อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 1073 อย่ากลัว มีข้าอยู่

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1073 อย่ากลัว มีข้าอยู่
“แม่งเอ๊ยเพ้อเจ้อสิ้นดี เจ้าลองไปฆ่าพ่อของเจ้าดูซะสิ”

“เซียวหยู่เซวียน เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร? ข้าเป็นอาจารย์วิทยาลัยอี้เหอ และก็เป็นครูของเจ้าด้วย”

“ถุย เจ้าคู่ควรหรือ?”

“กบฏแล้วกบฏแล้ว เจ้าบ้านไป๋หลี่ เซียวหยู่เซวียนไร้ทางช่วยแล้ว จัดการเขาไปซะเถอะ”

ไป๋หลี่เฉิงแทบอยากจะฟันกู้ชูหน่วนเป็นพันหมื่นชิ้น

สังหารคนตระกูลไป๋หลี่ของพวกเขา

ปล่อยสัตว์อสูรตระกูลไป๋หลี่ของเขาไปไม่ว่า

ยังทำให้เขาเสียหน้าอย่างสมบูรณ์ในงานประชุมมอบรางวัลใหญ่อีก

“เซียวหยู่เซวียน ข้าจะให้โอกาสเจ้าครั้งสุดท้าย แค่เจ้าไม่ช่วยนางอีก พวกเรา……..”

“ฝันหวานกลางวันของเจ้าต่อไปเถอะ”

เซียวหยู่เซวียนช่วยประคองกู้ชูหน่วนขึ้น ใช้สายพาดไหล่เส้นหนึ่งมัดกู้ชูหน่วนไว้บนหลัง

มือของเขาถือหอกเงิน ปลายแหลมชี้ขึ้น ด้ามชี้ลง เปล่งเสียงดังสนั่นสั่นสะเทือนแก้วหูออกมา เตรียมรบพร้อมกู้ชูหน่วนรอบหนึ่ง

“ดื้อด้านนัก เช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจละกัน”

“เดี๋ยวก่อน” ซ่างกวนชิงตะโกนด้วยความร้อนใจ

เขามองไปทางเซียวหยู่เซวียนที่มีบาดแผลนับไม่ถ้วน กล่าวด้วยท่าทางจริงใจว่า “คุณชายเซียว ผู้หญิงคนนี้มีวิชามนต์ดำ ทั้งยังมีดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีอีก ทันทีที่นางกินดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีลงไปแล้วใช้วิชามนต์ดำ ก็เกรงว่าพวกเราจะไม่ใช่คู่ต่อกรของนางแล้วขอรับ”

“นางมีกลอุบายมากมาย คุณชายเซียวอย่าได้ถูกนางทำให้ลุ่มหลงเด็ดขาด ข้าจะบอกทุกคนทั้งโลกว่า ท่านถูกวิชามนต์ดำของนางถึงได้ช่วยนาง”

ครั้งนี้สี่ตระกูลใหญ่มาทั้งหมดสองตระกูล

ตระกูลหนึ่งคือตระกูลซ่างกวน ผู้นำคือซ่างกวนชิง

อีกตระกูลหนึ่งคือตระกูลไป๋หลี่ นำโดยไป๋หลี่เฉิง

ซ่างกวนชิงรู้ว่าเซียวหยู่เซวียนเป็นยอดฝีมือด้านการหลอมยา และตระกูลซ่างกวนของพวกเขาก็ขาดยอดฝีมือด้านการหลอมยาอยู่พอดี ดังนั้นจึงเสียเซียวหยู่เซวียนไปไม่ได้

“ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีถูกข้ากินไปแล้ว ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์สามสีก็ถูกข้ากินไปด้วยเช่นกัน”

เซียวหยู่เซวียนตอบอย่างตรงไปตรงมา กู้ชูหน่วนอยากจะเอื้อมมือมาปิดปากเขาไว้ ก็ไม่ทันแล้ว

ทุกคนต่างพากันตกใจ

ถูกเซียวหยู่เซวียนกินไปแล้ว?

“กินหมดแล้ว?”

“กินหมดแล้ว”

“นี่จะเป็นไปได้อย่างไร ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีเป็นสมบัติล้ำค่าอันศักดิ์สิทธิ์ขนาดนั้น คนธรรมดากินแค่กลีบเดียวก็……หากว่าถูกท่านกินไปหมดแล้วยังจะยืนในสภาพดีอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร?”

“กินไปแล้วก็คือกินไปแล้ว หากพวกเจ้าอยากจะได้ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์ก็ต้องผ่าท้องข้าออก แต่ผ่านไปสิบกว่าวันแล้ว แม้ว่าจะผ่าท้องข้าออก พวกเจ้าก็ไม่ได้อะไรไปทั้งนั้น”

สีหน้าของเซียวหยู่เซวียนจริงจัง ไม่เหมือนกำลังพูดเล่น

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นทั้งหมดรู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

แม้แต่ซ่างกวนชิงก็โมโหเช่นกัน

ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เป็นสิ่งของล้ำค่าขนาดนั้น เขาบอกว่ากินก็กินไปแล้ว

ผู้ชายคนนี้สมควรตาย

“เซียวหยู่เซวียนกับนังปีศาจเป็นพวกเดียวกัน พวกเราฆ่านางไปพร้อมกัน ผดุงความยุติธรรมให้สวรรค์”

“ฆ่า…..”

“ยัยอัปลักษณ์ วันนี้เราคงต้องร่วมเป็นร่วมตายไปด้วยกันจริงๆแล้ว” เซียวหยู่เซวียนยิ้มแล้วกล่าว

กู้ชูหน่วนได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไป ไม่มีแรงจะต่อสู้อีกต่อไปแล้ว

นางไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือขึ้น ดังนั้นนางจึงได้แต่นอนซบอยู่ร่างของเซียวหยู่เซวียน

นางยิ้มอย่างโศกเศร้า “แต่น่าเสียดาย ที่ไม่สามารถหาฆาตกรที่ฆ่าล้างตระกูลมู่ได้พบ”

“พวกเขาไม่ได้มีจุดจบดีๆแน่”

พรรคต่างๆรุมโจมตี การทำศึกแบบเวียนเทียน

พวกเขารู้ว่าวิทยายุทธขอเซียวหยู่เซวียนแข็งแกร่งสูงส่ง ดังนั้นจึงตั้งใจจะตัดกำลังทั้งหมดของเซียวหยู่เซวียน

เหมือนกับการตัดกำลังทั้งหมดของกู้ชูหน่วนเช่นนั้น

เซียวหยู่เซวียนแบกกู้ชูหน่วนไว้บนหลัง ใช้หอกเงินในมืออย่างห้าวหาญน่าเกรงขาม ทุกหอกที่เข้าไป ลูกศิษย์ของแต่ละพรรคไม่ตายก็บาดเจ็บ

เขาเป็นเหมือนเทพเจ้าแห่งการสังหาร แค่คนที่เข้าใกล้เขา ก็จะถูกเขาฆ่าทั้งหมด

กู้ชูหน่วนพยายามรวบรวมกำลัง ใช้อาวุธลับช่วยเหลือ

หนึ่งชั่วยามผ่านไป

สองชั่วยามผ่านไป

พวกเจ้าสำนักก็ตายไปหลายคนแล้ว

ทุกคนเดือดดาลแล้ว

เซียวหยู่เซวียนก็ค่อยๆเซแล้ว

แต่เขาก็พยายามสู้อย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อปกป้องกู้ชูหน่วน ไม่ให้กู้ชูหน่วนที่อยู่บนหลังได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย