้…อยู่ไม่สู้ตายด้วย”

กู้ชูหน่วนหายใจลำบากมากขึ้นทุกที ดวงหน้าอัดอั้นจนเป็นสีเขียวม่วง

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป นางต้องตายแน่

เย่จิ่งหานเหวี่ยงนางออกไปแรงๆ ด้วยความขึ้งโกรธ

“ฉับ…” เสียงหนึ่ง…

กู้ชูหน่วนกระแทกกับผนังถ้ำอย่างแรง เจ็บจนนางสูดปาก แต่ด้วยอากาศที่มาอย่างกะทันหันก็ทำให้นางหอบหายใจหนัก ไอรุนแรงด้วย

“ข้าเย่จิ่งหาน ที่เกลียดที่สุดในชีวิตนี้ก็คือมีคนข่มขู่ ต่อให้วิญญาณสองดวงของนางอยู่ในตัวเจ้า ข้าก็มีวิธีทำให้เจ้าอยู่ไม่สู้ตาย ส่วนนาง…จะสมบูรณ์ดีทุกประการ”

“เช่นนั้นก็เอาสิ” กู้ชูหน่วนท่าทางสุกรตายไม่กลัวน้ำร้อน

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กลัวว่าเย่จิ่งหานจะเกิดความคิดฆ่าขึ้นจริง จึงพุ่งเข้าไปจะฆ่าเขา

เพราะแต่ไหนแต่ไรเย่จิ่งหานก็ไม่ใช่คนมีเมตตาใจอ่อน

“พลั่ก…”

เย่จิ่งหานไม่ได้ทำกับกู้ชูหน่วน แต่กลับซัดฝ่ามือใส่เจ้าเสือน้อยอย่างหนัก สะเทือนจนมันราวกับว่าวสายขาด กระเด็นออกไป พะงาบๆ ทันที

“ฟืด…”

เจ้าเสือน้อยยังไม่ทันร้องเจ็บ เย่จิ่งหานก็ใช้มือขวาดูดมันมาอยู่ตรงหน้า แล้วรัดคอของมันไว้แล้ว

“ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าโดยตรง แต่ข้าจะถลกหนังของมันออกมาเป็นชั้นๆ แล้วหักกระดูกของมันทีละท่อน ทุกคนจวนมู่ก็อย่าคิดจะหนีด้วย”

“ไร้ยางอาย”

“นั่นก็เพราะเจ้า”

เย่จิ่งหานทำหน้าเย็นชา ถอนเล็บของเจ้าเสือน้อยถึงโคน มันเจ็บจนร้องงาวๆ ไม่หยุด มองกู้ชูหน่วนทรมานสุดแสน

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม

Status: Ongoing

กู้ชูหน่วน เดิมทีเป็นอัจริยะแพทย์สาวยุคปัจจุบัน การข้ามภพหนึ่ง พาเธอย้อนเวลาไปที่ยุคโบราณที่ไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนาม สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงก็คือ เพิ่งจะมาถึงสถานที่แปลกหูแปลกตานี้แท้ๆ เธอก็ต้องเสียตัวให้กับชายแปลกหน้าอย่างไม่มีทางเลือก หลังจากมีการพัวพันซึ่งกันและกัน เดิมทีกู้ชูหน่วนคิดว่าแต่นี้ต่อไป ต่างคนต่างไป จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก สุดท้ายกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เย่จิ่งหานกลับคอยตอแยเธอไม่เลิก โชคชะตาฟ้าลิขิต เธอค่อยๆครอบครองใจของเย่จิ่งหานไปเรื่อยๆ จนทำให้เขาตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก อย่างโงหัวไม่ขึ้น

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท