โมนิก้านั่งบนบัลลังก์และยิ้ม “พวกท่านทั้งหลายกำลังสงสัยในตัวฉันงั้นหรือ?”
เสียงของโมนิก้านั้นไม่ดัง แต่สามารถได้ยินชัดเจนแจ่มแจ้งไปทั่วลานขณะที่รังสีพลังของเธอแผ่ออกมาจากร่างกาย
รังสีของนายหญิงนั้นทรงพลังอย่างแท้จริง
“ไม่ นายหญิง ผมมิกล้า!”
ร่างกายของเชลดอน สั่นคลอนไปทั้งตัวขณะที่เขาก้มกราบและโขกศรีษะของเขากับพื้นหลายครั้งก่อนที่จะถอยกลับเข้าไปจากด้านที่เขามา
โมนิก้ากล่าวอย่างช้า ๆ “แดร์ริลได้ช่วยเหลือเหล่าผู้ถูกเลือกที่จะเป็นเทพธิดาพยากรณ์ จากการกระทำครั้งนี้ เขาจึงเหมาะสมทุกประการที่จะเป็นปรมาจารย์อาวุโสนิกาย ประมุขนิกายกับฉันได้พูดคุยกันแล้วและมาถึงการตัดสินใจสิ่งนี้ด้วยกัน แดร์ริลเป็นคนมีความสามารถและเขาจะจัดการกับความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่งนี้ได้”
ทุกคนปิดปากเงียบไม่มีใครกล้าที่จะกล่าวอีก
ในระหว่างนั้น แดร์ริลลุ้นระทึกเหนือสิ่งอื่นใด
‘ฮ่าฮ่า ดูเหมือนว่าตำแหน่งปรมาจารย์อาวุโสนิกาย จะสูงไม่ใช่เล่น!’แดร์ริลคิดในใจ
“แดร์ริลมาอยู่ที่นี่ในวันนี้ ซึ่งประมุขนิกายกำลังฝึกสมาธิบ่มเพาะความสันโดษและจะเสร็จภายในสองวัน แดร์ริลถูกแต่งตั้งให้เป็นปรมาจารย์อาวุโสนิกาย ดั่งนั้นเราจะเป็นเจ้าภาพจัดงานเลี้ยงในนามของเขาคืนนี้ จะขาดคุณไปไม่ได้” โมนิก้ากล่าวอย่างช้า ๆ
งานเลี้ยงปรมาจารย์นิกายจัดขึ้นทุกครั้งที่มีคนถูกเลือก มันคือพิธีการซึ่งทำให้ปรมาจารย์อาวุโสนิกายเป็นที่จดจำ
นี่คือธรรมเนียมที่จะเปลี่ยนแปลงไม่ได้
แดร์ริลนั่นไม่ทันคาดคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นและฉีกยิ้มก่อนจะกล่าวว่า “นี่… ผมไม่อยากจะรบกวนพวกคุณเพื่อสิ่งนี้”
แดร์ริลนั้นมาติดอยู่บนเกาะสราญรมย์เป็นเวลานาน ขณะที่ชะตากรรมของแด๊กซ์ไม่สามารถรับรู้ได้
แดร์ริลกังวลใจเป็นอย่างมากและอยากจะกลับไปเมืองตงไห่ให้ไวที่สุด
‘อะไรนะ?’
‘เขาไม่ต้องการจะไปงานเลี้ยง?’
ผู้คนรอบ ๆ นั้นต่างสับสนงงงวย พวกเขาจ้องไปที่แดร์ริลราวกับตัวตลก
โมนิก้า ก็ขมวดคิ้วสงสัยเช่นกัน “แดร์ริล คุณจะต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงปรมาจารย์อาวุโสนิกายครั้งนี้ มันจะเรียกว่างานเลี้ยงปรมาจารย์อาวุโสนิกายได้ยังไง ถ้าตัวปรมาจารย์อาวุโสนิกายไม่ได้เข้าร่วมงานเลี้ยง ถูกไหม? นี่คือธรรมเนียมปฏิบัติของนิกายจ้าวสวรรค์ คุณคิดว่านี่มันคือการละเล่นหรือยังไง?”
แดร์ริลขวัญหนีดีฝ่อกับการได้เห็นสีหน้าท่าทางของโมนิก้า
ดูเหมือนว่าแดร์ริลจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงงานเลี้ยงนี้ไปได้ท้ายที่สุดเขาก็ตัดสินใจจะอยู่ที่นี่ในคืนนี้ เขาจะใช้โอกาสนี้เพื่อเก็บเกี่ยวพืชพรรณแปลกประหลาดบนเกาะ
แดร์ริลลุกลี้ลุกลนตอบคำถามหลังคิดได้ “นายหญิง ท่านเข้าใจผิด ผมเพียงคิดว่าผมได้รับการต้อนรับอย่างดีจากการมาแท่นบูชาแห่งนี้ครั้งแรก และรู้สึกซาบซึ้งไปชั่วขณะที่พวกคุณตัดสินใจจัดงานเลี้ยงเพื่อผมคนเดียว ผมขอสาบานถวายความภักดีให้กับนิกายจ้าวสวรรค์ ประมุขนิกายและนายหญิง!”
แดร์ริลปลาบปลื้มกับไหวพริบของตัวเอง
คำตอบของเขาแนบเนียนเกินกว่าจะสงสัยได้
ท่าทางของโมนิก้านั้นผ่อนคลายลง เธอพยักหน้ารับ “ประมุขนิกายกับฉัน รู้สึกยินดีกับความภัคดีของคุณ พวกท่านทั้งหลายสามารถกลับได้”
โมนิก้าลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ หลังจากกล่าวจบ เธอหันหน้าเดินเข้าไปที่ห้องโถงใหญ่ที่อยู่ด้านหลัง พร้อมกับความช่วยเหลือของสาวใช้
“ขอให้นายหญิงสุขภาพแข็งแรง”
ผู้คนนับพันคนที่ลานคุกเข่าและกล่าวอวยพรโมนิก้ากันอย่างพร้อมเพรียง พลังเสียงของพวกเขาเขย่าไปทั่วทั้งลาน
แดร์ริลนั้นเลียนแบบพวกเขา คุกเข่าตะโกนคำสรรเสริญ อย่างไรก็ตามสายตาของเขาจับจ้องไปที่เรือนร่างอันสวยงามของโมนิก้าจากด้านหลัง
ข่าวลือเล่าว่า ประมุขนิกายอายุเกินกว่า 60 ปี แต่เขามีภรรยาที่สวยสดงดงาม
ประมุขนิกายนั้นโชคดีเสียจริง
ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มและทั้งเกาะเต็มไปด้วยไฟประดับประดาส่องแสงสว่างสวยงามเพื่อเฉลิมฉลองงานเลี้ยงให้กับแดร์ริล ปรมาจารย์อาวุโสนิกาย
ดอกไม้ไฟถูกจุดไปทั่วทั้งเกาะ ผู้หญิงหลายร้อยคนแสดงดนตรีและท่าเต้น ช่างน่าตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก
ทุกคนกระตือรือร้นดื่มอวยพรฉลองให้กับแดร์ริล สำหรับความสำเร็จของเขาแต่ละคนต้องการจะรู้จักและสนิทสนมกับเขามากขึ้น เพราะตอนนี้เขานั้นเป็นถึงปรมาจารย์อาวุโสนิกาย
ท่ามกลางฝูงชนที่ดื่มอวยพรและสรรเสริญให้กับเขา แดร์ริลก็ไม่ลืมที่จะดื่มอวยพรให้กับนายหญิงเช่นกัน!
ถึงอย่างนั้น แดร์ริลก็ควบคุมปริมาณการดื่มสุราของเขาเพื่อคงสภาพปกติ
เขาวางแผนที่จะแอบย่องเข้าไปเก็บเกี่ยวพืชพรรณอย่างลับ ๆ หลังงานเลี้ยงจบ
งานเลี้ยงก็ดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุดที่เวลาเที่ยงคืน แดร์ริลสบโอกาสที่จะไปจากห้องโถงใหญ่และมุ่งหน้าไปฝั่งที่ติดกับทะเลที่ซึ่งพืชพรรณแปลกประหลาดนั้นปลูกอยู่
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง แดร์ริลก็เก็บเกี่ยวพืชพรรณมามากพอสมควร โดยเฉพาะสมุนไพรวิญญาณมันเป็นผลผลิตที่อุดมสมบูรณ์จริง ๆ
แดร์ริลนั้นสามารถจะผสมยาและโอสถได้มหาศาลจากพืชพรรณจำนวนมากมายพวกนี้!
ห้องของแดร์ริล นั้นอยู่ไม่ไกลจากห้องของนายหญิง ขณะที่เข้าใกล้ขึ้นเขาจำเป็นต้องค่อย ๆ ก้าวอย่างเบา ๆ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้โมนิก้ารู้ การขโมยสมุนไพรวิเศษเหล่านี้นั้นไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ
ทันใดนั้น แดร์ริลก็แข็งทื่อไปทั้งตัว ขณะเดินผ่านห้องของโมนิก้า!
โอย…
เสียงเจ็บปวดควรญคราง สามารถได้ยินเป็นระยะ ๆ จากห้องชองโมนิก้า
นั่นเป็นเสียงของนายหญิง!
เสียงดังก้องมาจากห้องของเธอฟังดูค่อนข้างจะน่ากลัวและอันตราย ชวนให้แดร์ริลรู้สึกหวาดผวาตัวสั่นไปถึงกระดูก
