ใบหน้าของเชสเตอร์กระตุกอย่างรุนแรง เขาทนไม่ได้อีกแล้ว เขายินขึ้น จ้อมไปที่เทรนท์ด้วยดวงตากระหายเลือด แล้วกล่าว “พวกเราอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน แกมีปัญหาอะไรกับฉันนักหนา?!”
เขาไม่เคยต้องทนทุกข์แบบนี้ที่นิกายตำหนักอมตะ ใครจะกล้ารังแกเขาที่เป็นสมาชิกระดับสูง?
“ว้าว ไอ้เด็กเนิร์ดนี่โมโหแล้ว แต่ฉันกล้าพูดเลยว่าแกวางท่าเกินไป!” เทรนท์เยาะเย้ย
จากนั้นเขาก็ตบเข้าที่ใบหน้าของเชสเตอร์
เพี๊ยะ!
มันไม่ได้แรงมากขนาดนั้น แต่ทุกคนกลับได้ยัน
เชสเตอร์กำหมัดแน่น เขาเงียบไปเป็นนาที จากนั้นด้วยจิตสังหาร เขาก็กล่าว “เมื่อฉันออกจากที่นี่ไป ฉันจะฆ่าล้างโคตรพวกแกให้หมด” เขากวาดสายตาไปที่เทรนท์และคนของเขาด้วยดวงตาอำมหิต
ทุกคนอ้าปากค้าง ความเป็นปฏิปักษ์ของเด็กเนิร์ดอ่อนแอนี่น่ากลัวไม่น้อยเลย
เทรนท์เริ่มตั้งสติได้ เขาถ่มน้ำลายลงพื้น แล้วกล่าว “ไอ้เวรนี่ นี่แกขู่ฉัน? ไอ้สารเลว!”
เขาพุ่งไปข้างหน้าและกำลังจะตีเชสเตอร์ในตอนที่ผู้คุมหญิงเข้ามาหยุดเขาพอดี จากนั้น เขาจึงตัดสินใจยอมปล่อยไป จนกระทั่งเที่ยงคืน
มันเป็นเวลาเข้านอนแล้ว ไฟทั้งหมดจึงปิดลง แดร์ริลกำลังจะหลับในตอนที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้า เขาค่อย ๆ เปิดตาขึ้น—เขาเห็นเทรนท์และคนของเขากำลังไปที่เตียงของเชสเตอร์ ในมือของพวกเขามีเชือกป่านหนา พวกเขากำลังจะฆ่าเชสเตอร์
สิ่งที่เด็กเนิร์ดคนนี้กล่าวช่วงกลางวันนั้นน่ากลัวไปนิดหน่อยจริง และดูเหมือนเขาจะไม่ได้ล้อเล่น เด็กเนิร์ดแบบเขา กล้าที่จะแสดงความเป็นปฏิปักษ์แบบนั้น มันทำให้เทรนท์กังวล ดังนั้นเขาจึงหมายจะจัดการเขาให้จบไป การต่อสู้ในคุกเป็นเรื่องปกติเนื่องจากไม่มีใครเชื่องฟังคำสั่งกันอยู่แล้ว
เทรนท์ต่อยเชสเตอร์ รัดคอเขาด้วยเชือก เขากล่าว “ไอ้สารเลว ขู่เก่งนักไม่ใช่เหรอ? ฉันอยากรู้ว่าแกจะทำยังไงตอนนี้! ฉันจะฆ่าแกก่อน!”
เชสเตอร์กระหืดกระหอบเพื่อหายใจ ใบหน้าของเขาแดง เขาดิ้นรนเพื่อขยับ แต่เทรนท์แข็งแรงกว่าเขา หากมันเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะต้องตายภายในนาทีเดียว!
แดร์ริลยิ้มกับตัวเองอยู่บนเตียง เขารอมาสักพักก่อนที่จะช่วยเชสเตอร์ เขานับถึง 45 แล้วยืนขึ้นอย่างเกียจคร้าน
“ช่วยเบาเสียงกันหน่อยได้ไหม คนจะหลับจะนอน” แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
ดวงตาของเชสเตอร์เหลือกไปแล้ว มันเหลือเพียงตาขาว
“แดร์ริล ไสหัวไป นี่มันไม่เกี่ยวกับแก” เทรนท์ขู่
แดร์ริลส่ายหัวแล้วกล่าว “พวก นายรังแกเขามาทั้งวันแล้ว แต่นายยังไม่ยอมให้เขาพักด้วย? ฉันทนไม่ได้แล้วล่ะ”
จากนั้นแดร์ริลก็ประเคนกำปั้นไปสองหมัด
ปัง! ปัง!
หมัดเรียบง่ายทั้งสองปะทะกับชายร่างโตสองคน ทั้งคู่สลบทันที
เ-ี่ย? ทำไมเขาถึงได้ทรงพลังนัก?
เทรนท์—ไม่ได้สนใจเชสเตอร์อีกแล้ว— เขาสั่ง “จัดการมัน! มันมีแค่คนเดียว พวกแกจะรออะไรล่ะ! ไปสิวะ!”
กลุ่มชายฉกรรจ์พุ่งออกไป
แดร์ริลยิ้มอย่างสงบ แล้วพุ่งออกไปพบปะพวกเขาเช่นกัน หมัดของเขาเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่ ภายในครึ่งนาที กลุ่มชายทั้งหมดก็กองอยู่ที่พื้น ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
“แดร์ริล แก… แก…” เทรนท์กล่าวในขณะที่เหงื่อไหลออกมาไม่หยุด ใบหน้าของเขาฟกช้ำ ทำไมจู่ ๆ ลูกเขยบ้านคนอื่นนี้ถึงได้ทรงพลังขนาดนี้ในเวลาไม่กี่วัน? ก่อนหน้านี้เขาเป็นเพียงปรมาจารย์ขั้นสอง ตอนนี้เขากลับเป็นปรมาจารย์ขั้นสี่?!
เมื่อได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวาย ผู้คุมหญิงก็เข้ามาที่จุเเกิดเหตุทันที เธอตะลึง เทรนท์แพ้? เธอขยี้ตาตัวเองเพราะให้มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้เห็นภาพหลอน เทรน์เป็นแชมป์ศิลปะการต่อสู้ ไม่มีใครล่วงเกินเขาได้ในนี้ แล้วทำไมเขาถึงถูกทุบตีหนักขนาดนี้?
ผู้คุมมองแดร์ริลด้วยความไม่เชื่อ! ชายคนนี้ไม่ใช่โจรลักขโมยธรรมดา!
“ฉันท้าให้แกทำตัวบัดซบกับฉันอีกครั้งหนึ่ง ฉันจะกระทืบแกทุกครั้งที่ฉันเห็นแกเลย” แดร์ริลเดินไปที่เทรนท์แล้วเตะเขา
